Svavar afi hét fullu nafni Svavar Sigpétur Guðmundsson.  Hann var fæddur 5. desember 1905 og lést 6. júní 1980.  Hann fæddist í Stefánsbæ sem var jafnan kallaður Bærinn, hjá móður afa sínum og ömmu, þeim Stefáni Sigurðssyni Finnbogasonar og Guðrúnu Jónasdóttur Bjarnasonar frá Sjávarborg.  Stefánsbær var rifinn 1955.  

Sjá sögu Sauðárkróks bls. 202, árið 1904 um Stefánsbæ.

Móðir hans hét Anna María Stefánsdóttir Sigurðssonar en faðir hans hét Guðmundur Guðmundsson. 

Sjá skagfirskar æviskrár II bindi, bls. 124 og 323 og III bindi, bls. 290.

Hann var skírður í höfuðið á þeim hjónum, Sigríði og Pétri á Laugarbökkum í Lýtingsstaðahreppi í Skagafirði, en þar bjó Anna móðir hans með son sinn fyrstu árin hans en síðar bjó hann alfarið hjá Stefáni og Guðrúnu móðurforeldrum sínum í  Bænum.

Hann gekk í Barnaskóla Sauðárkróks, eins og flest börn gerðu á þeim tíma og var það hans eina skólaganga.  Á þeim árum var það algengt að unglingar lærðu til hvers konar starfa með vinnu og yrðu þannig gjaldgengir til sem flestra verka.  Afi var kátur og glaðsinna og gat gert að gamni sínu en var einnig skapmikill og ákveðinn. 

Þann 23. janúar 1927 giftist hann Sigurbjörgu Ögmundsdóttur Magnússonar, söðlasmiðs, fædd 23. október 1907 og dáin 29. júní 1994.

Eymundur Stefán		fæddur 23/2   1927  dáinn   3/6  1927

Ögmundur Eyþór		fæddur 30/3   1928  dáinn 23/8  1999

Ásdís				fædd	  24/2   1931  dáin   29/9  1988

Guðrún Ólöf			fædd        14/6   1932   dáin    7/1   2015

Kristín Björg		        fædd      1/7       1933   dáin    24/6 2017

Sverrir Sigurðsson        fæddur 24/11 1934       dáinn 27/9 2011

Einnig ólust upp  hjá þeim tvö af barnabörnunum þeirra, þeir Svavar

Egilsson, sonur Ásdísar og Magnús Sverrisson, sonur Sverris.

Fyrsta heimili þeirra hjóna var lítill skúr sunnan við Fíladelfíu, nú Aðalgata 10.  Síðan bjuggu þau í kjallaranum í Bifröst, þá í Reykholti, nú Skagf.braut 13, svo að Bjargi, nú Freyjugata 48, en það hús byggðu þau, Að lokum  bjuggu þau að Öldustíg 14.  Árið 1974 fluttu þau svo til Reykjavíkur og bjuggu þar m.a. í Miðtúni 88, og Bólstaðahlíð 34.  

Svavar afi andaðist á Landspítalanum í Reykjavík þann 6. júní 1980 og var jarðsettur á Sauðárkróki í Sauðárkrókskirkjugarði 21. júní 1980.

Svavar afi hafði hinar ýmsu tómstundir.  Langmest var það viðkomandi söng, því hann var söngmaður góður, sem sést best á því að valið var á milli hans og Stefáns Íslandi, þegar Sauðárkróksbær ákvað að styrkja einn söngvara til náms erlendis.  Hann söng með kirkjukór Sauðárkróks, karlakórnum Ásbirningum og í karlakór Sauðárkróks.  Í öllum þessum kórum söng hann oft og iðullega einsöng.  Hann söng einsöng með kór Fíladelfíusafnaðarins á Sauðárkróki, í Reykjavík og víðar um land.  Það má segja að hann hafi sungið á þeirra vegum til æviloka.  Hann fór einnig eina ferð til Svíþjóðar á vegum Fíladelfíusafnaðarins.  Hörpustrengir, hljómplötuútgáfa á vegum Fíladelfíu í Reykjavík gaf út tvær plötur með söng hans. 

Svavar afi þótti góður leikari og lék mörg hlutverk hjá Leikfélagi Sauðárkróks.  Hann var góður sögumaður og kunni margar sögur, einnig góð eftirherma og var eftirsóttur sem slíkur við hin ýmsu tækifæri út um allt hérað.  Hann spilaði á hljóðfæri sem hann kallaði “ Sítar “ , en það er eins konar harpa og var ótrúlegt hvað hann gerði það vel þar sem hann var haldinn mikilli gigt sem fór illa með alla liði líkamans, ekki síst hendurnar. Hann lék á trompet með lúðrasveit Sauðárkróks, sem Eyþór móðurbróðir  hans stjórnaði.  Sú sveit var stofnuð 2. febrúar 1928 og hét í upphafi lúðrafélag Sauðárkróks, var hann í fyrstu varastjórn þess.

Haustið 1965 flutti ég norður á Sauðárkrók, þá 11 ára gamall.  Ég bjó fyrst hjá pabba mínum en flutti fljótlega til afa og ömmu á Öldustíg 14.  Þá var Svavar Egils nýfluttur frá þeim og tóku þau mér opnum örmum og var ég eins og þeirra barn að mér fannst.  Þar fékk ég eigið herbergi, en því hafði ég ekki kynnst áður, að hafa alla hluti út af fyrir mig.  Afi kenndi mér margt nýtilegt fyrir lífið, ýmiskonar handbrögð úti við.  Hann kenndi mér hvernig á að rífa þorskhaus og kunni nöfn á öllum beinum hans.  Þegar ég hafði aldur til þá fékk ég að keyra bíl í fyrsta skipti undir hans handleiðslu. Afi var eina fyrirvinna heimilisins því amma var alltaf heima og sá um allt heimilishaldið af einstakri prýði eins og þeir muna sem til þeirra komu. Hafði hún t.d. heitan mat bæði í hádeginu og á kvöldin

Eins og áður er getið var afi mikill söngmaður og kviknaði áhugi minn á söng fljótt því ég fór oftast með honum á söngæfingar og á alla konserta.  Drakk ég í mig þá miklu sönghefð sem við var höfð á þessum tíma.  Mikill gestagangur var hjá afa og ömmu og gestrisnin í hávegum höfð og vel tekið á móti öllum sem  litu inn, sem voru fjölmargir.

Þær voru óteljandi sunnudagsferðirnar sem ég fór með afa og ömmu fram á Breið til Ásdísar dóttur þeirra og barna hennar.  Þetta var töluvert löng leið, ca. 50 km. frameftir, malarvegur og að sjálfsögðu þurfti amma að stoppa og pissa einu sinni í hverri ferð.  Alltaf var valinn sami staðurinn, það var við hól neðan við Mælifell.  Í dag er hann fagurgrænn af áburði fyrri ára.  Einnig var farið í mörg önnur ferðalög eins og austur á Vopnafjörð til Gunnu, Steina og barnanna.  Ók afi alla leiðina á einum degi, þó ekki væri búið að malbika neitt þá.  Þegar þau fluttu svo til Reykjavíkur 1974 þá fór hann óragur út í umferðina og ók eins og innfæddur Reykvíkingur þrátt fyrir sína veiku hendur og fætur.  

Það er aðdáunarvert að þessi fullorðni maður, sem lærði á bíl kominn nærri sextugu skyldi ekki veigra sér við að aka af stað hvenær og hvert sem hugurinn beindist hverju sinni. Síðar var ég, uppeldissonur hans, þess heiðurs aðnjótandi að fylgja honum í mínum eigin bíl síðasta spölinn aftur heim á Krókinn frá Reykjavík.

Fyrir mér var afi alltaf góð fyrirmynd, vinnusamur, duglegur, glaður og kátur.  Mikið “séntilmenni”, eða eins og Pálmi vinur minn Sighvats segir: “þó hann færi um malargötur og slabb þá glönsuðu alltaf skórnir hans”, burstaðir af ömmu.  Ég er afa og ömmu innilega þakklátur fyrir þeirra hlut í uppvexti mínum og bý ég að því alla tíð.

[DEFAULT]

Svavar Guðmundsson,   100 ára árstíð.

sjáumst því núna þó liðin sé öld,	

og fyrir það göngum við öll okkar spor.

Allir saman, saman- syngjum hátíðarbrag,

vegna Svavars og Sibbu við sjáumst í dag.

En gleymum ei ömmu, svo indæl og blíð,

ókvikul stóð við hans hlið alla tíð.

að þið eruð öll saman stálslegin hér.

Þau hittust í æsku og ástin var heit,

þá ýmislegt skeði, ég það mikið veit.

Hann var ungur og sprækur, sko ekki neitt smá,

hún indæl og brosmild og eftirlát þá.

Hann söng eins og engill, það altalað er,

Börnin þau fæddust svo eitt eftir eitt,

Sem er algenga reglan með börn yfirleitt.

Þeim fjölgar og fjölgar og fjölskyldan vex,

þeim  fannst að það nægði ei minna en sex.

Ögmundur, Ásdís og Guðrún svo glöð,

svo geystust þar Kristín og Sverrir í röð.

Að síðustu var þarna Sigríður mætt,

þið sjáið að þetta er heilmikil ætt.

Að endingu síðan, já sveinarnir tveir,

Svavar og Magnús – því það heita þeir.,

Þau fóstruðu þessa með gleði og glans,

með gætni og alúð þeim komu til manns.

Við hlutum í vöggugjöf feðrunum frá,

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Svavar Sigpétur Guðmundsson

Útför

100 ára árstíð