Yndilslega móðir okkar, tengdamóðir, amma, dóttir, systir, mágkona, frænka og vinkona, Sóley Vífilsdóttir lést 10. nóvember. 

Sóley Vifilsdóttir fæddist á Þórshöfn á Langanesi 18. mars 1974. Hún lést í húsi Heimahlynningar við Götu sólarinnar á Akureyri þann 10. nóvember 2023. Foreldrar hennar eru Hrefna Marinósdóttir f. 31. mars 1950 og Vífill Þorfinnsson f. 29. september 1944. Bræður Sóleyjar eru tveir – sá eldri er Marinó Stefánsson f. 20. febrúar 1971, eiginkona hans er Kristín Ágústsdóttir f. 24. janúar 1973 og eiga þau þrjú börn, Önnu Karen f. 2001, Börk f. 2002 og Hrefnu Ágústu f. 2007. Yngri bróðir Sóleyjar er Vikar Már f. 26. nóvember 1976. Hann á dótturina Iðunni Eddu f. 2012 og fósturdótturina Emmu Matthildi f. 2009 með Hildi Kristínu Aðalbjörnsdóttur f. 18. mars 1984.

Sóley eignaðist tvö börn, Hrefnu Maren Jörgensdóttur f. 21. janúar 1995 og Sigurjón Vikar Sóleyjarson f. 23. febrúar 2006. Hrefna Maren er í sambúð með Aroni Geir Ottóssyni f. 26. ágúst 1991 og eiga þau dæturnar Ylfu Röfn f. 18. ágúst 2020 og Unu Sóllilju f. 18. apríl 2023. Sóley ólst upp á Þórshöfn og að grunnskólanámi þar loknu stundaði hún nám við Fjölbrautarskólann á Sauðárkróki. Hún lauk leikskólakennaranámi við Háskólann á Akureyri og bætti síðar við sig diplóma í sérkennslufræðum og skóla margbreytileikans við Háskóla Íslands. Hún starfaði lengst af innan skólakerfisins og fengu leik- og grunnskólar á Þórshöfn, í Neskaupstað, Brúarási og Reykjavík að njóta krafta hennar. Sóley rak einnig veitingastað um tíma og vann við verslunarstörf. Síðustu ár bjó hún og starfaði á Þórshöfn og var deildarstjóri stoðkennslu í Grunnskólanum á Þórshöfn. Hún var farsæll kennari, virk í félagsmálum og sat í ýmsum nefndum og stjórnum ásamt því að gegna trúnaðarstörfum fyrir Langanesbyggð.

[DEFAULT]

Elsku hjartans mamma mín. Fyrir mér er þetta ekki ennþá orðið raunverulegt og ég veit ekki hversu oft ég hef staðið mig að því að hrista hausinn í vantrú síðustu vikur við hversdagsleg verkefni. Þessum nýja raunveruleika verður erfitt að venjast. Á tímum sem þessum hugsar maður mikið um hvað lífið sé óréttlátt. Til að reyna hugga sig reynir maður að trúa því að þú  hafir verið kölluð í önnur verkefni á nýjum stað og fengið það hlutverk að vaka yfir okkur hinum. 

       Mamma bjó yfir yfirnáttúrulegum styrk að mér fannst stundum, og barátta hennar í veikindunum einkenndist af honum, stundum aðeins of mikið. Takk fyrir að senda mér örlítið af styrknum síðustu vikur. Mamma eignast mig frekar ung og var ég eflaust ekki alveg á planinu. Hún sagði mér reglulega að ég væri það besta sem komið hafði fyrir hana þegar ég fékk það á heilann að spyrja hvort ég væri slysabarn, en ég hafði sennilega verið nýbúin að læra það frábæra orð. Ég er þakklát fyrir að hafa komið snemma inn í líf hennar því það gaf okkur þeim mun meiri tíma saman. Mamma var kennari af lífi og sál og var einstaklega annt um nemendur sína. Hún var mín stoð og stytta í kennaranámi mínu og gat ég alltaf leitað til hennar með hvað sem er. Hún var einstaklega hugmyndarík, ráðagóð og vandvirkur prófarkalesari. 

    Mamma var alla tíð mjög vinamörg sem er ekki skrýtið fyrir konu með eins mikla útgeislun og þægilega nærveru. Svo þægilega og trausta að hún var eiginlega mitt öryggisteppi í hinum ýmsu aðstæðum og þess mun ég sakna. Ég er þakklát fyrir þetta stóra stuðningsnet sem mamma átti af vinum því mér líður eins og það sé okkar stuðningsnet núna líka, mitt og bróður míns. Þegar ég tala um mömmu sem öryggisteppið mitt meina ég að allar aðstæður voru einhvern veginn bærilegri með hana við hlið sér, hvort sem það var fyrir stuðning eða einungis til að létta andrúmsloftið. Naflastrengurinn á milli okkar slitnaði eiginlega ekki fyrr en bróðir minn fæddist þegar ég var 11 ára. Þetta ungabarn sem nú var komið á heimilið var vægast sagt óvært og lét hafa talsvert fyrir sér. Ekki leist mér á blikuna og ákvað ég að nú væri tími til kominn að hætta skríða upp í mömmu ból. Þetta var þó ágætis andlegur undirbúningur þar sem minni yngri dóttur finnst ekkert sérstaklega gaman að sofa. Húmorinn var órjúfanlegur partur af mömmu og má segja að hún hafi treyst á hann til að fleyta sér áfram fram á síðasta dag. Nokkrum dögum áður en hún kvaddi okkur spurði einhver hver ætti nú þennan bústað sem hún dvaldi í. Mamma var ekki lengi að vísa í Stellu í Orlofi og svara 

    Mamma var kraftmikil kona og fór stundum svolítið um eins og stormsveipur. Þess vegna hentaði það henni heldur illa að vera í þreyttum líkama. Síðustu vikurnar fannst henni einna verst að geta ekki verið meira með ömmustelpurnar og gert eitthvað “gagn” eins og hún orðaði það. Hún og Ylfa Röfn eldri dóttir mín áttu einstakt samband sem mér þykir mjög vænt um. Enginn hafði lag á henni eins og amma Sóley sem er undantekningarlaust á hinum endanum þegar Ylfa tekur upp leikfangasíma. Ég er þakklát fyrir að þú hafir fengið að kynnast nöfnu þinni Unu Sóllilju þessa 7 mánuði sem er þó allt of stutt að mínu mati. Ég hef oft spurt mig hvaðan dætur mínar fá sína þrjósku og ákveðni en ég held að þær eigi nú ekki langt að sækja þá eiginleika þó þeir hafi mögulega hoppað yfir einn ættlið. Eftir að ég eignaðist börn sjálf þá urðum við mamma enn nánari og var hún mér og stelpunum mínum allt. Þetta ferli er þúsund sinnum erfiðara vegna dætra minna því þær fá ekki að hafa þig lengur í lífi sínu. Um leið er það auðveldara vegna þeirra þar sem þær halda mér gangandi. Nú er þetta orðið of langt en áður en lýk þessu langar mig að þakka henni Þórhöllu frænku aftur fyrir að vera kletturinn okkar fjölskyldunnar í þessu erfiða ferli og fyrir að hugsa einstaklega vel um hana móður mína síðustu vikurnar hennar. 

   Takk mamma fyrir allt, fyrir að kenna mér flest allt sem ég kann, fyrir að gefa mér bróður minn, fyrir að flétta á mér hárið þangað til ég varð 28 ára og fyrir að hlýja mér á höndunum þangað til þú gast það ekki lengur. Nú reynum við að feta okkur áfram án þín og vonum að það komi vor að þessum kalda vetri liðnum.

Minningarorð, sem birtust í Morgunblaðinu 25. nóvember 2023 

 Það er erfitt að hugsa til þess að geta ekki lengur rölt upp götuna til þín, setið með þér í hlýlegu stofunni þinni, að fá ekki lengur að byrja vinnudaginn á kaffistofuspalli með þér, að geta ekki lengur boðið þér á pallinn á góðviðrisdögum, að spjalla um börnin okkar, vinnuna, að gera grín að okkur sjálfum og öðrum, að hlæja saman og allt hitt sem tilheyrði hversdagslífinu.  

Það er dýrmætt að hafa fengið að starfa með fagmanneskju eins og Sóleyju.  Hún var dugleg að fylgjast með nýjungum og deila með okkur hinum.  Hún bar svo mikla umhyggju fyrir nemendum og það skilaði sér í velgengni þeirra.  Sóley var hvetjandi og alltaf hægt að leita til hennar.  Ferðalögin okkar á vegum vinnunar eru dýrmætar minningar.Það sem Sóley gerði, gerði hún svo áreynslulaust.  Hún fann út úr því sem þurfi og var fljót að því.  Hún gerði hlutina til að gera þá, ekki til að fá athygli út á þá. Hún var alls ekkert gefin fyrir athyglina, vildi t.d. miklu frekar vera bakvið myndavélina en framan við hana, enda afburða góður ljósmyndari.

Sóley var hugmyndarík og var alltaf stuð í samkomum sem hún tók þátt í að skipuleggja.  Hún fylgdi eigin sannfæringu frekar en áliti annarra, breytti til þegar hún fann þá þörf hjá sér og flutti nokkru sinnum á milli staða.  Hún rak veitingastað og bar,  opnaði ljósmyndastofu og stofnaði sjósundklúbbinn Baðbomburnar.  Sóley drakk í sig fróðleik t.d. með því að horfa á alla spurningaþætti sem í boði voru enda vann hún yfirleitt í spurningaspilum í vinahópnum.  Sóley tók einu sinni þátt í kraftakeppni á Langanesi og vann þá keppi í kvennaflokki og fékk titilinn Langanesvíkingurinn, sem lýsir henni í rauninni vel, því hún var ofurkona á mörgum sviðum og hæfileikarík en jafnframt mjög hógvær.   

Það er sárt að missa sína nánustu vinkonu en sárastur er missir fjölskyldunnar. Elsku Hrefna Maren, Sigurjón Vikar, Hrefna, Vífill, Marinó, Vikar og fjölskyldur, ég votta ykkur innilega samúð, hugur minn er hjá ykkur öllum. 

Elsku Sóley mín, mikið á ég eftir að sakna þín og þinnar góðu og gefandi nærveru. 

Ég hef sagt þetta við þig áður og segi það aftur,

“Juuuuúúú”…. Elsku Sóley okkar svarar ekki oftar svona í símann. 

Við vinkonurnar komum saman nokkrum dögum eftir fráfall þitt í þeim tilgangi að setja saman þessi minningarorð um kæra vinkonu. Við vissum að það yrði erfitt, en ekki hvað? Þú varst límið í hópnum og mest drífandi af okkur öllum. Spurningar eins og: “Hvernig verðum við án þín”? “Hver mun skipuleggja næsta hitting og hóa okkur saman”? hafa vaknað síðustu daga. Við áttuðum okkur hinsvegar fljótt á því að við gátum ekki verið sorgmæddar lengi því allt sem við rifjuðum upp tengdist gleði og glaumi. Það var ALLTAF gaman hjá okkur, enda á alltaf að vera gaman! Áður en við vissum af vorum við farnar að brosa og gantast yfir liðnum gleðistundum; Öllum “sauma”klúbbunum (sem engin okkar saumaði neitt í), hlátursköstunum, eftirhermutöktunum, ferðalögunum, spilakvöldunum, söngnum og svo miklu fleiru. Þú varst alltaf skemmtilegust með þinn kaldhæðna, kolsvarta húmor fyrir sjálfri þér og öðrum en á sama tíma með þessa hlýju og dásamlegu nærveru. Sagt er að allra vinur sé einskis vinur en þú afsannaðir það rækilega. Það á örugglega enginn eins stóran vinahóp og þú og þú varst svo sannarlega vinur vina þinna. Traust og trygg, tókst öllum eins og þeir eru og varst aldrei hneyksluð á neinni vitleysunni- enda ekki töluð vitleysan þar sem þú varst! Komst til dyranna eins og þú varst klædd, alltaf hrein og bein. 
	Sagt er að allt sem við veitum athygli vaxi og dafni. Þess vegna er það okkar val að þakka fyrir allar góðar stundir og halda minningu þinni þannig á lofti í stað  þess að einblína bara á sorgina yfir af hafa þig ekki lengur.  Því rétt eins og Steinunn Ólína orðaði það um árið þá er dauðinn kannski óvæginn, en minningarnar eru svo margfalt merkilegri. Það tekur þær enginn frá okkur. Þótt það sé ólýsanlega sárt að missa þig þá huggar það sorgmædd hjörtu að vita að þú þjáist ekki framar elsku Sóley. Þótt meinið hafi að lokum sigrað líkama þinn þá náði það aldrei að sigra sál þína eða buga þig, enda átti þetta allt að reddast! Þú vildir miklu frekar spjalla um eitthvað skemmtilegt og þess vegna var veikindatal sjaldan í boði, og stranglega bannað að hafa áhyggjur af þér. Þín mesta gleði í lífinu voru börnin þín og ekki síður litlu, fallegu ömmustelpurnar, sem öll þurfa nú að kveðja bestu mömmuna og ömmuna.

Þangað til við hittumst á ný elsku Sóley okkar, skemmtu þér eins og þér einni er lagið í sumarlandinu. 

Börnunum þínum og barnabörnum, foreldrum, bræðrum og aðstandendum öllum sendum við okkar dýpstu samúðarkveðjur. Þetta skarð verður ekki fyllt. 

Kærleikskveðja. Svala, Kristín, Hjördís og Steinunn

Eitt ár síðan þú kvaddir okkur elsku mamma.

Sorgin er furðulegt fyrirbæri og einkennist oftar en ekki af þversagnakenndum tilfinningum.

Fyrst er heimurinn hruninn en eftir einhvern tíma raðast brotin hálfpartinn saman í nýja og breytta heimsmynd. Þú áttar þig á eigin styrk því þú stendur enn nokkuð upprétt eftir að hafa upplifað það sem þú óttaðist hvað mest. Eitthvað sem þú hélst að þú myndir ekki lifa af. Þá læðast samt sem áður að manni efasemdir um hvort maður sé nú að syrgja rétt og biðin eftir stóru dýfunni hefst. Svo lærir maður það að ekkert eitt er rétt í þessu ferli og það verða erfiðir dagar og góðir dagar. 

Löngunin til að loka sig af og draga sæng upp fyrir haus vegur stundum jafn þungt og löngunin til að umvefja sig fólki og að segja já við öllu því sem heldur huganum uppteknum.

Eina stundina yfirtekur sjálfhverfan þig og þér finnst vandamál annarra vera lítilvæg. Þá næstu hugsarðu stöðugt um hvað það eru margir í heiminum sem hafa það verra en þú, annað hvort fólk sem upplifir hörmungar hvern dag úti í heimi eða fólk sem upplifir sams konar missi.

Ég er að reyna læra það að allar þessar tilfinningar verða að fá að koma og fara. Tíminn okkar hér er takmarkaður, reynum því að fara vel með hann. Klisja I know. 
❤️

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Sóley Vífilsdóttir

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Mamma

Vinkona

Kveðja frá vinkonum

<3