Skúli Pálsson, bifvélavirki, lést á dvalarheimilinu Fellaskjóli í Grundarfirði föstudaginn 22. ágúst. 

Útför fer fram í Bústaðarkirkju 2. september kl. 13:00

Sérstakar þakkir fær starfsfólk Hjúkrunarheimilisins Fellaskjóls, Grundarfirði.

Jóhann Skúli Pálsson fæddist 19. júní 1944 á efri hæðinni í Mörk, Aðalgötu 20, Ólafsfirði.

Foreldrar: Páll Jóhannes Þorsteinsson skipstjóri og síðar verkamaður f. 27.07. 1900, dáinn 3. maí 1981 og kona hans Júlíana Jóhannsdóttir húsmóðir og saumakona f. 23.09. 1915 dáin 16. júní 1987.

Skúli var elstur fimm barna þeirra hjóna, en þau eru Birgitta Karlotta f. 03.02.1 946, Sigursteinn Jakob f.26.09. 1951, Hreinn f. 20. ágúst 1955 og yngst er Kristín Jakobína f. 15. janúar 1960.

Skúli átti góða æsku, var fjörmikill, uppátækjasamur, skapandi prakkari. Foreldrarnir skilningsríkir og sáu um að Skúli hefði nóg að gera. Hann átti góða vini. Skólasystur hans Anna Freyja og Svanlaug stóðu alltaf með sínum manni, brugðust aldrei og sýndu einlægni og væntumþykju. Afmæli þeirra þriggja, Skúla og stelpnanna, voru oft haldin saman, því þau voru fædd að sumarlagi, Svanlaug 18. júní, Skúli 19. júní og Anna Freyja 16. maí

Vinátta þeirra félaga Rabba Ingólfs og Skúla er mörgum manninum góð fyrirmynd, þar hefur einlægnin og kærleikurinn ráðið för.

Það sem einkenndi hann í æsku og ávallt síðan var gleðin, græskulaust gaman og góðsemin. Hann sýndi ást og kærleika ekki síst til eldra fólks og þeirra sem minna máttu sín. Gamla fólkinu var hann góður og sótti í félagsskap þeirra ömmu, Nonna frænda, Jóns Þorsteins á smíðaverkstæðinu, Guðfinnu í Leyningi, en þangað fór hann oft með sængina sína, ef hann vissi að hún var ein og svaf hjá gömlu konunni. Hann var í sérstöku uppáhaldi hjá frú Önnu prestsfrú, átti þar alltaf skjól. Og merkilegt hvað hún Anna hringdi oft, eftir að þau Ingólfur fluttu suður og spurði um hann Skúla sinn, hafði þá heyrt af einhverjum óhöppum og hjólaslysum í firðinum og Múlaveginum.

Hann fór snemma að vinna, hörkuduglegur. Var í sveit fyrst hjá Jóni Guðmundssyni á Móafelli í Fljótum og síðan í Brimnesi í Viðvíkursveit þar sem hann átti góða daga hjá þeim hjónum Gunnlaugi Björnssyni og Sigurlaugu Sigurðardóttur, en þá konu mat hann mikils og heimsótti oft. Það mun oft hafa verið fjör í Brimnesi þegar Skúli tók til sinna ráða með prakkaraskap og stríðni. Margar sögur fengum við að heyra af græskulausi gamni.

Skúli lauk skólaskyldu við Barna og unglingaskóla Ólafsfjarðar, lauk síðan iðnskólaprófi. Vann á vélaverkstæðinu Nonna og lærði vélvirkjun. Seinna lærði hann bifvélavirkjun og vann við hvoru tveggja langa hríð. Hann festi snemma ráð sitt, giftist ástinni sinni henni ,,Guðrúnu minni" í lok desember 1964, hann þá tvítugur og hún 18 ára, og þurfti undanþágu til athafnarinnar v/aldurstakmarkana. Leyfið var auðfengið hjá fógetanum en Sigurður Guðjónsson sýndi Skúla ávallt föðurlegan skilning og virðingu, horfði á öll hans strákapör með réttsýni, og málin leyst án þess að flækja þau mikið. Margar sögur eru til um samskipti fógetans og Skúla, sem seinna verða settar á blað.

Skúli og Guðrún byrjuðu sinn búskap Í Háagerði, Brekkugötu 17, Ólafsfirði, og þar fæddist elsta barnið Anna Júlía, 11.07. 1966, Guðmundur Páll fæðist 16.06. 1967. Svo verður breyting á. Ungu hjónin flytja á Dalvík, Skúli fer að vinna við bifvélavirkjun hjá Jónasi á Bílaverksstæði Dalvíkur. Síðar rak hann eigið verkstæði í bragga á Dalvík og tók einnig til við pípulagnir. Bræðurnir Skúli og Steini lögðu hitalagnir í fjölmörg hús á Dalvík – hið sama hafði faðir þeirra gert í Ólafsfirði á árunum 1944-1945. 

Á Dalvík fæðist yngsta barnið, Jón Birgir f. 29. nóv. 1968. Árin á Dalvík fóru í vinnu hjá Skúla og barnauppeldi hjá Guðrúnu. Heimilið var gestkvæmt, enn heyri ég fólk tala um gestrisni þeirra hjóna. Til Ólafsfjarðar flytja þau svo aftur 1971. Búa þá á Kirkjuvegi 1, - Skúli kaupir þá Bílaverkstæði Ólafsfjarðar af Steina Jóns en hjá honum hafði hann lært vélvirkjun. Guðrún gerist dagmamma og nóg að gera hjá þeim báðum.

Þetta var um lífshlaupið fram til 1972. Ég flyt alfarið úr firðinum 1968 og fylgdist með úr fjarlægð. Veit þó að bróðir vann og tók þátt í mörgum góðum málum og verkefnum.

1982 verða straumhvörf í lífi hans, en þá kveður hann Bakkus, sem hafði stjórnað lífi hans langa hríð. Þá hellir hann sér út í að breyta verkstæðinu í veitingahús, fer í mikið kaplaæði og opnar fyrir Stöð 2, og rekur eigin sjónvarpsstöð. 

Það sem situr eftir er minningin um góðan mann, mikilmenni sem sigraði sjálfan sig. Fjölhæfur ævintýramaður sem elskaði fólkið sitt. Óhræddur við að leita og leika sér. Kærleiksríkur töffari.

[DEFAULT]

Það er  svo erf itt að setjast niður og skrifa kveðjuorð .  En fyrir mörgum árum ákváðum við að ég mundi skrifa minningargrein um þig.  Þér fannst þá að ég hefði átt að bjóða mig fram til alþingis, en svo sannmæltumst við um að ég mundi aldrei geta setið svona lengi kjurr eins og alþyngismenn gera, þó ég gæti alveg talað jafn mikið og þeir.  En ég sagði líka að sú minningargrein yrði ekkert endilega eins og hinar minningarræðurnar 😉

Þú varst frumkvöðull, töffari, hugrakkur,snillingur, húmoristi, gleðigjafi, stríðinn, uppátækjasamur en langmest varstu þó yndilegur eiginmaður, faðir og uppáhald afkomenda.

Þú varst alltaf með eitthvað verkefni í höndunum og man ég ófáar rökræður ykkar mömmu í gamla daga þar sem að þú dásamaðir einhver ný tæki sem voru að koma á markaðinn og mamma sem sá um fjármálin neitaði.  En þú kunnir á hana , bara að skjalla hana smávegis og gefa eitt klapp að aftan og málið var unnið.  Glottir svo út í annað því hún gaf alltaf eftir.  Þú hafðir það stundum að leik að æsa hana smá upp bara til að sjá viðbrögðin.  Svo skellihlóstu.

Barnabörnin voru svo heppin að þið komuð af öllum tilefnum í heimsókn hvort sem var jólafrí, sumarfrí, páskafrí og við öll önnur tilefni, buðuð þeim jafnvel í ferðalag.  Og minningin lifir hjá þeim.  Skemmtiferðir, pylsa í sjoppunni, nestisferðir og svo margt fleira. Svo voru ófá símtölin sem þú hringdir einungis til að heyra í barnabörnunum og svo endaði símtalið alltaf á því að þú sagðist elska þau.

Þú barðist við Parkinson sjúkdóminn í 30 ár og mamma stóð sem klettur við hlið þér allan tímann.  Þegar svo sjúkdómurinn fór að vera erfiðari þá fluttuð þið frá Ólafsfirði til Grundarfjarðar.  Mikið var gott að fá ykkur nær okkur.  Þið áttuð góðar stundir í Sæbólinu og barnabörnin fengu að njóta ykkar frá fæðingu.  Gleðistundirnar voru margar hjá þeim hjá ömmu Buffu (Guffu) og afa Skúla. Þú gafst alltaf fallegustu brosin þegar að þau komu í hús.

Svo fór hr. Parkinson að taka völdin og þá var orðið erfitt að vera heima.  Þá fluttir þú á hjúkrunarheimilið og mamma rétt við hliðina í þjóstuíbúð .  Stutt voru sporin hjá mömmu og koma yfir til þin oft á dag. Þegar að dagurinn var góður þá sátuð þið saman hjá henni og horfðuð á gamanmyndir.  Myndin með Trinity bræðrunum var ein af uppáhalds og þeir sem þekktu pabba geta ímyndað sér hláturinn í honum en hann var einstakur. 

Ég var svo heppin að fá að sjá þig daglega þar sem ég vinn á Fellaskjóli.  Dagarnir voru misgóðir.   Oftast yndislegir en stundum andskoti erfiðir.  Þegar að veikindin voru komin í höfuðið og þú bara sprettir um gangana og varst bara hundfúll yfir því að við vissum ekki hvað þú vildir.  Málrómurinn horfinn og þreytan farina að taka völdin.   Af öllum einkennum sem pabbi fékk þá fannst mér erfiðast að horfa upp á hann þegar að Parkinson andlitið kom.  Þegar að við hættum að geta séð yndislega brosið hans eða sáum hvað honum leið ílla að geta ekki gert sig skiljanlegan.  Vanmátturinn við að geta ekki gert hlutina sjálfur.  Það er óendanlega sárt að vita og sjá að hann pabbi var þarna inni, en gat ekki gert sig skiljanlegan.  En pabbi tók því lífi sem honum var úthlutað með miklu æðruleysi.

Pabbi var svo mikill tæknisnillingur að fram á síðustu stundu þá þurfti að vakta hann þegar að hann gekk fram hjá snúrum.  Sjónvarpssnúrum, myndlyklum,  rafmagnsstólum  og jafnvel fiskabúrinu.  Hann stóðst ekki tengingar.

Hann var hvíldinni feginn.  Það er sárt en ég veit að hann er kominn á stað það sem að honum líður vel, þar sem hann getur sagt brandara og hlegið mest sjálfur og nóg er af tengingum til að laga.  Takk fyrir að vera yndislegur pabbi.  Ég elska þig.

Bróðir okkar átti erfiða innkomu í þennan heim. Hríðir móður okkar hófust 17. júni 1944 og Skúli fæddist 19. júní – þrátt fyrir að Þjóðskráin segi annað. Það var alla tíð náið samband milli mömmu og Skúla. „Það er alltaf jafn gaman að tala við hann Skúla minn.“ „Það er allt gott að frétta af Skúla mínum.“ Þetta tók hún gjarnan fram þegar hún sagði fréttir úr firðinum. Skúli hafði auga fyrir ýmsu smálegu sem létti undir með mömmu, t.d. færði hann henni ryksugu eftir eina vertíðina – það var skömmu eftir að slík verkfæri komu fram.

Samband Skúla við pabba var öllu flóknara en á milli þeirra ríkti jafnan gagnkvæm virðing. Drengurinn var sennilega full uppátækjasamur og ofvirkur fyrir pabba sem var vandur að virðingu sinni. Við yngri systkinin munum t.d. hvernig þyrmdi yfir pabba þegar við komum með reiknivélartakka ofan af háalofti og spurðum hann úr hverju þetta væri. Takkarnir voru úr forláta reiknivél sem hann hafði átt en Skúli reif sundur í frumeindir sínar. Það þarf að komast að því hvernig hlutir eru settir saman og ein leið til þess er að taka þá í sundur þó þarna hafi samsetning reynst ofraun.

Skúli var ótrúlega fjölhæfur til allra verka og sístarfandi. Hann var sjómaður, vélstjóri, vélvirki, pípulagningamaður, netlagnamaður, sjónvarpsstjóri, húsvörður og prakkari svo fátt eitt sé nefnt. Síðustu 30 árin háði hann sína glímu við Parkinson, sem hafði hæga framgöngu en þó með vaxandi þunga og hafði Skúla undir á endanum. Á meðan Skúli bjó að fullum kröftum var hann mikill þrekmaður, sem kom sér vel þegar þurfti að arka upp á Múlakollu að vetri til með þunga rafgeyma á bakinu til að koma endurvarpsstöðinni í gang á ný eftir klakabyrðingu á vindrellunni sem hann setti upp til að knýja stöðina.

Að koma upp endurvarpsstöð til að ná geisla Stöðvar 2 frá Hrísey og varpa þaðan niður í Ólafsfjörð er sennilega eitt magnaðasta afrek Skúla. Hann hannaði bygginguna og fékk þyrlu til að flytja byggingarefni og steypu í undirstöðu mannvirkisins. Þessi aðgerð svínvirkaði og í framhaldinu lagði hann netkapla um flestar lóðir Ólafsfjarðar og inn í hús bæjarbúa sem þannig færðust nær nútímanum.

Skúli var alla tíð prakkari. Það var með ólíkindum hvað hann var næmur á tækifæri til prakkaraskapar og hversu fjölbreytilega hann vann úr þeim. Það er ekki hægt að minnast Skúla nema til að rifja upp eina af mörgum:

Á Bílaverkstæði Ólafsfjarðar kom hópur karla iðulega saman í morgunkaffi og samkoman var kölluð Skúlakaffi. Einn morguninn var mætingin með mesta móti og eins og vanalega voru hin og þessi mál tekin fyrir. Síminn hrindi og Skúli svaraði. Á línunni  var Ævar rútubílstjóri á Dalvík sem sinnti sérleyfisleiðinni: Ólafsfjörður - Dalvík - Akureyri. Erindi Ævars var að athuga hvort farþegar eða farangur væru á Bílaverkstæðinu en það var hans stoppistöð. Hvorugt var til staðar. Á meðan samtalinu stóð kemur Skíði ( annar ofvirkur Ólafsfirðingur) inn og hlustar á Skúla, sem heldur símtalinu áfram þótt Ævar sé búinn að leggja tólið á. "Aurskriða," segir Skúli og blikkar Skíða, "það getur ekki verið!" Þar með leggja kallarnir enn betur við hlustir en Skúli kveður Ævar og segir köllunum að stór aurskriða hafi fallið í Múlanum ofan úr Vogagjánni og það sé ófært innúr. 

"Þú ert að ljúga þessu," sögðu kallarnir. "Það er aldrei hægt að trúa einu einasta orði sem þú segir". "Það er ykkar mál hvort þið trúið mér eða ekki," sagði Skúli. Skíði grípur þá orðið og segir þetta dagsatt  hjá Skúla, Jónsi Klemenzar og Kiddi Bínu hafi verið að vinna inná Dalvík en þeir hafi orðið að snúa við. "Þetta er engin smáskriða, Jónsi sagði að hún væri 150 metra breið og það væri mikið á veginum." 

"Ekki skánar það." sögðu kallarnir, "þú ert sami lygarinn og Skúli." Og kallarnir úthúðuðu félögunum, Skúla og Skíða, fyrir endalaust gabb og lygasögur. Lýkur svo kaffinu og menn tínast út. Fiskisagan barst hins vegar strax út og von bráðar sást lest 20-30 bíla  halda út í Múla til að skoða þessa stóru aurskriðu. Eftir sátu félagarnir, Skúli og Skíði, gráti nær af hlátri. Skúla fannst best að það hafði ekki komið dropi úr lofti í eina tvo mánuði, allur jarðvegur var skraufaþurr en samt fór liðið að skoða aurskriðu - þær falla ekki nema í vætutíð! Geri aðrir betur í að sannfæra með lygasögu!

Skúli var með létta lund en hann var líka þrjóskur. Biti hann eitthvað í sig þá stóð hann við sitt. Hægri hlið hans var t.d. orðin hálflömuð þegar hann „þurfti“ að fara upp í Skíðaskála í þungri færð til sinna nettengdri myndavél sem þar var á hans vegum. Í samtali um þetta sagði hann: „Ég þorði ekki að stoppa, þá hefði ég ekki komist af stað aftur!“ Hann vildi öllum vel, dýrkaði fjölskyldu sína, einkum börn og barnabörn. Hann var kærleiksríkur og kvaddi gjarnan með orðunum „ég elska þig!“

Við sendum öllum ástvinum innilegar samúðarkveðjur og kveðjum bróður okkar í hans anda: Við elskum þig!

Fleiri prakkarasögur má nálgast hér:
https://sites.google.com/view/hreinnpalsson/systkini/sk%C3%BAli/prakkaras%C3%B6gur

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Skúli Pálsson

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Þakkir

Elsku pabbi.

Bróðurminning