Okkar ástkæra eiginkona, mamma, amma og langamma, Sigurjóna Sigurjónsdóttir lést í faðmi fjölskyldunnar, á hjúkrunarheimili Hrafnistu í Hafnarfirði 1. mars sl.

Fjölskyldan þakkar Hrefnu & starfsfólki Báruhrauns einstaka ástúð og umönnun og Erlu í Drafnarhúsi Alzheimersamtakanna. Guðrún Hreinsdóttir, heimilislæknir fær okkar dýpstu þakkir.

                        Sigurjóna Sigurjónsdóttir

Minningarorð séra Jónu Hrannar Bolladóttur við útför Sigurjónu frá Garðakirkju 14.mars sl. Birt með góðfúslegu leyfi höfundar:

Í kyrrð bænarinnar, í þögn hjartans, syngja englarnir lofsöng, í höfugri kyrrð og hljóðlátum tærleika.  Í byrjun hvers dags átti Sigurjóna stund með sjálfri sér og sínum Guði innan um blómin í fallegu garðstofunni, sem oft var kölluð englaherbergið.  Vilborg og barnabörnin, Kristján Einar, Karl Magnús, Frikki og Ajaana vissu alltaf - að hvar sem þau voru stödd í heiminum hófst dagurinn í Ásbúð á að góður Guð var beðinn um að vernda þau og vaka yfir þeim.  


Sigurjóna átti alla tíð sterka trú eins og Vilborg Pálsdóttir móðir hennar en trúin var henni svo heilög að hún ræktaði fyrst og síðast samband sitt við æðri mátt frekar en að bera hlutina á torg. 

Trúðu'á tvennt í heimi,
tign, sem hæsta ber:
Guð í alheims geimi,
Guð í sjálfum þér.

Sigurjóna vissi að kjarni trúarinnar var að iðka bænina vegna þess að bænin er trúnaðarsamtal við Guð.  


Þegar ég hlustaði á fólkið hennar Sigurjónu þá kom orðið viska aftur og aftur upp í hugann. Ættmóðirin í  Ásbúðinni var full af visku og innsæi.  Hún var stórbrotinn sálgætir. Kristján Einar lýsti  því svo vel í mín eyru hvernig hún nálgaðist fólk.  Ef fólki leið illa þá las hún ekki bara í orðin heldur ekki síður í þagnirnar.  Hún nálgaðist fólkið sitt af nærgætni og hún sagði aldrei þú skalt eða þú skalt ekki. Hún spurði og velti vöngum með fólkinu sínu þar til niðurstaðan fæddist og hún var andleg ljósmóðir sem fagnaði hverri innri fæðingu hjá ástvinum sínum.  


Hún var alveg ótrúlega skipulögð og allt sem hún gerði var hlaðið fegurð. Það átti líka við um andlátið hennar, það var eins og hún stýrði hlutunum þannig að heilagur andi og eilif viska væri við rúmgaflinn hennar allan tímann.  Banalegan tók fimm sólarhringa þar sem Sigurjóna var umvafinn sínu nánasta fólki innan um blóm, krossa og kerti og í bakgrunni hljómaði þróttmikil gospeltónlist í flutningi Elvis Prestley.  Að lokum var safnast saman við rúmið hennar og persóna hennar rifjuð upp og hún borin á bænarörmum eins og hún hafði gert alla tíð fyrir sitt fólk. 


Sigurjóna og Einar kunnu að rækta garðinn sinn í andlegum skilningi. Hún var mikil blómakona og garðstofan og garðurinn í Ásbúðinni báru því vitni.  En þeirra aðal garður var fjölskyldugarðurinn þar sem þau sáðu fræjum ástar, stuðnings og umhyggju. Ég fann við dánarbeðið hvað uppskeran var mikil þegar afkomendur og fólkið hennar allt hefur tekið höndum saman til að styðja Sigurjónu og Einar í gegnum veikindi á ævikvöldinu.  Það er einstakt og hún hefði verið endalaust stolt af ykkur fyrir þá fegurð og samstöðu. 
 

Þessir tveir sálufélagar fylgdu afkomendum sínum eftir í hverju skrefi.  Það sem vakti áhuga afkomenda vakti áhuga þeirra og þau voru alvöru bakhjarlar. Alltaf. Líklega hefur engin íslensk amma mætt á jafnmargar kappaksturbrautir í heiminum til að styðja barnabarnið sitt! Sigurjóna fór vel með tímann sinn og gaf ekki öllu gaum.  En fólkið hennar, litla fjölskyldan var alltaf í fyrsta sæti og það vakti henni einlæga gleði alla tíð að vera til staðar fyrir fólkið sitt og einnig fólkið sem reyndist hennar fólki vel. Það þekkja vinir Vilborgar, Kristjáns Einars og Karls Magnúsar.  Allt er það þakkað í dag. 


Mig langar til að fá að flytja kveðju frá ömmustelpunni Ajöönu Arndísi en hún er búsett á Grænlandi, er komin að fæðingu og á því ekki heimangengt en segir:  ,,Amma lét manni alltaf líða eins og maður væri fullkomnasta manneskja í heimi. Alltaf þegar ég kom í Ásbúðina gaf hún mér risastórt og innilegt faðmlag og hafði einlægan áhuga á að vita hvað væri að gerast í mínu lífi og hvernig ég hefði það. Hún var alltaf svo stolt af okkur og passaði líka að við vissum það. Hennar staðfasta ást og samkennd hefur haft mikil áhrif á það hver ég er sem kona í dag og hún er stór áhrifavaldur á mín gildi í lífinu. Það langar mig að erfa mín börn að. Ég mun láta þau vita hversu magnaða langömmu þau eiga og hversu lánsöm þau eru að eiga hana sem verndarengil.”


Sigurjóna Sigurjónsdóttir var dóttir hjónanna Sigurjóns Jónssonar múrarameistari og Vilborgar Pálsdóttur, húsmóðir. Hún var fædd á Norðfirði þann 13. ágúst árið 1940 og fluttist með foreldrum sínum til Hafnarfjarðar þegar hún var fimm ára gömul.  Hún var næst yngst sex systkina en þau eru Guðrún, Margrét, Geir, Páll og Sigurður. 


Þótt þrettán ár skildu systurnar Sigurjónu og Margréti að í aldri, áttu þær náið og kærleiksríkt systrasamband alla tíð. Sigurjóna var líka náin foreldrum sínum og hún sinnti Vilborgu móður sinni af mikilli alúð á hennar efri árum.


Sigurjóna hóf skólagöngu sína hjá systrunum í Kató í Hafnarfirði, en að loknu gagnfræðaprófi í Flensborg lá leiðin norður yfir heiðar í húsmæðraskólann að Laugalandi í Eyjafirði, en þá var hún sautján ára gömul.  Sú skólavist reyndist örlagarík og þaðan snéri Sigurjóna ekki einungis til baka sem sú afburða húsmóðir og kokkur sem hún var, heldur sem ástfangin og trúlofuð ung kona. Það má segja  að sú ákvörðun að fara norður yfir heiðar hafi verið hennar mesta blessun og ekki síður Einars Karlssonar frá Akureyri. 

Það er gaman að rifja það upp að kynni þeirra hófust einfaldlega þannig að hún hentist í fang hans í orðsins fyllstu merkingu. Húsmæðraskólanemandinn var frábær dansari og dreif sig á dansleik í Freyvangi, en í miðri tjúttsveiflu missti dansherrann taki af hendi hennar með þeim afleiðingum að Einar sem sat við borð meiddur í fæti, fékk ungu konuna á ofsa hraða beint í fangið. Þar með var ekki aftur snúið og skömmu síðar fóru þau á sitt fyrsta stefnumót. Þar  hófst þeirra langi og farsæli lífsdans. Það er svo dýrmætt að rifja það upp að hvorki Alheimersjúkdómurinn með sinni gleymsku eða  hjólastólinn kom í veg fyrir það að þau dönsuðu sinn síðasta dans á þorrablóti á Hrafnistu aðeins hálfum mánuði áður en Sigurjóna kvaddi þennan heim. 


Það er líka mikilvægt að rifja upp hvað tónlist var ríkur þáttur í lífi Sigurjónu alla tíð. Hún fékk fyrsta gítarinn sinn aðeins sjö ára gömul og svo píanó þegar hún var tíu ára og lærði á píanó í mörg ár hjá Páli Kr. Pálssyni organista. Það var alltaf tónlist í kringum hana og á heimilinu brustu þau hjónin í dans af minnsta tilefni. Barnabörnin og barnabarnabörnin eiga öll minningar af sér að dansa við ömmu í Ásbúð.


En aftur að ástinni. Sigurjóna og Einar trúlofuðu sig 18 ára gömul og gengu í heilagt hjónaband á Akureyri þegar þau voru bæði 21 árs.  En brúðkaupsdagurinn var á milli afmælisdaganna þeirra 11. og 13. ágúst árið 1961.  Afkomendurnir hafa stundum grínast með það að einkadóttirinn Vilborg er fædd 10. maí árið 1962, sem sýni einstaka skipulagshæfileika hjá ættmóðurinni. 


Sigurjóna og Einar voru ekki bara hjón. Þau voru einstakir sálufélagar og lífsförunautar sem ræktuðu ástina í daglegu lifi og gleymdu aldrei kærustuparinu. Þau báru takmarkalausa virðingu fyrir hvort öðru og voru miklir trúnaðarvinir.  Þau ferðuðust saman til yfir fimmtíu landa, eins og heimskortið hennar  sýnir en þar hefur hún merkt hvern stað með títiprjón svo ekkert gleymdist úr stórri ferðasögu. 


Sigurjóna skráði fjölskyldusöguna í ljósmyndum alla tíð.  Það voru ekki bara teknar myndir yfir jól og áramót, heldur á öllum tímum.  Í þessum þúsundum mynda geymist lífsævintýri litlu fjölskyldunnar og þar endurspegluðust lífsgildi Sigurjónu svo vel.  Ástin og lífsgleðin.

Sigurjóna og Einar hófu búskap sinn á Akureyri eins og áður sagði en fluttu suður nokkrum árum síðar og Einar fór til sjós sem vélstjóri. Um tíma bjuggu þau í Sandgerði en svo lá leiðin til Hafnarfjarðar. Þar bjuggu þau þrjú til ársins 1974 þegar Einar hóf störf hjá Matvæla og landbúnaðarstofnun Sameinuðu þjóðanna. Um árabil bjuggu þau erlendis, í Brasilíu, Uruguay og á Möltu, auk þess sem starfið tók þau tímabundið til Perú, Túnis og víðar. 

Í þessum ólíku löndum hélt Sigurjóna heimili með miklum myndarbrag og sá um pappírsvinnu og skýrsluskrif fyrir Einar, skipulagði ferðalög, skólamál og margt annað sem til féll.  Hún var diplomati af Guðs náð, var snögg að grípa ný tungumál, átti auðvelt með að setja sig inn í ólíkar og framandi aðstæður og menningu, með afburða samskiptahæfileika og næmni á fólk og aðstæður.  Allt voru þetta svo mikilvægir eiginleikar og náðargjafir.  

Þau hjónin ákváðu snemma að verða ekki gömul í útlöndum og fluttu til Íslands árið 1982. Þá keyptu þau húsið í Ásbúðinni sem afkomendur tala um sem hjartað í fjölskyldunni. Við það byggðu þau fimmtíu fermetra garðstofu fyrir Sigurjónu og níutíu fermetra bílskúr fyrir Einar svo griðastaðurinn, “hjartað”, rúmaði áhugamálin ekki síður en fjölskylduna. Garðstofan sem Sigurjóna lagði mikla rækt við var stundum nefnd “litla Brasilía” og bananatrés-laufin sem kistuskreytingin liggur á koma þaðan. 

Þegar Vilborg var ung að árum starfaði Sigurjóna á skrifstofu Kaupfélags Hafnfirðinga og um tíma í verslun Kaupfélagsins í Garðabæ. Þetta var á tímum tvísetinna grunnskóla og hafði Sigurjóna þá reglu að vinna hálfan daginn og þá alltaf þann tíma þegar Vilborg var í skólanum svo hún gæti tekið á móti einkadótturinn þegar skóladeginum lauk. 

Skömmu eftir heimflutninginn hóf Sigurjóna störf á söluskrifstofu Arnarflugs og síðar í farskrárdeild Flugleiða, þar sem hún var til starfsloka. Um árabil var hún einnig virk í stjórn Interline, alþjóðafélags starfsmanna flugfélaga. Hún hafði mjög gaman af vinnunni sinni, þar sem samskiptahæfileikar og útsjónarsemi við lausn flókinna verkefna nýttist einstaklega vel. Svo vel að forstjóri fyrirtækisins nefndi í kveðjubréfi við starfslok að líklega hefðu yfirmönnum ekki borist eins mörg þakkarbréf eða símtöl vegna starfsmanns í sögu Icelandair. Og eitt sinn hafði yfirmaður íþróttadeildar Morgunblaðsins á orði við Vilborgu að öðrum eins ferðaskipuleggjanda hefði hann aldrei kynnst - ,,ég held að mamma þín eigi bara eftir að senda okkur á milli staða á reiðhjóli, því hún hefur ekki bara skipulagt flugin okkar, heldur leyst alls konar flækjur og sent okkur með rútum, lestum og ferjum!”  Og þetta var fyrir tíma internetsins. Sigurjónu þótti ekki bara gaman að starfa hjá flugfélögunum, henni þótti einfaldlega vænt um fyrirtækin og ekki síst samstarfsfólkið.

Sigurjóna tengdist afskaplega mörgum á lífsleiðinni og átti stóran kunningjahóp. Vinahópurinn var miklu minni og þannig vildi hún hafa það. Hún var sannur vinur vina sinna og gaf ríkulega af sér í formi tíma, umhyggju og athygli. Fólk sem komst einu sinni í þann hóp varð að vinum fyrir lífstíð.

Einar og afkomendurnir allir minnast þess hvað Sigurjóna var stolt kona. Hún bar svo mikla virðingu fyrir sjálfri sér, heimilinu sínu, ástvinum og störfunum sem hún tók að sér.  Hún ól alla sína upp í sjálfstrausti og sjálfsvirðingu og sú arfleið mun fylgja inn í framtíðina. En Sigurjóna og Einar eiga ekki bara barnabörnin þrjú á lífi heldur og langömmubörnin Kolbrúnu Camillu, Þórð Alexander, Emilíu Karen og Einar Bjarka. Svo kemur lítil lang ömmustelpa innan tíðar. Þá ber að nefna “ömmustelpuna” sem giftist inn í fjölskylduna, Völu Laufey,  eiginkonu Kristjáns Einars, sem átti einstakt samband við afa og ömmu í Ásbúð.

 Einar og Sigurjóna voru engin venjuleg afi og amma.  Þau voru virkir þátttakendur í lífi, uppeldi og áhugamálum barnabarnanna sinna alla daga meðan þau höfðu heilsu til.  Allt er það þakkað í dag. 

Lífið var í huga Sigurjónu dýrmæt gjöf og því átti að lifa í gleði og af alefli.  Hún var jákvæð, lausnamiðuð og kjörkuð kona sem þoldi hvorki nöldur eða slúður og sniðgékk einfaldlega fólk sem henni þótti neikvætt eða ómerkilegt.  Lífið var einfaldlega of dásamlegt til að eyða orku í leiðindi. Þetta lífsmottó er eitt af því sem afkomendur hennar eru afskaplega þakklátir fyrir að hafa fengið í arf. 

Kæru vinir, sorg ykkar er stór en Guð er stærri.  Það kenndi Sigurjóna ykkur.  Ég veit að minning hennar á eftir að vera ljós á vegi ykkar alla tíð. Sigurjóna, far þú í friði, friður Guðs þig blessi.  Hafðu þökk fyrir allt og allt. Amen.

Vilborg Einarsdóttir

Við útför Sigurjónu var lesin upp kveðja sem barst frá starfsfólki og heimilisfólki á Báruhrauni, Hrafnistu í Hafnarfirði. Með þökk fyrir góða vináttu síðastliðin ár.

Heiða Karlsdóttir, mágkona Sigurjónu, sem ekki átti heimangengt vegna veikinda sendi kærar kveðjur að norðan og var það lesið upp við útför Sigurjónu. Hún þakkaði margar góða samverustundin og hlýhug í gegnum tíðina. 

Ajaana Arndís barnabarn Sigurjónu sem býr á Grænlandi og átti ekki heimangengt þar sem hún er komin að fæðingu, skrifaði eftirfarandi um ömmu sína og var kveðjan lesin upp í útför Sigurjónu:

Amma lét manni alltaf líða eins og maður væri fullkomnasta manneskja í heimi. Alltaf þegar ég kom í Ásbúð gaf hún mér risastórt og innilegt faðmlag og hafði einlægan áhuga á að vita hvað væri að gerast í mínu lífi og hvernig ég hefði það. Hún var alltaf svo stolt af okkur og passaði líka að við vissum það. 

Hennar staðfasta ást og samkennd hefur haft mikil áhrif á það hver ég er sem kona í dag. Og hún er stór áhrifavaldur á mín gildi í lífinu. Það langar mig að erfa mín börn að. Ég mun láta þau vita hversu magnaða langömmu þau eiga og hversu lánsöm þau eru að eiga hana sem verndarengil. 

Loes Regeling sendi eftirfarandi kveðju frá Hollandi. Kveðjan var lesin upp í útför Sigurjónu:

Kæru vinir, Einar, Vilborg, Kristján Einar, Ajaana Arndís og Karl Magnús, íslenska fjölskyldan okkar. 

Einari og Sigurjónu kynntumst við Erik heitinn árið 1990 og úr varð vinátta fyrir lífstíð. Við hittumst á hverju ári, á Íslandi eða í Hollandi og ferðuðumst líka saman til Parísar og Möltu. Oft kom Kristján Einar með afa og ömmu og síðar meir Kalli, og alltaf var farið í gömlu mylluna og fuglagarðinn. Minningarnar eru dýrmætar. 

Elsku Einar minn, það er erfitt að missa lífsförunautinn og sálufélagann eins og við höfum nú bæði gert. En þú átt Vilborgu og barnabörnin og þið eruð dásamlega samheldin fjölskylda. Ég bið fyrir kærleika og styrk til þín kæri vinur og votta ykkur innilega samúð mína.

[DEFAULT]

Minningarorð frá vinkonu og saumaklúbbssystur, Gunnlaugu Jakobsdóttur


Látin er kær skólasystir, vinkona, klúbbsystir, Sigurjóna, Sjóna eins og hún var oftast kölluð.

Við kynntumst í Flensbogarskóla fyrir 71 ári.  Sjóna var sæt, létt, kát og hláturmild.

Hún elskaði, að dansa, tjútta og svo spilaði hún á píanó!   Það var gaman, að hittast á æskuheimili hennar á Hvaleyrarbrautinni og dansa saman í fínu stofunni mömmu hennar.

 Saumaklúbbur var stofnaður á þessum árum og hefur enst vel.  Lífið gekk sinn gang, námið, störfin og svo eiginmenn.

Alltaf gaman, að hittast, bera saman bækur sínar, prjóna á börnin,  sauma og tala, tala!

Ómetanleg vinátta, sem við erum þakklátar fyrir!  „Góðir vinir eru ómetanlegir.“

En tíminn líður og árin orðin mörg.  Nú erum við fjórar eftir og höfum kvatt fimm af klúbbsystrunum, sem voru lengur eða skemur með okkur:  „Blessuð sé minning þeirra allra“.

 Sjóna kynntist ástinni sinni á Akureyri, honum Einari, þegar hún var í húsmæðraskólanum að Laugalandi.

Alla ævi ljómuðu þau af ást og hamingju með hvort annað.   Mörg ár vann Einar hjá FAO og voru þau Sjóna og fyrstu árin hjá Sameinuðu þjóðunum var Vilborg einkadóttir með þeim þeirra í ótal löndum. Þau nutu þessa tíma sem var mikið ævintýri í lífi þeirra.

Eftir að þau fluttu í húsið sitt í Ásbúðinni í Garðabæ var mikill samgangur milli okkar vinahjónanna, en við búum líka í Garðabæ.  Matarboð og heimsóknir þar sem bornar voru saman bækur um garðana, garðstofurnar og gefnir afleggjarar. Eða bara kíkt í heimsóknir til að spjalla og þá var mikið hlegið, enda Einar alltaf með brandara á færibandi.

Þau færðu okkur líka af og til golfkúlur, sem þau fundu á göngu sinni meðfram golfvellinum GKG sem er völlur okkar hjóna, hlógu og gerðu grín, „hvað á ekki að slá á brautirnar?“

 Saumaklúbbarnir voru alveg einstakir hjá Sjónu í Ásbúðinni. Hún var alltaf með „þema“ og við komum klæddar samkvæmt því. Sátum í fallegu blómastofunni, fórum í heita pottinn og gufubað áður en sest var að matarborðinu í fallegu stofunni innan um alla munina frá framandi löndum. Þetta voru sannarlega góðir tímar.

 En lífið heldur áfram og seinustu árin bilaði heilsan hjá elsku Sjónu og voru þau ár henni, Einari og fjölskyldunni erfið.

Við hjónin kveðjum hana með söknuði og þökk fyrir samveru í lífinu.

 Við vottum Einari, Vilborgu dóttur þeirra, sonum hennar Kristjáni Einari, Karli Magnúsi og fjölskyldum þeirra hjartans samúð og hugur okkar er hjá þeim.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Sigurjóna Sigurjónsdóttir

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Þakkir

Minningarorð frá vinkonu og saumaklúbbssystur, Gunnlaugu Jakobsdóttur