Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
Sigurjón Rútsson lést 20. maí 2025 á Heilbrigðisstofnun Suðurlands á Selfossi. 

Sigurjón Rútsson, rafvirkjameistari, sem lést þriðjudaginn 20. maí 2025, verður jarðsunginn frá Víkurkirkju í Vík í Mýrdal, laugardaginn 7. júní kl. 13. 

Fjölskyldan vill koma á framfæri innilegum þökkum fyrir auðsýnda samúð og hlýhug. Viðstöddum er boðið að þiggja veitingar að athöfn lokinni í erfidrykkju á Hótel Vík. 

Sigurjón Rútsson fæddist á Skagnesi í Mýrdal 8. desember 1944 og andaðist á Heilbrigðisstofnun Suðurlands 20. maí 2025. Foreldrar hans voru hjónin Rútur Skæringsson f. á Rauðafelli undir Austur-Eyjafjöllum 28. apríl 1921, d. 7. ágúst 1997 og Guðbjörg Jónsdóttir, f. á Herjólfsstöðum í Álftaveri 9. desember 1915, d. 16. mars 2009. Þau eignuðust þrjú börn. Systur Sigurjóns eru Kristín Inga f. 1947 og Heiðrún f. 1948. 

Sigurjón kvæntist eftirlifandi eiginkonu sinni Kristínu Einarsdóttur, f. 22. júní 1953 í Presthúsum í Mýrdal, 8. desember 1984. Þau bjuggu í Vík í Mýrdal allan sinn búskap. Börn þeirra eru: a) Hrefna f. 4.7.1978, gift Þorgeiri Ragnarssyni f. 1978, börn þeirra Áslaug Lilja f. 2006 og Sigurjón Kári f. 2010, búsett í Hafnarfirði b) Rútur Skæringur f. 17.4.1985, kvæntist Ólöfu Vignisdóttur f. 1989 árið 2010 en þau skildu, búsettur í Reykjavík c) Viktor Smári f. 18.11.1993, búsettur í Reykjavík d) Ríkharður Sigurjónsson f. 18.9.1996, sambýliskona Jainaba Bayo f. 1993, búsettur í Vík. Fyrir átti Kristín Einar Kristinn Stefánsson f. 29.9.1971 sem Sigurjón gekk í föðurstað, dóttir Einars og Astridar Eiríksdóttur er Matthildur f. 1998. Einar er kvæntur Ragnhildi Hrund Jónsdóttur, f. 1973, dóttir hennar er Hólmfríður María Ragnhildardóttir f. 1997. Þau eru búsett í Presthúsum II.

Sigurjón ólst upp í Vík þar til hann hóf nám við Iðnskólann á Selfossi og síðar stundaði hann nám við Iðnskólann í Reykjavík. Árið 1966 útskrifaðist hann með sveinspróf í rafvirkjun og árið 1970 lauk hann meistararéttindum í rafvirkjun frá Iðnskólanum í Reykjavík. Árið 1980 fékk hann landslöggildingu í rafvirkjun og starfaði við rafvirkjun alla tíð til viðbótar við önnur störf. Hann lauk námskeiðum í meðferð mjólkur fyrir mjólkurbílstjóra auk námskeiðs í sölustörfum. 

Sigurjón var sannkallaður þúsundþjalasmiður. Sem ungur drengur var hann mörg sumur í sveit á Skagnesi og einnig var hann vinnumaður í Suður-Vík hjá Jóni Halldórssyni með Guðmundi Guðlaugssyni vini sínum. Á unglingsárum var hann á vertíð í Vestmannaeyjum en árin 1966-1970 starfaði Sigurjón við rafvirkjun hjá Raflögnum sf. á Selfossi með námi. Árin 1970-1978 starfaði hann á Prjónastofunni Kötlu, hann var smíðakennari við Víkurskóla árið 1978 og svo aftur eitt skólaár á tíunda áratug síðustu aldar. Hann vann í Trésmiðju 3K sem trésmiður á árunum 1978-1980. Árin 1980-1993 starfaði hann sem rafvirkjameistari hjá Byggingarfélaginu Klakki. Hann starfaði bæði sem bílstjóri og viðgerðarmaður hjá Mjólkurbúi Flóamanna árin 1992-2000 og hafði auk þess unnið sem bílstjóri hjá Mjólkurbúinu níu sumur þar á undan. Hann starfaði við járnsmíðavinnu hjá Vélaverkstæði Smára Tómassonar árið 2003. Árin 2003-2008 vann hann við rafvirkjun hjá Matthíasi Jóni Björnssyni. Á þessum árum vann hann einnig við ýmis tilfallandi störf svo sem húsasmíði, málningarvinnu, parket- og dúkalagnir, bústörf og sauðburð og fjölbreyttar viðgerðir. Hann sá um slátt í Víkurkirkjugarði og Höfðabrekkuafrétt í áraraðir auk þess að taka stundum til hendinni í Reyniskirkjugarði og tók  að sér að hlaða grjótgarða samkvæmt gömlu handverki sem hann lærði af föður sínum. Hann hlóð meðal annars grjótgarða við Hjörleifshöfða og á Guðlaugsbletti í Vík. Hann vann að nýbyggingu í Reynisdal með yngsta syni sínum Ríkharði síðustu mánuði. Það átti vel við hann að skapa og sjá árangurinn af góðu verki. 

Sigurjón var virkur í félagsstörfum. Hann var félagi í Lions hreyfingunni og Lionsklúbbnum Suðra til margra ára og tók þátt í hreinsunar- og landgræðslustarfi Fjöru-Lallanna á efri árum. Hann tók þátt í starfi þáverandi leikfélags í Vík á yngri árum, sinnti ýmiss konar nefndarstörfum, var í byggingarnefnd sveitarfélagsins til nokkurra ára og í sóknarnefnd Víkurkirkju allt þar til hann lést. Einnig var hann liðtækur í smölun langt fram eftir aldri.

Sigurjón var listrænn og handlaginn, naut þess að teikna og mála í frístundum, hanna og smíða og gekk í öll störf. Það lék allt í höndunum á honum og féll honum sjaldan verk úr hendi. Hann hélt eitt sinn yfirlitssýningu í Brydebúð og Halldórskaffi á Regnbogahátíð, menningarhátíð Mýrdælinga, árið 2009. 

Hann laðaði að sér dýr og börn sem hafa án efa kunnað að meta ljúfmennsku hans og rólega eðli og fannst barnabörnunum gott að vera hjá afa. Þeim fannst hann líka sniðugur, hæfilega kærulaus og fyndinn. Þeir nafnarnir höfðu til dæmis gaman af að gretta sig á myndum og gera grín. Sigurjón hafði yndi af að taka þátt í sauðburði og öðrum bústörfum með tengdaforeldrum sínum. En þrátt fyrir mikið jafnaðargeð og rólegt eðli vildi hann hafa gaman og vildi helst hlusta á hressandi tónlist og leið vel í góðum félagsskap. Síðasti diskurinn í græjunum var auðvitað Fats Domino sem var í miklu uppáhaldi.

Sigurjón var einstaklega greiðvikinn og orðið „nei“ var eiginlega ekki til í hans orðabók, eins og sönnum Vestur-Skaftfellingi sæmir. Ávallt til þjónustu reiðubúinn, enda leitaði fólk iðulega til hans með verkin stór og smá. Hann var líka góður kennari og lærðu afkomendurnir ýmsa gagnlega hluti undir hans leiðsögn líkt og aðrir sem komust í kynni við hann. Allt gert með hægðinni nema kannski að kenna dóttur sinni á bíl, þögult samkomulag varð um að þær ferðir urðu ekki margar. Sigurjón var grúskari og hafði gaman af að skoða gamlar myndir og lesa sér til um menn og málefni, sér í lagi ef það tengdist hans nánasta umhverfi. Hann greip oft í bókaraðir eins og Dynskóga, Útkall og jafnvel ævisögu Einars Benediktssonar. Hann var safnari í eðli sínu og átti oft erfitt með að henda hlutum því þeir gætu nýst vel! Hann má reyndar eiga það að hann var einstaklega útsjónarsamur og nýtinn og fann hlutunum oft nýtt hlutverk og sýndi hugvitssemi í viðgerðum. Í seinni tíð fylgdist hann með íþróttum í sjónvarpinu og þá helst fótbolta en í desember 2024 fór hann í afmælisferð með börnunum sínum fimm til Liverpool þar sem farið var á leik á Anfield. Það var mikil upplifun og ýtti enn frekar undir áhugann, hann sleppti helst ekki Liverpool leik í imbanum og hafði gaman af að rifja upp ferðina. 

Öllum líkaði vel við Sigurjón, hann hafði þægilega nærveru og tók fólki vel. Allir fengu að njóta vafans. Hann tók sig ekki of alvarlega, var bjartsýnn, hógvær og hæglátur húmoristi sem hafði gaman af góðum sögum, æðrulaus og léttur í lund. 

Fjölskyldan vill koma á framfæri innilegum þökkum fyrir auðsýnda samúð og hlýhug. Við minnumst hans með þakklæti, hlýju og væntumþykju. Sigurjón snerti hjörtu margra á lífsleiðinni, hans verður sárt saknað en minning hans er ljós í lífi okkar. 

[DEFAULT]

Okkur var brugðið hversu andlát Sigurjóns bróður okkar bar brátt að. Það er með söknuði í hjarta sem við systur kveðjum kæran bróður í dag. 

Slíkan rólyndis mann, traustan, hjálpsaman og skapgóðan svo af bar. Hann var ekki maður margra orða dags daglega, en oft stutt í húmorinn ef svo bar við. Við minnumst æskuáranna á Víkurbrautinni með hlýju og þakklæti. Sigurjón var einstaklega góður og þolinmóður við okkur systur og lét ýmislegt yfir sig ganga.

Sem barn dvaldi hann á sumrin, ásamt fleiri börnum, í sveitinni á Skagnesi í skjóli afa og ömmu og skyldfólks og undi hag sínum vel.

Vinamargur var hann. Oft var mannmargt á heimilinu í Vík. Margt var brallað á unglingsárunum, oft á tíðum teflt á tæpasta vað, en alltaf blessaðist þetta og fór vel að lokum.

En svo tók alvaran við. Rafvirkjun varð fyrir valinu sem hann nam bæði í Iðnskólanum á Selfossi og Reykjavík og varð rafvirkjameistari. Tilhlökkunarefni var alltaf hjá okkur systrum þegar hann kom heim í helgarfrí. Rafvirkjun var hans aðalstarf fram eftir aldri, en margt starfaði hann við síðar, aðallega við húsasmíðar. 

Fyrir ómælda vinnu við húsið okkar á Víkurbraut erum við og fjölskyldur okkar ævinlega þakklát og hefðum við varla gert húsið okkar upp og haldið því gangandi ef það hefði ekki verið fyrir hans tilverknað. Mörg voru símtölin og alltaf var hann tilbúinn að hlaupa.

Nýtni og útsjónarsemi voru honum í blóð borin. Snjallar, áhugaverðar og öðruvísi lagfæringar voru viðhafðar oft á tíðum og unnar í hljóði.

Listrænn var hann og tók sér pensil í hönd en stundum hannaði hann skilti og fleira.

Honum féll aldrei verk úr henni, duglegur að eðlisfari sem gerði það af verkum að hann var mjög hraustur og unglegur alla tíð.

Kæra Kristín og  fjölskylda. Missir ykkar er mikill að sjá á eftir yndislegum eiginmanni, föður, tengdaföður og afa. Við yljum okkur við minningarnar um góðan dreng.

Það verður tómlegt að hitta ekki bróðir í Skuld yfir kaffibolla til skrafs og ráðagerða og fá fréttir. 

Pabbi minn var drengur góður, þannig held ég að flest samferðarfólk myndi lýsa honum. Hann var dagfarsprúður, hógvær og léttur í lund með þægilega nærveru. Húmoristi sem hafði gaman af góðum sögum og hressandi tónlist. Snar í snúningum, stundum hvatvís en þolinmóður og rólegur í eðli sínu. Enda laðaði hann að sér börn og dýr sem sóttu í að vera í návist þessa rólega og blíða manns sem hafði alltaf tíma fyrir þau. 

Pabbi var einstaklega greiðvikinn og orðið „nei“ var eiginlega ekki til í hans orðabók, eins og sönnum Skaftfellingi sæmir. Ávallt til þjónustu reiðubúinn og fólk leitaði iðulega til hans með verkin stór og smá. Við okkur systkinin sagði hann frekar „sjáum til“ heldur en nei. Hann var góður kennari og lærðu afkomendurnir margt gagnlegt undir hans leiðsögn líkt og aðrir sem komust í kynni við hann. Allt gert með hæglæti nema kannski að kenna dóttur sinni á bíl, þögult samkomulag varð um að þær ferðir urðu ekki margar. Hann var grúskari og hafði gaman af að skoða gamlar myndir og lesa sér til um liðna tíð, sér í lagi ef það tengdist hans nánasta umhverfi. Honum þótti vænt um sveitina sína og vildi hvergi annars staðar búa þótt honum þætti gaman að ferðast bæði innanlands og utan. Heima í Vík vildi hann vera.

Minningar um pabba eru hlýjar og góðar. Hann var ekki maður margra orða en þegar hann tók til máls voru þau oft vel valin og hittu í mark. Ræðan hans í brúðkaupinu mínu sló í gegn, hann sem var ekki mikið fyrir að trana sér fram hafði samt gaman af að skemmta fólki. Við tvö spjölluðum reyndar alltaf mikið saman um heima og geima. Hann sýndi ást sína á okkur systkinum ítrekað í verki. Ávallt reiðubúinn að aðstoða okkur í hvívetna og verða að liði. Hann var stoltur af okkur og geymdi alls konar minjar um mismunandi afrek enda var hann safnari í eðli sínu og sá not fyrir hluti sem aðrir sáu ekki. Nýtinn, listrænn og hugvitssamur. Allt lék í höndunum á honum. Pabbi málaði í frístundum, hlóð grjótveggi, var listamaður af Guðs náð og snjall hönnuður. Sífellt að teikna upp hús og innréttingar. Hann átti svo sem ekki langt að sækja það, foreldrar hans voru líka verklagin.

Pabbi var sífellt að brasa eitthvað og féll sjaldan verk úr hendi. Iðinn fram á síðustu stund. Þegar við stigum inn á Mánabrautina eftir skyndilegt fráfall hans var eins og hann hefði rétt snöggvast brugðið sér frá. Skyrta með broti í ermum, bókabunki á náttborðinu, Fats Domino í græjunum, nýlökkuð hilla á pallinum og spýtur sem áttu að fara upp í þakskeggið. Smá kaffisletta á gólfinu við hægindastólinn með teipinu. Ummerki þess að ekki var slegið af þrátt fyrir að hann væri orðinn mun veikari en nokkur gerði sér grein fyrir. Æðruleysið uppmálað og hugsað í lausnum: „Ég tek bara súrefnið með í bílskúrinn“. Stutt er síðan við systkinin örkuðum með honum um Liverpool í afmælisferðinni góðu sem verður lengi í minnum höfð.

Pabbi var skemmtilegur og hafði gaman af að grínast. Hann tók sig ekki of alvarlega, í það minnsta ekki á yfirborðinu en hugsaði sitt og hafði sína breyskleika, eins og við öll. Hann var af þeirri kynslóð sem talaði ekki mikið um tilfinningar en lét frekar verkin tala. Hann var okkur góður og við vissum að hann elskaði okkur. Barnabörnin dýrkuðu hann og missir þeirra er mikill. Mamma hefur nú misst lífsförunaut sinn, besta vin og félaga í blíðu og stríðu. En minningarnar lifa og ylja okkur á sorgarstund.

Pabbi kvaddi snemma á fallegasta degi ársins, sólstafirnir skinu inn um rifur gluggatjaldanna upp við höfðagaflinn og vörpuðu mildum bjarma á friðsælt andlitið. Þá sagði dóttir mín þessi yndislegu orð: „Veistu mamma, orka eyðist aldrei, hún skiptir bara um form og verður alltaf til. Orkan hans afa lifir áfram, það er lögmál eðlisfræðinnar.“ 

Sorgin og gleðin eru systur tvær og þess vegna er erfitt að kveðja. Augnablikið er það eina sem við eigum með vissu og mikilvægt að njóta þess og þakka hverja stund. Kærleikurinn lifir og minningarnar eru ljós í lífi okkar. Að sjá afkomendurna blómstra færir hlýju í hjartað og gyllir sprungurnar sem myndast þegar veröldin brestur.

Að missa foreldri er sérstök tegund af sorg og eitthvað sem ég hef alltaf kviðið fyrir. En um leið og ég syrgi og sakna er ég þakklát fyrir að hafa haft pabba í mínu lífi. Njóttu þín í sumarlandinu elsku pabbi minn. Ég hætti aldrei að tala við þig og um þig.

Skjótt skipast veður í lofti og öllum var brugðið þegar við fengum þá frétt að hann Sigurjón væri fallinn frá. Einhvern vegin var hann fastur punktur í  fjölskyldunni, sá sem alltaf var til staðar, hægt að leita til og reiða sig á. Hann var greiðvikinn, ráðagóður og sá svo oft einföldu lausnina í öllum hlutum. Listrænir hæfileikar Sigurjóns voru honum meðfæddir en hann eyddi alltof litlum tíma í listsköpunina. Hæfileikarnir sáust í hversdagslegum verkum og birtust í því hvernig hann sá fyrir sér hvað færi best td í rafvirkjun, við smíðar eða í öðrum þeim verkum sem hann tók sér fyrir hendur. 

Ekki féll honum verk úr hendi þó að hann væri komin á eftirlaunaaldur. Viðhald, smíðar eða raflagnavinna hjá börnunum, okkur í fjölskyldunni eða öðrum og hann brást skjótt við ef einhver hringdi sem var í vandræðum. Þá tók hann að sér síðustu árin að að þjónusta þá húseigendur sem leigðu út húsin sín í ferðaþjónustu, með þrifum, þvotti og viðhaldi þannig allt væri upp á 10 þegar ferðamaðurinn mætti í hús. Það var enginn húseigandi í Vík svikinn af vinnunni hans Sigurjóns og greiðvikni.

Kæri Sigurjón takk fyrir alla vináttuna og hlýju í okkar garð og treystum á að þú setjir upp trönurnar hvar sem þú ert og að Reynisdrangar og Víkin verði þar í forgrunni. 

Elsku Kristín og fjölskylda, innilegar samúðarkveðjur til ykkar allra

Sigurjóni kynntist ég fyrst árið 1996 fljótlega eftir að ég kynntist eiginkonu minni, Hrefnu. Þetta var á menntaskólaárum okkar og tæp 29 ár síðan. Okkur Sigurjóni varð vel til vina. Hann var hæglátur, jafnlyndur, geðgóður og ljúfur í lund og samverustundir því með besta móti.

Ég hafði gaman af því þegar hann fór með mér um þorpið í Vík og Mýrdalinn og fræddi mig um sögu sveitarinnar og rifjaði upp ýmsa atburði sem honum voru minnistæðir. Liðveisla þúsundþjalasmiðsins við ýmislegt, framkvæmdir heima við o.fl. sem gera þurfti var ómetanleg. Rafmagn, smíðar, garðyrkja og kartöflurækt, hann var vígur á þetta allt saman. Heimili tengdaforeldra minna var einnig eins og gengur samkomustaður stórfjölskyldunnar bæði á jólum, áramótum sem og öðrum stundum.

Á kveðjustundum eftir langa samfylgd finnst manni tíminn hafa þotið hjá á ógnarhraða og hverfulleiki mannlegrar tilveru verður ljós. Minningarnar birtast ljóslifandi, ræðan sem Sigurjón hélt í brúðkaupi okkar hjónanna, gæðastundir barnanna hjá afa og ömmu, áttræðisafmæli hans veturinn sem leið og mér finnst eftirfarandi ljóð lýsa svo fallega.

Áslaug Lilja og Sigurjón Kári senda afa sínum hjartkæra lokakveðju nú þegar leiðir skilur með innilegri þökk fyrir allt.

Nú er komið að leiðarlokum, hvíl í friði kæri Sigurjón.
Þinn tengdasonur,

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Sigurjón Rútsson

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Þakkir

Sigurjón Rútsson

Elsku pabbi minn

Kveðja frá Snorra og Heiðu Dís

Hinsta kveðja frá tengdasyni