Kristinn Þór - Minning
Þegar ég var 13 ára sendi pabbi mig oftast upp í klukkuturninn í kirkjugarðinum við útfarir. Þarna sat ég á priki og átti að hringja gamalli skipsbjöllu í þrígang á meðan syrgjandi aðstandendur gengu með ástvin að sínum síðasta dvalarstað. Ég var oftast frekar kátur og hafði gaman af flestu í lífinu – svo mikið að mér þótti ekki við hæfi að vera þarna að hringja bjöllu brosandi út að eyrum. Þá hugsaði ég hvernig mér myndi líða ef pabbi, sem stóð tignarlegur í jakkafötum að taka á móti líkfylgdinni, væri þessi ástvinur í kistunni. Tilfinningaríkari bjölluhljómur heyrist ekki en þarna þar sem ég sló til spottanum með tárin í augunum.
