[DEFAULT]

Sigtryggur Þórhallsson fæddist á Djúpavogi 2. mars 1917. Hann lést á Landspítalanum í Fossvogi 13. janúar síðastliðinn. 

Foreldrar hans voru hjónin Þórhallur Sigtryggsson kaupfélagsstjóri, f. 4. jan. 1885, d. 11. sept. 1959, og Kristbjörg Sveinsdóttir, f. 7. apr. 1886, d. 23. nóv. 1965. 

Systkini hans voru Anna Sigríður, Leifur (látinn), Garðar (látinn), Baldur (látinn) Þorbjörg (látin), Hulda og Nanna.

Sigtryggur kvæntist 29. september 1942 Bryndísi Bjarnadóttur, f. 1. okt. 1923, dóttur hjónanna Bjarna Benediktssonar, kaupmanns og póstmeistara á Húsavík, f. 29. sept. 1877, d. 25. júní 1964, og Þórdísar Ásgeirsdóttur, f. 30 júní 1889, d. 23. apr. 1965. 

1) Þórhallur, f. 7. maí 1943, maki Sesselja Valtýsdóttir; þau eiga þrjár dætur og fjögur barnabörn, 

2) Bjarni, f. 12. feb. 1946; hann á tvo syni og einn sonarson, 

3) Sigtryggur, f. 14. feb. 1950, maki Hallgerður Gunnarsdóttir; hann á tvö börn, tvö fósturbörn og þrjú barnabörn, og 

4) Þórdís Ósk, f. 19. okt. 1954, maki Davíð Jóhannsson; hún á tvö börn.

Sigtryggur ólst upp á Djúpavogi en fluttist með fjölskyldu sinni til Húsavíkur um tvítugt. Hann nam við Alþýðuskólann á Eiðum og síðar Verzlunarskólann í Reykjavík og við Samvinnuskólann. Hann hóf störf við Kaupfélag Þingeyinga á Húsavík en keypti síðan og rak Skó- og fatabúð Húsavíkur, auk þess sem hann aðstoðaði tengdaföður sinn við rekstur pósthússins á Húsavík. Árið 1958 flutti fjölskyldan til Reykjavíkur þar sem Sigtryggur tók við starfi bókara við Sementsverksmiðju ríkisins og síðar hjá Ríkisbókhaldi allt til starfsloka árið 1987.Sigtryggur verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 15.

Það eru sólskinsbjartar minningar sem ég á um hann afa minn sem nú hefur kvatt eftir langt og farsælt æviskeið. Hann átti því láni að fagna að halda andlegu atgervi allt fram á hinstu stund og þrátt fyrir töluverð veikindi síðustu ár var hann líkamlega sjálfbjarga allt þar til fyrir stuttu. Alla tíð naut hann umhyggju og aðstoðar ömmu sem nú kveður lífsförunaut sinn eftir 65 ára langt hjónaband.

Þau voru um margt ólík afi og amma, hann svo dulur og sjálfum sér nógur en hún svo opinská og félagslynd. Ég held að það hljóti að hafa verið erfitt á stundum að stilla saman strengi en samferða gengu þau alla tíð og sameinuðust ekki síst í ást sinni og umhyggju fyrir okkur afkomendum. Þau áttu það líka sameiginlegt að fylgjast vel með allri þjóðfélagsumræðu sem og viðfangsefnum okkar afkomendanna hverju sinni. Þau nutu samtímans og tóku þátt í honum en höfðu jafnframt í heiðri allt það góða sem uppeldið og fortíðin gáfu þeim. Í mörg ár héldu afi og amma fallegt heimili í Teigagerðinu í Reykjavík og ræktuðu þar garð af stakri eljusemi og smekkvísi. Þar blómstraði allt. Amma var að vísu allt í senn hönnuðurinn, verkstjórinn og vinnumaðurinn en smátt og smátt og kom afi meira að málum og eftir að hann lét af störfum, 70 ára gamall, eyddi hann ófáum vinnustundum í garðinum við hlið ömmu.Heimili þeirra stóð alltaf opið og þangað var að gott að sækja líkamlega sem andlega næringu. Eftirvæntingin og gleðin yfir að fara suður til Reykjavíkur í heimsókn til afa og ömmu var ósvikin og fölskvalaus. Alltaf stóðu þau á tröppunum, amma fremst með útbreiddan faðminn og blessunarorð á vörum og afi í bakgrunni, hljóður en geislandi af velvild. Enginn þjóðhöfðingi hefði getað fengið hlýlegri móttökur.

Það felst í því ákveðin mótsögn að alla tíð fór lítið fyrir afa en engu að síður hafði hann til að bera sérlega eftirtektarvert fas. Fas sem bar vott um virðingu, vinnusemi, kurteisi og kímnigáfu, algjörlega laust við alla tilgerð. Þó svo að hann hafi að eigin frumkvæði sjaldnast sóst eftir félagsskap annarra en fjölskyldunnar þá fór því víðsfjarri að hann væri áhugalaus um umhverfi sitt eða samferðafólk. Hann naut þess að sitja og hlusta en hafði litla þörf fyrir að deila skoðunum sínum með öðrum og ég minnist þess aldrei að hafa heyrt hann tala illa um nokkra manneskju. Hann sá gjarnan spaugilegu hliðarnar á hlutunum og hafði til bera ríka kímnigáfu sem hann beitti á hárfínan hátt án þess nokkurn tímann að vera meinlegur. Afi fékk sína útrás í daglegum gönguferðum um borgina og lestri góðra bóka. Hann hafði sterka máltilfinningu og átti sér það áhugamál að ráða krossgátur. Eftir að hafa leyst allar mögulegar slíkar gátur um árabil og margoft sent inn lausnir og unnið til verðlauna tók hann til við að semja gáturnar sjálfur, þá á sjötugsaldri. Um langt skeið hélt hann þeirri iðju áfram og þær skipta hundruðum gáturnar sem hafa birst eftir hann í margvíslegum blöðum og krossgátutímaritum, handskrifaðar af honum sjálfum. Þeirri síðustu skilaði hann inn hátt á áttræðisaldri. Það lýsir afa vel að á þeim tíma þegar hann réði krossgáturnar sjálfur en samdi þær ekki sendi hann lausnirnar iðulega inn í nafni barnabarna sinna og lét að sjálfsögðu engan vita. Ég held að við höfum mörg  orðið þeirrar ánægju aðnjótandi í barnæsku að fá óvænt send í pósti peningaverðlaun fyrir lausn á krossgátum.Eftirfarandi frásögn finnst mér lýsa afa vel og þeim hætti hans að vinna góðverk sín í hljóði. Sagan gerðist fyrir margt löngu þegar afi vann í Sementsverksmiðjunni á Akranesi og ferðaðist hann daglega til og frá vinnu með ferjunni. Sumar eitt kom ungur maður til vinnu í verksmiðjunni sem virtist ekki hafa mikið handa á milli og vann iðulega daglangt án þess að hafa nokkurt nesti til að næra sig á. Afi mun fljótlega hafa tekið eftir þessu og smurði þess vegna óvenjuvel útilátið nesti þetta sumar sem nægði örugglega fyrir tvo. Amma undraðist þessa miklu matarlyst afa sem eftir sem áður var tágrannur. Fjörutíu árum síðar sátu þau amma og afi eitt sinn og horfðu á kvöldfréttir í sjónvarpinu. Þar var viðtal við myndarlegan embættismann í Reykjavík sem amma mundi ekki eftir að hafa nokkurn tímann kynnst og varð því hissa þegar afi hafði orð á að það væri langt um liðið síðan þessi ágæti maður var í fæði hjá þeim sumarlangt.Afi sóttist aldrei eftir metorðum eða athygli en ávann sér hvorutveggja með framkomu sinni og fasi sem fyrst og fremst einkenndist af hógværð og góðmennsku. Hann var sannkallaður séntilmaður sem bar virðingu fyrir sjálfum sér, umhverfi sínu og samferðarfólki. Blessuð sé minning hans.

Elsku afi minn. Þegar ég hugsa um þig rifjast upp fyrir mér stundirnar okkar þegar ég var lítil stelpa og kom í pössun inn í Teigagerði. Þið amma gerðuð allt sem í ykkar valdi stóð til að hafa ofan af fyrir litla örverpinu. Og þú, afi minn, vissir hvað það skipti litla stelpu miklu máli að láta taka upp fyrir sig Afa á stöð 2 og Pétur Pan og fá svo harðan lakkrís eða snúð með súkkulaði og hringa sig í græna stólnum í hlýjunni hjá afa og ömmu. Þú kenndir mér líka olsen olsen og lést mig að sjálfsögðu halda að þú værir ekki að leyfa mér að vinna. Enda hafðirðu karma sem sá til þess að mandlan rataði ávallt á þinn disk á jólunum. Það hvarflaði nú að mér að þú hefðir nappað henni með þér á spítalann núna síðastliðinn aðfangadag þegar enginn virtist luma á henni.  Já, elsku besti afi, nú ertu orðinn minning og ein sú dýrmætasta sem ég á. Takk fyrir að gefa mér hana.

Þá er afi Sigtryggur haldinn á vit feðranna. Hann kvaddi á friðsælan hátt og er eflaust feginn að fá að hefja leik að nýju, heilsuhraustur á næsta áfangastað. Eins og afi sagði alltaf aðspurður undir það síðasta; ja maður hefur það nokkuð skítt bara, en það er ekkert nýtt. Maður bilar bara eins og gerist gjarnan þegar árin færast yfir. Afi kvartaði aldrei undan neinu.En mikið leiddist honum nú samt að þurfa að liggja inni á spítala eins og gerðist í tvígang nú síðustu árin. Þá vildi hann frekar fá að vera heima, hjá ömmu Bryndísi.

Það fá því engin orð lýst hversu þakklátur ég er fyrir að hafa fengið tækifæri til að kveðja afa, daginn áður en hann fór. Það var viðbúið að nú væri stundin að renna upp. Ég gerði mér ferð úr vinnunni á laugardegi og heimsótti hann á spítalann og ætlaði svo að koma aftur eftir vinnu á sunnudegi til að vera aðeins hjá honum. Sólarhring síðar var hann farinn, áður en helgarvaktinni lauk hjá mér.En ég mun alltaf vera þakklátur fyrir að fá að kveðja hann. Bless afi minn, sagði ég þegar ég kyssti hann á kinnina áður en ég fór. Þó talsvert væri dregið af honum heilsaði hann mér þegar ég kom og hann vissi af nærveru minni meðan ég staldraði við.Afi var umvafinn fjölskyldunni undir það síðasta á spítalanum. Hann vaknaði aldrei án þess að einhver sæti hjá honum og það hefur honum þótt vænt um.Afi var einhver snjallasti krossgátuhöfundur landsins. Hann samdi virkilega vandaðar krossgátur fyrir Krossgátublaðið svo árum skipti og á aðdáendur vegna hæfni sinnar á þeim vettvangi. Og ég get heldur ekki annað en minnst á herta lakkrísinn þegar ég heiðra minningu afa. Þegar við afastrákarnir, ég, Benni, Diddi og Jói komum í Teigagerðið í gamla daga átti afi alltaf verksmiðjulakkrís sem hann hafði skorið í bita, látið harðna og boðið okkur krökkunum.  Og það var sko hugsun á bak við harða lakkrísinn. Þannig myndum við ekki háma í okkur ógrynni af þessari óhollu en bragðgóðu munaðarvöru því það tekur eðlilega lengri tíma að borða harðan lakkrís en mjúkan. Þessari hefð verður haldið við. Góða ferð, afi minn, og takk fyrir allt.

Það var ævinlega bæði hlýrra og sólbjartara í Bústaðahverfinu en annarsstaðar. Og hvort sem minnið hefur náð að snyrta gömlu dagana eða ekki, þá er áreiðanlegt að Sigtryggur Þórhallsson frá Djúpavogi lék lykilhlutverk í jafnvægi og fegurð allra hluta á þessum æskuárum sem ég dvaldi einatt hjá afa og ömmu.  Heimurinn hefði hæglega getað stillt klukkur sínar eftir afa Sigtryggi. Lítill snáði fylgdist með móðurafa sínum búast til vinnu að morgni og beið þess með eftirvæntingu að sjá hann koma gangandi upp götuna að kvöldi.  Söknuður og sorg fylla andrúmsloftið en alltaf þegar við hittum hvert annað sjáum við svolítið af Sigtryggi afa og minnumst hans. Minningarnar eru af geislandi húmorista sem ævinlega bar fyrir okkur umhyggju sem aldrei gleymist.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Sigtryggur Þórhallsson

Útför

Minningar