Ástkær eiginkona mín, móðir, amma, langamma og langalangamma lést miðvikudaginn 9. ágúst og var jarðsungin í kyrrþey að ósk hinnar látnu.

Sigríður, sem oftast var kölluð Lilla, fæddist á Stóruvöllum 5.apríl 1933. Foreldrar hennar voru Þuríður Pálsdóttir og Jón Baldur Jónsson. Lilla var næst yngst í systkinahópnum.Elst var Aðalbjörg, svo Jónína og yngstur var Steinar, Jónína lifir systkini sín, hún er fædd 1930 og  býr í Kópavogi. 

Þegar Lilla fæddist bjuggu þrjár fjölskyldur í húsinu og það var jafnframt gestkvæmt á heimilinu, en afi hennar var hreppstjóri og margir sem komu við í erindagjörðum við hann. 

Barnæskan var björt í minningunni en Lilla hafði orð á því að um leið þú gast unnið eitthvað eða gert gagn þá fékkstu verkefni við hæfi. Hún ólst upp við samvinnu, hjálp- og vinnusemi, það var bara sjálfsagt að gera sitt besta og upplifði hún það ekki sem kvöð eða ósanngirni. Þannig er bara lífið í sveitinni, eins og við þekkjum. Hún mundi alltaf eftir því þegar móðursystir hennar kom frá Reykjavík í heimsókn í sveitinna og lagðist í sólbað. Það fannst Lillu undarlegt háttarlag í þurrk- og heyskapartíð. Hún sagði líka frá því hvað henni fannst gaman að hjóla og stalst stundum á hjól Steinars bróður síns sem hafi fengið hjól að gjöf, en ekki hún af því hún var stelpa. Og sagði hana dreymdi  um að ferðast á reiðhjóli og skoða veröldina. 

Lilla fékk síðar tækifæri til þess að víkka sjónadeildarhringinn, því þegar farskólanum lauk fór hún í Héraðsskólann á Laugum og svo í Húsmæðraskólann á Staðarfelli í Dölum. Á þessum árum vann hún jafnframt í gróðrastöðinni í Hveragerði og var í vist í Reykjavík, en áður hafði hún unnið eitt sumar á Grænavatni. 

Lilla hélt fljótlega heim í sveitina að loknu húsmæðraskólanáminu. Hún hafði þó hug þá á því að setjast á skólabekk um haustið 1955 og mennta sig sem handavinnukennari. En ,,þá gerði Auður vart við sig“ eins og Jón Sveinn sagði. Auður var vissulega ekki ein á ferð,  foreldrarnir vissu bara ekki af Erlu fyrr en hálfum mánuði áður en þær komu í heiminn. 

Lilla hafði um sumarið ráðið sig sem ráðskonu hjá Vegagerðinni og sá um matseldina fyrir brúarsmiði sem unnu að brúnni yfir Skjálfandafljót. Á meðal brúarsmiða var Jón Sveinn Þórólfsson frá Stórutungu og hvort sem það var skrifað í stjörnurnar, örlögin eða handleiðsla Guðs, þá lágu leiðir Jóns Sveins og Lillu saman uppfrá þessu og varð upphaf að farsælu hjónabandi og stórum barnahópi og afkomendum sem fjölgar sífellt, sem betur fer.

Tvíburarnir Auður og Erla eru fæddar 1956, Páll Hermann ´57, Garðar ´58 og Þuríður 1959. Þá liðu nokkur ár og lengri tími á milli yngstu þriggja, Baldur Þór er fæddur 1963, Karl Emil 1965 og Gunnólfur 1973. 

Jón Sveinn og Sigríður giftu sig 2. September 1956 og hófu búskap sama ár á Stóruvöllum Þau gerðu sér heimili á efri hæðinni en foreldrar hennar bjuggu enn búi á þessum tíma og Steinar var einnig heima á bænum. Jón Sveinn og Lilla settu 22 gimbrar á þetta haust og áttu tvær kýr. Nokkrum árum síðar réðust þau í að byggja nýtt fjós og stækkaði búið í þeirra búskapartíð. 

Líkt og algengt var á þessum tíma voru öll föt saumuð og prjónuð heima og Lilla sá til þess að þau ættu nógan fatnað en auk þess átti Dagrún móðursystir Lillu prjónavél og hjálpaði til með að fata hópinn. Og sum systkinanna eiga minningar  um haustferðir til Akureyrar, þar sem farið var í vefnaðardeild KEA og í Gefjun, keypt peysa eða önnur flík fyrir skólann, þó aldrei meira en ein flík. 

Jafnvel þótt dagarnir væru ábyggilega oft langir og annasamir með stórt heimili, barnahóp og útiverk, fundu börnin aldrei að mamma þeirra væri þreytt eða að hún mæddist yfir nokkrum hlut. Hún var mikill bóndi og sérstaklega þótti henni vænt um kýrnar og fannst gott að komast út í mjaltir, það var ákveðin tilbreyting og hvíld frá öðrum heimilisverkum. Hún var ,,kusuhvíslari“ segja börn hennar. Þær kýr sem voru styggar og spörkuðu hjá öðrum stóðu grafkyrrar þegar Lilla sat undir þeim og mjólkaði. Hún og Jón Sveinn voru líka samstíga og skiptu verkunum á milli sín og hlúðu að hvert öðru svo allt gekk sem best. Jafnlyndi beggja, jákvæðni, hjartahlýja, glettni, dugnaður og samvinna þeirra hjóna á milli skapaði öruggt og gott umhverfi fyrir börn og unglinga til að vaxa og þroskast í. 

Á sumrin var yfirleitt barnapía hjá fjölskyldunni og Lilla hélt ævinlega góðu sambandi við þær. Hún var ræktarsöm og hélt til dæmis mikilli tryggð við vinkonur sínar sem hún eignaðist í Húsmæðraskólanum á Staðarfelli. 

Árið 1982, fluttu Lilla og Jón Sveinn til Húsavíkur ásamt yngsta syninum Gunnólfi, sem þó kom nokkrum mánuðum síðar þar sem hann fékk að ljúka skólavetrinum í sveitinni. Fossberg varð heimili þeirra þegar þessi nýji kafli tók við. En síðar bjuggu þau á Túngötunni og loks í Skálabrekkunni. Alltaf og allstaðar var gott að koma til þeirra enda gestrisin og móttökur hlýjar. 

Lilla vann fyrst er þau komu til Húsavíkur í Efnalauginni en fékk fljótlega starf á Hvammi, þar sem hún var leiðbeinandi í handavinnustofunni þar. Það má kannski segja að draumurinn um að verða handmenntakennari hafi að vissu leyti ræst með þessu starfi. Hún naut sín ákaflega vel og vann fram til sjötugs á Hvammi og hefði vel getað hugsað sér að vera lengur. Þarna var hún sannarlega á réttum stað, hún var svo mikil handverkskona, listræn og laghent.   Auk þessa starfaði hún við Heimilishjálp á vegum sveitarfélagsins og kunni vel við sig í því líka og eignaðist góðar vinkonur í gegnum þau störf. 

Það var ekki bara draumurinn um handmenntakennsluna sem rættist að vissu leyti, þvi þrá hennar til að ferðast og sjá heiminn rættist líka mikið. Árið 1983 fóru hún og Jón Sveinn í fyrstu utanlandsferð sína og eftir það var ekki aftur snúið. Um hver mánaðarmót var byrjað á að taka af laununum til að leggja fyrir í ferðasjóð. Þau ferðuðust til að minnsta kosti 27 landa. Oft fóru þau í bændaferðir eða aðrar skipulagðar ferðir og mynduðust tengsl við ferðafélaga sem þau svo síðar heimsóttu er þau fóru um Ísland. Lilla skrifaði yfirleitt ferðadagbók er þau fóru erlendis og tók myndir og myndbönd sem eru ágætar heimilidir en fyrst og fremst góðar minningar. 

Lilla gekk í Kvenfélag Húsavíkur, en hafði áður verið í Kvenfélaginu Hildur í Bárðardal. Hún naut sín mjög vel í félagsstarfi Kvenfélagsins hér og eignaðist góðar vinkonur og var heiðursfélagi í Kvenfélagi Húsavíkur. Lilla og Jón Sveinn hafa jafnframt verið virk í félagsstarfi Eldri borgara á Húsavik, spiluðu til að mynda reglulega félagsvist bæði í Hvammi og Hlyn. 

Hún var félagslynd en fremur hlédræg eða feimin, naut sín betur í fámennari hóp en stórum. Hún hafði ljúfa og þægilega nærveru, sýndi nærgætni og var traust sínum og til staðar fyrir fólkið sitt. 

Bestu og kærustu stundirnar voru auðvitað með fjölskyldunni þegar hún kom saman, þó ekki væri alltaf mögulegt að ná utan um allan hópinn í hvert sinn. Margir afkomendanna minnast m.a. með hlýju laufabrauðsdaganna, þegar skorið var út og steikt. Hún skar fínlega út í kökurnar og svo var hún mjög íhaldsöm hvað varðaði steikingu á brauðinu, enginn mátti sjá um hana nema hún sjálf, þar til fyrir örfáum árum, er synir hennar tóku af henni völdin. 

Hún var jólabarn og útbjó bæði jólaskraut og jólagjafir og í nokkur ár vann hún að stóra veggteppinu sem prýðir heimili þeirra hjóna í Skálabrekku, verk sem vísar til sögunnar um Pilt og Stúlku, en það var aðeins á jólum sem hún tók það fram og saumaði. 

Hún umvafði barnabörnin með hlýju sinni, bakaði bestu pönnukökurnar og var alltaf til í að spila við þau. Hún hafði óskaplega gaman af því að spila g kenndi bæði börnum og barnabörnum að spila og sumum að reikna í leiðinni. En hún var aldrei tapsár, leyfði þeim  jafnvel að vinna stundum. Hún fylgdist vel með afkomendum, var sérstaklega áhugasöm um ferðalög þeirra um heiminn og allt þar til á síðustu árum mundi hún afmælisdaga þeirra allra og var vön að hringja til að óska þeim til hamingju. 

Í landi Stóruvalla áttu Lilla og Jón Sveinn sumarhús þar sem þau dvöldu gjarnan yfir sumartímann, nú síðast í vor. Henni leiddist nú stundum svolítið í þokunni á Húsavík og  kunni vel að meta að komast í sveitina sína, þar sem sagt er að sólin eigi lögheimili. 

Lilla og Jón Sveinn lögðu börnum sínum og afkomendum ótal gott í veganesti. Eins og nægjusemi og þrautseigju, að gefast aldrei upp. Og að reyna alltaf  leysa vandamálin fallega og sigla milli skers og báru. Hjónin hafa til að bera einstakt viðhorf til tilverunnra, jákvæðni og velvilja í garð allra. Þau hafa gjarnan lagt góðum málefnum lið og verið okkur fyrirmynd í þeim efnum, að reynast náunganum vel. 

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Sigríður Baldursdóttir

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Ertu með minningargrein?