Sæunn Oddsdóttir bóndi
Steinum stafholtstungum
Fæddist þann 22. ágúst 1948.
Hún lést á heimili sínu þann 10. október 2025.

Útförin fer fram frá Reykholtskirkju 5. nóvember klukkan 14:00

Valborg Þorvaldsdóttir

Sæunn Oddsdóttir, Sæunn Min þakka þér  fyrir allt gamalt og gott  og kynni okkar á Varmalandi  ég minnist altaf þegar þið Svana komuð  auðvitað vel ríðandi  að heimsækja mig fram að Lundi  og svo margar góðar minningar úr Skólanum  Góða ferð í sumarlandið elsku vinkona  
Núna fæ ég ekki oftar þessa kveðju  Sæunn bað að heilsa þér mikið sem hefði verið gaman að fá þig hingað  norður í heimsókn þangað til næst  kv Vallý 

[DEFAULT]

Sæunn Oddsdóttir, bóndi á Steinum hefur kvatt okkur samferðafólkið.

Fyrsta minning mín um Sæunni vinkonu mín er þegar hún kom í Hallkelsstaðahlíð með Sæmundi Sigmundssyni að sækja sláturlömb. 

Það var alltaf venja að allir fjárfluttningamenn kæmu í mat eða kaffi þegar komið var að sækja fé. Sæunn lék á alls oddi áhugasöm um skepnur og allt er varðaði búskap. Ég var ekki há í loftinu þegar þetta var og þvílíkt sem ég leit upp til þessarar flottu kjarnakonu. Vinskapur fjölskyldunnar hófst þar með og stóð  æ síðan í gegnum fimm ættliði hér í Hlíðinni. Ekki minnkaði álit mitt á Sæunni þegar ég komst að því að hún smíðaði sínar skeifur og ýmsa nytjahluti sjálf.

 Það var því afar kærkomið að eignast skeifnagang frá henni en hann færði hún mér auk folatolls þegar ég fagnaði fimmtíu ára afmælinu.

Hestamennska var eitt af aðal áhugamálum Sæunnar og gaf henni mikið. Við hér í Hlíðinni tömdum vel á annan tug hesta frá henni og margir af þeim áttu stóran sess í okkar samskiptum.

Gæðingurinn Krapi stendur klárlega þar upp úr enda dásamlegur og uppáhald allra sem kynntust honum. Mummi sonur minn og Sæunn voru einstaklega góðir vinir og lánaði hún honum Krapa sinn í reiðkennaranámið á Hólum. Krapi var í þjálfun hjá okkur í nokkuð mörg ár en þjálfunin fólst í því að gera það sem við teldum best hverju sinni fyrir höfðingjann.

Eitt var þó skilyrðið en það var að hafa hann alltaf tilbúinn í reiðtúr þegar eigandinn mætti. Kvenareið í kringum Hlíðarvatn, fjöruferðir eða jafnvel níu daga hestaferð um Snæfellsnes voru í miklu uppáhaldi hjá Sæunni. Þegar við fórum í lengstu ferðina sem að hún tók þátt í voru við níu daga á ferðinni og hún reið með okkur í átta dag. Svona á milli mjalta og messu eins og hún sagði gjarnan. Það var einmitt í þeirri ferð sem að hún átti afmæli og bauð upp á veitingar af bestu gerð í áningahólfinu áður en við lögðum af stað inn Álftafjörð á leiðinni inn á Skógarströnd.

Þeir voru nokkrir afmælisdagarnir sem við deildum saman, hún kom oft til okkar þegar við hér í Hlíðinni áttum afmæli.  Sæunn var með afmælisdaga allra hér á hreinu hvort sem að það voru dagar okkar eldri eða ungra barna þeirra Mumma og Bráar.

 Símtöl og óvænt innlit voru henni að skapi þegar hún bætti við nýju ári.

Við áttum eitt sinn afar eftirminnilegt kvöld á Hraunsnefi en þá vorum við búin að undirbúa að bjóða henni úr að borða í tilefni dagsins. Hún hafði tekið frekar dræmt í það en þegar dagurinn nálgaðist breyttist hljóðið í henni. Við gáfum ekkert upp og því kom henni mikið á óvart þegar við hringdum á afleggjaranum og sögðumst vera að mæta. Hún var fljót úr fjósagallanum og tilbúin í ferðalagið eftir stutta stund. Á leiðinni upp að Hraunsnefi sagði hún okkur oft og mörgum sinnum í gamansömum tón að við værum nú meiri vitleysingarnir að gera henni þetta. Allir nutu kvöldsins.

Við Sæunn fórum fimm sinnum saman í kvenareið eða kerlingareið eins og hún sagði gjarnan. Þessar ferðir voru skemmtilegar og hún naut sín á nýjum slóðum. Þegar kom að þeirri síðustu sem að hún ætlaði í var heilsan aðeins farin að stríða henni. Um morguninn hringdi hún í mig og vatt sér beint að efninu eins og henni var lagið. 

Þú hlýðir mér í dag og spyrð einskis.

Drífðu þig í reiðina og farðu á Krapa, ekki bíða eftir mér, ekkert tuð og vertu blessuð.

Þegar Sæunn kvaddi með þessum orðum var það alltaf endapunkturinn og ekki meira með það.

Um kvöldið hringdi hún svo og vildi fá fréttir úr ferðinni en þegar ég fór að spyrja hana um heilsuna var hún fljót að grípa til varna því heilsuna sína vildi hún ekki ræða.

Ég á eftir að sakna Sæunnar og þeirra hefða sem við höfðum óvart skapað með okkar samskiptum um áraraðir. Samtöl þar sem engin landamæri voru, ekkert kynslóðabil og við kannski alveg á sitt hvorri blaðsíðunni. Þá var ég krakkinn og hún reynsluboltinn eða ég frekjan og hún fórnarlambið.

Símtölin þegar hún spurði hvernig búskapurinn gengi, hvernig viðraði og hvað væri að frétta af fjölskyldunni sem hún þekkt orðið býsna vel.

Sæunn kom gjarnan í heimsókn um réttir, jól og áramót auk þess sem hún kom reglulega til að fylgjast með tamningum og þjálfun. Lífgimbraskoðun var líka nauðsynleg og þá taldi hún alltaf hvað margar væru nú mislitar þetta árið. Sæunn og Ragnar móðurbróðir minn ræddu mikið um sauðfjárrækt og allar góðar samræður þeirra á milli enduðu á að dásama svartbotnótt.

Við skiptumst á kynbótahrútum, hún fékk Svartkoll og við fengum Sæmund.

Já, margt skemmtilegt var rætt á þétt setnu jötubandinu þegar Sæunn kom í heimsókn.

 Leiksýningar í Lyngbrekku voru einnig prýðilegar til að hittast og hafa gaman.

Þorrablót í Lindartungu var skemmtun sem við vitnuðum oft í enda var gaman hjá okkur þegar Sæunn mætti galvösk eftir mjaltir og gegningar.

Alltaf gaman að koma á þorrablót í hálf ellefu hreppnum sagði hún og skellihló.

Það er margs að minnast að leiðarlokum eftir langa og farsæla vináttu nokkurra ættliða.

Sæunn reyndist móðursystkinum mínum afar vel og hjá þeim var hún í miklu uppáhaldi.

Samræður um liðna tíma, ættfræði og hvað eina var þeim endalaus uppspretta skemmtunar og fróðleiks.  Sæunn kom alltaf við á báðum bæjum hér í Hlíðinni. Hún og Sveinbjörn fengu útrás fyrir svartan húmor um leið og þau drukku kaffi og töldu kleinur hvort ofan í annað.

 Lóa og Sæunn ræddu prjónaskap og húsmæðraskóla á meðan Stella dásamaði broddinn sem Sæunn færði þeim í hverri ferð.

Sæunn var ekki allra en þeir sem að henni komust og henni líkaði við áttu svo sannarlega góðan vin.

Síðustu ár voru henni skiljanlega erfið þegar heilsan fór að gefa sig og ýmsar hindranir urðu á veginum.  Hún átti samt alltaf sína traustu vini sem reyndust henni vel og mikið sem hún lagði traust sitt á frænda sinn Guðmund Steinar. Hann og Sigurrós kona hans báru oft á góma í samtölum okkar og þá varð röddin blandin hlýju og stolti. Þau voru fólkið hennar.

Við vorum ekki alltaf sammála en það var bara allt í lagi. Ef að mikið bar á milli tókum við bara færri símtöl um tíma en svo fjölgaði þeim aftur eins og ekkert hefði í skorist.

Okkar viðmið voru 50 símtöl á ári sem dreifðust eftir þörfum.

Við hér í Hlíðinni þökkum af heilum hug góð og ánægjuleg samskipti af ýmsum toga.

Minningin um stórbrotna og skarpgreinda vinkonu mun fylgja okkur um ókomna tíð.

Þangað til næst, kveðja að hennar hætti.

Sigrún Ólafsdóttir og fjölskylda Hallkelsstaðahlíð.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Sæunn G. Oddsdóttir

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Kveðja úr Hlíðinni.