Róshildur Jónsdóttir fæddist 23. júní 1941 á Uppsölum í Suðursveit. Hún lést á lungnadeild Landspítalans í Reykjavík hinn 17. júlí 2023.

Foreldrar hennar voru Jón Gíslason, f. 19. júní 1915, d. 28. janúar 2006 og Pálína Guðrún Gísladóttir, f. 30. júlí 1912, d. 10. apríl 2009. Róshildur á fjögur systkini sem, þrjú eru á lífi, Ingunni,

f. 24. apríl 1940, Þorvald Þór, f. 27. nóvember 1942, d. 19. febrúar 2024, Sigurgeir, f. 7. maí 1945 og Þóru Vilborgu, f. 27. júní 1953.

Eftirlifandi eiginmaður Róshildar er Eyþór Ingólfsson, f. 1. desember 1946. Þau gengu í hjónaband 5. desember 1980 hjá borgardómara í Reykjavík. Foreldrar Eyþórs voru Ingólfur Gísli Brynjólfsson, f. 28. nóvember 1895, d. 24. nóvember 1952 og Gróa Jónasdóttir, f. 14. janúar 1905, d. 17. september 1975. Róshildur átti tvö börn úr fyrra hjónabandi við Sæbjörn Valdimarsson, f. 23. október 1944, d. 20. apríl 2011. 1) Björn G. Sæbjörnsson, f. 17. desember 1968, giftur Önnu Sólrúnu Pálmadóttur. Þau búa í Vogum á Vatnsleysuströnd og eiga saman þrjú börn og fjögur barnabörn. Björn á eina dóttur úr fyrra sambandi. 2) Kristrúnu Sæbjörnsdóttur, f. 1. október 1971. Kristrún lést hinn 31. október 2018. Hún lét eftir sig þrjá syni. Róshildur og Eyþór eiga saman eina dóttur, 3) Ingunni Eyþórsdóttur, f. 10. mars 1982, gift Nóa Steini Einarssyni. Þau búa í Reykjavík og eiga saman tvö börn. Barnabörn Róshildar og Eyþórs eru níu talsins og barnabarnabörnin fimm.

Róshildur fæddist á Uppsölum í Suðursveit en flutti ásamt foreldrum sínum á Skálafell í sömu sveit árið 1942 þar sem hún ólst upp í samhentum systkinahópi. Róshildur lauk barnaskólaprófi frá Hrollaugsstaðaskóla árið 1954. Róshildur fluttist til Reykjavíkur aðeins 16 ára gömul og vann ýmis störf tengd barnapössun, umönnun, fiskvinnslu og matseld. Veturinn 1963-1964 stundaði hún nám við Húsmæðraskóla Borgfirðinga í Varmalandi. Eftir dvölina í Varmalandi starfandi hún við Farsóttarhúsið í Reykjavík sem þá var notað sem hjúkrunar- og vistheimili fyrir geðsjúka. Í upphafi árs 1966 hóf hún nám í sjúkrahjálp við Borgarspítalann. Þá var námið nýlunda hér á landi og var hún í fyrsta árganginum sem lauk náminu hérlendis en fagstétt sjúkraliða varð til sama ár. Sjúkraliðastarfið varð að ævistarfi Róshildar og vann á fjölda heilbrigðisstofnanna. Hún starfaði meðal annars í átta ár á geðdeild Borgarspítalans, þar sem hún kynntist sumum af sínum bestu vinkonum og minntist alla tíð þess tíma með miklum söknuði. Síðar starfaði hún um árabil við heimahjúkrun og á Landspítalanum. Róshildur kom að stofnun Sjúkraliðafélags Íslands sem stofnað var árið 1966 og var einnig virkur þátttakandi í Félagi einstæðra foreldra.

Róshildur var hörkudugleg frá blautu barnsbeini, fór snemma á vinnumarkaðinn og var í hópi fyrstu kvenna sem hlaut launað fæðingarorlof á Íslandi. Umönnun fólks á öllum aldri stóð henni nærri alla tíð og lauk hún starfsævinni við Hjúkrunarheimilið í Sóltúni, sjötug að aldri.

Róshildur bjó lengst af í Kópavogi ásamt Eyþóri eiginmanni sínum. Á heimili þeirra við Kársnesbraut var gjarnan mannmargt. Fjöldi frændfólks og tengdafólks bjó þar til lengri eða skemmri tíma og öll undu þau hag sínum vel. Fjögur af barnabörnunum ólust upp á heimili þeirra fyrstu æviárin og var samband þeirra við barnabörnin óvenju sterkt. Þau hjónin byggðu sumarhús á æskuslóðum Róshildar í Suðursveit árið 2011 sem hlaut heitið Steinaborg. Þar hefur fjölskyldan dvalið löngum stundum saman við leik og störf og á þaðan sínar bestu minningar. Enn fremur var Róshildur í daglegum samskiptum við systkini sín til æviloka.

Róshildur missti Kristrúnu dóttur sína í eldsvoða síðla árs 2018 og var líf hennar aldrei samt eftir þar. Síðustu ár Róshildar voru lituð veikindum en hún var með langvinna lungnaþembu sem að lokum dró hana til dauða. Róshildur var södd lífdaga eftir langa og viðburðaríka ævi og sofnaði svefninum langa að morgni mánudagsins 17. júlí. Útför Róshildar var gerð frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 25. júlí 2023.

Ingunn Eyþórsdóttir

Mamma þín var yndisleg dugnaðarkona.

- Magnea Ragna Ögmundsdóttir

Róshildur var frábær kona á svo margan hátt 🥰 og hún reyndist mér alltaf ótrúlega vel og ég man einmitt svo vel eftir mörgum skemmtilegum samræðum við eldhúsborðið hjá henni, og maður var alltaf velkomin á heimilið hennar 🥰 ég mun alltaf minnast hennar með miklum kærleika og er þakklát fyrir að hafa fengið að kynnast henni.

- Ásta Sóley Sölvadóttir

Mér þótti vænt um mömmu þína. Við sátum stundum í stofunni hjá Kristrúnu og spjölluðum. Nema þegar glæstar vonir voru í sjónvarpinu þá mátti engin tala á meðan.

- Inga Heiðdal

Hún mamma þín var einstök og mikill missir fyrir ykkur. Guð geymi og blessi hana og varðveiti minningar hennar.

- Stefán Sæbjörnsson

Hún var svo sannarlega mikill og stór klettur fyrir sitt fólk og verður sárt saknað.

- Helena Dögg

Eg á margar góðar minningar um þessa geðprúðu og ljúfu konu. 

- Guðjón B. Sigurjónsson Ísfeld

Róshildur var mikið uppáhalds.

- Alma Rut

Ég hitti Róshildi ekki oft en man vel eftir því hvað mér fannst hún yndisleg og góð kona.

- Lovísa María

Þótti svo vænt um Róshildi.

- Steinunn Ósk

Róshildur var í yndisleg kona og hennar verður sárt saknað.

- Kristján Sveinsson

Róshildur...elskuð og dáð,skemmtileg kona.

- Hrefna Pétursdóttir

Sönn orð um kæra vinkonu. Og alltaf var gaman að heimsækja hana. Blessuð sé minning Róshildar.

- Magnea Björnsdóttir

Er búin að lesa yfir þetta nokkrum sinnum, þetta á svo vel við hana, frussaði næstum apelsínu drykknum mínum þegar ég las, “það hafa nú aldrei fengist gáfaðir menn í lögregluna” svo týpiskt hún!

- Frank Norman Eyþórsson

Róshildur var sannarlega one of a kind. Mikið er ég þakklát að hafa alist upp með ykkur og notið þess að hafa yndislega auka mömmu á kantinum sem kenndi mér svo margt.

- Snædís Kjartansdóttir

Glöð að hafa kynnst Róshildi og fengið að koma í heimsóknir og spjall bæði á Kársnesbrautina og í Sóltúnið.

- Eyrún Eggertsdóttir

Alltaf var maður velkomin þó svo að við strákarnir höfðum oftar en ekki verið í misjöfnu ástandi þá var maður alltaf svo innilega velkomin og mamma ykkar alltaf til í að gefa sér tíma til að spjalla um hvað sem var þegar maður ráfaði inn í eldhús til hennar. Ég minnist hennar með miklum hlýhug.

- Róbert Guðmundsson

Ég bjó um tíma hjá ykkur og Róshildur var mér sem móðir. Hún virtist oft vita meir en nef hennar náði og hafði ótrúlega gott innsæi. Frábær kona.

- Hallgrímur Guðsteinsson

Róshildur var einstök kona og yndislegur samstarfsmaður.

- Ingibjörg Steinunn

Á Kársnesbrautinni voru allir velkomnir, ég man að einu sinni kom ég niður og þá sat móðir þín í eldhúsinu, ég stóð þarna fyrir framan. Mamma þín sagði Elín mín komdu og fáðu þér að borða eldhúsið er alltaf opið.

- Elín Hermannsdóttir

Minnist þess hversu gott og öruggt það var að vera á Kársnesbrautinni í faðmi foreldra þinna þegar við vorum unglingar, þar sem minn uppáhalds matur var aldrei langt undan og alltaf pláss fyrir löng samtöl og þolinmæði fyrir vitleysunni í okkur.
Hún á og mun alltaf eiga stóran stað í mínu hjarta 
Ætla koma yfir i kjötsúpu í næsta lífi!

- Hrefna Jónsdóttir

[DEFAULT]

Drífðu þig nú og munið að skemmta ykkur með krökkunum. Svo dreif ég mig af stað í ferðalag um gömul Sovétríki. Mamma hvarf á meðan á vit feðra sinna, þar sem fallnir ástvinir biðu hennar. Við trúðum báðar á endurfundi í eilífðarlandinu, það gaf lífinu gildi. Á kveðjustund var það mamma sem hughreysti mig en ekki öfugt. Á dánarstund mömmu gekk ég framhjá fámennri útför, í síðdegismollunni í útjaðri Tífilis-borgar í Georgíu, þar sem svartklætt fólk féllst í faðma og grét. Látlaus kista skreytt rauðum rósum. Stundarfjórðungi síðar fékk ég þær fregnir að mamma hefði kvatt í hinsta sinn og nú voru það börnin mín sem hughreystu mig en ekki öfugt. 

Mamma var klettur. Hún var land undir fótum. Hún var hjarta og hún var skjól. Mamma var hispurslaus húmoristi sem var dáð af fjölda manns, hún var stór og hún var sterk, móðir fram í fingurgóma og móðurímynd þeirra sem áttu höfði sínu hvergi að halla. Mamma var ekki móðir af þeirri sort sem hljóp á eftir börnum sínum í skólann með næringarríkt nesti eða sat yfir heimanámi okkar. Mamma var ástríkur uppalandi sem gaf afkvæmum sínum frelsi og rými til að spjara sig. Slíku hugarfari fylgdi ákveðin áhætta en einnig fordæmalaust æðruleysi. – Ætlar þú að leyfa stráknum að fara á sjó? Strákurinn var bróðir minn, kornungur og nokkur mannskæð sjóslys höfðu þegar orðið í ættinni. – Ætlar þú að leyfa dóttur þinni að fara? Dóttirin var ég, nýskriðin úr skyldunámi, á leið í lestarferð um Evrópu. Í kjölfarið fór ég ásamt vinkonu minni til Mexíkó, skítblankar á eigin vegum. Fáeinar kerlingar supu þá hveljur en mamma sagði alltaf að allt lífið væri fyrirfram ákveðið og ef eitthvað gerðist, þá á það að gerast. Örlagatrúin gerði það að verkum að mamma reyndi aldrei að standa í vegi fyrir áformum okkar, sama hversu dýrkeypt þau kynnu að verða. Við vissum líka hvaða skjól hún hafði að geyma ef allt færi á versta veg. Þótt við börnin hennar værum yfirleitt prýðisfólk, þá vorum við samt engir englar. Eitt sinn stóðu tveir lögregluþjónar eins og illa gerðir hlutir á tröppunum heima. Ég man ekki nákvæmlega hvert tilefnið var en mamma sleit stuttu samtalinu á orðunum: „það hafa nú aldrei fengist gáfaðir menn í lögregluna.“ Hún gaf ekki krónu eftir þegar ástvinir hennar voru annars vegar. 

Kjarninn í skjólinu var heimilislífið á Kársnesbraut 101. Ævintýri líkast er kannski orðum aukið, en að alast þar upp var allavega aldrei leiðinlegt. Foreldrar mínir opnuðu heimili sitt öllum, þetta var sannkölluð sveit í borg. Þar lærði ég snemma að bera virðingu fyrir öllu fólki, ungum sem öldnum, áfengis- og geðsjúkum. Gestirnir voru margir skrautlegir, sumir stoppuðu í nokkra daga en aðrir í nokkra mánuði eða jafnvel ár. Allt hafði þetta fólk sögu að segja og batnandi fólki er víst best að lifa. Það sagði mamma alltaf og það er rétt. 

Þetta var líka ekkert mál. Að vinna erfiðisvinnu og taka aukavaktir, að metta marga munna, baka pönnukökur á þremur pönnum, leyfa drukknu fólki að létta á sorgum sínum, lána fólki bílinn sinn, hlaupa undir bagga hjá bágstöddum og leyfa mér að taka sex vinkonur með til Benidorm þegar við vorum unglingar. Heimilið var félagsmiðstöð vina okkar í hverfinu. Þar fór mamma fremst í flokki, laus við allt yfirlæti, bauð fólki upp á ristað brauð með lifrarkæfu og léttmjólk, sem átti að vera góð fyrir línurnar. Stundum vissi ég hreinlega ekki hvort vinir mínir væru að heimsækja mig eða mömmu þar sem hún sat í eldhúsinu með rauðan More á milli fingranna og rauðan varalit. Það var alltaf tilefni fyrir rauðan varalit; líka í sundi, sauðburði eða á gjörgæslu. 

Þrátt fyrir að við mamma værum samrýmdar þá höfðum við ólíkar skoðanir. Einna helst á vettvangi stjórnmálanna. Síðustu árin fannst mömmu það góð aðferðafræði að kjósa til alþingiskosninga eftir útliti fólks. Bjarni Benediktsson, formaður Sjálfstæðisflokksins, bar af öðrum stjórnmálamönnum í fríðleika að hennar mati og hlaut flokkurinn því atkvæði hennar ítrekað. Mamma hafði einstakt lag á að sýna fólki áhuga án þess að veita því tilsögn. Fram í andlátið var mamma að fá gesti úr öllum áttum, sem enn gat hlegið af umbúðarlausum tilsvörum hennar. Síðasta árið hélt hún nákvæmt bókhald um hverjir skutu inn til hennar kollinum. Samtöl voru hennar lífæð, þau gáfu lífinu gildi. 

Og hvernig ætla ég að lifa án mömmu? 

Ég er smám saman að átta mig á því hversu stór hluti af sjálfsmynd minni er byggður á skapgerð mömmu og arfleifð. Ræturnar liggja undir jökli á heimahögum hennar í Suðursveit og það verður okkar skjól í sorginni. Í æðum mömmu rann blóð íslenskrar sveitakonu sem hafði lifað í brimróti sögunnar. Hún mundi eftir öllum sex forsetum lýðveldisins, fagnaðarlátum í lok seinni heimsstyrjaldar, sparimerkjabrúðkaupum, kvöldinu sem Geirfinnur hvarf og nefhlífum sem voru notaðar áður en sólarvarnir komu í sölu. Hún var sagan – holdi klædd. Það hefur verið mín gæfa að eiga slíkan skörung fyrir mömmu. 

Mamma var ekki fullkomin móðir en ég vona að ég verði fjölskyldunni sami verndari og hún var okkur. Og ég mun njóta frelsisins og alls hins góða sem hún gaf mér og drífa mig aftur í ferð til gömlu Sovétríkjanna, án þess að hika. 

Þessi klettur hár og reistur og ákaflega fallegur.

Fallegastur er hann í blóma, þá líður honum best.

Hann hefur staðið reistur eftir hinar ýmsu orustur.

Mér finnst hann verða fallegri og fallegri

oft finnst mér hann hafa staðið hér í margar aldir,

svo traustur er hann öllum sem hafa leitað til hans,

Kletturinn minn heitir Róshildur, hún er mamma min og

Mér er efst í huga djúpt og innilegt þakklæti þegar ég minnist móðir minnar, þessari stórbrotnu, traustu og skemmtilegu konu sem var svo mikill klettur í lífi svo margra.

Það er svo margs að minnast þegar maður lítur yfir æviskeiðið og minnist mömmu sem alltaf hefur verið svo stór partur af líf manns. 

Lífsbaráttan var hörð hjá mömmu þegar hún barðist ein með mig og Kristrúnu systir og hafði ekki mikið á milli handana en alltaf vorum við í fyrirrúmi hjá henni.

Þegar ég var átta ára kynnist hún Eyþóri fóstra mínum og upp úr því fór lífið að verða auðveldara og var það mikið gæfuspor í hennar lífi og hefur hann alltaf reynst okkur systkinunum afskaplega vel enda gull af manni, mikill er hans missir. 

Mamma átti margar vinkonur og var ætíð gestkvæmt á æskuheimili mínu og allir velkomnir, mamma var mikill húmoristi og oft gat hann verið kaldhæðin. Ekki var óalgengt að vinir okkar systkina stoppuðu við í eldhúsinu til að spjalla við foreldra okkar enda viðæðugóð og hafði áhuga á högum annara.

Mamma var mikil lestrarhestur og ávallt með nokkrar bækur í lestri einnig hafði hún gaman af tónlist,þá sér í lagi íslenskri t.a.m. Bubba og Villa Vill.

Mamma var mannvinur sem reyndist svo mörgu fólki vel dugnaður, óeigingirni, ósérhlífni og örlæti lýsa henni vel og hægt var að teysta á hana hvað sem á bjátaði og þar var ég sonur hennar engin undantekning. Þegar ég átti í erfiðleikum í mínu lífi gat ég alltaf reitt mig á hana, hún gafst ekki upp.

Það gaf oft á í lífi hennar en alltaf stóð hún keik, bognaði kannski aðeins en brotnað aldrei, enginn óþarfa drami á þeim bænum.

Síðustu dagar og vikur hafa verið erfiðar eftir að ljóst var hvert stefndi og er ég í senn mjög þakklátur fyrir að hafa haft tök á að sitja hjá henni síðustu dagana þó jafnframt hafi það líka tekið mikið á.

Guð blessi þig og varðveiti elsku mamma mín.

Róshildur fluttist til Reykjavíkur aðeins 16 ára gömul og vann ýmis störf tengd barnapössun, umönnun, fiskvinnslu og matseld. - Var starfsvettvangurinn reyndar ekki bundinn Reykjavík því m.a. var hún á síld á Raufarhöfn.

Þótt hún flytti í bæinn þetta ung þá rofnuðu tengslin aldrei við Suðursveitina; Þóra systir hennar bjó þar alltaf og börn hennar fóru austur í sveit og kynntust rótum sínnum þar. 

Róshildur bjó lengst af í Kópavogi ásamt Eyþóri eiginmanni sínum og var samband þeirra fallegt og innilegt. Á heimili þeirra við Kársnesbraut var gjarnan mannmargt. Fjöldi frændfólks og tengdafólks bjó þar til lengri eða skemmri tíma og öll undu þau hag sínum vel. Fjögur af barnabörnunum ólust upp á heimili þeirra fyrstu æviárin og var samband þeirra við barnabörnin óvenju sterkt.

Stóð hún alltaf traust með sínu fólki; T.a.m. hjálpuðu þau hjón börnum sínum við kaup á fyrstu íbúð. Það var svo merkilegt að þótt efnin væri sjaldnast í einhverjum yfirmáta eða hún rík í veraldlegum gæðum þá var hún aldrei beint blönk. Hún fór vel meðvel með; setti sjálfa sig reyndar alltaf aftar en börnin og gat gefið öllum fast land undir fætur. Og það er ábyggilegt að hún var sterk móðurímynd ekki aðeins sínum börnum heldur öllum sem kynntust henni.

Þau hjónin byggðu sumarhús á æskuslóðum Róshildar í Suðursveit árið 2011 sem hlaut heitið Steinaborg. Þar hefur fjölskyldan dvalið löngum stundum saman við leik og störf og á þaðan sínar bestu minningar. Enn fremur var Róshildur í daglegum samskiptum við systkini sín til æviloka.

Veturinn 1963-1964 stundaði hún nám við Húsmæðraskóla Borgfirðinga í Varmalandi. Eftir dvölina í Varmalandi starfandi hún við Farsóttarhúsið í Reykjavík sem þá var notað sem hjúkrunar- og vistheimili fyrir geðsjúka. Í upphafi árs 1966 hóf hún nám í sjúkrahjálp við Borgarspítalann. Þá var námið nýlunda hér á landi og var hún í fyrsta árganginum sem lauk náminu hérlendis en fagstétt sjúkraliða varð til sama ár. Sjúkraliðastarfið varð að ævistarfi Róshildar og vann á fjölda heilbrigðisstofnanna. Hún starfaði meðal annars í átta ár á geðdeild Borgarspítalans, þar sem hún kynntist sumum af sínum bestu vinkonum og minntist alla tíð þess tíma með miklum söknuði. Síðar starfaði hún um árabil við heimahjúkrun og á Landspítalanum. Róshildur kom að stofnun Sjúkraliðafélags Íslands sem stofnað var árið 1966 og var einnig virkur þátttakandi í Félagi einstæðra foreldra.

Róshildur var hörkudugleg frá blautu barnsbeini, verkmikil og fór snemma á vinnumarkaðinn. Var hún í hópi fyrstu kvenna sem hlaut launað fæðingarorlof á Íslandi. Umönnun fólks á öllum aldri stóð henni nærri alla tíð og lauk hún starfsævinni við Hjúkrunarheimilið í Sóltúni, sjötug að aldri.

Ef ætti að finna eitt orð til að lýsa henni þá væri það Matriark. Kvenskörungur; sem var eins og miðjan í lífi allra ástvina hennar; helsti verndandi og algjör klettur í lífi þeirra. Er ekki ofmælt að segja að henni hafi aldrei iðið betur en umkringd fjölskyldunni; hún stóð með sínu fólki fram í rauðan dauðann.

Hún var skilningsrík og traust, áreiðanleg, allt stóð sem hún sagði. Hún var afar gjafmild. Hafði stórt og kærleiksríkt hjarta - og var svo fallega fordómalaus.

Þeir sem minna máttu sín áttu sinn stað í hennar hjarta enda var hún mikill mannvinur; hjá henni áttu allir skjól og allir velkomnir enda var hún gestrisin og rausnarleg. Átti það reyndar jafnt um fólk og ferfætlinga en hún var mikill dýravinur.

Hún var líka mjög eftirminnileg og vinir barna hennar millilentu alltaf í eldhúsinu hjá henni og Eyþóri þegar þeir komu í heimsókn. Hún mundi líka vel eftir þeim og var áhugasöm um fólk almennt og fylgdist vel með; Spurði eftir þeim og var beinskeytt; „óforvitið fók er leiðinlegt fólk”, sagði hún gjarnan enda var hún alltaf til í að fræðast um hvaðeina.

Henni tókst vel að vera blanda af þessari umbúða-og hispurslausu konu sem samt var nærgætin og óð ekki yfir fólk; en þegar hún komst á gráa svæðið þá átti hún samt það til að glotta undurfurðulega. En hún var líka fæter og gafst ekki sinu sinni upp í fulla hnefana, hafði sterka réttlætiskennd og það var það ábyggilegt að það fór enginn neitt með Róshildi sem henni var á móti skapi. 

Hún var beinskeytt og sótti rétt sinn og sinna. (Vilhjálmur Svan og kápan í Tunglinu - Leikfimikennarinn og menntamálaráðherra). En á hinn bóginn æðraðist hún ekki yfir smámunum. Hún var leiftrandi skemmtileg og mikill húmoristi; og eins og títt er um gáfað fólk þá var húmor hennar nokkuð grátóna - eiginlega býsna dökkur stundum.

Í frítíma sínum las hún mikið; lengstum krimma og ævisögur en undir það síðasta sótti sveitarómantíkin á hana; þar trónir eðilega á toppnum. Meistarinn: Guðrún frá Lundi.

Svo hygg ég að fáir hafi verið jafn vel inní Bold and the Beautiful og hún. Sally Spectra og Logan slektið og þau öll voru heimilsvinir:

Gaman er að segja frá því að þegar sjónvarpið hljóp yfir þrjú ár í framvindunni þá fékk hún handritið sent svo hún gæti séð hvað hefði gerst í millitíðinni.

Hún var átti margar vinkonur; þurfti ekkert alltaf að hitta þær en helst að tala við þær enda er síminn einmitt til þess; og hún notaði hann mikið. Vert er að nefna hana Lilly, vinkonu hennar - en hún lést í fyrra - og saknaði hún hennar mikið. En eins og ég segi; hún notaði símann mikið og ef börnin trufluðu hana í símanum þá fór ekki fingurinn á munninn, heldur hnefinn á loft.

Hún kunni líka að gleðja sig góðra vina hópi þar sem fjörlegarumærður voru um menn og málefni; og hún var alveg hörð á því að hvítvín með klaka værði það allra besta fyrir matarlystina; og ekki spillti að hafa Bubba Morthens á fóninum: „Þingmaður og svarið er" En hún var mikill tónlistarunnandi.

Ég nefndi áðan að hún hefði gjarnan verið nokkuð beinskeytt; en hún hrósaði mikið og gat látið það líta út sem hrós þegar hún sagði:

En einhvern veginn var hún þannig að öllum leið vel þegar þeir fóru af hennar fundi. Og það er blessun og náðargáfa að vera þeirrar gerðar.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Róshildur Jónsdóttir

Útför

Minningargreinar