Reynir Geirsson fæddist í Norðurkoti í Hrútstaðahreppi 27. ágúst 1920. Hann lést á Landspítalanum 24. mai 1994. Foreldrar hans voru Ingibjörg Gudmundsdóttir og Geir Vigfússon. Ingibjörg er enn á lífi. Þegar Reynir var þriggja vikna gamall fór hann í fóstur að Klængseli til hjónanna Margrétar Tómasdóttur og Einars Halldórssonar. Reynir átti tíu hálfsystkini og tvö uppeldissystkini. Eftirlifandi eiginkona er Guðlaug Bjarney Elíasdóttir, f. 13 september 1928. Þau áttu sex börn, Reynir gekk elstu dóttir Guðlaugar í föðurstað þegar þau giftu sig í desember 1954. Elst er því dóttirin Þórdís Hulda, f. 8. október 1948, þá Margrét Eyrún, f. 18. maí 1955, Bjarni Ómar, f. 15. október 1956, Elías Rúnar, f. 17. april 1958, Sólrún Lára, f. 5. mai 1961 og Björk, f. 31. mars 1968. Barnabörnin eru orðin 16. Uppúr fermingu fór Reynir á vertíðir í 20 ár en vann öll sumur við bú foreldra sinna í Klængseli. Hann flutti til Reykjavíkur 1955 og stundaði ýmsa verkamannavinnu í Reykjavik, var í byggingavinnu, við jarðboranir, í malbikun og fleiru sem til féll. Í 15 ár vann hann við húsvörslu í Sjómannaskólanum og var þar vel liðinn.

Síðustu árin sem hann var vinnandi var hann í skjóli sonar síns við ýmis eftirlits og viðgerðarstörf í steypustöð.

[DEFAULT]

Fósturbróðir minn, Reynir, var af sunnlenskum ættum og í lágsveitum Árnessýslu átti hann sinn uppruna, fæddur tveim dögum fyrir höfuðdag sumarið sem ungmennin foreldrar hans urðu tvítug. Móðir hans er Ingibjörg Guðmundsdóttir yngsta dóttir í Norðurkoti í Hrútstaðahverfi í Gaulverjabæjarhreppi, f. 19. ágúst 1900, síðar  húsmóðir í Reykjavík og lifir enn, og faðir hans var Geir Vigfússon bóndasonur í Suðurkoti í Hrútstaðahverfi, f. 3. júli 1900, síðar bóndi í Hallanda í Hraungerðishreppi, hann lést 1975.

Þegar ég man fyrst eftir mér í Klængseli austur í Flóa, voru þar sex manns í heimili: Hjónin Margrét Tómasdóttir og Einar Halldórsson, fósturbörn þeirra þrjú, Reynir Geirsson sem nú er kvaddur, Hulda Magnúsdóttir (dóttir Láru Ágústsdóttur frá Arnarhóli) og ég (sonur Herborgar og Kristgeirs í Hellahjáleigu) enn fremur var þar vandalaus Sigurður Sigurðsson, áður vinnumaður en þá óvinnufær orðinn, blindur og örvasa. Miseldri nokkurt var á okkur fósturbörnunum, ég yngstur, Hulda sjö árum eldri en ég og Reynir heilum þrettán árum eldri. Það var því ekki tilefni til sameiginlegra leikja á minni tíð, en vel fundum við til systkina tengsla og öllum okkur voru þau Margrét og Einar væntumþykjandi foreldrar, enda kölluðum við þau mömmu og pabba. Öll vorum við upprunnin þar í sveitinni og áttum það sammerkt að foreldrar okkar höfðu litla sem enga möguleika á að annast okkur. Fóstrið í Klængseli var því guðsþakkarvert og látið í té af ósíngirni og heilu hjarta líkt sem við hefðum fæðst þeim og ekki öðrum.

Ingibjörg i Norðurkotina, dóttir Guðmundar Þorkelssonar hreppstjóra og Stefaníu Magnúsdóttur konu hans, var síðast borin 13 systkina, fríð, æskuglöð og haldin útþrá til annarra staða og annarrar framtíðar en heimasveitin bauð. Veturinn 1919-20 hafði hún verið á vist í Reykjavík en fór austur um krossmessuleytið gangandi. Þegar komið var á Bolavelli blasti við krapadjúp í klyftir “og ekki grunaði hann Jón í Kílhrauni að hann væri að bera tvo þegar hann óð með mig yfir í átt að Kolviðarhóli” hefur Ingibjörg sagt mér. Það var ekki hughreystandi verðandi móður að koma heim í foreldrahús; föður hennar hafði skyndilega daprast mjög sjón og varð að selja jörðina i hendur annarra þá um vorið en mátti þó dvelja þar fram á haustið. Ekki mörgum dögum eftir fæðingu barnsins þá síðsumars bar gesti að garði, nágrannahjónin í Klængseli, og vildu finna ungu stúlkuna og móður hennar að máli “út undir vegg” Sögðu þau sem var að þeim gengi allt í haginn í sínum búskap en eitt skyggði á, þau væru barnlaus, og vildu þau bjóða hinum unga sveini fóstur. Þetta varð að ráði og ólu þau Reyni upp að öllu leyti sem sitt barn. Ingibjörg mun hafa alið með sér þá von að geta tekið Reyni að sér síðar þegar hún ásamt bróður og foreldrum gæti komið fótum undir sig í Reykjavik en úr þvi varð ekki. Hennar beið ófyrirsjáanlega mikið lífsstarf og langt við fallvalta lukku sem þó féll á farsældarveg. Var þá eins gott að njóta heimanfylgju að austan í ómældu þreki og góðlyndi. Ævinlega var kunningsskapur með móður barnsins og vel féll mömmu Margréti, fóstru okkar Reynis, orð til Ingibjargar, og ekki taldi Ingibjörg eftir sér að eiga hlut að hjúkrun Margrétar þegar hana sótti elli hér syðra. Þar var fagurt dæmi um gagnkvæma hjálp á vordegi lífs og haustkveldi og skildu áratugir milli.

Börn Ingibjargar, hálfsystkini Reynis, eru: Sverrir Kjartansson, f. 1924, Haraldur Þórðarson, f. 1927, Ingibjörg Þórðardóttir, f. 1928, og Gerða Eiríksdóttir, 1934. 

Þessu góða fólki átti Reynir eftir að kynnast á fullorðinsárum; í ferðum sínum í verið og úr, átti hann innhlaup í hús móður sinnar og fyrir kom að hann dvaldi þar þegar hann vann daglaunavinnu í Reykjavik.

Til barnsföðurins, Geirs í Suðurkotinu, mun enginn hafa gert neinar kröfur, Foreldrar hans, Vigfús Vigfússon og Sigurbjörg Hildi brandsdóttir, fluttust ári síðar úr Bæjarhreppnum og upp að Hallanda  í Langholtshverfi. Geir var dugandismaður og tók fljótlega við búsforráðum og bjó við barnalán með konu sinni Margréti Þorsteins dóttur frá Langholti. Börn Geirs, hálfsystkini Reynis, eru: Helga, f. 1923, Sólveig, f. 1924, Karítas, f. 1927, Óskar, f. 1928, Sigurbjörg, f. 1932, Margrét, f. 1934. Ennfremur var fóstursonurinn Hörður. Einu sinni man ég eftir að Geir kom í Klængsel, glaður og reifur, og var vel fagnað. Þá sá ég að Reynir sótti talsvert af yfirbragði til hans.

Allir erfa eitthvað frá foreldrum þótt fjórðungi bregði til fósturs.  Reynir var verklaginn maður,í meðallagi fljótur, en vannst þó betur en hvað hann fór sér hratt. Hann rasaði ekki að verkefnum en það fannst á að hann fór skemmstu leið að lausn þeirra. Snyrtimennska var honum eiginleg og hann skilaði verkfærum heilum og hreinum. Reynir var ljúfmenni í viðkynningu, ekki orðmargur að fyrra bragði en þægilegur í viðræðum og hóflega gamansamur. Ég geri ráð fyrir að þetta sem ég nú hefi sagt og miðast við ár og störf í Klængseli hafi fylgt honum alla tíð; þá var hann ef til vill allt að því draumlyndur og býst ég við að það hafi snúist í aðgætandi blíðu á eigin heimili síðar. Athygli og stillilegt fas hygg ég að hann hafi haft frá Ingibjörgu móður sinni, þrautseigju frá foreldrum báðum. Ýmislegt af verkhyggindum hafi áunnist í garði fósturforeldra.

Reynir ólst upp við almenn sveitastörf og vann öll sumur á búinu í Klængseli fram að hjúskaparstofnun. Ég held það væri of mælt að segja að hugur Reynis hafi staðið til sveitabúskapar. Hann var góður við skepnur en ekki hneigður fyrir þær. Heyskapur í góðu veðri hygg ég að hafi verið honum nokkurt yndi, enda var Flóinn þá sem sælureitur. Þess má minnast að Ingibjörg móðir hans hafði ömun af sveitalífi en Geir faðir hans hinsvegar eindregið hneigður til búskapar.

Unglingur tók Reynir að sækja sjó á vetrarvertíðum eins og alsiða var að Flóapiltar gerðu á hans tíma, Þegar ég komst á legg hafði svo mjög úr því dregið, að það var ekkert ónáttúrulegt við það að ég skyldi aldrei kynnast sjávarsíðunni. Mér var því vertíðarlíf Reynis framandi heimur og get fátt frá því greint sem mun þó hafa átt ríkan þátt mótun hans. Ég held helst að Reynir hafi farið til sjós í Þorlákshöfn þegar veturinn eftir fermingu, og alls mun hann hafa róið um 20 vertíðir, þar af 18 í Grindavik. Aldrei held ég hann hafi verið á togurum, heldur vetrarvertíðina alltaf á bátum. Meðal báta sem hann reri á mun hafa verið aflaskipið Hrafn Sveinbjarnarson, ég held jafnvel fleiri en einn bátur með sama skiprúmi hjá hinum farsæla  formanni Sigurði Magnússyni. Segir það sitt um hásetann.

 Á haustin kom fyrir að Reynir  væri á sjó, m.a. einu sinni á reknetabát í Grindavík hjá Tómasi Karlssyni í Hafsteini á Stokkseyri, systursyni Margrétar í Klængsel.

Það fór ekki hjá því að stundum hafi verið kvíði í Klængseli þegar vetrarveður geisuðu og vitað að bátar höfðu verið á sjó. Man ég sérstaklega eftir einu atviki þegar a.m.k. sumir Grindavíkurbátar komust ekki aftur inn á Hópið úr róðri og Reykjanesröst ólmandi en ekki um annað að gera en að halda í átt til Keflavíkur. Það var hlustað grandgæfilega á útvarpsfréttir og mikill léttir þegar allt fór vel að lokum. Þetta var varla í eina skiptið þegar hurð skall nærri hælum, og slysalausar voru þessar vertiðir ekki, fremur en verið hefur fyrr og síðar.

Þegar ég var kominn um tvítugt voru fósturforeldrar okkar um sextugt og pabbi farinn að finna fyrir sliti af mikilli vinnu. Það var ljóst að ekkert okkar fóstursystkina mundi taka við búinu; Hulda löngu farin að heiman, ég í langskólanámi svonefndu og Reynir hafði tekið aðra stefnu en á búskapinn. Að vísu var hann enn staðfestulaus, kominn yfir þrítugt, og var ekki laust við að mamma minnti hann stöku sinnum á það, á sinn glettna hátt. Reynir lét lítt yfir og sótti sumarböll út um suðurlandsundirlendið með sínum vinum og sagði frá hæfilega okkur sem heima sátum.

Sumarið 1954 mun hann í síðasta skipti hafa unnið með okkur að heyskapnum og varð þá smásaman ljóst að heima í sveitinni væri kvenmaður sem hann legði hug á og vildi binda trúss sitt við. 4 desember það ár, gekk hann að eiga þessa konu, Guðlaugu í Hólshúsum í

Gegnishólahverfi, yngstu dóttur góðra granna, Guðrúnar Þórðardóttur og Elíasar Árnasonar. Við þekktum fólkið og vissum stúlkuna tápmikla, glaðsinna og bjartsýna. Þá skildust leiðir með okkur, Reynir og Guðlaug Bjarney settu bú saman í Reykjavík, ég hélt ári síðar til útlanda, fósturforeldrar okkar brugðu búi vorið 1956 og settust að á Selfossi.  Í Reykjavik stóð heimili þeirra Guðlaugar og barna alla tið; fyrst í leiguhúsnæði á ýmsum stöðum en frá 1963 í eigin íbúð í Álftamýri.  Mun það hafa verið mikill léttir ad komast úr ótraustu, oft lélegu, húsnæði í öruggt skjól og vel byggt hús. Reynir stundaði ýmsa verkamannavinnu í Reykjavik, var í byggingavinnu, við jarðboranir, í malbikun og fleiru sem til féll. Í 15 ár vann hann við húsvörslu í Sjómannaskólanum og virtist hverjum manni vel og naut hann þar lipurðar sinnar og geðprýði. Síðustu árin sem hann var vinnandi var hann í skjóli sonar síns við ýmis eftirlits og viðgerðarstörf í steypustöð. Heimili þeirra Guðlaugar var oft þröngsetið, börnin urðu sex að meðtalinni þeirri dóttur sem Guðlaug hafði átt fyrir hjónaband. Framan af var stundum úr litlu að spila en húsmóðirin var verksöm og tókst að halda svo á sem þurfti. Innan hópsins ríkti glaðværð og trúnaðartraust. Þegar börn komust af höndum fór Guðlaug að vinna samfellt utan heimilis og hefur lengi starfað á gæsluvöllum hér í borginni. Nú skal gerð nokkur grein fyrir afkomendum Reynis og Guðlaugar. Maður Margrétar dóttur þeirra er Jón Geirsson sölumaður í Reykjavík, og eiga þau þrjú börn, Sonju, Reyni og Geir. Bjarni vélamaður í Hafnarfirði á fjögur börn, Írisi, Freydísi, Guðlaugu Eydísi og Aldísi Sif. Sambýliskona Bjarna er Ásdis Sigurðardóttir. Elías sölumaður í Reykjavik býr med Rúnu Björgu Þorsteinsdóttur og eiga þau dótturina Láru Björk. Sólrún Lára er húsmóðir í Reykjavík og á þrjá drengi, Guðmund Jón, Birki og Reyni Magnússyni. Björk býr með Sigurði Magnússyni vélamanni í Reykjavik og eiga þau soninn Magnús Stefan. Þórdís Hreggviðsdóttir er starfsstúlka í Reykjavík og á soninn Bjarna Þór Jóhannsson. Öllum þessum börnum var Reynir umhyggjusamur faðir og eftirlátur afi til hinstu stundar.

Reynir var að ég held í gerðinni all sterkbyggður maður svo sem verið höfðu foreldrar hans en í barnæsku hafði hann þurft að vera talsvert undir læknishendi og mun það hafa dregið nokkuð úr því þreki sem honum var áskapað. Á fullorðinsárum var hann ekki alltaf heilsuhraustur sem skyldi en flíkaði því lítt hversdagslega. Með því að beita meðfæddri lagni mátti lengi treina kraftana og alla tíð tamdi hann sér hófsemd í mat og drykk. Fyrir einu ári tók sig upp gömul meinsemd og þurfti hann í skyndingu að gangast undir mikinn uppskurð. Sex mánuðum síðar þurfti enn að skera og var þá sýnt að hverju mundi draga. Hann var tvívegis iá sjúkrahúsi nú í vor en komst heim á milli og naut elskulegrar umönnunar konu og barna. Reynir vissi að hverju fór en hann var æðrulaus enda búinn að tryggja velferð fólks síns eins og framast var kostur.

Reynir og Guðlaug voru alla tíð félagslynd og glöddust við dans í góðra vina hópi. Þegar á leið gátu þau látið það eftir sér að fara í ferðalög, á eigin bíl innanlands og einnig utanlandsferðir, bæði á sólarstrendur og annað. Stundum lágu þá saman leiðir þeirra og Huldu fóstursystur og manns hennar Alfs og einu sinni fóru þau saman í orlofsferð til heimahaga Alfs í Noregi.

Jafnvel síðastliðið sumar var Reynir það sterkur til heilsunnar að hann gat ekið austur í sveitir, bæði í heimsóknir austur í Flóa og til útilegu á fögrum stöðum. Alls þessa er gott að minnast að leiðarlokum. Ástvinum hans bið ég blessunar.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Reynir Geirsson

Útför

Höf: Hjalti Kristgeirsson