Rannveig Guðmundsdóttir fæddist á Þingeyri við Dýrafjörð 25. júlí 1909. Hún lést á St. Franciskusspítalanum í Stykkishólmi 6. febrúar síðastliðinn. Foreldrar hennar voru Guðmundur J. Sigurðsson vélsmíðameistari á Þingeyri, f. 13. sept. 1884, d. 19. des. 1973, og kona hans Estíva S. Björnsdóttir frá Litlavelli í Reykjavík, f. 1. nóv. 1880, d. 31. ágúst 1943. Systkini Rannveigar voru: 1) Matthías véltæknifræðingur, f. 16. sept. 1911, d. 3. júní 1995, maki Camilla Sigmundsdóttir og 2) Sigurbjörg Jóhanna, búsett í Vancouver í Kanada, f. 24. nóv. 1914, maki G.W. McKay, látinn.

Hinn 1. sept. 1928 giftist Rannveig Kristjáni M. Rögnvaldssyni vélsmíðameistara í Stykkishólmi, f. 3. okt. 1900, d. 1. júlí 1965. Börn Rannveigar og Kristjáns eru: 1) Ester Sigurlaug, f. 4. feb. 1931, maki Vernharð Sigursteinsson, 2) Sigurður Amlín, f. 3. nóv. 1933, maki Hanna Jónsdóttir, 3) Guðmundur, f. 2. jan. 1936, maki Nanna Lárusdóttir, 4) Guðrún Ragna, f. 17. feb. 1937, maki Lúðvíg A. Halldórsson, 5) Ólafur, f. 11. sept. 1940, maki Ástrós Þorsteinsdóttir, 6) Edda Svava, f. 1. júní 1947, maki Runólfur Guðmundsson, og 7) Þuríður, f. 5. maí 1950, sambýlismaður Guðmundur M. Jónsson. Afkomendur Rannveigar og Kristjáns eru nú 63.

[DEFAULT]

Kveðja frá Sigrúnu, Lindu og Þorsteini

Hún amma okkar hefur fengið hvíldina. Hún hefur verið fastur punktur í tilveru okkar allt okkar líf og ekki síst á uppvaxtarárum okkar í Hólminum. Einhvern veginn fannst okkur sem hún yrði bara alltaf hjá okkur.

Amma var alin upp á Þingeyri þar sem hún var fædd. Hún sagði okkur stundum söguna af því þegar hún sem ung stúlka hafði viðkomu í Stykkishólmi á leið sinni til Reykjavíkur ásamt föður sínum. Þá datt hún í fjörugrjótinu þegar hún var að koma í land í Stykkishólmi. Langafi okkar hafði þá á orði við dóttur sína hvort hún ætti nú kannski eftir að setjast að í Stykkishólmi. Það átti eftir að koma á daginn því hún flutti sem ung kona með manni sínum til Stykkishólms þar sem hún bjó allt frá því. Fyrst bjuggu afi og amma í Norska húsinu en fluttust síðan á Austurgötuna. Amma varð ung ekkja þegar afi dó fyrir aldur fram og höfðum við því ekki tækifæri til að kynnast honum.

Það var alltaf tekið fagnandi á móti okkur og ávallt eitthvað gott á boðstólum þegar við heimsóttum ömmu. Okkur fannst gaman að hlusta á sögurnar hennar og merkilegt hvað hún upplifði miklar breytingar á sinni lífsleið.

Þrátt fyrir háan aldur og minnkandi líkamlegan þrótt fylgdist hún alltaf mjög vel með því sem var að gerast í daglega lífinu og þá sérstaklega hjá fjölskyldunni. Hún hafði mjög gaman af því að spjalla við okkur krakkana þegar við komumst til vits og ára en hafði minna gaman af ærslum okkar á yngri árum.

Okkur fannst það ákaflega merkilegt og ekki síður skemmtilegt að amma vissi alltaf þegar von var á barni í fjölskyldunni. Hana dreymdi alltaf sama drauminn, um lítið barn liggjandi fyrir ofan hana í rúminu. Það kom henni því ekki á óvart þegar einhver fjölskyldumeðlimurinn gaf sig fram með fréttir af væntanlegum erfingja.

Amma var ákaflega handlagin kona. Hannyrðir voru mikið áhugamál hjá henni og fengu margir að njóta þess ekki síst nýfædd börn í fjölskyldunni. Þau fengu öll heimsins bestu sokka, vettlinga og teppi.

Amma var líka listakokkur og bakarameistari. Hún hafði sem ung kona farið í húsmæðraskóla á Ísafirði og það nám nýttist henni vel. Hún fylgdist vel með öllum nýjungum og hafði gaman af að prófa nýjar uppskriftir og það sem var nýtt á boðstólum.

Við kveðjum ömmu okkar með hlýju og virðingu. Hún gaf okkur svo ótal margt sem við búum að um alla ævi og innilega hlýja brosið hennar mun lifa í minni okkar um ókomna tíð.

Í dag verður jarðsungin frá Stykkishólmskirkju amma mín Rannveig Guðmundsdóttir. Hjá Rannveigu ömmu og Kristjáni afa, sem dó í blóma lífsins fyrir 37 árum, átti ég nánast annað heimili sem barn. Þaðan var líka stutt til bestu vinkonu okkar ömmu, Ástu Gestsdóttur og svila hennar Lárusar Rögnvaldssonar sem bæði eru látin.

Litla húsið þeirra afa og ömmu við Austurgötuna í Stykkishólmi, við hliðina á smiðjunni og slippnum hans afa, var öllum opið og í minningunni finnst mér eins og alltaf hafi einhver setið í eldhúsinu eða borðsofunni hjá ömmu og notið veitinga hennar. Frá ömmu fór enginn án þess að þiggja eitthvað. Amma var sú sem allir gátu leitað til, komið til og rætt við. Amma var alltaf til staðar, enda af þeirri kynslóð Íslendinga sem ekki vandist miklum ferðalögum og í raun skildi hún ekkert í þessum þeytingi á öllum út um allt. Þrátt fyrir að amma færi ekki víða var hún vel heima og las Moggann sinn meðan sjónin leyfði.

Finndu mig, eru orð sem mér koma í huga þegar ég hugsa til baka til áranna okkar ömmu í Stykkishólmi. Amma stóð upp frá eldhúsborðinu eða stólnum sínum í stofunni og sagði við gestinn finndu mig. Gekk í átt að svefnherberginu sínu lokaði hurðinni og ræddi einslega við gestinn. Finndu mig þýddi að amma vildi deila einhverju sérstöku með þeim sem átti að finna hana. Einhverju sem enginn annar átti að fá vitneskju um. Ég varð afbrýðisöm, enda fannst mér að amma ætti að segja mér allt; við værum jú vinkonur. Amma lét sig þó hvergi. Svo kom að því að amma sagði finndu mig, Lára mín. Þá vissi ég að ég var í hennar huga komin í tölu fullorðinna, þeirra sem amma kaus að ræða leyndarmál sín við. Auðvitað mun ég aldrei segja neinum frá þeim.

Amma, að leiðarlokum langar mig að þakka þér fyrir allar stundirnar sem við áttum saman og fyrir heilræðin sem þú gafst mér. Ég lofa að koma þeim áfram til afkomenda minna. Minningarnar um þig eru mér afar dýrmætar.

Þig sem í fjarlægð fjöllin bak við dvelur,

Minn hugur þráir, hjartað ákaft saknar,

er horfnum stundum, ljúfum, dvel ég hjá.

Heyrirðu ei storm, er kveðju mína ber?

sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.

Elsku amma mín, með þessum ljóðlínum vil ég þakka þér samfylgdina, vináttuna og síðast en ekki síst alla hjálpina mér til handa.

Sælir eru hógværir því þeir munu jörðina erfa. Sælir eru hjartahreinir því þeir munu Guð sjá.

Föðursystir mín Rannveig Guðmundsdóttir var svo sannarlega bæði hógvær og hjartahrein og nú er komið að kveðjustund.

Í mínum huga skipaði Veiga frænka alltaf sérstakan sess og með ást og virðingu vil ég því minnast hennar og þakka henni alla hennar mildi og hlýju. Hún giftist ung öðlingnum Kristjáni Rögnvaldssyni sem lærði vélsmíði á Þingeyri hjá afa mínum og með honum fluttist hún í Stykkishólm þar sem hún bjó allan sinn búskap. Í litla fallega húsinu þeirra við Austurgötuna ólu þau svo upp allan barnahópinn sinn og þar undi hún sér vel. Alltaf var mikil tilhlökkun þegar heimsækja skyldi frændfólkið í Stykkishólmi.

Ferðalagið var langt í þá daga og stundum erfitt og þreytandi fyrir litlu bróðurbörnin en alltaf var jafnánægjulegt að koma í hlýlega húsið þeirra þar sem ilmur af dásamlegum mat fyllti loftið og gestrisni þeirra og góðvild umvafði okkur þannig að ferðaþreytan gleymdist fljótt. Í hönd fóru sæludagar með frændsystkinunum sem seint gleymast. Eftir að ég fullorðnaðist og stofnaði fjölskyldu lagði ég oft lykkju á leið mína til að njóta samvista við frænku mína sem þá var orðin ein heima. Alltaf tók hún fagnandi á móti okkur og fundum við svo vel hversu velkomin við vorum. Þar fann maður frið og ró frá daglegu amstri og þá voru fjölskylduböndin treyst. Þó frænka mín væri orðin ein í litla húsinu sínu hafði hún alltaf nóg fyrir stafni. Hún prjónaði ekki ófáar flíkurnar á bæði barnabörnin sín og annarra manna börn og þar naut ég góðs af. Enn eru í notkun nokkur pör af litlum fallegum ungbarnasokkum sem vermt hafa barnabörnin mín. Þá var gestrisni frænku minnar rómuð og þess vegna höfðu margir skyldir og óskyldir viðkomu hjá henni og á ferðum milli landshluta þótti fólki gott að eiga hjá henni áningarstað.

Síðustu árin dvaldist frænka mín á Dvalarheimili aldraðra í Stykkishólmi. Þar þótti henni gott að vera og var þakklát fyrir þá umönnun sem hún fékk. Síðastliðið sumar heimsótti ég hana og áttum við góða stund saman sem oftar. Þennan dag fann ég að hún var orðin þreytt og þráði umskipti.

Hún kvaddi þennan heim á jafn hógværan hátt og lífshlaup hennar var. Með söknuði í hjarta bið ég elskulegri frænku minni guðs blessunar. Fyrir hönd fjölskyldunnar frá Þingeyri votta ég börnum hennar og fjölskyldum, okkar dýpstu samúð.

Ég mun hafa verið nálægt 7-8 ára gamall, þegar fundum okkar Veigu frænku fyrst bar saman. Ferðalagið frá Þingeyri, landleiðina suður í Stykkishólm, var langt og strangt, tók tvo daga á Ford '36, ferjuflutningar, holóttir vegir, óbrúaðar ár, sólin beint í augun út alla Skógarströndina. Þetta ætlaði engan enda að taka. Allir voru þreyttir og sumir líkast til þreyttari en aðrir.

Í botni Álftafjarðar var tekið á móti okkur. Þangað var Veiga komin ásamt sínu liði. Þetta var þá föðursystir mín, sem afi sat á sunnudagsmorgnum og skrifaði bréf til og nefndist hjá honum aldrei annað en "blessunin hún Veiga mín" þótt ekki skrifaði hann það utan á umslagið. Hún faðmaði okkur öll, í bak og fyrir, og þá leit ég í fyrsta sinn augun hennar, þessi brúnu, geislandi augu, sem ásamt brosinu og röddinni og rólegu fasi gerðu það að verkum að mér fannst ég alltaf hafa þekkt þessa konu.

Ég vissi um leið að hjá henni mundi okkur líða vel og þreytu minnist ég ekki það sem eftir var ferðar niður í Hólm.

Kristján heitinn hafði líka þennan persónugaldur og því ekki að undra að afkomendurnir, allir með tölu, séu sömu gerðar að þessu leyti.

Þegar heim til þeirra hjóna var komið héldu undrin áfram. Án þess að Veiga hefði svo mikið sem haggast úr stól var hún búin að töfra upp fullt borð af mat, sem stundu áður var autt. Auðvitað hafði hún haggast, en málið var bara það að hún hafði sérstakt lag á að gera hlutina án þess að þess yrði vart; hún sást aldrei flýta sér, en verkin unnust samt hratt.

Ég átti eftir að njóta gestrisni og væntumþykju á þessu heimili oftar en tölu verður á komið, nokkur ár í hlutverki sérskipaðs ferðafélaga afa, síðar á lífsleiðinni með konu minni og börnum, sem öll eru henni þakklát og minnast hennar með hlýjum hug.

Þessi stúfur hófst á gamalli ferðaminningu og hann endar á þeirri ferð sem öllum er ætluð að lokum. Veiga var ferðbúin og nú er hún lögð upp og fylgja henni óskir um góða ferð og vissa um góða heimkomu í Guðs ríki.

Mig langar til að minnast Rannveigar Guðmundsdóttur og þakka henni góða samfylgd hér í Stykkishólmi í áratugi. Allar minningar um Rannveigu tengjast hlýju í minn garð og þær mun ég ávallt geyma.

Ég kom oft við hjá Rannveigu þegar ég átti leið um Austurgötuna og þá röbbuðum við saman yfir kaffibolla. Ég hafði ekki búið lengi í Hólminum þegar ég skynjaði það að hlýja og reisn lýsti sér í allri hennar framkomu. Þrátt fyrir mannmargt heimili fyrr á árum var alltaf tími til að taka á móti gestum og gangandi og ræða landsins gagn og nauðsynjar. Rannveig var skynsöm kona og heilsteypt. Hún hafði alltaf gott til málanna að leggja.

Við Rannveig vorum bæði á Dvalarheimili aldraðra í Stykkishólmi síðustu árin og frá henni streymdi bros og sálarstyrkur. Heyrnin og sjónin fóru hægt þverrandi en brosin komu öllum í gott skap.

Rannveig var þakklát almættinu fyrir þær allsnægtir sem henni fannst lífið hafa fært sér um ævina. Þess minntist hún ábyggilega í bænum sínum. Hún gaf börnum sínum og barnabörnum gott veganesti út í lífið og þau þökkuðu það með því að reynast góðir og gegnir borgarar. Þess hefur Stykkishólmur ríkulega notið.

Guð blessi minningu Rannveigar Guðmundsdóttur. Hún var öllum samferðarmönnum sínum mikils virði. Ástvinum sendi ég innilega samúðarkveðju.

Náttúrufegurð er mikil í Dýrafirði. Formfögur fjöll mynda þar skjól fyrir menn og málleysingja í grösugum dölum. Undir Sandafellinu kúrir aðalbyggðin, Þingeyri. Þaðan er stutt út á gjöful fiskimiðin. Myndrænni og betri umgjörð um fagurt og þróttmikið mannlíf er vart hægt að hugsa sér. Þar eru vorkvöldin lognkyrr og svo hljóðbær að kallast má á um langan veg. Á slíkum stöðum er gott að alast upp og mannast.

Í upphafi síðustu aldar barst hróður þessarar byggðar vítt um landið. Í Núpsskóla var andleg mennt og líkamsrækt í hávegum höfð, þangað sótti ungt fólk víðs vegar að, og í smiðju Guðmundar J. Sigurðssonar og sonar hans Matthíasar á Þingeyri reis verkmennt hærra en áður hafði þekkst á þessu landi. Sögur af völundunum, sem í smiðjunni unnu, bárust ekki aðeins um landið allt, heldur og til annarra landa. Hagleiksmennirnir í smiðjunni höfðu lausn á hverjum vanda. Væru varahlutir í vélar og skip ekki til voru þeir einfaldlega smíðaðir á staðnum. Fólk, sem elst upp á slíkum stað, ber þess ævilangt mót. Alefling andans og frjó lífsnautn í starfi og leik kemur þá eins og af sjálfu sér. Uppgjöf er óþekkt fyrirbrigði.

Hjá Dýrfirðingum verður þess gjarnan vart, hve átthagaböndin eru sterk. Tilfinningalega "renna öll vötn til Dýrafjarðar" óháð dvalarstað þessa fólks hér á jörð síðar í lífinu. Trúlega er það sagan og náttúran, sem knýta þessi sterku bönd. Í þessu þroskavænlega umhverfi ólst upp tengdamóðir okkar, Rannveig Guðmundsdóttir. Á mannmörgu heimili foreldrahúsanna voru verkefnin fjölbreytt. Þar lærði hún til allra þeirra verka, sem eitt heimili þarfnast við, auk þess sem hún vann gjarnan í búðinni, sem Estíva móðir hennar rak.

Á vordögum árið 1919 kom strandferðaskip til Stykkishólms. Í land stigu mæðgur, sem voru á leið frá Þingeyri til Reykjavíkur. Stelpukornið hnaut við landgönguna og varð móðurinni þá að orði: "Þú ert þó ekki að taka þig heima hérna, blessað barn?" Hvoruga hefur þá grunað að svo yrði sem varð. Áratug síðar fluttist þetta stelpukorn, Rannveig Guðmundsdóttir, til Stykkishólms. Þá var hún nýgift Kristjáni Rögnvaldssyni, vélfræðingi, ungum Hólmara, sem lært hafði til verka í smiðjunni á Þingeyri, og nældi í heimasætuna í Estívuhúsi í kaupbæti. Ríkuleg voru þau laun. Þau stofnuðu svo heimili í Stykkishólmi. Nú skyldi verkkunnáttan að vestan nýtt Snæfellingum til framfara og heimilinu til framfæris. Unga konan að vestan vakti strax athygli fólksins á staðnum fyrir atgervis sakir, myndarskapar og fríðleiks. Menning var mikil í Stykkishólmi þá sem nú. Spaugsamir menn sögðu Hólmara tala dönsku á sunnudögum. Þótt svo hafi ekki verið í bókstaflegum skilningi, var og er undirtónninn í þeirri umsögn eigi að síður jákvæður og sannur. Íslendingar hafa margt gott lært af Dönum og bæjarbragur í Hólminum hefur löngum þótt til fyrirmyndar. Heimkoma Kristjáns var ómetanlegt framlag til eflingar verkmennta við Breiðafjörð. Hin unga brúður bjó bónda sínum myndarlegt heimili, þar sem gömul gildi voru í heiðri höfð. Reglusemi var þar jafnan í öndvegi. Ramminn um mannlífið á nýjum stað, náttúra Breiðafjarðar með eyjum og sundum, vörðuð svipmiklum fjöllum, voru fullkomið svið til athafna. Nú var mál að láta verkin tala og var svo gert. Vinkonur eignaðist Rannveig í þessum nýju heimkynnum. Það voru konur líkrar gerðar og hún sjálf og sterk vináttubönd entust til æviloka. Þessar konur eru nú nær allar látnar. Enn minnast margir þessara kvenna og verður svo lengi. Þær sköruðu fram úr á öllum sviðum, þær báru sig öðruvísi, unnu verk sín betur en gerist, og þær tóku á móti öllum gestum eins og höfðingjum, ella væri það betur ógert. Það voru þessar konur, ásamt eiginmönnum sínum, sem lögðu grunninn að því, að í Stykkishólmi var og er enn gott að búa og alast upp.

Rannveig og Kristján eignuðust sjö börn og fyrirtækið óx og dafnaði. Allt horfði svo vel. En skjótt skipast veður í lofti, Kristján dó skyndilega árið 1965. Mikil breyting varð á högum Rannveigar. Nú tók við tímabil prjónaskapar og pössunar barnabarna. Aldrei féll henni verk úr hendi. Heimilið að Austurgötu 3 varð samkomustaður stórfjölskyldunnar, sem mjög hafði stækkað. Myndarskapurinn var samur og fyrr. Barnabörnin áttu öruggt skjól hjá ömmunni, þegar fólk var í vinnu. Á föstudögum komu allir þar saman í kaffi og meðlæti. Það varð brátt að fastri venju. Húsmóðirin fylgdist með hvernig gekk hjá öllum. Bjátaði eitthvað á var liðsinni hennar víst. Heimilið varð hennar helga vé, þar sat hún á friðarstóli, reiðubúin til að styðja og gefa ráð, án allrar kröfu um annað en það, að fólk stæði sína pligt. Síðustu árin dvaldist Rannveig á Dvalarheimili aldraðra í Stykkishólmi. Þar naut hún frábærrar umönnunar góðs starfsfólks. Þakklæti fyrir það var henni ofarlega í huga til síðustu stundar, um það fór hún mörgum orðum við gesti sína.

Það voru forréttindi að þekkja þessa konu. Að leiðarlokum viljum við þakka henni samfylgdina og allt, sem hún miðlaði sínu samferðafólki. Hún var einfaldlega ein af þessum konum, sem bæta sitt umhverfi. Þegar hún yfirgaf þennan heim var hún glæsileg sem fyrr, brosið hlýtt og hýra í augum. Sátt við allt og alla hélt hún á fund Herra síns. Það er fagurt við Breiðafjörð og Dýrafjörð. Á báðum stöðum koma dagar, þar sem fegurð landsins rennur án skila saman við fegurð himinsins. Á slíkum dögum á sorgin ekki við, aðeins fögnuður yfir að hafa átt Rannveigu Guðmundsdóttir að.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Rannveig Guðmundsdóttir

Útför

Kveðja frá Sigrúnu, Lindu og Þorsteini

Kveðja frá Láru Lúðvígsdóttur

Kveðja frá Helgu.

Kveðja frá Gerði Mattíasdóttur

Kveðja frá Jónasi Matthíassyni

Kveðja frá Árna Helgasyni

Kveðja frá tengdasynum