Ég kynntist Rögnu við svolítið óvenjulegar aðstæður. Haustið 1965 var ég að laga til í kommóðuskúffu hjá móðir minni og rakst þar á mynd af fallegum litlum dreng sem ég kannaðist ekki við. Aðspurð sagði móðir mín mér að þetta væri Árni sonur elsta bróður míns og væri rúmlega tveggja ára og byggi í Reykjavík ásamt móður sinni. Þetta voru svolítið óvæntar fréttir fyrir mig því þá var Eðvald bróðir minn farinn að búa með núverandi eiginkonu sinni og átti orðið með henni  tvö börn. Þá var ég ennþá það spennt fyrir systkinabörnum mínum að ég vildi endilega sjá þennann frænda minn sem fyrst en spenningur minkaði þegar þau voru orðin yfir þrjátíu.  Skömmu síðar var ég farin að vinna í Reykjavík og fljótlega skrifaði Rögnu með útskýringum hver ég væri og bað um að fá að hitta Árna. Þegar ég kom heim úr vinnunni nokkrum dögum síðar var mér sagt af meðleigjendum mínum að það hefði kona hringt og spurt um mig og símanúmerið verið skrifað niður. Ég hringdi samstundis og þá var það Ragna sem svaraði og vildi hún endilega hitta mig og bjóða mér í mat heim til sín. Ég var sko meira en til í það og helgina eftir mætti ég á Laugarnesveginn þar sem hún bjó með Árna ásamt móður sinn, systur, bróður og eins var þar mikið Magga systir hennar ásamt dóttur sinni.  Þarna mætti ég hjá þeim öllum þvílíkri alúð og vináttu að það var eins og þau væru öll mínir bestu vinir og hefðu verið lengi.  Þetta var í fyrsta skiptið sem ég dvaldi fjarri foreldrum mínum og systkinum og var ég stundum með heimþrá og full söknuði eftir fjölskyldunni. En ég eignaðist hjá þessu fólki æfilanga vini sem ég gat ætíð leitað til og var ég þarna tíður gestur meðan ég dvaldi í Reykjavík og alltaf mætti ég gleði og samstöðu hjá þeim. Um vorið fór Árni með mér í heimsókn austur og hitti þá í fyrsta skipti afa sinn og ömmu og  alla í fjölskyldunni því  þá voru ferðalög ekki eins algeng og nú. Eftir þessi fyrstu kynni var Árni tíður gestur á Þrándarstöðum og var hvert sumar í sveit þangað til íbúðarhúsið brann árið 1972. Haustið 1968 var ég í húsnæðisvandræðum,  Ragna var þá nýbyrjuð að búa með eiginmanni sínum Halldóri Lárussyni og buðu þau mér að búa hjá sér eins og ekkert væri. Við bjuggum saman í nokkra mánuði í mestu sátt og samlyndi þar til ég fór austur. Eitt haustið kom Ragna í heimsókn á leið til Mjóafjarðar og varð veðurteppt upp á Héraði og varði sú heimsókn nokkra daga. Ragna var sallaróleg eins og hennar var vandi og eyddi tímanum við spjall og púslaði með dætrum mínum öll púsl sem voru til á heimilinu. Ég var alltaf í góðu sambandi við Rögnu og hennar fjölskyldu og þegar ég var í heimsókn hjá dóttir minni á Ránargötunni var tilvalið að kíka heimsókn til Rögnu og Helgu systur hennar á Vesturgötuna og fá kaffisopa, alltaf voru þær kátar og hressar og hafði ég mikla ánægju af því að hitta þær. Smátt og smátt minnkuðu samskiptin, við fórum hvor í sína áttina eins og sagt er. Seinasta skipti sem ég hitti Rögnu var upp á Landsspítala stuttu eftir áramótin, Þá var hún orðin fársjúk en samt með spaugsyrði á vörum. Ég hafði ekki hitt hana í nokkur ár en alltaf frétt af henni í gegnum Árna og hans fjölskyldu. Samt eins og við höfum síðast hist í gær. Elsku Árni, Inger, Vilma, Ísar og aðrir fjölskyldumeðlimir, megi allir góðir vættir styrkja ykkur og styðja. Ykkar Ólafía Herborg

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Ragnhildur Árnadóttir

Útför

Ertu með minningargrein?