María Guðlaug Pétursdóttir fæddist á Löngumýri í Skagafirði 11. nóvember 1927. Hún lést10. ágúst 2001. Foreldrar hennar voru Pétur Þorgrímsson f. 1887 d. 1939 og Engilráð Guðmundsdóttir f. 1893 d. 1964. Hálfsystur Maríu voru Guðrún H. Jóhannesdóttir og óskírð Pétursdóttir f. 1927 og lést hún nokkrum vikum síðar. 

Þegar María var þriggja vikna, fór hún í fóstur til Elísabetar Jónsdóttur f. 1885 d. 1967 og ólst upp hjá henni. Árið 1952 giftist María, Ögmundi Eyþór Svavarssyni mjólkurfræðingi, f. 30. mars 1928 d. 23. ágúst 1999. Foreldrar hans voru  Svavar Guðmundsson og Sigurbjörg Ögmundsdóttir. Ögmundur og María áttu þrjár dætur.

1) Elísabet f. 1948, eiginmaður Pétur Pétursson f. 1945 og eiga þau þrjú börn, Maríu, Ólöfu Örnu og Pétur.

2) Kristín Sigurbjörg Ögmundardóttir f. 1952 á hún tvö börn, Ögmund og Sigrúnu.

3) Svava María eiginmaður hennar er Þorgrímur Pálmason f. 1954 og eiga þau þrjú börn, Maríönnu, Aðalbjörgu og Ögmund.

María var alla tíð útivinnandi, jafnhliða húsmóðurstörfum, og vann næstum allan sinn starfsaldur við fiskvinnslu eða hart nær hálfa öld. María var virkur félagsmaður í verkakvennafélaginu Öldunni á Sauðárkróki og gegndi þar ýmsum trúnaðarstörfum.

[DEFAULT]

Elsku amma eða Maja P eins og hún var kölluð var kraftmikil persónuleiki. Við öll barnabörnin voru mótuð af hennar lífsviðhorfum. Hún sagði okkur öllum hversu erfið spor og hversu mikil áhrif þau höfðu á hana að vera 12 ára þegar hún horfði á eftir pabba sínum í gallfreðna jörðina, spor sem markaði líf hennar og hún deildi með okkur komandi kynslóðum. 

Þakklætið fyrir að eiga fósturmóðurina hana Elísabetu, eða Betu ömmu eins og hún var alltaf kölluð. Að eiga öxl til að gráta við þegar ekki vel áraði. Þessi ár voru oft á tíðum erfið og barátta að eiga í sig og á. 

En amma var ekki að bera sorgir sínar á torg. Þegar eitthvað bjátaði á var hennar ráð að rífa sig upp og bera höfuðið hátt... eins og hún sagði alltaf ef barlómur var uppi á pallborðinu hjá mér.

Amma var alltaf að hugsa um aðra og þegar kom að slátursuðu, rúgbrauðsgerð og kleinubakstri var að þeim loknum farið í rúnt með afa til að gefa af því sem til var. Við kölluðum þetta puttana hennar ömmu, hún bara varð að gefa þeim sem minna máttu sín.

Stundum fór ég þessar ferðir með afa að gefa afraksturinn hennar ömmu.  Þakklætið og gleðin frá fólkinu sem fékk sendingarnar kenndu mér mikið. Örlæti ömmu var mikið og krummi karlinn var einn af þeim sem naut góðs af. Blómin í garðinum, verðlaunagarður, stolt hennar og gleði.

Amma var mikill ljóða- og vísnaunnandi og stundum áttum við ljóðastundir. Þegar ég var átta ára og var í gistingu hjá afa og ömmu þá kenndi hún mér Krummasögu eftir Kristján frá Djúpalæk utanbókar og nýt ég þess enn þann dag í dag. Við áttum margar ljóðastundir og fram á síðasta dag lásum við ljóð fyrir hvor aðra.

Trúna hafði hún að leiðarljósi og var spíritisminn partur af trúnni, vil ég trúa því að hún leiði mig áfram á minni braut, þrátt fyrir að vera í sumarlandinu  þar sem afi spilar á píanóið og hún dansar með. Eitt af þeim ljóðum sem við fórum oft með var þetta:

María Pétursdóttir eða Maja P., eins og hún var alltaf kölluð, og mig langar að minnast með þessum orðum, var gift Ögmundi frænda mínum og fóstbróður mömmu minnar. Ögmundur og Maja kynnstust þegar hún var á heimili mömmu og pabba að passa elsta systkini mitt. Milli þessara heimila var alltaf mikill samgangur á meðan foreldar mínir lifðu og sameiginlega brugðust við í gleði og sorg. Hjá okkur  bjó afi okkar Ögmundar og fóstri hans, sem honum og fjölskyldu hans  var mjög kær. Því tilheyra þau mörgum æskuminningum mínum. 

Maja og mamma með okkur börnin sín, í nestisferðum, í réttum og við saman í afmælum sem og um heimboðin hennar Maju. Allt svo fínt og fágað, nóg af kökum sem börnin vildu og svo spilaði Ögmundur á píanóið og við sungum og dönsuðum. Maja var óvenju dugleg kona- vann alltaf í fiskinum, heimilið alltaf svo fínt og garðurinn fallegur. Hún sáði sjálf fyrir blómunum sínum og frístundir hennar á sumrin fóru í að hugsa um gróðurinn og allt virtist gróa í höndunum á henni. Það sást á verðlaunagarðinum hennar. 

Maja var orðin slitin og þreytt, heilsan farin að bila og hún saknaði Ögmundar mikið. Hún hafði ræktað með sér jákvætt hugarfar og kom færandi hendi til margra er voru á einhvern hátt einmana. Maja var mjög rúuð kona og efaðist aldrei eitt augnablik um tilgang lífsins og framhaldslíf. Maja og dætur hennar reyndust móður minni vel þegar hún var orðin lasburða, og oft kom hún til mömmu færandi hendi.

Ég heimsótti Maju oftar síðastliðið ár en í langan tíma áður, þar sem mér fannst hún tengja mig við mömmu mína sem lést fyrir réttu ári. Þessar stundir voru mér mikils virði og oft á ég eftir að minnast þeirra í framtíðinni. 

Erfitt var að trúa þeim fregnum síðdegis föstudaginn 10. ágúst að kær vinkona María Pétursdóttir hefði orðið bráðkvödd fyrr um daginn. Dótturdóttir hennar, Sigrún býr á hæðinni fyrir neðan mig á Hólaveginumm, kom þá upp til mín og sagði mér frá andláti ömmu sinnar. Aðeins tveir dagar voru liðnir frá því að við kvöddumst á heimli Maju á Öldustígnum og hún þá svo kát og hress. Ekki hvarflaði að mér að það yrði okkar síðasti fundur. Gjarnan er sagt að svona sé nú bara lífið en engu að síður er alltaf jafn erfitt að sætta sig við vinamissi, ekki síst þegar að brátt ber að. 

Er við Maja hittumst vorum við vön að rifja upp  gamla og góða dag en eftir að hún féll frá hefur mér oft verið hugsað til þessarar hinstu heimsóknar. Hún talið þá óvenju mikið um liðna samverustundir en þar var vissulega af nógu að taka.

Ekki man  ég eftir okkar fyrstu samverustundum, enda ég þá aðeins tveggja ára þegar móðir mín fékk Maju til að passa mig. Kynni okkar áttu eftir að verða mikil síðar og fyrst man ég eftir henni og Ögmundi, manni hennar, þar sem þau bjuggu á Suðurgötunni. Ég var þá sem unglingur farinn að vinna á sama stað og Maja, eða í frystihúsinu á Eyrinni, því "neðra". Hún starfaði lengstum sem fiskverkakona og dró þar hvergi af sér. Var hörkuduglegur starfskraftur og lét sér ekki nægja frystihúsið eða heimilisstörfin heldur vann hún ötullega að verkalýðsmálum. Við Maja unnum einnig saman í sláturhúsinu tvö haust og á báðum þessum vinnustöðum reyndist hún mér afskaplega vel, líkt og alla tíð síðar.

Maja og móðir mín tengdust sterkum vinaböndum og tryggari fjölskylduvini áttum við ekki þegar þau Ögmundur voru annars vegar. 

Tengslin efldust enn frekar er við Ögmundur fórum að vinna saman í mjólkursamlaginu og þegar hann stjórnaði Karlakór Sauðárkróks fékk ég að fljóta með  í skemmtiferð í Eyjafjörð og Vaglaskóg. Makar kórmanna voru líka með íför og við Maja hittumst í síðasta skiptið minntist hún þessarar ferða alveg sérstaklega. Sagði hún heimsóknina í Eyjaförð hafa verið yndislega   og einhverja þá skemmtilegustu sem hún hefði farið í með kórnum. Ferðin rifjaðist líka alltaf upp af okkur þremur í Vaglaskógi að snæða nesti sem hún hafði útbúið af miklum myndarskap. 

Maja var sérlega iðin við brauðbakstur og ófá voru þau skipti sem hún kom færandi hendi með ilmandi bakkelsi til 9kkar mömmu. Hún lét sér ekki nægja að baka til heimilsins heldur fengu margir utan fjölskydlunnar að njóta gjafmildinnar.  Ekki fækkaði heimsóknunum eftir að mamma féll  og verður Maja sein þökkuð sú vinátt sem hún sýndi. 

Ég sendi samúðarkveðjur til dærtra Maju og fjölskyldna þeirra, sem fyrir tveimur árum sá á eftir Ögmundi , kærum eiginmanni, föður, afa og langafa. Einnig á Sigrún alla mína samúð því ég veit að samband þeirra Maju var mjög sterkt. Maja átti skiljanlega erfitt með að sætta sig við fráfall Ögmundar, enda voru þau einkar samhent en nú hafa þau sameinast að nýju. Mætra hjóna og vina er saknað og blessuð sé minning þeirra.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

María Guðlaug Pétursdóttir

Útför

Maja P

Frá Stínu Helga

Frá Eið B. Guðvinssyni