María Daníelsdóttir

Æskuvinkona

Hún dó í gær 8. janúar. Við kynntumst þegar ég fór fyrst í skóla, þá var ég tíu ára, hún ellefu ára. Reyndar hafði ég séð hana áður, vissi hver hún var. Við vorum í sömu deild í skólanum í tvo vetur, líklega sátum við saman, ég man það ekki. Mæja var svo klár, ófeimin, spilaði á gítar og píanó. Hún var orðheppin og kát. Ég dáðist að henni og tók hana mér til fyrirmyndar. Ég æfði mig jafnvel í að líkja eftir sumum töktum hennar. Hún var afburða góð í íþróttum, nokkuð sem ég var ekki. Svo dansaði hún vel, kunni gömlu dansana og var fljót að tileinka sér rokk og tjútt. Hún kenndi mér. Ég öfundaði hana aldrei, dáðist bara að henni. Ég hugsa að hún hafi lært af foreldrum sínum og eldri systkinum, oft var mikið fjör á heimili hennar og glaðværð.