Marheiður Viggósdóttir fæddist á Akureyri 6. ágúst 1926. Hún lést á hjúkrunarheimilinu Sólvangi í Hafnarfirði, að morgni sunnudagsins 25. apríl 2010. Foreldrar hennar voru Eðvarð Viggó Guðbrandsson f. 1896 á Akureyri, d. 1955 og Guðlaug Steingrímsdóttir f. 1895 á Torfufelli, Saurbæjarhreppi í Eyjafirði, d. 1968.

Systkini Marheiðar voru Steingrímur Helgi (1917-1997), Jóhann Guðbrandur (1923-1941), Sigurbjörg Rósa (1925-2006) og Heiðar Halldór (1931-2008). Fóstursystir Marheiðar var Jóhanna Guðlaug (1941-2001).

Eiginmaður Marheiðar var Guðmundur Sævin Bjarnason frá Ökrum í Fljótum, f. 18. október 1928 á Stóra-Grindli í Fljótum. Guðmundur lést 13. febrúar 2010. Foreldrar hans voru Bjarni Kristjánsson f. 1894 á Skjaldarstöðum í Öxnadal, d. 1969 og Aldís Margrét Guðmundsdóttir f. 1897 í Minni-Brekku í Fljótum, d. 1961.

Bróðir Guðmundar var Ásmundur Bragi (1923-1948). Systir hans er Kristbjörg Sigurjóna, f. 1935, sem nú býr á Hofsósi.

Þau Marheiður og Guðmundur gengu í hjónaband 25. apríl 1953, þannig að Marheiður lést á 57 ára brúðkaupsafmælisdegi þeirra Guðmundar. Þau bjuggu sín fyrstu ár, 1953-1957, í tvíbýli við foreldra Guðmundar á Ökrum, en fluttu þá til Siglufjarðar þar sem þau bjuggu til ársins 1971, en fluttu þá til Hafnarfjarðar þar sem þau bjuggu síðan, lengst á Hverfisgötu 47.

Guðmundur var trésmiður og eftir að þau fluttu til Hafnarfjarðar starfaði hann lengi við smíðar í Bátalóni, síðan í Dröfn, en seinustu starfsárin við ýmis trésmíðastörf hjá Áhaldahúsi Hafnarfjarðarbæjar.

Dætur Marheiðar og Guðmundar eru: Ásdís f. 1953, gift Birgi Sigmundssyni f. 1952, þeirra börn eru Helena (1975-1975), Auður Björk (1979-1979) og Róbert Rafn f. 1982. Bjarney f. 1955, gift Bjarna Guðjónssyni f. 1955, þeirra synir eru Guðjón Ottó f. 1977 og Guðmundur Sævin f. 1983. Guðlaug f. 1958, gift Jóni Alfreðssyni f. 1959, þeirra dætur eru Sandra María f. 1990, og Karen Sif f. 1994.

Áður átti Marheiður dótturina Hebu Hilmarsdóttur (1945-1996). Heba var gift Guðmundi Björnssyni og eru þeirra börn Guðmundur Sævin f. 1966, Halla Birna f. 1969 og Rakel Sif f. 1973. Börn Hebu eru nú öll búsett í Noregi. Langömmubörn Marheiðar eru sex.

Marheiður fæddist á Akureyri en flutti barn að aldri með foreldrum sínum til Siglufjarðar, þar sem hún ólst upp. Á Siglufjarðarárunum starfaði Marheiður við ýmis algeng störf að þeirrar tíðar hætti, m.a. við síldarsöltun, verslunarstörf og annað sem til féll, auk þess að annast stórt heimili. Eftir að þau Guðmundur fluttu til Hafnarfjarðar starfaði Marheiður við verslunarstörf, en síðan í allmörg ár við umönnun á hjúkrunarheimilinu Sólvangi í Hafnarfirði. Eftir að Guðmundur féll skyndilega frá í febrúar sl. var Marheiður svo lánsöm að fá sjálf að njóta kærleiksríkrar umönnunar hjá frábæru starfsfólki á Sólvangi síðustu vikur langrar ævi.

Marheiður hafði gaman af söng og sjálf söng hún um árabil með Kvennakór Siglufjarðar.

Útför Marheiðar fór fram frá Hafnarfjarðarkirkju 4. maí 2010.

[DEFAULT]

Elsku Mæsa, frænka og vinkona. Nú er komið að leiðarlokum og þú vissir hvaða dag þú áttir að kveðja þennan heim.

Það var á brúðkaupsdaginn ykkar Munda, 25. apríl, sem þú ákvaðst að sleppa takinu, þú vissir hvert stefndi og varst búin að vita það í 2 ár.

Mikið veit ég að það hafa verið fagnaðarfundir þegar þið hittust aftur, elsku Mæsa og Mundi. Alltaf var gott að koma á ykkar heimili og leit ég á það sem góðan stað.

Elsku Mæsa mín, ég vil þakka þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig. Þú varst alltaf svo góð við mig, gott dæmi er að alltaf eins og klukka vissi ég hvenær von væri á þér 30. desember í afmæli til dóttur minnar, aldrei léstu þig vanta og erum við þér þakklátar fyrir það.

Ég leit á þig sem góða vinkonu og varstu lík pabba að því leytinu til að alltaf gat ég leitað til þín. Þú hlustaðir á mig og gafst mér góð ráð sem hafa nýst mér vel í lífinu.

Með þessu fallega ljóði viljum við kveðja ömmu okkar og langömmu, sem okkur þótti öllum svo vænt um.

og allt hið besta gafst þú hverju sinni,

þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,

Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,

þær góðu stundir blessun, amma kæra.

í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.

Guð geymi þig, elsku amma og langamma okkar.

Guðmundur Sævin, Halla Birna, Rakel Sif, Guðjón Ottó, Guðmundur Sævin, Róbert Rafn, Sandra María, Karen Sif, Aron Gauti, Rebekka, Helga Birna, Heba Marheiður, Lára Marheiður og Leona Rakel.

Fyrir réttum 38 árum hitti ég tengdamóður mína fyrsta sinni, þá aðeins 19 ára strákur. Ég kveið því heil ósköp að hitta foreldra Ásdísar, en það var þó óumflýjanlegt, ef samband okkar Ásdísar átti að þróast áfram, sem allt benti til.

Ótti minn reyndist með öllu ástæðulaus, því Marheiður tók mér frá fyrsta degi með þeim hætti, að alla tíð síðan hefur mér liðið vel í návist hennar. Hún gerði ekki mun á börnum sínum og tengdabörnum, þegar um ást og umhyggju var að ræða, slíkt veitti hún okkur öllum ómælt. Sama átti við um barnabörnin, hún elskaði þau öll og þau hana.

Ég veit að ég tala fyrir munn okkar allra, tengdasona Marheiðar, þegar ég segi að við eignuðumst í raun ekki tengdamóður, heldur móður, sem leit á okkur sem syni sína. Sama átti við um Guðmund, þar urðum við synir, fremur en tengdasynir.

Ég minnist þess að þegar við Ásdís komum heim frá Indónesíu með Róbert Rafn, í ágúst 1982, þá sagði Marheiður Róbert vera bestu afmælisgjöf sem hún hefði nokkurn tíma fengið, þegar hún tók hann fyrsta sinni í fangið á afmælisdegi sínum, 6. ágúst 1982. Eftir þetta taldi hún sig eiga enn stærri hlut í Róbert en ella, enda fengið hann í „afmælisgjöf“.

Það er lán hverrar fjölskyldu að þar sé traustan klett að finna, einhvern sem ávallt er til staðar, hvað sem á bjátar. Slíkur klettur var Marheiður. Til hennar gátum við leitað, börn hennar, tengdabörn og barnabörn – jafnt í gleði og sorg. Hún var til staðar, til að hlæja með okkur eða gráta, hlusta eða ráðleggja, þessi trausti klettur fjölskyldunnar.

Þegar Guðmundur lést 13. febrúar sl., mjög óvænt eftir stutt veikindi, sýndi Marheiður enn einu sinni úr hverju hún var gerð. Þrátt fyrir að hafa orðið fyrir mesta missi lífs síns, var það hún sem hughreysti okkur hin, þegar Guðmundur var jarðsettur.

Það var alla tíð einstakt samband milli Marheiðar og dætra hennar. Það leið nánast enginn dagur án þess að þær ræddu allar við móður sína í síma, auk þess sem komið var við á Hverfisgötunni, gjarnan oft í viku. Þessi símtöl voru Marheiði afar mikilvæg, enda höfðu dæturnar samviskubit lengi á eftir, ef í önnum dagsins gleymdist að hringja í mömmu.

Marheiður kvaddi jarðvistina aðeins 10 vikum á eftir Guðmundi. Fráfall Guðmundar var Marheiði vissulega þungbært, enda hafði hann verið stoð hennar og stytta í öllum efnum, ekki síst nú seinni árin þegar heilsu hennar hrakaði.

Það var ef til vill ekki tilviljun, að þann dag sem Marheiður lést voru liðin 57 ár frá því að þau Guðmundur gengu í hjónaband, á heimili prestsins á Barði í Fljótum, en það var laugardaginn 25. apríl 1953. Þau voru því sameinuð á ný hjá almættinu á 57 ára brúðkaupsafmæli sínu.

Þegar Marheiður fann að degi var tekið að halla, bað hún mig að sinna ýmsum verkefnum, sumum þá er hún var enn hjá okkur, öðrum eftir að hún yrði farin. Mér þótti afar vænt um það traust sem hún og Guðmundur báru til mín alla tíð.

Að leiðarlokum vil ég þakka þeim báðum, Marheiði og Guðmundi, fyrir allt sem þau hafa verið mér og mínum  -  Guð blessi minningu þeirra.

Minning - Birgir  -  skráð í ágúst 2016, í tilefni þess að Marheiður hefði orðið 90 ára 6. ágúst 2016.

Við erum bæði af þeirri kynslóð að þekkja þá samskiptaaðferð að skrifa sendibréf, sem unga kynslóðin í dag þekkir ekki  -  og myndi spyrja :  Ha, sendibréf ?  -  þú meinar mail ?

Mér datt í hug að senda þér fáeinar línur, en þar eð ég þekki ekki póstnúmerið í himnaríki, þar sem þú býrð nú  -  ætla ég að notast við tölvusamskipti, enda geri ég ráð fyrir að tækninni hafi fleygt fram á himnum, þannig að bréf mitt berist þangað, þó skráð sé í jarðneskt tölvuforrit.  Þá treysti ég því líka, að þó þú ættir lítið við tölvur hérna megin, þá hafir þú farið á námskeið efra og kunnir nú á allt þetta nýmóðins tölvudót.

Í gær var dálítil samkoma hjá þeim af þinni nánustu fjölskyldu sem enn búa hér á Íslandi, í tilefni þess að þú áttir 90 ára afmæli 6. ágúst s.l.  (2 vikum of seint, en þú fyrirgefur það vonandi).

Ég þykist vita að þú hafir verið nærri í gær og séð að þær systur halda til haga því sem þú kenndir þeim  -  að ekki skuli veisla haldin, nema að nóg sé til handa öllum  -  líka þeim sem eru vandlátir gagnvart fæðuvali.

Af þessu tilefni  -  og þurfti svo sem ekki þetta tilefni til  -  er ég nú að hugsa til baka, öll þau ár sem við áttum samleið, þú og ég.

Ég hitti þig fyrst einhvern dag í lok mars eða byrjun apríl 1972  -  já hugsa sér  -  það eru liðin rúm 44 ár síðan þá.  Ég var 19 ára, en þú 46 ára.  Svona líður tíminn hratt.

Þú grínaðist stundum með það, að ég hafi notað mér tækifærið þegar þú fórst einhverja daga inn á sjúkrahús, skömmu eftir að við Ásdís kynntumst  -  og þá dvalið næturlangt hjá Ásdísi, í þinni fjarveru, enda Mundi ekki að spá í svoleiðis hluti, hvar fólk svaf og hjá hverjum.

En þrátt fyrir þessa ósvífni, sem þú reyndar fyrirgafst mér strax  -  tókstu mér vel frá því fyrsta.

Það leið ekki á löngu, að ég sem fram að þessu hafði átt 2 mæður (móður mína og Auði systur hennar)  -  eignaðist 3ju móðurina, sem varst þú.  

Við Ásdís settum upp hringa, 2 mánuðum og 10 dögum eftir að við hittumst fyrst  -  og þú tókst því fagnandi og án allra efasemda, þó kynni okkar Ásdísar væru ekki lengri en þetta.  Þegar við svo gengum í hjónaband, réttu ári eftir fyrstu kynni  -  og ég varð formlega tengdasonur þinn, gerðist einmitt það sem ég nefndi hér að framan, þetta forskeyti „tengda-„ hafði í sjálfu sér litla þýðingu, því ég varð í raun sonur þinn og Munda.

Lífsganga okkar Ásdísar hófst og þú varst aldrei fjarri, hvort sem var í gleði eða sorg.  Þegar við misstum stelpurnar okkar, varst þú kletturinn eini sanni, sem gott var að leita stuðnings hjá.

Ég man frá þessum tíma, að á þeim fáu og erfiðu dögum sem Helena barðist fyrir lífi sínu, þá fórst þú með mér vestur á Arnarstapa á Snæfellsnesi, þar sem þá bjó Margrét frá Öxnafelli, sem margir trúðu að gæti haft milligöngu um lækningu að handan  -  og við báðum hana að biðja fyrir litlu stelpunni okkar.  Það dugði reyndar ekki til, en okkur leið báðum betur að reyna allt sem okkur gat dottið í hug.

Sama var þegar við misstum Auði Björk  -  þú varst til staðar fyrir okkur Ásdísi, eins og alltaf.

Ég man líka að þegar við Ásdís fórum af stað í þá vegferð að ættleiða barn, þá studdir þú okkur frá fyrsta degi.  Ekki minnkaði ást þín og umhyggja þegar Róbert Rafn kom og átti hann alla tíð afar stóran stað í þínu hjarta.  Hann var ekki bara Róbert, heldur sagðir þú jafnan „Róbert minn“.

Þannig liðu árin og alltaf voruð þið til staðar, þú og Mundi.  Hann gjarnan hægur og rólegur, en það gustaði meira af þér.  Það sem þurfti að gera í hinu daglega lífi, átti að gera strax og gera hlutina vel, það var þinn háttur.

Það mætti rifja upp ótal atvik  -  sem við gerum þegar við hittumst næst  -  en ég get ekki látið hjá líða, að nefna örfá atvik, sem stundum skjóta upp kollinum í huga mér.

Manstu þegar við vorum á leið norður á Siglufjörð, þú og ég, að vetrarlagi í glóandi hálku  -  og ég missti bílinn út fyrir veg.  Þú sagðir ekki eitt einasta orð, þegar bíllinn snérist á veginum og fór út af.  Við vorum heppin, þetta var á góðum stað og mér tókst að keyra aftur upp á veginn og halda áfram (keyrði þá með meiri varkárni)  -  og á Siglufjörð komust við.  Það var eins og þú værir alvön svona óhöppum, því þú nefndir þetta aldrei svo ég muni.

Í síðari hluta dvalar þinnar hér á jörðu  -  þegar minnið var svolítið farið að hrekkja þig  -  voruð þið Mundi einhverju sinni að fara frá okkur Ásdísi hér í Erluhrauninu og ég gekk með ykkur út að bíl.  Þá leist þú allt í einu á mig og sagðir :  „Ertu farinn að safna skeggi ?“  Mér varð svarafátt, enda verið með skegg af einhverju tagi, samfellt frá því að ég var tvítugur.

Mörg þín síðustu ár hér á jörðu var sjónvarpið þér mikil dægrastytting, ekki síst eftir að hreyfigetan fór að minnka, þá voru sjónvarpið og myndbandstækið þín uppáhalds heimilistæki.  Ekki þurftir þú að hafa áhyggjur af Munda, hann fór út að ganga og síðan lagði hann sig gjarnan, þannig að þú og sjónvarpið gátuð átt stund saman.  Eðli málsins samkvæmt varst þú orðin nokkuð glúrin að stýra tækjunum þínum með fjarstýringum og hafðir þær nærri.  

Þegar þú svo fórst á Sólvang, undir það síðasta, lá í augum uppi að manneskja sem hafði um árabil stýrt sínu sjónvarpi með fjarstýringu, var ekkert á því að setja þau völd í annarra hendur.

Mér er það ógleymanlegt, þegar ég einhverju sinni átti við þig erindi á Sólvang, sjálfsagt út af einhverjum fjármálum, að ég fann þig í sjónvarpsstofunni, þar sem þú sast ásamt fleiri heimilismönnum.  Við gengum afsíðis til að tala saman í næði og þá tók ég eftir að þú hélst enn á fjarstýringu sjónvarpsins.  Ég spurði hvort ekki væri rétt að skilja fjarstýringuna eftir hjá hinu fólkinu  -  en þú hélst nú ekki, þetta væru allt tóm gamalmenni sem ekkert vissu í sinn haus og hefðu ekkert með fjarstýringu að gera (og þar með auðvitað vald yfir því á hvað var horft).  Ekki orð um það meir og fjarstýringuna varst þú með á meðan við ræddum saman. 

Ég vona að hver og einn hafi sitt eigið sjónvarp hjá þeim himnafeðgum, en ef svo er ekki, er ég viss um að sú sem ákveður hvað skuli horft á hverju sinni í himnaríki, heitir Marheiður Viggósdóttir.

Manstu hvað þú hafðir gaman af því að segja hverjum sem heyra vildi  -  eftir að ég tók við umsjón með fjármálum þínum  -  að ég hafi sagt þér að þú ættir „nóga peninga“ og gætir gert það sem þú vildir.  Þú bættir gjarnan við, þegar þú notaðir kreditkortið :  „Ekkert mál, Birgir borgar“.  

Það var reyndar rétt, ég sagði oft við þig að þú gætir gert það sem þig langaði til, því þú ættir „nóga peninga“  -  en það leiddi þó ekki til neinnar eyðslusemi hjá þér, slíkt háttalag var ekki til í þínu eðli.

Já Mæsa, við áttum samleið hér á jörðu í 38 ár, þá var þinn tími kominn en hvenær við getum næst sest niður og rætt málin, veist þú eflaust, en ég ekki.  Mér finnst nú reyndar að þú hafir ekki nema rétt skroppið frá, því þú ert hér enn á svo margan hátt.

Þetta er hálf sundurlaust hjá mér  -  en ég er vís með að skrifa þér aftur síðar.

Hafðu það sem best  -  þar til við sjáumst aftur.

Nú er ákveðnum kafla í lífi okkar systra lokið. Mamma og pabbi eru bæði farin. Ekki eru nema 10 vikur frá því að við fylgdum pabba til grafar og nú hefur mamma kvatt líka. Hún hefur sjálfsagt ekki getað hugsað sér að vera án pabba á brúðkaupsdaginn þeirra.

Ekki verður lengur kíkt á Hverfisgötuna í kaffi og spjall eftir vinnu, ekki lengur farið í búðaráp og á kaffihús á eftir og ekki lengur farið í bíó, allar mæðgurnar saman. Mamma var besta vinkona okkar systra og tók mikinn þátt í lífi okkar. Að alast upp í litlum bæ úti á landi var draumur hvers barns. Mamma var heimavinnandi á þessum árum og þau eru ófá dýrmætu minningarbrotin sem koma upp í hugann, eins og til dæmis þegar hún tók til nesti fyrir okkur og svo var haldið af stað í ævintýraför upp að stóra steini, suður á fjörð og stundum var meira að segja farið „yfrum“. Hún var mikil húsmóðir og á okkar æskuheimili voru ákveðnir dagar í vikunni bakstursdagar og þvottadagar. Og aldrei brást það að á hverjum laugardegi var heimilið þrifið hátt og lágt. Þá var mamma eins og herforingi, deildi út verkum og engin okkar komst undan. Við systur áttum allar ákveðin verk inni á heimilinu sem okkur bar að vinna og aldrei datt okkur í hug að mótmæla þeim. Við erum líka allar sammála um það í dag, að með þessu kenndi mamma okkur að bera virðingu fyrir hverju starfi og ávallt að gera okkar besta. Mamma var kona með ákveðnar skoðanir, réttsýn og heiðarleg, þau gildi sem hún innrætti okkur hafa fylgt okkur í gegnum lífið.

Þegar tengdasynirnir komu til sögunnar tók hún þeim af ástríki og væntumþykju. Við leyfum okkur að fullyrða að hún var þeim sem besta móðir. Þau pabbi tóku þátt í gleði okkar jafnt sem sorgum og studdu okkur í blíðu og stríðu. Barnabörnin áttu í henni yndislega ömmu sem allt vildi fyrir þau gera.

Eftir að pabbi dó átti hún skjól á deild 3 á Sólvangi, þar sem hún var umvafin kærleika og hlýju. Öllu því frábæra starfsfólki sem þar vinnur verður seint þakkað.

Elsku mamma, við þökkum þér fyrir allar dýrmætu minningarnar og biðjum góðan Guð að geyma þig.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Marheiður Viggósdóttir

Útför

Minning - Ásthildur Heiðarsdóttir

Minning - ömmu- og langömmubörn

Minning - Birgir Sigmundsson

Minning - Ásdís, Bjarney og Guðlaug