Elskulegur eiginmaður, faðir okkar og afi, Magnús Þorsteinsson lést á Landspítalanum 10.febrúar 2024.

Magnús sótti sjóinn ungur, lauk sveinsprófi í vélvirkjun hjá Héðni og fór eftir það í Vélskólann og útskrifaðist sem vélstjóri. Eftir vélstjóranámið fór hann á sjó á togaranum Svalbak og hóf störf hjá Baader á Íslandi árið 1976, þar starfaði hann í 43 ár.

Magnús var mikill sundgarpur. Hann æfði á yngri árum á Akureyri og þótti skara framúr, sund var honum alltaf mikilvægt og á efri árum hóf hann að æfa með Görpunum í Kópavogi. Ragna og Magnús byrjuðu að spila golf á efri árum og sinnti hann því af kappi meðan heilsa leyfði í Golfklúbbi Mosfellsbæjar og spiluðu vítt og breytt um heiminn.

[DEFAULT]

Pabbi er farinn, þolinmóðasti kletturinn með sína þrotlausu jákvæðni, seiglu og þrjósku kastaði að lokum inn handklæðinu þrekaður eftir endasprett gegn Parkinson grýlunni. Þegar við sátum saman á spítalanum síðustu dagana fór ég að safna saman minningum og áttaði mig betur á því hvernig þessi rólyndis maður hefur mótað okkur bræðurna án þess að við höfum endilega mikið tekið eftir því.

Í grunninn var pabbi rólegur og sjúklega þolinmóður. Hann skipti sjaldan eða aldrei skapi. Við bræðurnir vorum að rifja upp að það var kannski einu sinni á lífsleiðinni sem hver okkar man eftir að hafa brugðist honum eða pirrað nógu mikið til að hann byrsti sig. En þá fór það ekkert milli mála og svínvirkaði. Þegar hann hækkaði róminn þá hlustuðum við. Mamma og Pabbi voru svolítið eins og Jing og Jang í uppeldinu og við enduðum sem einhver skrítinn kokteill af þeim. Oftast rólegir en getum svo tekið Rögnu P þegar þarf að leggja áherslu á hlutina.

Pabbi sýndi öllum virðingu í samskiptum. Fólkið sem kynntist honum á lífsleiðinni á það til að lýsa honum sem traustum með hlýja nærveru og lúmskan húmor. Hann gaf sér alltaf tíma til að spjalla við unga sem aldna og það var gott að tala við hann.

Pabbi vann mikið og var iðinn. Hann var kallaður Maggi Baader í bransanum þar sem hann vann í 43 ár. Þegar ég var yngri, þá ferðaðist hann milli frystihúsa og tók túra á frystitogurum. Hann sá til þess að nýtingin í flökunarvélunum væri góð og hélt hjólum atvinnulífsins gangandi. Hann var stoltur af vinnunni sinni og var sérfræðingur. Hann tók okkur bræðurna stundum með á verkstæðið sem var ævintýraheimur. Mér var reddað sumarvinnu hjá Granda gegnum klíku ári áður en ég varð 16 ára og ég man alltaf hvernig tekið var á móti pabba þegar hann mætti í vélasalinn. Það voru sumar stöður sem voru betri en aðrar í frystihúsinu og pabbi kenndi mér hvernig ég gæti haldið karfaflökunarvél gangandi hnökralaust heilu vaktirnar. Þarna lærði ég snemma lexíu frá honum þar sem verkstjórinn fór fljótlega að setja mig í lykilstöðu vegna þekkingarinnar sem ég fékk frá pabba. Hann kom heim með leiðbeiningarnar sem fylgdu flökunarvélunum og veitti mér hæfilega hvatningu til að læra eitthvað sem kom mér síðan vel í starfi.

Hann fór sjálfur á vertíð um 16 ára aldurinn. Hætti í skóla og sletti ágætlega úr klaufunum. Keypti VW bjöllu og sigldi til Grimsby og Hull. En ungur tók hann eftir því að vélstjórarnir voru í hlýjunni og tiltölulega þægilegri innivinnu samanborið við slarkið á dekkinu. Það var vélstjóri sem hvatti hann til að setjast á skólabekk í Stýrimannaskólanum og taka vélfræðina. Hann var stoltur af því að hafa tekið þetta skref aftur inn á menntaveginn og ná tökum á stærðfræðinni með reiknistokknum sem honum leiddist ekki að sýna okkur. Þetta var eitthvað sem hann tuggði margoft ofan í okkur bræðurna. “Verið duglegir í skóla. Ef þið verðið góðir í stærðfræði munu allar dyr standa opnar. Klárið námið svo þið getið valið ykkur starf og fengið góðan pening fyrir litla vinnu.” Hann var líka duglegur að hjálpa okkur og styðja, sérstaklega í stærðfræðinni. Annað sem hann sagði stundum á okkar yngri árum var að við ættum samt ekki að gleyma að skemmta okkur og njóta lífsins áður en við færum í samband og að hlaða niður börnum. Hann gæti líka hafa misst út úr sér á einhverjum tímapunkti að allt umfram 5 í einkunn væri töpuð vinna.

Pabbi var alltaf að og nálgaðist fjölbreytt verkefni og nýjar áskoranir með óbilandi bjartsýni. Mamma og Pabbi keyptu hæð á Tunguheiðinni þegar ég var 6 ára. Allan tímann meðan við bjuggum þar var pabbi að mála, skipta um gólfefni, flísaleggja, laga þakið, laga gluggana, setja upp eldhús eða græja eitthvað í garðinum. Hann átti alls kyns hobbý í bílskúrnum og gerði við bíla okkar bræðranna. Ekkert af þessu var eitthvað sem hann beint kunni og þetta er allt fyrir tíma YouTube. Hann bara hafði þetta í höndunum, sótti þekkingu til vina og hélt áfram þar til verkefnin kláruðust. Það var hálfgerður léttir þegar þau fluttu í nýja íbúð í Kópavogstúninu þar sem hann við það að byrja annan hring í framkvæmdum á Tunguheiðinni. Ég man líka þegar pabbi fór að gera tilraunir í eldhúsinu. Kaupa uppskriftabækur og framandi krydd eins og Oregano. Hann elskaði góða veislu og smitaði mig rækilega af gleðinni við að skapa eitthvað framandi í eldhúsinu eða á grillinu og njóta með fjölskyldunni á góðri stundu.

Hluti af nýjungagirninni var græjufíknin. Ein af sterkustu minningum æskunnar var þegar pabbi mætti með Amstrad 64k tölvuna á heimilið. Skömmu síðar skar hann næstum af sér þumal og við nýttum tímann meðan hann var að jafna sig og tókum vaktir við að slá inn tölvuleik úr tímariti sem við tókum svo upp á segulband. Þarna vorum við saman að læra og búa eitthvað til tímunum saman. Þegar ég fermdist voru það síðan tölvukarlarnir í Baader sem pöntuðu alvöru tölvu og kenndu mér að setja hana upp. Við pabbi tengdum síðan síðar við það þegar flökunarvélarnar voru orðnar meira og minna tölvustýrðar og ég kominn í tölvunarfræðina. Pabbi var alltaf áhugasamur og spenntur fyrir nýjungum fram á gamals aldur.

Það var líka listræn taug í pabba. Hann hafði gaman af að teikna og kenndi okkur bræðrunum að rissa upp skrípakarla og jólasveina. Hann hafði unun af músík og kenndi mér ungum að njóta klassískrar tónlistar. Hann sagði mér að loka augunum og ímynda mér að ég væri laufblað að fljóta niður læk meðan við hlustuðum á píanókonsert nr 1 eftir Tchaikovsky í gömlu Pioneer græjunum. Stundum væri flæðið hratt og hávært en þess á milli voru lygnari kaflar sem flæða léttar. En oftast fengu Bítlarnir eða Pink Floyd að fara undir nálina og við bræðurnir vorum duglegir síðari ár að draga gamla með á alla tónleikana þar sem uppáhalds tónlistin hans fékk að hljóma.

Pabbi var mikill sundmaður og átti bunka af medalíum frá unglingsárunum. Við Jói náðum aldrei að synda yfir Kópavogslaugina hraðar en hann, svo við brugðum á það ráð að senda Rúnar í stífa sundþjálfun og það tók hann ekki nema 5-6 ár að hafa gamla manninn. Þá fór hann fór líklega langt með að drepa hann, svo mikið var keppnisskapið. Á þessum tíma fór pabbi aftur að æfa sund og var virkur í ræktinni. Tók líka upp golfið með mömmu og nálgaðist það af sömu elju og annað sem hann tók sér fyrir hendur. Við fjölskyldan ferðuðumst mikið og alls staðar yfirtókum við sundlaugarnar með ærslagangi og látum. Pabbi var eins og höfrungur og elskaði að vera með okkur og seinna barnabörnunum í lauginni. Hann hvatti okkur líka stundum til að brjóta reglurnar á hótelunum og hoppa út í laugarnar á kvöldin. Því eins og við vitum, þá er ekkert girnilega en ógáruð sundlaug og lífið er of stutt til að fylgja öllum reglunum.

Mamma og pabbi ferðuðust mikið eftir að við bræðurnir fluttum að heiman. Fóru í golf ferðir á framandi slóðir og nokkur ár í röð voru þau vikum saman á veturna í Tælandi. Pabbi elskaði hitann, framandi menningu, matinn og bara allt sem þessu fylgdi.

En svo kom skellurinn þegar pabbi greindist með parkinson. Hann tók því af sama jafnaðargeði og öðru í lífinu. Hann átti mörg góð ár og við fjölskyldan notuðum kannski tækifærið meira en við hefðum annars gert í að fara öll saman í ferðalög. Barnabörnin hugsa með hlýhug til ferðanna til Florida, Ítalíu og nú síðast Tenerife þar sem við áttum frábærar stundir öll saman.

Síðustu tvö ár ágerðist sjúkdómurinn og pabbi gat ekki þrjóskast lengur við að forðast hjólastólinn. Hann var þverari en andskotinn og lét sjúkdóminn ekki buga sig. Hann tók sér ýmislegt fyrir hendur á heimilunum sem hann dvaldi síðustu vikurnar. Tók í sundur rúmið sitt, rúllaði sér út og týndist og fór svolítið þangað sem hann ætlaði sér þó starfsfólkið væri ekki alltaf á sömu skoðun. Ég mun aldrei gleyma samtalinu okkar seint á síðasta ári þegar ég spurði hann hvort hann væri ekki orðinn þreyttur á þessum skjúkdómi. Þá svaraði hann “maður verður bara að vera bjartsýnn og vona það besta”. 

Í dag fylgjum við elsku pabba síðasta spölinn, heljarmenni sem gat allt sem hann ætlaði sér.  Við ætlum að  minnast allra góðu minninganna og samverustundanna.

Fyrstu minningarnar úr æsku eru af óhemjugangi mínum sem reyndi á hið þekkta jafnaðargeð pabba.  Ég var mikill pabba strákur og beið tímunum saman á stigaganginum í Geitlandinu eftir að hann skilaði sér til baka úr vinnuferðum þrátt fyrir að einhverjir dagar væru í að hann kæmi heim. Að sjálfsögðu lét mamma mig sitja þar þangað til ég gafst upp.

Í minningunni þá skeytti pabbi aldrei skapi og við bræðurnir eigum allir þessa minningu um atvikið þar sem við gengum of langt.  Í mínu tilfelli greip hann mig glóðvolgan að reyna stela dósum úr appelsínugulri dósasöfnunarkúlu fyrir eitthvað gott málefni.  Þarna gekk ég of langt og hann las yfir mér á leið heim í rauða Subaru-inum.  Þarna lærði ég að segull virkar ekki á ál og hef ekki reynt að stela síðan.

Pabbi sat aldrei auðum höndum, hann var stöðugt í framkvæmdum á Tunguheiðinni, upp á verkstæði að brasa í bílunum sínum og okkar bræðranna. Það var sjaldan fengin utanaðkomandi aðstoð þar sem hann gat allt, ef hann kunni það ekki þá fann hann út úr því og alltaf var hægt að sækja réttu verkfærin upp í Baader.   Ég man eftir mörgum stundum sem við áttum í Baader að þrífa bílinn og seinna meir að halda gangandi bílskrjóðunum sem ég keypti og biluðu mikið.  En alltaf fann hann lausn á endanum, að gera þá gangfæra á ný.

Ég man hversu pabba var létt þegar hann flutti úr Tunguheiðinni yfir á Kópavogstún, nú þurfti hann ekki að viðhalda húsinu áfram.  Nú ætlaði pabbi að nýta rólega tímann og hann átti mörg áhugamál sem hann ætlaði að njóta á efri árum; synda, teikna, mála, setja saman trémódelið af bátnum sem hann fékk í afmælisgjöf, spila golf og veiða nokkra silunga í Hraunsvatni.

Strákarnir okkar Sollu, Haukur Ingi og Ernir Ingi, minnast samverustunda með afa þar sem oftar en ekki var farið í heita pottinn og sund þar sem aðrir flúðu upp úr vegna hamagangs. Þeir muna eftir Niederegger marzipan-inu sem hann fékk um jólin og að allir fengu mola þegar þeir komu í heimsókn.

Ferðalögin og samverustundirnar eru dýrmætar minningar, stórfjölskyldan var dugleg að skipuleggja frí hérlendis, erlendis og oftar en ekki á Hrauni.  Sérstaklega þykir okkur núna vænt um Tenerife ferðina síðasta sumar sem ekki mátti miklu muna að yrði aflýst. Öll lögðumst við á eitt að láta þetta ganga upp og barnabörnin stóðu sig eins og hetjur að koma afa á milli staða í hjólastólnum hvort sem það var niður á strönd, í bát eða upp á hæstu hæðir í vínsmökkun. Ferðalögin voru pabba dýrmæt og honum þótti vænt um þegar við komum öll saman. Hann sá alltaf til þess að það væri til nægur bjór fyrir okkur feðgana og ein góð whisky flaska af dýrari týpunni.

Hvíldu í friði pabbi minn og takk fyrir allar dýrmætu minningarnar sem þið mamma bjugguð til með okkur Sollu og strákunum mínum. Ég treysti á að þú sért kominn með fulla hreyfigetu á nýjum stað hvar sem þú ert og getur aftur nýtt þann kraft sem þú bjóst yfir.  

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Magnús Þorsteinsson

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Þolinmóði kletturinn

Pabbi, tengdapabbi og afi