Kristþór Halldórsson fæddist á Akureyri 16. júní 1956. Hann lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri 8. nóvember 2016. Banamein hans var krabbamein.

Foreldrar hans eru Sigríður Kristín Kristjánsdóttir úr Sandgerðisbót, f. 1932, d. 2000, og Halldór Árnason skósmiður, f 1932, d. 2017

Systkini Kristþórs eru: Anna Gréta, f. 1950, Þórey Ólöf, f. 1954, d. 2005, Oddur Helgi, f. 1959, Freydís Ágústa, f. 1961, og Elma Dóra, f 1967.

Einnig á hann hálfsystur, Agnesi Sigríði Agnarsdóttur, f. 1952.

Kristþór kvæntist 28. desember 1985 Ásu Björk Þorsteinsdóttur sjúkraliða, frá Moldhaugum, f. 3. maí 1959.

Sigríður Kristín, f. 28.12. 1979, gift Gunnari Reynissyni, f. 1979. Börn þeirra eru Kristþór Reynir, f. 2000, og Ása Margrét, f. 2002.

Agnes Þóra, f. 19.8. 1989. Börn hennar eru Elmar Blær, f. 2007, og Alexander Týr, f. 2012.

Kristþór ólst upp í Bótinni í Þorpinu. Hann fór mjög ungur til sjós, en 14 ára gamall fór hann sinn fyrst túr á togara. Hann var sjómaður í mörg ár, lengst af á Svalbak EA 302. Eftir að hann kom í land vann hann ýmis störf, m.a. á Krossanesi og í Blikkrás. Lengst vann hann þó hjá Flugfélagi Íslands á Akureyrarflugvelli.

Kristþór og Ása bjuggu lengst af á Moldhaugum, en árið 2011 fluttu þau til Noregs.

[DEFAULT]

Lifirðu þetta ekki af? Spurði pabbi mig oft með sinni syngjandi, hlýju röddu þegar ég meiddi mig í æsku. Af einhverri ástæðu varð allt betra við það. Hugsanlega var það sjálf röddin eða hvernig hann horfði á mig þegar hann spurði sem læknaði. Að minnsta kosti virkaði það. Svo vel að seinna meir spurði ég hann sjálf til að vera alveg viss: pabbi, lifi ég þetta af?

Mamma hefur oft minnst á það hvernig ég, sem ungabarn, vaknaði á kvöldin rétt áður en pabbi kom heim af kvöldvakt. Eins og til þess eins að njóta smá tíma með honum. Það þykir mér trúlegt því allar æskuminningar mínar bera með sér hve ég dýrkaði pabbi. Ég vissi líka alltaf að ég var elskuð, dýrkuð og dáð. Alveg sama hvað. Alltaf. Jafnvel þegar ég var skömmuð fyrir mín ótalmörgu prakkarastrik vissi ég að við vorum í sama liðinu. Pabbi var alltaf á mínu bandi og hann elskaði mig skilyrðislaust þrátt fyrir gallana.

Við höfum sennilega ekki alltaf verið auðveld í sambúð, ég og hann. Bæði þrjósk og þrá og uppfinningasöm í meira lagi. Eitt kvöld þegar mamma var að heiman tókst pabba á undraverðan hátt að láta það framhjá sér fara að ég náði í Sana Sól flösku og drakk hana alla. Þetta hafði að sjálfsögðu heldur óheppilegar afleiðingar í för með sér og endaði með því að pabbi hringdi í mömmu til þess að hjálpa honum að kljást við þær. Okkur pabba þótti líka ósköp gott að borða súkkulaði og því þurfti mamma alltaf að fela það ef hún vildi ekki að það yrði étið strax. Úr þessu varð þó hinn skemmtilegasti leikur sem ég stundaði af kappi: Fjársjóðsleit í eldhúsinu. Það sem svo kom mömmu á óvart var að nammið hélt áfram að hverfa löngu eftir að ég flutti út.

Pabbi hafði einstakt lag á mér óalandi og óferjandi villingnum. Ég minnist þess hve miklu máli það skipti hver bað mig um að gera verkin. Ef pabbi bað mig, rauk ég oftast til. Allt fyrir pabba. Ég var heimsins besti kaffiuppáhellir, það sagði pabbi mér. Þess vegna flýtti ég mér að hella uppá þegar ég vissi að pabbi var á leið heim úr vinnu. Stundum beið ég eftir því að hann kláraði kaffið þegar hann var heima, svo ég gæti hellt uppá aftur. Það var svo ljúft að heyra hann segja mér hve gott kaffið mitt var. Það var heldur ekki hægt að vera reið við pabba, að minnsta kosti ekki lengur en 5 mínútur í einu. Ef ég fór í fýlu átti hann það til að bresta í söng og jafnvel hlæja þar til ég gat ekki annað en brosað á móti.

Pabbi var svo sannarlega, í augum mínum, besti pabbi í heimi og ég er svo óendanlega stolt af að vera dóttir hans. Ég hef aldrei nokkurn tímann hitt manneskju sem býr yfir jafnmiklum persónutöfrum og pabbi. Það er erfitt að lýsa því en það bjó í blikinu í augunum hans, hlátrinum og röddinni. Hann átti það ansi oft til að syngja eða blístra þegar hann var að sýsla við eitthvað heima. Ekkert var notalegra en að hlusta. Ég hef heldur aldrei hitt þann mann sem ekki líkaði vel við pabba. Þvert á móti upplifði ég það oftar en einu sinni að fólk vatt sér allt í einu upp að mér, til þess eins að segja mér hversu frábær pabbi minn væri. Ég er heldur ekki frá því að einn eða tveir hafi meira að segja daðrað við mig bara því þá langaði að fá hann sem tengdapabba.

Verndartilfinningin var sterk í pabba og það skipti hann öllu að við værum örugg. Þegar ég var komin með bílprófið og var í skóla á Akureyri vaknaði pabbi með mér á morgnana. Ekki vegna þess að hann þurfti þess, heldur vegna þess að hann vildi skafa snjóinn af bílrúðunum svo nógu vel væri gert og starta bílnum til að verma hann svo mér yrði ekki kalt á leiðinni. Ég veit ekki hvort ég þakkaði honum nokkurn tíma fyrir. Stundum kallaði ég hann jafnvel Tuðmund þegar hann masaði heldur mikið og hátt um hámarkshraða, bílbelti, vetrardekk, reykskynjara og þess háttar. Ekki grunaði mig þá hve heitt ég myndi þrá að heyra hann tuða um þessa hversdagslegu hluti á ný.

Hafi ég lært eitthvað á síðustu fjórum árum er það að gott karma hjálpar ekki gegn krabbameini. Þessi helvítis vá getur herjað á hvern sem er. Enginn er óhultur, hvort sem hann er góður eða vondur, ríkur eða fátækur. Eitt af því sem einkenndi pabba var að hann setti sjálfan sig alltaf í síðasta sætið og hann fórnaði sér ævinlega fyrir aðra. Eitt skiptið þegar biturðin var að ná tökum á okkur hinum og eitt okkar lét útúr sér hve ósanngjarnt það væri að hann væri búinn að fá krabba fjórum sinnum þá svaraði hann: Betra að ég fái hann oftar en að deila þessu á fleiri. Þetta svar hans er svo ótrúlega lýsandi fyrir hans persónu. Svona var hann. Ef við vorum á ferðalagi, tók hann alltaf versta rúmið, ef einhver þurfti að vinna erfiðustu verkin var hann fyrstur að rétta upp hönd, ef vafi var á að maturinn nægði til að seðja græðgi okkar hinna fékk hann sér minna. Svona gæti ég haldið áfram. Hann var líka laus við alla eigingirni og naut þess að gefa með sér. Hans var alltaf okkar.

Baráttan gegn krabbameini er augljóslega hagsmunamál okkar allra og samvinnuverkefni. Ég leyfi mér því að hvetja alla til þess að leggja baráttunni lið á hvern þann hátt sem kostur er. Ekki þarf háar fjárhæðir til frá hverjum og einum. Margt smátt gerir eitt stórt.

Við höfum misst svo mikið, svo mætan og merkan mann. Það er ósanngjarnt, ömurlegt og svo óendanlega sárt. Ég lifi af, elsku pabbi, en heimurinn verður aldrei samur.

Ég kynntist Kidda fyrst á unglingsárum. Þá var hann togarasjómaður og ég á reglulegum þvælingi á Akureyri. 

Hann var með svartan húmor sem ég féll strax fyrir og við smullum saman alveg frá fyrstu kynnum. Við áttum það til að fá okkur neðan í því og hann kenndi mér t.d. þann ljóta sið að drekka sjeníver í kaffi.				                  

Við þvældumst mikið um landið á okkar yngri árum og það var ákveðið með engum fyrirvara að fara t.d. suður eða á austfirði. Við stunduðum þessi ferðalög í mörg ár og vorum svolítið eins og Paradise og Moriarty í bókinni Á vegum úti eftir Kerouac, áfangastaðurinn skipti minna máli en ferðalagið. 

Við lentum í allskonar slarki í allt frá gömlum Skoda upp í fínustu Amerísk tryllitæki. Einhvern tíma um hásumar komum við við í grjótagjá í bjartri sumarnótt og eftir baðið fengum við lánuð handklæði á næsta tjaldi sem við hengdum til þerris að lokinni notkun. 

Við urðum fjöldskyldumenn á svipuðum tíma og ferðavenjurnar breyttust, við eyddum lengri tíma í að gista hjá hvor öðrum með konu og börn. Þegar við bjuggum á Húsavík hittumst við nánast um hverja helgi og þræddum allt norðurlandið saman. 

Eftir að hann og Ása fluttu á Moldhauga komum við á hverju ári til dvalar í lengri eða skemmri tíma. Þetta voru dásamlegir tímar, ég og Þröstur á neðri bænum fórum að vitja neta á hverjum degi og veiddum á færi í frystikistuna á neðri bænum. Á tímabili átti hann vélsleða Harley Davidson, sem við lékum okkur á á veturna. Hann var að vísu frekar viðhaldsfrekur og við eyddum meiri tíma í að gera við en að leika okkur. 

Börnin áttu góða tíma á Moldhaugum, sérstaklega Sirrý Kata, hún var hjá þeim í sveit í einhver sumur, þar sem Sigga Stína stjórnaði útungun á gæsaeggjum og það mátti sjá þær stöllur rigsa um með 20 gæsaunga í halarófu á eftir sér. 

Seinni árin urðu heimsóknir á Moldhauga stopulli, með nýjum lyfjum stabíleraðist manían hjá mér og það þurfti meira til að koma mér af stað. Eftirminnileg er þó fimmtugs afmælisveislan, þar sem allt Bótaragengið var samankomið á Moldhaugum við grill, bjór og hljómsveit sem spilaði fram á morgun. 

Við heimsóttum þau í Stavanger, eftir að þau fluttu til Noregs. Við stóðum stutt við og fórum út að borða á tveim bílum og þegar tími kom að halda heim, fórum við í sitthvora áttina, við á hótel og þau heim. Eitthvað villtumst við, þetta var fyrir tíma GPS og allt í einu mættumst við óvænt á gatnamótum, Kiddi glotti til mín og við héldum okkar leið. Þetta var í síðasta skipti sem ég sá hann á lífi. 

Kiddi hringdi í mig þegar hann lá banaleguna á Akureyri, hann var venjulega ekki mjög innilegur almennt, en við áttum gott og innileg samtal. 

Við áttum dásamlega tíma í gegn um tíðina og það er söknuður og mikil eftirsjá af Kidda, en minningarnar lifa á meða einhver er uppistandandi sem þekkti hann

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Kristþór Halldórsson

Útför

Elsku pabbi

Kristþór Halldórsson