Kristín Ingunn Haraldsdóttir (Kiddý) fæddist á Patreksfirði 3. maí 1936. Hún lést á Heilbrigðisstofnun Vestfjarða á Patreksfirði 17. nóvember 2022. Foreldrar hennar voru Guðrún Össurardóttir húsmóðir, f. 20. janúar 1902, d. 8. júní 1986 og Haraldur Sigurður Sigurmundsson bóndi, f. 2. ágúst 1902, d. 15. ágúst 1988. Systkini Kristínar eru Ingvi Óskar, f. 1937, María Kristín f. 1939, Sigurmundur f. 1946 og stúlka f. 1944, d. sama ár. 

Kristín giftist 11. september 1954 Bjarna Símonarsyni Hákonarsyni frá Haga, f. 27. febrúar 1932, d. 14. október 2018. Foreldrar Bjarna voru Björg Jónsdóttir f. 21. desember 1900 og Hákon Jóhannes Kristófersson f. 20. apríl 1977, d. 10. nóvember 1967. 

Kristín og Bjarni eignuðust sjö börn. Þau eru Björg Guðrún f. 1955, Margrét Ásdís f. 1956, Jóhanna Brynhildur f. 1958, Hákon f. 1960, Jóna Kristín f. 1962, Haraldur f. 1963 og Gunnar Ingvi f. 1965. Afkomendur Kristínar voru alls 71 þegar hún lést. 

Kiddý ólst upp á Fossá á Hjarðarnesi og var í farskóla sem barn á Barðaströnd og sótti einnig skóla á Reykhólum. 16 ára fór hún í vist á Ísafirði og árið eftir í Húsmæðraskólann Ósk þaðan sem hún útskrifaðist. Árið 1954, sama ár og Kiddý giftist, fluttist hún að Haga á Barðaströnd og tóku þau Bjarni við búi foreldra hans. Frá 1990 til 2015 ráku þau búið með Haraldi syni sínum og Maríu, konu hans. Í Haga átti hún heimili til dauðadags en dvaldi á Heilbrigðisstofnun Vestfjarða á Patreksfirði frá 2018. 

Allan sinn búskap vann Kiddý við bústörfin og sinnti jafnframt stóru heimili. Hún var náttúrubarn og lagði áherslu á ýmis konar ræktun og nýtingu þess sem náttúran gaf. Kiddý var handavinnukona og starfaði um tíma í Saumastofunni Strönd. Hún hafði yndi af söng og tók þátt í kórastarfi. Hún var virk í starfi Kvenfélagsins Neista í áratugi og var kjörin heiðursfélagi þess árið 2016. Þrátt fyrir mannmargt heimili og ærin störf var heimilið ætið opið til dvalar fyrir börn og ungmenni, hvort sem þau voru innan fjölskyldu eða utan. 

Útför Kristínar fór fram frá Hagakirkju 2. desember 2022 og þar er hún jarðsett, í Hagakirkjugarði. 
----------------------------------------------------------------------------------------

Efni hér að neðan eru minningar Kristínar Ingunnar sjálfrar sem hún ritaði í bókina "Afi og amma-milli mín og þín" á árunum 2015-2021. Edda Kristín dótturdóttir hennar aðstoðaði hana við skriftir. Efnið verður fært inn jafnóðum og það verður uppfært á stafrænan hátt. Bernskan og unglingsárin fyrst. 

Pabbi: Haraldur Sigurður Sigurmundsson, f. á Fossá 2. ágúst 1902. 

Hann var bóndi á Fossá alla starfsævi sína og hans helstu áhugamál voru öll þau atriði sem tengdust starfinu, hann var mikill og góður skepnuhirðir. Hann var ljúfur maður og skapgóður en ákveðinn og gat sagt meiningu sína en ákaflega dagfarsprúður og vel liðinn. Pabbi var hörkuduglegur og gerði miklar kröfur til sjálfs síns og annara og var heiðarlegur í öllum samskiptum. Hann var lítið fyrir tónlist eða dans og þótti óþarfi fyrir unga fólkið að fara á böll og þess háttar. Hann hélt okkur krökkunum mikið að vinnu en ég var aldrei rassskellt eða beitt líkamlegum refsingum enda var ég svosem ekki óþekk. 

Mamma: Guðrún Össurardóttir, f. í Kvígindisdal 28. janúar 1902

Foreldrar mömmu bjuggu á Patreksfirði og hún átti einn bróður og þrjár systur. Mamma var alin upp hjá föðursystur sinni sem var ein og ógift og barnlaus. Ég held það hafi verið í og með til að létta á heimilinu. Ég veit ekki hvort hún kallaði hana mömmu, hún var dáin þegar ég man eftir mér. Mamma var húsmóðir og auk daglegra starfa hafði hún mikinn áhuga á tónlist og söng, hafði fallega söngrödd en spilaði ekki á hljóðfæri. Hún las mikið ef stund gafst til þess. Hún var ljúf og og indæl manneskja sem átti gott með að umgangast fólk. Sem unglingur á Patreksfirði vann hún í fiski en fór svo í það sem kallað var vist í þá daga (húshjálp) til Reykjavíkur og var í nokkra vetur. Hún var hjá góðu fólki, foreldrum Kristins Hallssonar söngvara. Þar var mikið sönglíf og hún minntist þess tíma oft með mikilli ánægju, þarna leið henni mjög vel. Dags daglega gekk hún í kjólum en átti upphlut og peysuföt.

Mamma og pabbi kynntust þegar mamma fór í vinnumennsku á Fossá og tók saman við bóndasoninn. Ég man ekki hvenær þau giftu sig. Mamma var 34 ára þegar ég fæðist. Það var gott á milli þeirra en þau voru ekki hangandi á kossum allan daginn. Ég heyrði þau aldrei rífast eða neitt slíkt. Þau voru ágætir félagar en lífið var hálfgerður þrældómur. Foreldrar mínir voru mikil náttúrubörn og höfðu áhuga á umhverfinu og náttúrunni. 

Ég heiti Kristín í höfuðið á föðurömmu minni en Ingunn er eftir bróður pabba sem lést ungur maður og hét Ingvi. 

Fossá á Hjarðarnesi. Gamli bærinn var timburhús með járnklæðningu. Þar voru margir oft á sumrin, kannski 15 manns en mjög breytilegt. Þetta var sæmilegt hús á þeirra tíma mælikvarða. Sennilega byggði afi það, þó er ég ekki viss. Við sváfum mörg saman í baðstofunni, börnin og amma og afi (Sigurmundur og Kristín foreldrar pabba), þar voru sex rúm. Strax og geta leyfði var sjálfsagður hlutur að börnin hjálpuðu til, hvort heldur var innanbæjar eða við skepnurnar. Það var eldavél í bænum frá því ég man eftir mér, líka tréstrokkur í búrinu, skilvinda og tæki til suðu og steikingar.

Samgöngur þá voru ekki eins og í dag. Þá var iðulega farið á bát til Brjánslækjar. Ef þurfti að fara var breitt lak á þakið til að láta vita. 

Mín fyrsta minning er af því þegar langamma mín, Magðalena, sem dó heima, var kistulögð. Eldri frænka okkar, Inga Straumland, var send með okkur Ingva og Maju út í fjárhús því við máttum ekki vera viðstödd. Við fengum ekki heldur að vera við jarðarförina á Brjánslæk og hefðum sennilega ekki fengið það heldur þó við hefðum verið eldri. 

Stór og falleg postulínsbrúða sem Lilja, móðursystir mín, sendi mér í jólagjöf og lítil kommóða undir smádót, meðal annars dúkkufötin. Ég átti líka bú fyrir ofan bæinn á Fossá, ekki mjög langt frá fossinum, á hæðinni austan við hann. Þar var hvorki skjól né tóttir, þetta var bara á bersvæði. Við girtum með spýtum og snæri og vorum með þetta venjulega „búdót“: horn, kjálka, skeljar og leggi. Ég man ekki hvaða dýr þetta áttu að vera. Skemmda eða brotna bolla og skálar notuðum við líka með. Við Maja systir lékum okkur mikið saman en ég man ekki eftir bræðrum mínum í búinu. 

Við fórum í skollaleik, fela hlut o.fl. Oft úti vorum við á skautum og bestu skautasvellin við Fossá voru á túninu við bæinn. Við gerðum líka engla í snjónum þegar hann var. Þá var miklu oftar snjór en núna. Einnig renndum við okkur fótskriðu, hlupum í skarðið, fórum í stórfiskaleik o.fl.

Aðallega safnaði ég leikaramyndum sem maður límdi upp á vegg í kringum rúmið. Ég safnaði líka servíettum en þær voru nú ekki oft í notkun á þeim tíma og því mikið dýrmæti. 

Áhuginn var aðallega bundinn við þessi venjulegu störf úti og inni og var bara gaman í hversdagsleikanum. Svo lærði ég að prjóna og sauma út. Það voru mamma og amma sem kenndu mér að sauma út. Ég saumaði t.d. klukkustrenginn og teppið yfir stiganum, það saumaði ég reyndar þegar Gunnar og Halli voru litlir. Maður skilur bara ekki hvað maður kom oft miklu í verk með alla þessa krakka. En ég var nú svosem ekki ein, tengdamóðir mín var á heimilinu líka. 

Hvað dreymdi hana um að verða þegar hún yrði stór: 

Ég held að búðarkona hafi verið ofarlega á listanum, ég sá það í einhverjum ljóma þá en það breyttist nú með árunum. Ég hef áreiðanlega séð búðarkonur fyrst í Flatey, þar voru þrjár verslanir. Ég gekk til prests þar í vikutíma og leiddist ógurlega og mændi bara upp á land. Ég hélt þá til hjá Jóni, bróður Einars á Seftjörn.  

Ég saumaði öskupoka og þeir voru hengdir í pabba og strákana, ég man nú ekki eftir að neitt væri sett í þá. Mamma hafði svo alltaf hangikjöt og uppstúf í matinn. 

Ég vissi af hverju sá dagur var hafður í heiðri en við höfðum ekki aðstæður til að fara neitt á samkomur þann dag. En einhver tilbreyting var nú höfð í mat og drykk. Ég man ekki sérstaklega eftir stofnun lýðveldisins árið 1944. Maður var svolítið úr úr, ekkert sjónvarp en útvarpið var komið. Ég sat oft hjá ömmu á sunnudögum og hlustaði á messurnar. 

Þau voru mjög hátíðleg á þeirra tíma vísu. Ekkert var þó til sem hét jólaskraut en allt þrifið og olíulamparnir fægðir vandlega. Bakaðar voru smákökur, gyðingakökur, hálfmánar, snúðar o.fl. og ekki snert fyrr en á jólum. Alltaf var kjötsúpa á aðfangadagskvöld og hangikjöt á jóladag. Ég man ekki til þess að ég hafi farið á jólaskemmtanir og við fórum ekki í jólamessu, enda ekki auðfarið. 

Það var nú lítið um jólagjafir en þó kom fyrir að pakki kom í pósti og þá var mikil gleði. Ég man sérstaklega eftir skotapilsum sem við systur fengum frá Guðnýju, konu Kristjáns föðurbróður míns. Þau voru rauðköflótt og mjög falleg. Ég sé þau fyrir mér enn í dag eins og rústrauðu bandskóna. Eitt er mér mjög minnistætt frá bernskujólum en það er þegar eplakassinn, sem alltaf var keyptur, var opnaður. Lyktin var svo góð, ég finn hana aldrei af eplum í dag.

Ég man ekki eftir því að hafa fengið afmælisgjafir. Ég man ekki eftir neinum veislum og aldrei voru gestir boðnir, enda langt í næstu börn. Þó finnst mér nú að mamma hafi bakað eitthvað í tilefni dagsins, helst þá pönnukökur. 

Sumarfrí var nú nokkuð sem þekktist ekki í sveit á þeim tíma. Vinnu var sinnt alla daga jafnt en þó, á sunnudögum var ekki unnið nema það sem varð að gera, eins og að sinna skepnum. Mér er mjög minnistætt að föðuramma mín, Kristín, sem var á heimilinu, lét okkur krakkana sitja hjá sér og hlusta á messuna í útvarpinu og syngja með sálmana. Það er góð tilfinning að hugsa til þess. 

Vasapeningar þekktust ekki þá. Þeir aurar sem við krakkarnir fengum til eigin nota voru fyrir ullarlagða sem við fundum út um hagann og seldum. Okkar verslunarstaður var Flatey á Breiðafirði og fengum við stundum að fara með í kaupstaðinn og þá var keypt eitthvað smávegis sem freistaði eins og sælgæti o.þ.h. Við seldum ullina í Flatey, það var ull sem hafði fests í hrísinu inní Vatnsfirði og hér og þar utan túns. Maður fékk ekki peninga heldur bara inneign. Ég man að ég bað ömmu stundum um að „skrifa“ hjá mér í Flatey þegar hún fór þangað ef ég taldi mig vanta etthvað. Ég vissi varla hvað þetta þýddi „að skrifa“.  Ég man sérstaklega eftir rústrauðum bandaskóm sem ég keypti í kaupfélaginu í Flatey 12-13 ára. Þeir voru meira að segja með nælum.Ég sé þá fyrir mér enn í dag, þeir voru svo flottir. Ég man nú ekki lengur hvað þeir kostuðu, mig minnir rúmar 100 krónur (rúmar 10.000 að núvirði árið 2023).   

Um fyrsta skipti sem hún smakkaði tómata: 

Ég man þegar ég fékk tómat í fyrsta skipti. Guðný, kona Kristjáns frænda, sendi okkur alls konar góðgæti í opnum berjafötum, þ.á.m. tómata. Mér fannst hann svo vondur að ég henti honum í ruslaskot við skúr á bak við bæinn. Ég skammaðist mín fyrir að henda svona góðri gjöf. Í dag þykja mér tómatar góðir. 

Ef maður sá sælgæti þá var það helst súkkulaði eða brjóstsykur. Það var bara ef gestkomandi færðu okkur. En stundum var farið í Flatey og þá var eitthvað keypt. Kandís var alltaf til en fullorðna fólkið hafði hann með kaffinu, hann var ekki í boði fyrir mann. 

Ég lærði fyrst að hjóla þegar ég var á Ísafirði. Þá fékk ég lánað hjól og við hjóluðum m.a. inní fjörð, stelpurnar. Ég var í vist hjá fólki á Ísafirði, sá um börn og húsverk áður en ég fór í húsmæðraskólann í einn vetur, þegar ég var 16 ára. Mér líkaði vistin vel og þetta var ágætis fólk. 

Heima var jólatré sem Jón Þorgrímsson smíðaði úr tré og svo var farið í skóginn og sótt greni eða hrís og fest á það. Það var rúmur meter á hæð. Svo voru búnar til hjartalaga pokar úr mislitum pappír og hengt á og eitthvað smáræði heimatilbúið. Svo voru sett kerti sem voru á klemmum um greinarnar og kertunum stungið í. Það var kveikt á aðfangadagskvöld og leyft að loga. Við höfum áreiðanlega hjálpast að við föndrið. 

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Kristín Ingunn Haraldsdóttir

Útför

Ertu með minningargrein?