Kolbrún Ásta Jóhannsdóttir er fædd að Lóni í Ólafsfirði 4. september 1938 en lést á sjúkrahúsi Siglufjarðar 23. apríl 2022. Foreldrar hennar voru Jóhann Kristinsson f.19.10.1916 d. 04.06.1984 og Rannveig Jónsdóttir f. 08.10.1921 d. 11.10.1997. Kolbrún eða Kolla var elst fimm systkina sem öll eru á lífi. Heimir Jóhannsson f. 26.04.1949, Anna Guðrún Jóhannsdóttir f. 23.02.1956 og tvíburarnir Kristján Hilmar og Jóhann Júlíus Jóhannssynir fæddir 24.11.1960. 

Eiginmaður Kolbrúnar var Sveinn Magnússon, f. 25.12.1940 og eignuðust þau þrjú börn. 
Kristjana Rannveig Sveinsdóttir f.17.12.1957, býr á Raufarhöfn. Var gift Gunnari Reyni Kristinssyni f. 07.02.1947, d. 21.11.2012 og áttu þau börnin; Jón Má, Kolbrúnu Heiðu, Sveinn Aðalstein og Kristinn Gunnarsson. Barnabörnin eru tvö þær Kristjana Diljá Sveinsdóttir og Kamilla Rún Kristinsdóttir. 
Dana Jóna Sveinsdóttir f. 24.04.1960. Kvænt Sigurði Óla Kristjánssyni f.03.08.1960, búa á Dalvík. Börn þeirra eru; Birgir Már, Verna, Axel Örn og Bjarki Barnabörnin eru 7, Ágústa Borg, Adam Breki, Melkorka Mist og Móey Dana Birgisbörn. Viktoría Dana, Egill Rafn og Emilíana Guðrún Sigurjónsbörn. Magnús Albert Sveinsson f. 31.01.1965. Kvæntur Rut Maríu Pálsdóttur f. 0706.1969, búa í Noregi. Börn þeirra eru Leó Pétur og Eydís Ásta. 

Kolbrún ólst upp á Ólafsfirði og sleit þar barnsskónum í gleði æskunnar. En eins og við öll vitum getur æskan verið full af undrum og einkennst af því að vera úti í náttúrinni, vera með vinum, læra, ganga í skóla og vinna létt húsverk með fullorðna fólkinu. Þannig æsku minnumst við flest með sól í hjarta. 

Skólagangan einkenndist af verknámi og listum en hún gekk í barnaskólann síðar í Iðnskólann á Ólafsfirði. Einnig var hún í myndlistarnámi hjá Myndlistaskólanum á Akureyri. Kollu eins og flestir þekktu hana, féll aldrei verk úr hendi. Handavinnan var aldrei langt undan og ófá sporin tekin er hún saumaði hverja myndina á fætur annarri til að gefa börnum og barnabörnum. Hvert og eitt þeirra fékk sína mynd frá ömmu. 

Amma Kolla og afi Sveini giftu sig 30. janúar 1960 og í kjölfarið fluttu þau frá Akureyri til Ólafsfjarðar. Þar sem þau bjuggu allar götur síðan og ólu upp börnin sín þrjú. Barnabörnin eru orðin tíu og barnabarnabörnin níu. Það er mikið ríkidæmi sem felst í börnunum okkar, vonin og kærleikurinn sem fyllti hús og huga. 

Kolla varð fljótt virk í samfélagi Ólafsfjarðar og tók þátt í hinum ýmsu félagasamtökum. Þar ber að nefna kvenfélagið, sem eins og vitað er að vinnur ómetanlegt starf í samfélaginu. Einnig tók hún virkan þátt í störfum Rauða Krossins þar sem hún heklaði og prjónaði barnaföt í tonnavís sem hún gaf til barna í neyð bæði hérlendis og erlendis. 

Kolla var alla tíð félagslynd og lífsglöð enda venjulega stutt í  brosið og húmorinn. Hún átti góðan vinkonuhóp sem hún varði góðum tímum með. Grunnurinn af þeim hópi var saumaklúbburinn sem þær nutu að vera saman í. Þegar þær hittustu var gjarnan glatt á hjalla. Þær voru uppfinningasamar og brutu upp árið með þema- og búningapartýum þar sem hver og ein þeirra gerði sér búning. Mikil leynd hvíldi yfir því hvernig þær mundu birtast. Yfirleitt náðist að halda þeirri leynd þar til  þær hittust um kvöldið, en þá var mikið hlegið og gantast. Börnin minnast þessa tíma með brosi á vör því þetta var allt svo spennandi og skemmtilegt. Einnig voru árstíðarbundin verkefni en þá var föndrað, leikin tónlist og notið góðs vinskapar.  

Stærsti fjársjóður Kollu var fjölskyldan hennar og hún fylgdist með öllum bæði stórum og smáum og var því í góðu sambandi við alla, alla tíð. Árið 2014 urðu kaflaskil í heilsu hennar. Þegar hún var ung að árum hafði læknir sagt við hana að hryggurinn ætti eftir að verða henni erfiður og það stóð heima að orð læknisins rættust.  

Undir það síðasta þegar veikindin fóru að taka sinn toll hjálpaði Sveini henni af stað við að koma sér upp færni við að nota Ipadinn. Þannig náði hún að vera í myndsamtali við fólkið sitt þótt hún kæmist lítið um. Áður en Sveini tókst að koma á hana Ipadinum taldi hún sig ekki getað notað þetta apparat. En eftir að hún hafði náð góðum tökum á honum þakkað hún manni sínum fyrir að hafa ekki gefist upp á henni, því tækið veitti henni mikla gleði og stytti stundir eftir að hún hætti að getað tekið í handa- og listavinnu. Við tók mikil púslgleði þar sem hún gat haldið áfram að leika sér með liti og munstur í stað prjóna og útsaums

Útför Kolbrúnar fór fram frá Ólafsfjarðarkirkju þann 7. maí 2022 

[DEFAULT]

Hvernig er best að segja bless við ömmu sína? Það er eitthvað sem er búið að vera í huga mínum síðan að ég fékk fréttirnar að Amma Kolla væri dáinn. Hún hafði verið heilsuveil síðustu árin svo maður vissi að þetta gæti gerst, en maður er þó aldrei undirbúinn undir þetta.

 Ég var svo heppin að njóta samvista hennar og afa frá ég fæddist og þau voru alltaf í stuttri fjarlægð. Það var oftast nóg að labba nokkur skref og þá var maður kominn til þeirra. Þar var alltaf eitthvað gott að borða og alltaf tími að spjalla við þau bæði um hvað sem manni datt í hug. Það var stöðugur straumur okkar krakkanna í fjölskyldunni til þeirra, ásamt ótal öðrum sem voru óbeint búin að „ættleiða“ ömmu og afa. Það var auðvelt að deila þeim með öðrum, enda alltaf gaman að hve margir sóttu til þeirra.

Amma Kolla var ótrúlega hjartahlý kona og mjög vinamörg á Ólafsfirði og í raun alls staðar þar sem hún kom við. Fjölskyldan og barnabörnin voru henni mjög mikilvæg og var ég svo glaður að dóttir mín náði að fá að eyða tíma með ömmu og afa svona mikið. Það er ekki sjálfgefið oft að slíkt verði, þau reyndust henni svo vel eftir að pabbi dó á sínum tíma.

Þegar ég hugsa til baka þá fatta ég hvað við vorum heppin með ömmu. Hún var ávallt að búa til eitthvað handa okkur þegar við vorum yngri, boli með uppáhalds bandinu okkar, sérmerkt handklæði, handsaumaðar myndir þegar við barnabörnin hennar eignuðumst okkar eigin börn. Að dóttir mín og frænka hennar gætu labbað til ömmu og afa eins og ég gerði í æsku var ótrúlega gaman að sjá, vandamálið var oftast að ná þeim heim á ný.

Ég man en eftir að koma til heim til ömmu sem polli og krossleggja puttana að það væru lummur eða pönnsur á boðstólnum. Ekki var verra á veturnar að fá heitt kakó með rjóma úr brúna stellinu hennar.

Þetta er hluti af þeim ótal minningum sem ég á um hana ömmu Kollu. Ég mun endalaust sakna þess geta að hringt í hana og spjallað um allt og ekkert. En á sama tíma er ég glaður að hún finni ekki lengur til og hafi fengið hvíldina. Hún og afi eiga alltaf hluta af hjarta mínu og ég er vonandi aðeins betri maður að hafa þekkt þau. Ég skal reyna að passa upp á afa fyrir þig.

Amma, þú varst ein af þeim bestu manneskjum sem ég fékk þann heiður að þekkja og læra af. Ég hef hugsað síðustu ár hversu heppin ég er að hafa náð tvítugsaldri og ennþá átt langaömmu og langaafa, síðustu árin spjölluðum við mikið saman í síma og ég mun muna þau símtöl í langan tíma. Èg man sérstaklega eftir því að þu sagðir mér aftur og aftur hvað þu værir stolt af mér fyrir það að vera í skóla og að hafa náð að kaupa mér íbúð og mér þótti ótrúlega vænt um það. Þú varst nú ekki hávaxnasta manneskjan og þu grínaðist alltaf með að þu værir ekkert langamma því þu værir svo lágvaxinn. Með sorg í hjarta og uppfull af þakklæti skrifa ég þetta en samt sem áður mjög þakklát að þú sért ekki lengur að þjást. Minning þín mun lifa❤️

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Kolbrún Ásta Jóhannsdóttir

Útför

Elsku amma

Elsku “langa” amma