Jón Magnússon lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri þriðjudaginn 26. júlí 2022.

Jón verður jarðsunginn frá Neskirkju í Reykjavík mánudaginn 15. ágúst kl. 15.

Jón Magnússon fæddist í Reykjavík 1. nóvember 1954. Hann lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri 26. júlí s.l.  Foreldrar Jóns voru hjónin Magnús Jónsson frá Mel, ráðherra, þingmaður og bankastjóri, f. 7. september 1919, d. 13. janúar 1984 og Ingibjörg Magnúsdóttir frá Miklaholti, húsfreyja, f. 17. apríl 1929, d. 1. janúar 2014. Systir Jóns er Kristín Magnúsdóttir, fv. kennari, f. 25. nóvember 1951 og hennar maður er Bragi Sigurðsson.

Jón bjó fyrstu árin með foreldrum sínum á Langholtsvegi 54, en síðan á Einimel 9. Hann gekk í Langholtsskóla, Melaskóla og Hagaskóla, og varð stúdent frá MA 1975.

Jón hóf ungur sambúð með Erlu Hrönn Sveinsdóttur, f. 20. september 1955, deildarstjóra hjá Vinnumálastofnun, og eignuðust þau tvö börn saman. Þau skildu. Börn Jóns og Erlu eru: 1) Magnús, f. 7. mars 1976, framkvæmdastjóri. Sambýliskona Magnúsar er Sigurrós Jakobsdóttir, f. 23. ágúst 1976 og eiga þau synina Jón Arnór, f. 2008 og Hinrik Aron, f. 2009. 2) Anna Katrín, f. 22. júlí 1982, mannfræðingur og er sambýlismaður hennar Ólafur Hannesson, f. 28. júlí 1981. Dóttir Önnu Katrínar og Þorsteins Vals Thorarensen er Embla Mey, f. 2002.

Þann 1. október 2005 gekk Jón í hjónaband með Elínu Helgu Sigurjónsdóttur Blöndal, bónda á Reykjum, f. 13. ágúst 1961, d. 18. ágúst 2018. Þau skildu. Börn Elínar eru Dagur, Jóhannes Ingi, Kristín Rós og Ingigerður. 

Jón fluttist með fjölskyldu sinni til Danmerkur árið 1985 til að stunda nám. Hann útskrifaðist með B.Sc. í verkfræði frá Ingeniørhøjskolen Aarhus Universitet árið 1989 og meistaragráðu í byggingaverkfræði frá Aalborg Universitet árið 1991.

Á námsárum sínum vann Jón ýmis störf í byggingariðnaði, m.a. Byggung og Uppfyllingu. Árið 1993 flutti hann “heim” í Skagafjörðinn þegar hann tók við stöðu forstöðumanns Byggðastofnunar á NV landi og sinnti því starfi til 1998. Jón hóf störf hjá Vegagerðinni árið 2002 og vann sem deildarstjóri og sérfræðingur í ýmsum verkefnum síðustu tvo áratugi, lengst af var hann með starfstöð á Sauðárkróki en á síðustu árum á Akureyri.

Jón var virkur félagi í Sjálfstæðisflokknum, var á sínum tíma formaður kjördæmaráðs NV kjördæmis og sat í miðstjórn flokksins. Hann var oddviti Sjálfstæðismanna í sveitarstjórn Skagafjarðar árin 2006-2014.

[DEFAULT]

Ég er búin að þekkja Jón lengi, fyrst í gegnum Ingu vinkonu mína og frænku hans, síðar gegnum æskuvin Jóns og besta vin hans, hann Hall minn. Milli þeirra var einstök vinátta alla tíð og áttum við öll saman ótal gleðistundir. 

Jón var greindur maður og skemmtilegur, hafði skemmtilegan húmor sem að vísu ekki allir kunnu að meta alltaf. En hafði líka gaman af að rökræða, oft vorum við búin að kryfja ýmsa hluti til mergjar.

Hann var einstaklega hlýr persónuleiki og naut sín vel í góðra vina hópi og var hrókur alls fagnaðar. 

Tímann sem hann bjó með Erlu var ég í mestum samskiptum við hann og fjölskyldu hans og áttum við ógleymanlegar gleðistundir saman þegar þau komu norður í Skagafjörð og þegar við vorum í borginni.

Að ógleymdri dásemdar ferð okkar Halls til þeirra þegar þau bjuggu í Árósum á námsárum Jóns.

Seinna lágu leiðir okkar Jóns saman í pólitíkinni og vorum við saman í sveitarstjórn Sveitarfélagsins Skagafjarðar.  Stundum fannst mér hann of beinskeyttur og ég vildi mildara orðalag, lét hann oftast undan, með orðunum “jæja, jæja, höfum það þà þannig” og glotti.

Þannig þekkti ég Jón, til í að hlusta og komast að niðurstöðu.

Jón var afskaplega ljúfur, greiðvikinn og góður maður.

Fjölskyldu Jóns votta ég innilega samúð og bið góðan guð að vera með ykkur.

Ekki óraði mig fyrir því þegar Jón kom í fermingarveislu til okkar nú í vor, að það yrði í síðasta sinn sem við hittumst. 

Margs er að minnast. Jón var hluti af fjölskyldunni frá því ég man fyrst eftir mér, sem fjölskylduvinur á næsta bæ og síðar sem maður Erlu systur og pabbi frændsystkina minna, þeirra Magga og Önnu Kötu. Hann var góður maður með stóran og hlýjan faðm og mikill fjölskyldumaður. Jón var mikill höfðingi og rausnarlegur í öllu sem hann gerði. Það var alltaf gaman að fá hann til okkar í Geitó. Og ekki var síðra að koma til þeirra Jóns og Erlu, gestrisni og ást eru orð sem lýsa því best. Snúist var með og dekrað við mig. Ég man þegar ég sem barn kom til þeirra og var boðið að sjá Dýrin í Hálsaskógi og seinna bíómyndina Grease, þá hafði Jón heilmikið fyrir því að finna frænkur á svipuðum aldri og svo var farið með okkur og haft gaman. Þetta voru dásamlegar ferðir sem ég gleymi seint. 

Jón var stórhuga í öllu sem hann tók sér fyrir hendur. Allt skyldi gert með stæl og tekið alla leið. Jól og áramót í Geitó eru dýrmætar minningar. Þá var öllu tjaldað til sem hægt var. Jón sló í gegn í sveitinni með öllum sínum flugeldum og fjöri. Þeir pabbi áttu stórleik ár hvert þegar gerðir voru kyndlarnir góðu, hlaðið var í brennuna milli bæjanna og við mættum öll og sprengdum upp flugeldana saman.

Jón elskaði að búa til og bjóða í mat. Ég sé hann fyrir mér í eldhúsinu, eitthvað að stella og stússa við potta og pönnur, að elda eitthvað guðdómlega gott, gjarnan með góða tónlist í gangi á meðan.

Upp koma minningar tengdar heyskapnum í Geitó. Þegar Jón kom til að hjálpa til við að tína saman litlu baggana var nú heldur betur tekið á því. Hann talaði um að fara í "bagg-bagg" og það var sko tekið með trompi, allt gefið í baggabrasið meðan úthald leyfði. Hann var sveitastrákur í hjarta sínu og naut alls þessa. 

Lítið væri til af myndum af fjölskyldunni ef ekki væri fyrir allar myndatökurnar hans Jóns. Hann skapaði þannig dýrmætan minningasjóð fyrir okkur hin.

Rökræðurnar hans Jóns voru margar. Ég sé þá félaga fyrir mér við eldhúsborðið í Geitó, Jón, pabba og Steina bróður. Þar var búið að leysa mörg heimsmálin, sem og ýmis önnur mál sem þurfti að spökulera í. Jón var ráðagóður maður sem gott var að leita til. Hann hafði sínar skoðanir en gat líka hlustað á skoðanir annarra. 

Það var stórkostlegt að fá að heimsækja Jón og Erlu meðan þau bjuggu í Danmörku. Þar var nú heldur betur tekið vel á móti manni. Ferðalög um Danmörku þvera og endilanga, tívolí, dýragarðar, Lególand, söfn, verslunarferðir, kósýheit, grillveislur og fjör. 

Minnistæð er fjallaferð þegar við fjölskyldan fórum öll saman þvert yfir hálendið, yfir Ódáðahraun. Jón ók þessa torfæru leið og urðu ævintýrin mörg. Það var dásamlegt að ferðast með honum á fjöllum. Þar naut hann sín vel. Hann fékk glimt í augun og bauð náttúrunni byrginn. 

Elsku Maggi, Anna Kata og fjölskyldur, mikið sem við eigum eftir að sakna pabba ykkar. Margs er að minnast og mun minningin um góðan mann lifa með okkur og ylja okkur.

Ég man þegar ég var lítil og sat á háhest á öxlum þínum – þar var ég stærst í heimi og öruggust, ekkert gat mig snert því þú passaðir mig. Þú leyfðir mér að sitja þar óteljandi stundir eða þar til þú gast ekki borið mig lengur með góðu móti en þar sem ég var lítil og nett þá naut ég þess í mörg ár.

Ég man þegar ég fékk að leika mér í “bátnum” sem var bilið milli þín og sófabaksins í sófanum sem þú lagðir þig í. Þar var ég skipstjórinn í ímynduðum bát sem varð til þegar þú hvíldir þig í stórum sófa. Það truflaði þig ekki að hafa mig hangandi á þér þó þú værir að dorma, held þú hafi jafnvel hvílst betur með mig á öruggum stað.

Ég man þegar ég mátti koma með þér í vörubílinn í sumarvinnunni á Íslandi. Mér fannst það svo spennandi, stundum varstu á bíl með koju og þá fékk ég stjörnur í augun – fannst þetta svakalegur lúxus að geta lagt sig í vinnunni þó þú gerðir það örugglega aldrei. Oft var stoppað á Litlu kaffistofunni milli hlassa og þar fékk ég gjarnan pulsu og kók, stundum prins póló í nesti. Mér fannst þú vera í bestu vinnunni og mig langaði að verða jafngóður bílstjóri og þú þegar ég yrði stór.

Ég man þegar við vorum rúman sólarhring á leiðinni norður, það var snarvitlaust veður og ófært. Það stoppaði þig ekki, enda varstu ævintýragjarn og á góðum bíl. Bronco kom okkur yfir Holtavörðuheiðina, ég hékk útum gluggann í kraftgalla að brjóta ísinn af rúðuþurrkunum á meðan þú hélst í fótinn á mér svo veðrið tæki mig ekki. “Sérðu stiku, Rósin mín??” Staðarskáli var stappaður af fólki sem var veðurteppt og þú fannst eina manninn sem var til í að halda áfram í óveðrinu, við fylgdumst að þar til björgunarsveitin stoppaði okkur við Hvammstangaafleggjarann og bannaði okkur að halda áfram. Við gistum því á Hvammstanga og héldum áfram för okkar um morguninn í glaðasólskini og þú keyrðir heim í Skagafjörðinn eftir minni þar sem vegurinn var algjörlega hulinn snjó. Þessi ferð var ævintýrið okkar sem við gátum endalaust rifjað upp. 

Ég man þegur þú kenndir mér að læra fyrir próf þegar ég var í gagganum á Króknum. Það voru viss atriði sem ég átti að hafa í huga og alltaf að ná góðum nætursvefni fyrir próf. Ég hef hugsað til þín fyrir hvert einasta próf sem ég hef tekið síðan þá, ég hef alltaf farið að þínum ráðum og aldrei fallið á prófi. Þú hrósaðir mér líka óspart í hvert skipti sem ég stóð mig vel og hvattir mig áfram, mín helsti klappstjóri.

Ég man þegar við sátum saman á þorrablóti á Hofsósi – við höfðum þá verið ósammála um eitthvað (eins og svo oft...) og þú réttir mér litla puttann, kræktir í minn, horfðir í augun á mér og sagðir “þú veist Rósin mín, þú veist...” Ég vissi það strax að þú værir að tjá mér ást þína á mér en áttir erfitt með að segja það upphátt. Eftir þetta réttir þú mér oft litla puttann og í hvert skipti vissi ég hvað þú áttir við. Eftir að ég fullorðnaðist þá lærðum við að segja orðin upphátt og sögðum þau oft á seinni árum, en þú hélst áfram að krækja í puttann á mér – það var okkars. Já pabbi, ég veit og ég mun aldrei gleyma.

Ég man eftir öllum bíltúrunum okkar saman sem voru óteljandi. Þú varst alltaf til í að fara á rúntinn, keyra eitthvað út í sveit, dást að náttúrunni og spá í hvað bændur væru að brasa. Held að fáir hafir keyrt jafnmikið og þú hefur gert, það var þér svo eðlilegt að vera í bílstjórasætinu. Það var svo notalegt að sitja með þér í bíl, þú hafðir góða nærveru og það þurfti ekki endilega að vera að röfla eitthvað, okkur leið líka vel saman í þögninni – eiginleiki sem ekki er sjálfgefinn.

Ég man hvað þú varst öruggur bílstjóri og þegar þú bjargaðir lífi okkar með hæfni þinni. Ég var að keyra úr Króknum og við vorum á leið heim á Reyki. Þú varst í farþegasætinu á svörtu Jettunni og Embla og Vala sátu aftur í. Ég missti stjórn á bílnum í hálku og við vorum að mæta bíl á fleygiferð. Ég hef aldrei verið jafn viss um að eitthvað hræðilegt væri að gerast, ég fríkaði út en þú sast pollrólegur í farþegasætinu, tókst í stýrið hjá mér og leiðbeindir mér í gegnum ógöngurnar. Enn í dag skil ég ekki hvernig þú fórst að þessu en þú játaðir það síðar að þú hefðir líka verið skíthræddur þó ég hefði ekki skynjað það þá.

Ég man eftir öllum kosningavökunum sem við fylgdumst með saman. Ef við vorum ekki á sama stað þá vorum við saman í símanum. Eftir því sem árin liðu þá breikkaði bilið milli skoðana okkar – þú varst alltaf sami sjálfstæðisþverhausinn og ég færðist nær félagshyggjupakkinu. Þó þú værir ekki sáttur við skoðanir mínar þá hlustaðir þú alltaf á það sem ég hafði að segja og við rökræddum pólitíkina fram og tilbaka. Þú reyndir oft að fá mig til að lofa að kjósa ekki einhvern flokkinn og hótaðir jafnvel að afneita mér ef ég kysi pírata, en sem betur fer kom aldrei til þess.

Ég man eftir öllum símtölunum í hálfleikjum, fastur liður að taka stöðuna með þér, hvort sem það var Liverpool eða United að spila. Hvort sem það var að bölva slæmu gengi eða fagna góðum leik þá var alltaf gagnkvæm virðing fyrir fótboltastoltinu hjá hvort öðru, jafnvel þó við héldum með sitthvoru liðinu; erkifjendunum.

Ég man eftir öllum heimsóknunum á Eyrarveginn og endalausu bjástri þar. Oftast kom ég ein til þín og við dunduðum okkur saman við að grinka á verkefnalistanum; tiltekt í geymslum, málning, snjómokstur, garðhreinsun, uppsetning á jólasljósum – það var alltaf eitthvað hægt að stússa. Á seinni árum var ég oftar ein að dunda þar sem bakið þitt var að stríða þér en þú fylgdist grant með öllu sem ég gerði, hvattir mig áfram og veifaðir mér reglulega úr eldhúsglugganum. Þú varst svo ánægður með allt sem ég gerði og ég fór alltaf endurnærð og full sjálfstrausts frá þér. 

Ég man hvað faðmur þinn var hlýr og mjúkur. Þegar ég var lítil átti ég öruggan samastað í hálsakotinu á þér og þegar ég stækkaði var faðmurinn alltaf opin fyrir mig. Allir hittingar hófust á hlýju faðmlagi – áminning um endalausa umhyggju. Þú varst aldrei spar á faðmlögin. Ég man eftir síðasta faðmlaginu okkar þar sem við stóðum við Benzann hjá sumarbústaðnum um hvítasunnuhelgina. Ég man nákvæmlega hversu stór þú varst, hæðin á öxlum þínum er föst í minninu á mér eftir öll þau skipti sem ég hvíldi á þeim. Mig langar svo mikið í bara eitt faðmlag í viðbót... 

Elsku pabbi minn, ég man þig, ég man þetta allt og ég mun aldrei gleyma. Ég elska þig meira en orð fá lýst.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Jón Magnússon

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Jón Magnússon

Minningarorð

Ég man þig...