Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi, Jóhann Már Maríusson, Verkfræðingur, Lindargötu 33, lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni miðvikudaginn 6. apríl.

Útförin fer fram frá Bústaðakirkju þriðjudaginn 26. apríl kl. 13.

[DEFAULT]

Á fermingardegi sonar míns þann 3. apríl síðastliðinn fékk ég þær fréttir eftir fermingarathöfnina að pabbi væri alvarlega veikur og vissum við fjölskyldan fljótlega í hvað stefndi. Hann lést svo þremur dögum síðar á hjúkrunarheimilinu Sóltúni í faðmi fjölskyldunnar. 

Það tekur tíma að meðtaka og vinna úr öllum þeim tilfinningum sem vakna en það má segja að sorgarferlið hafi þegar hafist fyrir 16 árum þegar pabbi 71 árs fær sitt fyrsta stóra heilablóðfall en eftir það voru honum miklar skorður settar. Mamma annaðist hann eins og best var á kosið næstu 15 árin en engan gat órað fyrir að hann yrði svo langlífur eftir röð áfalla. Mamma sá til þess að hann nyti allra þeirra lífsgæða sem mögulegt var miðað við aðstæður, m.a. fóru þau í nokkrar utanlandsferðir sem var síður en svo einfalt verkefni. Sjálfur var hann þrautseigur og sýndi það  m.a. með dugnaði og viljastyrk í þeirri miklu og góðu sjúkraþjálfun sem hann fékk öll þau ár sem hann bjó heima. Heilsu pabba hrakaði eftir enn eitt áfallið árið 2019 og eftir að hann flutti inn á hjúkrunarheimili sumarið 2021 fór heilsan hratt niðurávið. 

Upp koma í hugann ótal myndir og minningar og óhætt að segja að pabbi hafi verið mikill karakter. Orð sem lýsa honum gætu verið: skemmtilegur, hlýr, gjafmildur, næmur, listrænn en kannski stundum líka fjarrænn og annars hugar.   

Mínar fyrstu minningar tengjast Fossvoginum, nánar tiltekið Brúnalandinu þar sem mamma og pabbi byggðu sér raðhús en pabbi kom að hönnun þess og fluttum við fjölskyldan þar inn á fæðingarári mínu árið 1970. Áður bjó fjölskyldan við Búrfell þar sem pabbi starfaði við virkjunarfræmkvæmdir. Minningarnar eru bjartar og skærar eins og litirnir á þessum árum. Gular gardínur, appelsínugult gólfteppi og litagleðin allsráðandi úti og inni. Pabbi málaði t.d. myndir beint á vegginn í sjónvarpsherberginu heima og líka inni á baðherbergi sem voru í skærum litum og abstrakt en hann hafði greinilega hæfileika á þessu sviði sem hann þó ræktaði ekki frekar. Hverfið var í uppbyggingu, malargötur og sandhrúgur lágu á víð og dreif, þetta var leikvöllurinn til að byrja með. Högg og dynkir frá byggingaframkvæmdum ómuðu um allt. Hverfið var barnmargt og á mínu heimili var ekki mikið um boð og bönn. Vinkonurnar söfnuðust oft saman heima hjá okkur Gunnu systur og það var mikið líf og fjör. Ég man ekki nokkurn tímann eftir að hafa fengið skammir fyrir draslið sem við hljótum að hafa skilið eftir okkur en allt húsið var til umráða fyrir leiki. 

Ég á margar góðar minningar um pabba og geri mitt besta að koma nokkrum þeirra í orð. Spánarferðin 1978 var fyrsta utanlandsferð okkar systra með mömmu og pabba en þá var ég nýorðin 8 ára. Eftir þá ferð var pabbi alltaf að spyrja mig og í mörg ár á eftir (hefur eflaust byrjað á því fljótlega eftir að heim var komið): "Manstu nokkuð eftir því þegar við fórum til Spánar” eins og hann gerði ráð fyrir því að ég væri búin að gleyma öllu en þetta var dæmigert fyrir hann. Mér fannst spurningin alltaf hálf fáránleg því auðvitað mundi ég vel eftir því. Þetta hefur virkað vel, a.m.k. man ég margt skýrt og greinilega. Ein sterk minning úr ferðinni er sú að mamma og pabbi gáfu okkur systrum pening til að kaupa eitthvað sem okkur langaði í. Ég keypti mér senjorítukjól, rauðan með hvítum doppum og kögri. Svo löbbuðum við í bæinn um kvöldið, ég í kjólnum að sjálfsögðu en Gunna systir neitaði að ganga sömu megin götunnar því hún skammaðist sín svo fyrir mig en hún hafði lítinn áhuga á fínum kjólum og slíku og fannst þetta mjög asnalegt. Það varð úr að mamma leiddi Gunnu  öðrum megin götunnar en pabbi fékk það hlutverk að leiða mig hinum megin. Í minningunni var pabbi stoltur og hæstánægður með hlutverkið enda hefur hann örugglega látið mig finna það og farið mörgum fögrum orðum um fínu senjórítuna.

Pabbi hafði mikinn áhuga á ljóðum. Sjálfur orti hann nokkur ljóð og það kom fyrir að hann færi með ljóð fyrir gesti af mikilli innlifun, okkur systkinunum fannst það reyndar stundum hálf vandræðalegt. Pabbi kom því m.a. til leiðar að við systur sömdum saman ljóðabækur en meiningin var að pabbi fengi þær í jólagjöf. Við eigum enn bækurnar en ég hef verið um 9 ára þegar þetta var og ég man vel eftir fyrstu tilraununum að ríma með hjálp stóru systur. Á aðfangadagskvöld skemmti svo pabbi sér við að lesa upp ljóðin sem voru líka fagurlega myndskreytt og það var mikið hlegið. Sérstaklega fannst honum gaman að lesa vísur um sjálfan sig en það var ekki endilega dregin upp glæst mynd af yrkisefninu.

Pabbi samdi líka vísu um mig þegar ég var lítil, ætli það hafi ekki verið í kringum 1975 en ég lærði þessa vísu fyrir löngu og þykir vænt um hana:

fletið pabbi kýs,                                             

Ég get eiginlega ekki minnst pabba án þess að frasarnir góðu ómi innra með mér þó að það sé langt síðan. Þetta voru t.d. frasarnir um “góðu genin” og um “besta matinn í heimi”. Ég sé fyrir mér pabba sitjandi í hægindastólnum við stóra stofugluggann í Brúnalandinu einhverja sumarnóttina eftir veisluhöld, horfandi út og segjandi hugsi: “Vigdís, þú getur ekki trúað því hvað þú ert heppin ...” hér býst ég við einhverjum djúpum pælingum um lífið og tilveruna en þá kemur uppáhaldssetningin “...en þið eruð með svo góð gen”. Þó að við höfum ekki ofmetnast yfir þessum miklu genagæðum og viðbrögðin við eldamennsku pabba hafi stundum verið dræm þegar hann sagði af sannfæringu “Þetta er besti matur í heimi” eða “þið hafið aldrei smakkað svona góðan mat” þá fannst manni þetta spaugilegt og skemmtilegt að rifja upp.

Pabbi og mamma heimsóttu mig nokkrum sinnum eftir að ég flutti til Þýskalands þar sem ég stundaði nám en þar bjó ég í 10 ár. Þau komu til Berlínar þar sem ég bjó fyrst um sinn og svo síðar til Mainz í tvígang, í seinna skiptið þremur dögum eftir að ég átti frumburðinn minn Atla árið 2000. Þar sem fæðingin hafði gengið nokkuð erfiðlega var sonur minn fluttur á aðra deild sem var  spölkorn frá fæðingardeildinni þar sem ég lá. Ég var á gangi þangað í sól og sumri þegar mamma og pabbi birtust allt í einu gangandi til móts við mig. Ég var algerlega grunlaus um að þau væru á leiðinni til mín og undrunin eftir því en það gladdi mig svo mikið að hitta þau. Það væsti aldrei um mann þegar pabbi var annars vegar, rausnalegur að vanda, öllum boðið "grand" út að borða o.s.frv. en hann naut þess alltaf að gera vel við fjölskyldu og vini. Árið 2001 bauð pabbi allri fjölskyldunni, mökum og barnabörnum í ferð til Ítalíu þar sem við dvöldum saman á sveitabýli í Toscana. Tengdamóðir mín var með í för en hún talar ekki ensku og pabbi ekki nema hrafl í þýsku. Það hefur eflaust verið svolítið stressandi fyrir hana að hitta þessa íslensku fjölskyldu í fyrsta skipti. Hún minnist oft á þétta og hlýja faðmlagið sem hún fékk frá pabba þegar þau hittust og að henni hafi strax liðið vel í návist hans. 

Já, það var oft gaman með pabba. Fyrir utan hlýjuna og örlætið eru svo margar skemmtilegar og fyndnar minningar sem tengjast honum.

Þrátt fyrir að pabbi hafi búið við heilsuleysi síðastliðin 16 ár og átt erfitt með að tjá sig sökum málstols þá sýndi hann áfram áhuga á ýmsu eins og lestri bóka og vísindatímarita, fylgdist vel með fréttum og ýmis konar sjónvarpsefni. Hann átti mjög góðan hóp vina frá háskólaárunum í Kaupmannahöfn en þeir kalla sig “Groddarnir” og ég las í gömlu viðtali við pabba að þeir hefðu fengið þessa nafngift þar sem þeir höfðu þótt nokkuð fyrirferðamiklir í verkfræðináminu.  Þeir heimsóttu hann vikulega, tóku hann jafnvel með á barinn sem var einstakt og hann naut þess mjög.  Hann sýndi barnabörnunum áhuga þó hann hafi ekki getað spjallað mikið við þau. Hann gat náð að mynda setningar eins og “hvar er strákurinn” þegar hann t.d. sá að það vantaði einn úr strákahópnum mínum, svo tók hann þétt í hönd þeirra og gaf þeim sitt hlýlega og góðlátlega augnatillit þegar þeir komu og fóru.

Að lokum langar mig að birta lítið ljóð eftir pabba. Ég man vel þegar hann orti ljóðið, það var á  fallegum haustdegi og honum leið vel eins og maður skynjar í þessum línum: 

Ég kveð þig pabbi með miklum söknuði

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Jóhann Már Maríusson

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Pabbi