Ingibjörg Kristjánsdóttir fæddist í Fagradalstungu, Saurbæjarhreppi, Dalasýslu 11. ágúst 1927. Hún lést 29. janúar 2013 á dvalarheimilinu Dalbraut, Reykjavík.

Foreldrar hennar voru þau Loftur Kristján Haraldsson, f. 3. apríl 1894, d. 11. ágúst 1980, og kona hans Sigurást Sturlaugsdóttir, f. 16. september 1894, d. 17. nóvember 1986. Systkini hennar eru Rannveig Hanna, f. 25. mars 1926, d. 31. janúar 2006, Björn Ingiberg, f. 12. janúar 1933, d. 31. janúar 2004, og Kristinn Herberg, f. 12. apríl 1936. Ingibjörg giftist Zophoníasi Kristjánssyni, f. 27.7. 1931. Þau skildu. Synir þeirra eru: 1) Hörður, rafvirkjameistari, f. 12.5. 1955, d. 19.9. 1999, kvæntur Solveigu Jóhannsdóttur ljósmóður. Þau skildu. Dætur þeirra eru a) Hrönn, f. 1974, gift Þorsteini Lýðssyni. Þau eiga tvö börn, Solveigu Þóru, f. 2002, og Jökul Erni, f. 2005. b) Erna, f. 1983. Börn Ernu eru Hekla Hrönn f. 2018 og Hörður Kári f. 2021.

2) Kristján, framkvæmdastjóri, f. 19.4. 1957, kvæntur Björk Ólafsdóttur matsfræðingi. Synir þeirra eru a) Ingi Þór, f. 1992, b) Arnar Breki, f. 1999 og c) Hugi Snær, f. 2006. 

3) Viðar, matreiðslumaður, f. 5.6. 1963. Dóttir hans og Sigríðar Brynjólfsdóttur er Valgerður Brynja, f. 1985, gift Davíð Þór Björnssyni, dóttir þeirra er Aþena Ýr, f. 2012. Sonur Valgerðar Brynju og Júlíusar Jakobssonar er Jakob Máni, f. 2008. Dóttir Valgerðar Brynju og Hjalta Snæs Heiðarssonar er Ylfa Rán, f. 2003.

[DEFAULT]

Að setjast niður og skrifa kveðjuorð til þín, elsku mamma; þá kemur mér fyrst í hug orðið takk. Þú varst alltaf til staðar fyrir mig og af góðum minningum er alveg nóg að taka. Ég minnist sumarsins austur í Berufirði fyrir rúmum 40 árum þar sem þú eldaðir ofan í Rarik-vinnuhóp og svo þegar þú og Nanna frænka komuð á Trabbanum austur að Egilstöðum í sveitina að heimsækja strákinn sinn sem var í kaupavinnu aðeins 15 ára gamall. Ferðalög voru þínar ær og kýr.

Tæplega 80 ára komstu alein til Þýskalands, Weilheim, að heimsækja mig þegar ég eldaði ofan í Þjóðverja. Þú naust þín í breiðum faðmi fjölskyldunnar sem ég vann hjá og fékkst verðskuldað dekur frá minni hendi svona til að vega á móti því sem þú hafðir veitt mér framan af ævinni.

Minningin um okkur að labba saman um Prag, skoða í skranbúðir, prútta við götusala og njóta kaffihúsanna er minning sem gefur mér breitt bros og yl í hjarta. Já, margar og góðar minningar, mamma mín, og núna kveð ég þig með sátt í hjarta og þakka þér það sem þú gafst mér og hvernig þú varst alltaf til staðar, staðföst, blíð og traust.

Icesave-dómurinn og vandamál Landspítalans voru það síðasta sem við mamma skeggræddum, kvöldið áður en hún lést. Mamma lét sig allt varða og fylgdist með fréttum beggja sjónvarpssvöðva daglega og rýndi í dagblöðin. Hún hafði sterkar skoðanir á málefnum líðandi stundar og tók iðulega stöðu þess er var minni máttar eða átti undir högg að sækja.

Hún var mikill dýravinur og neitaði alltaf staðfastlega að borða hjá mér villibráð því hún hafði megnustu skömm á skotveiði sonarins, sagði skotveiði vera dráp á dýrum að ástæðulausu. Það voru alltaf dýr á heimili hennar, stundum páfagaukar og kisur samtímis þannig að oft ríkti mikil spenna þegar fuglunum var sleppt út og halda þurfti kettinum frá. Gosi var síðasta kisan sem mamma átti og voru þau miklir félagar. Honum var komið í fóstur þegar mamma flutti að Dalbraut og hafði hún alltaf stóra mynd af Gosa sínum í öndvegi innan um myndir af öðrum nátengdum.

Mamma var mikil framkvæmdarkona og ótrúlegur orkubolti sem lét fátt stöðva sig þegar hún var upp á sitt besta. Dæmi um það er minning sem bróðurdóttir mín rifjaði nýlega upp og gerðist fyrir tæpum þremur áratugum. Þær tvær komu þá og heimsóttu mig til Minnesota þar sem ég var við nám og dvöldust hjá mér yfir sumarið. Eitthvert kvöldið var ég ekki heima og mamma áttaði sig á að hún var orðin sígarettulaus. Nú voru góð ráð dýr, tvær konur í fjarlægu landi, önnur 60 ára og hin 12 ára og engar sígarettur í húsinu.

Ég bjó í úthverfi talsvert inni í óupplýstum skógi fjarri öllum verslunum en í hlaðinu var Chervolet Camaro og lyklarnir á eldhúsborðinu. Samkvæmt frásögn frænku bar hún við að það væri orðið kaffilaust og bráðnauðsynlegt væri að gera bragarbót á því. Hún hafði hvorki ekið bíl af þessari tegund áður né rataði hún neitt í kring. Samt afréð hún að lána sér Camaroinn og keyra inn í myrkrið í þeirri von að finna einhverja verslun sem seldi mögulega kaffi og tóbak. Þrátt fyrir miklar úrtölur litlu frænku sem fannst þetta vera hið mesta glapræði fór mamma með stelpuna með sér á sportbílnum, keyrði um nágrenið þar til hún loksins fann bensínstöð og varð sér úti um kaffi og sígarettur, enda bjargarleysi ekki til í hennar orðaforða. Mörgum árum seinna fór hún að tala um þetta og lýsti bílnum sem einhverjum þeim mesta gæðingi sem hún hefði keyrt: „Maður bara rétt kom við bensíngjöfina og dýrið rauk af stað,“ sagði hún hlæjandi.

Mamma vann mestalla ævi sína hjá Reykjavíkurborg á gæsluvöllum borgarinnar, alveg þar til hún náði sjötugasta aldursári. Nær áttræðu þreif hún hjá mér skrifstofuna vikulega í mörg ár og naut þess að komast að heiman og eiga samneyti við fólkið á skrifstofunni. Svo þegar heilsan fór að bregðast flutti hún úr stóru íbúðinni sinni í Árbænum, þar sem hún hafði alið mannninn í rúm 40 ár, á dvalarheimilið á Dalbraut þar sem hún naut frábærrar umönnunar, félagsskapar og hlýju til dauðadags.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Ingibjörg Kristjánsdóttir

Útför

Kveðjuorð

Mamma