Hjartkær eiginkona  mín, móðir okkar, tengdamamma og amma, lést á sjúkrahúsi í Osló Noregi, þann 7. desember síðastliðin. Útförin fór fram frá Kolbotn Kapell þann 16. desember s.l.

Ingibjörg fæddist í Reykjavík 13. mars 1950, hún lést á Akershus sjúkrahúsinu í Lörenskog, þann 7. desember 2022. Útförin fór fram frá Kolbotn Kapell í Osló, þann 16. desember síðastliðinn.

Foreldrar hennar voru Kristjana Margrét Finnbogadóttir (f. 13.12.1927, d. 30.11.2021) og Einar Guðmundur Guðlaugsson (f. 03.10.1916, d. 03.10.2000). Ingibjörg var önnur í röðinni af fimm systkinum.  Systkin hennar eru Finnbogi Þórsson (f. 10.08.1947), Grímur Thomsen (f. 06.09.1951), Guðlaugur (f. 06.11.1953) og Margrét Bára (f.  03.02.1956)

Ingibjörg fór í skóla um leið og hún hafði aldur til, fyrst í Laugarnesskóla í 3 ár og síðan í Austurbæjarskóla þegar fjölskyldan flutti í það hverfi. Síðan í Gagnfræðaskóla Austurbæjar, á verslunarbraut. Tekur gagnfræðapróf frá þeim skóla og eftir það er hún að vinna í Útvegsbankanum í nokkur ár. 

Hugurinn stefndi til útlanda og fór hún ásamt frænku sinni Guðnýju Albertsdóttur í Lýðháskóla í Noregi í eitt ár veturinn 1971-1972. Síðan tók við vinna í Osló og þar kynnist hún fljótlega ástinni og lífsförunauti sínum í fimmtíu ár Tomm Kåre Granerud. Þau Tom eignuðust tvo drengi. Leif Einar (fæddur 14.12.1973), eiginkona hans er Jeanine og eiga þau tvær dætur, þær Heidi Elise (fædd 21.03.2018 ) og Sara Karoline (fædd 11.05.2019). Thomas Kristjan (fæddur 30.03.1982). Sambýliskona hans er Pia Skogheim og eiga þau eina dóttir Emine (18.10.2022).

[DEFAULT]

“Elsku mamma er sofnuð” voru skilaboðin sem ég fékk frá syni hennar þann 7. des síðastliðinn. Það versta hafði skeð, ástkær systir mín hafði borið lægri hlut fyrir illskæðum sjúkdómi. Það var og er erfitt að skilja þetta.

Ingibjörg var fædd í Reykjavík 13 mars 1950 hún var önnur í röðinni af fimm systkinum. Þegar Inga var að vaxa úr grasi þurfti hún oft að hjálpa til við að hugsa um yngri systkini sín og sérstaklega mig sem var yngst. Ég leit upp til hennar, fannst hún geta allt og kunna allt. Inga elskaði að fara í bíó en oftast þurfti hún að hafa litlu systir með, sem henni þótti allt í lagi. En á unglingsárunum þegar kvikmyndir með Elvis, Cliff og Bítlunum komu, þá vildi hún að sjálfsögðu bara fara með sínum vinkonum, en hún slapp ekki frá litlu systir, sem suðaði þangað til hún fékk að fara með og ég er henni þakklát fyrir það.  Sem ung stúlka vann Inga í banka þá fylgdi hún tísku þess tíma, með túberað hár, í bleikri dragt, hanska, skó og veski í stíl, hún var flottust og fallegust af öllum.  Ég var stolt af henni. 

En svo einn daginn ákvað hún að halda til Noregs, við fjölskyldan fylgdum henni á flugvöllinn þar sem hún steig upp í flugvél á vit ævintýrana. Ég bæði saknaði hennar, en var líka glöð fyrir hennar hönd. Hún fór í lýðháskóla, starfaði síðan á sjúkrahúsi og seinna í banka. En svo hitti hún lífsförunaut sinn, Tom, fyrsta myndin sem hún sendi af honum, var hann upp í fjalli með skíði á fótunum, þau giftu sig 1973 og stofnuðu heimili, eignuðust síðan drengina sína tvo. Heimili Ingu og Tom stóð okkur fjölskyldunni frá Íslandi alltaf opið. Í Noregi áttum við margar góðar stundir bæði heima og upp í bústað og ferðuðumst mikið um landið. Inga reyndi að koma í heimsókn til Íslands á hverju ári, ef hún gat,  svo að drengirnir fengju að kynnast fjölskyldu sinni á Íslandi. Hennar mesta gleði var að eignast barnabörnin sín þrjú en hluti símtala okkar síðustu árin snérist um þau. Síðasta samvera mín með Ingu var í brúðkaupi dóttur minnar í september, þar bar ekkert á veikindum hennar og okkur syskinunum óraði ekki fyrir að þetta yrði í síðasta sinn sem við hittumst.

Kæri Tom og fjölskylda, okkar dýpstu samúðarkveðjur. 

Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum


Sist gang jeg snakket foran i en kirke var i forbindelse med konfirmasjonen min, for over 25 år siden. Da leste jeg et vers under en gudstjeneste med full kirke.

Mamma var så stolt av meg da, hun mente jeg burde bli prest... 

Mamma hadde alltid tro på meg, og hun viste alltid at hun var veldig stolt av meg. De gangene jeg var og besøkte henne på sykehuset de siste to månedene sa hun til sykepleierne når de kom inn, «Dette er sønnen min», med et stolt ansiktsuttrykk.

Det føles så uvirkelig at vi i dag er her for å ta farvel med min kjære mor, som i gjennom hele livet alltid har vært tilstede for meg, gitt meg trøst, oppmuntring, omsorg og kjærlighet. Hun ga meg en klem når jeg trengte det, gode ord og gode råd når det trengtes. Hun har alltid stillt opp for meg og for oss. Hun var en fantastisk omsorgsperson, og verdens snilleste mor.

I 2020 møtte jeg min kjære samboer Pia, og mamma ble umiddelbart veldig glad i henne. Da nyheten kom om at vi skulle få et barn ble hun overlykkelig, hun gledet seg så fælt til å få et tredje barnebarn, og var så glad for at minstemann også skulle bli pappa. Hun var med oss på 3D-ultralyd i august, noe vi alle syntes var stor stas, spesielt mamma. Da hun var på Island i september hadde hun kjøpt med masse fine klær til vår lille datter, som vi skulle få i gave etter fødselen. Det ble til at vi fikk det mens vi var på Ahus samtidig i oktober. Nyheten om at det var funnet kreft kom dagen før vår kjære Emine ble født.  Heldigvis fikk mamma sett Emine noen ganger før hun gikk bort.

En god venn av meg sa her om dagen at den sorgen jeg kjenner er et produkt av all den kjærligheten jeg har fått fra min mor. Det var en grenseløs kjærlighet, som jeg kommer til å savne enormt mye. 

Kjære Mamma, jeg er så glad i deg. Jeg er så takknemlig for at du var min mamma. Savnet etter deg er helt enormt, og ditt minne vil leve videre for alltid.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Ingibjörg Einarsdóttir Granerud

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Elsku mamma er sofnuð

Minneord fra Thomas