Okkar ástkæra, sambýliskona, móðir, tengdamóðir, amma og langamma, lést á Hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð 13. janúar. 

Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju fimmtudaginn 27. janúar kl. 13. Vegna fjöldatakmarkana geta bara þeir nánustu verið viðstaddir.

Sérstakar þakkir færum við starfsfólkinu í Bandagerði fyrir kærleiksríka umönnun.

Hulda Baldvinsdóttir fæddist á Akureyri 18. október 1934. Hún lést á Hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð á Akureyri 13. janúar síðastliðinn.

Foreldrar hennar voru hjónin Baldvin Sigurðsson verkamaður, f. 22.11.1903, d.1.1.1981 og Auður Þorsteinsdóttir húsfreyja, f. 7.1.1909, d. 3.10.1992. 

Hulda var elst barna þeirra hjóna, en hin eru Hallgrímur f. 1.11.1936, Gréta f. 7.10.1938, d. 11.12.1987, Héðinn f. 29.4.1940, Gunnar f. 20.4.1944, d. 24.6.2021 og Þórlaug f. 4.12.1953.

Hulda giftist 10.12.1955 Birni Hermannsyni, f. 14.11.1931, d. 9.2.1995. Foreldrar hans voru Hermann Jakobsson f. 10.12.1894, d. 2.5.1958 og Guðrún Magnúsdóttir f. 27.3.1901, d. 1.4.1981.

Hulda og Björn bjuggu alla sína búskapartíð í Aðalstræti 54 á Akureyri. Hulda og Björn eignuðust sex börn og þau eru 1) Hermann f. 24.8.1953, d. 30.1.1997, maki, Lísa Björk Sigurðardóttir og eiga þau tvær dætur, Huldu Sif og Berglindi og fjögur barnabörn. 2) Rósa María f. 30.10.1954, maki Gylfi Pálsson og eiga þau þrjú börn, Elfu Björk, Hildi Ösp og Atla Pál og átta barnabörn. 3) Jón f. 10.3.1957, unnusta Hrönn Vignisdóttir og á hann þrjá syni, Gunnar Rafn, Héðin og Baldvin og tvö barnabörn. Móðir þeirra er Sigurlína Styrmisdóttir. 4) Davíð f. 24.3.1959, maki Gauja Jónasdóttir og eiga þau tvo syni, Björn og Róbert og þrjú barnabörn. 5) Auður Hafdís f 13.5.1962, maki Ari Þórðarson og eiga þau þrjár dætur, Hrafnhildi, Sigríði Ýri og Heru Katrínu og þrjú barnabörn. 6) Héðinn f. 27.10.1965 og á hann tvö börn, Dagbjörtu, móðir Nanna Stefánsdóttir og Daníel, móðir María Hjaltalín.

Sambýlismaður Huldu hin síðari ár var Þorsteinn Marinósson f. 30.12. 1934

Meðan börnin uxu úr grasi, einbeitti Hulda sér að uppeldi barna sinna og húsmóðurstörfum á erilsömu heimili. Þegar um hægðist fór hún að vinna á Niðursuðuverksmiðju K. Jónssonar og vann þar þar til hún lét af störfum vegna aldurs.

Hulda Baldvinsdóttir fæddist á Akureyri 18. október árið 1934, dóttir hjónanna Auðar Þorsteinsdóttur og Baldvins Sigurðssonar. Hulda var elst barna þeirra. Systkini hennar Gréta og Gunnar eru látin en Hallgrímur, Héðinn og Þórlaug kveðja í dag systur sína. 

Hulda ólst upp á Eyrinni og byrjaði snemma að vinna fyrir sér og sjá um sig. Ung kynntist hún Birni Hermannssyni, strák úr Innbænum. Hún rifjaði stundum upp að eitt sinn var hún að renna sér á skautum hér á ísilögðum Pollinum. Þá var hún tólf ára. Þar var strákur, nokkrum árum eldri en hún, sem tók upp á því að elta hana. Endaði með því að Hulda datt á svellinu. Ekki leist Eyrarrósinni á þennan freknótta Fjörulalla. Það átti eftir að breytast. Næstu fundir Huldu og Björns Hermannssonar voru notalegri og þeir leiddu til þess að þau byrjuðu að búa á æskuheimili hans í Aðalstræti 54. Þar var heimili þeirra upp frá því. Átján ára varð Hulda móðir og rétt rúmlega þrítug voru börn þeirra Bubba orðin sex. Þau gengu í hjónaband 10. desember árið 1955. 

Sonur þeirra, Hermann, lést árið 1997. Hann var kvæntur Lísu Björk Sigurðardóttur. Önnur börn Huldu og Björns eru 

Jón, unnusta hans er Hrönn Vignisdóttir,  

Davíð, eiginkona hans er Gauja Jónasdóttir, 

Auður Hafdís, hennar maður er Ari Þórðarson

Barnabörn Huldu eru 15 og langömmubörnin orðin 22. 

 Hulda var barngóð og hafði gott lag á ungviðinu. Ömmubörnin elskuðu hana og fannst gott að heimsækja hana. Þá fann hún upp á ýmsu til að stytta þeim stundir, bjó til skemmtileg leikföng og föndraði úr því sem fyrir hendi var og leyfði ýmislegt sem ekki var endilega sjálfsagt. Ef börnin fengu að gista hjá ömmu var til dæmis ekki víst að háttatíminn væri endilega hákristilegur. Heimili Huldu og Björns í Aðalstrætinu var hlýtt og notalegt og þar fundu fleiri skjól en þau sem þar áttu lögheimili. Heimagangarnir voru ófáir. Hulda helgaði heimilinu starfskrafta sína á meðan börnin voru að komast á legg en þegar um fór að hægjast heima fyrir fór hún út á vinnumarkaðinn. Hún vann á niðursuðuverksmiðju K. Jónsson þangað til hún lét af störfum fyrir aldurs sakir. 

Búskapur ýmiskonar var lengi stundaður í Innbænum. Hulda og Björn ræktuðu kartöflur í Skammagili og í næsta gili þar fyrir norðan, Búðargilinu, voru þau með kindur í bragga. 

Árið 1985 lenti Björn, eiginmaður Huldu, í alvarlegu bílslysi. Meiðslin sem hann varð fyrir voru svo mikil, að hann náði sér aldrei. Dvaldi hann á sjúkrastofnun en Hulda var mjög dugleg að heimsækja hann og kom til hans því sem næst daglega öll þau ár sem hann var þar. Björn lést árið 1995. Hulda var áfram í Aðalstrætinu til aldamóta en fluttist síðan í íbúð í Melateig. 

Nú hin síðari árin hefur sambýlismaður Huldu verið Þorsteinn Marinósson. Þau áttu góðan tíma saman og reyndust hvort öðru vel. 

Hulda átti ýmis áhugamál. Hér fyrr á tíð slóst fjölskyldan gjarnan í för með Bubba þegar hann fór í veiði. Þá smurði húsmóðirin vel og ríflega í boxin. Eftir að þau kynntust  Hulda og Steini nutu þau þess mjög að ferðast um landið á húsbílnum eða bregða sér út fyrir landsteinana á sólarstrendur. 

Hulda var fagurkeri og afburða handverkskona. Í gamla daga klippti hún börnin og saumaði á þau föt og ömmubörnin komu oft til hennar með flíkur sem þurfti að laga. Hún var útsjónarsöm enda af þeirri kynslóð sem engu vildi henda og allt átti að nota meðan nokkur kostur var á því. Hulda var flink við saumana og lagði ýmislegt fyrir sig. Oft saumaði hún föt eftir myndum úr verðlistum og ekki vílaði hún fyrir sér að sauma dúnjakka og jafnvel ábreiðu á snjósleða, svo nokkuð sér nefnt. Hún hélt áfram að sauma för á börnin þótt þau væru vaxin úr grasi. Barnabörnin fengu líka að njóta saumahæfileika Huldu. Eitt sinn kom eitt þeirra til hennar með rándýrar tískugallabuxur sem þurfti að stytta. Amma var snögg að því – og stoppaði líka samviskusamlega í öll götin sem þá voru hámóðins. Auk þess var búið að pressa brot í buxurnar þegar þær komust í hendur eigandans. Sjálf vildi Hulda vera vel til fara og hún hafði gott auga fyrir fegurð og smekklegheitum. Henni fannst mjög gaman að skoða myndlistarsýningar hér í bænum og fór oft á þær. 

Hulda var hlý kona og tók gjarnan utan um þá sem hjá henni voru. Ef einhver geispaði var hún fljót að sækja teppi til að setja á axlir þess þreytta og syfjaða. Umhyggjan var henni eðlislæg. 

Líf Huldu var ekki alltaf dans á rósum en áföllum mætti Hulda af æðruleysi og jákvæðni. Gleðin var aldrei langt undan og Hulda hafði sinn góða húmor. Hún vann verk sín í hljóði og var sínum klettur og kjölfesta á sinn fallega og hógværa hátt. Ætíð var hún til staðar fyrir sína. 

Síðasta eina og hálfa árið dvaldi Hulda á hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð en þá var heilsu hennar tekið mjög að hraka. 

[DEFAULT]

Í dag kveðjum við elsku ömmu Huldu sem var svo sannarlega Amma með stóru A-i. 

Amma Hulda var dásamleg amma og var gædd ótal góðum mannkostum en umhyggjusemi og hlýja var einkennandi. Þegar gesti bar að garði  eftir vinnudag bauð hún þeim, nær undantekningalaust, að leggja sig í sófann og fá  hitapoka og pakkaði viðkomandi inn í teppi. Annað sem einkenndi ömmu var að hún fylgdist áberandi vel með tískustraumum enda ávallt glæsileg til fara. Hún var mjög skapandi og gat saumað allt mögulegt. Hún var að sama skapi vinnusöm, hjálpsöm, lausnamiðuð, þrautseig, hrekklaus og hreinskiptin, amma gat allt.

Elsku amma þurfti að takast á við mörg áföll í lífi sínu sem höfðu  mikil áhrif á líðan hennar, sumt var ekki við ráðið en annað hefði hún ekki átt að þurfa upplifa.  Seigla ömmu var ótrúleg og átti hún gott með að sjá spaugilegu hliðarnar og oft var fíflast og nánast grátið úr hlátri. 

Við systurnar eigum mikið af fallegum minningum úr Aðalstræti en alltaf var gott að gista hjá ömmu. Fyrst í pössun hjá ömmu þar sem amma átti ekki orð yfir því hvað við urðum óþekkar þegar pabbi og mamma sóttu okkur þar sem við vorum víst svo góðar þegar við vorum bara tvær hjá henni. Það var reyndar engin furða þar sem amma dekraði við okkur á margvíslegan máta. Naglalakkstundir voru haldnar hátíðlegar en amma átti úrval af naglalökkum sem hún geymdi alltaf í kæli. Við fengum að velja en alltaf var valið það sama, Elfa valdi það glæra og Hildur það eldrauða eða dökkbleika.  Oft voru nuddstundir þar sem við nudduðum ömmu og hún okkur en það allra skemmtilegasta var að fara í fataskápinn hennar og klæða sig í föt og fylgihluti og sitja við spegilinn í herberginu hennar og skoða skartið hennar, allt heima hjá ömmu var með ævintýrablæ.

Hlýjan sem amma umvafði okkur varð til þess að þessar gistingar náðu langt fram á unglingsárin en þá voru við hvor í sínu lagi hjá henni það var betra fyrir alla. Amma keypti áskrift að Stöð 2 svo við lágum saman langt fram eftir  og horfðum á bíómyndir og amma útbjó svo samlokur með skinku, osti, ananas og kokteilsósu sem við gæddum okkur á um miðnætti. Amma fór svo fyrr á fætur en aldrei rak hún okkur á fætur svo við gátum legið tímunum saman í rúminu hennar og lesið bækur.

Þegar kærastar og tilvonandi makar mættu á svæðið þá var amma ein af þeim fyrstu sem við sögðum frá og tók hún Gumma og Katli afar vel frá fyrstu hendi og áttu þeir einnig frábær tengsl við ömmu, stundum þannig að manni þótti nóg um hvað hún tók hanskann upp fyrir þá.

Langamman amma Hulda var elskuð af börnunum okkar enda nutu þau mikillar hlýju hjá ömmu sinni og Steina. Þrátt fyrir að amma væri orðin stirð og lúin hikaði hún ekki við að setjast á gólfið og leika við þau á meðan Steini tók til góðgæti handa öllum, oftar en ekki vöfflur. 

Við erum svo lánsamar að hafa átt ömmu að og er hennar sannarlega saknað en á sama tíma vitum við að hún var tilbúin að fara og afi Bubbi og Hermann sonur hennar taka vel á móti  fallegu konunni sinni og ástríkri móður.

Við vottum mömmu, Steina og öðrum ástvinum innilegrar samúðar.

Elsku amma mín. Nú ertu komin í hvíldina þangað sem við öll förum. Nú finnur þú ekki til. Ég vil þakka þér fyrir hvað þú varst alltaf góð við mig. Það var alltaf gaman að heimsækja þig og þar fékk ég gott að borða og alltaf sagðir þú eitthvað fallegt við mig. Líf þitt var stundum ekki auðvelt, þú þurftir að annast afa minn eftir alvarlegt slys í mörg ár. Einnig misstir þú frumburð þinn Hemma allt of snemma. Það er skrítið að þú sért farin. Ég bið góðan Guð og Jesú að varðveita ástvini og vini á þessari stundu.

Hugmyndir fólks um þýðingu þess að vera klettur kallar gjarnan á hugmyndina um stóran og stæðilegan einstakling með hljómstyrka mikla rödd sem leggur línurnar og stjórnar með styrkri hendi. Þetta er þó ekki lýsing á ömmu Huldu sem við kveðjum nú með ást og hlýju í hjarta. Amma Hulda var hvorki stór né hafði hátt en hún var svo sannarlega kletturinn okkar í Aðalstræti 54. 

Amma Hulda er dæmi um alþýðuhetju þess tíma sem þurfti að hafa fyrir lífinu. Þær voru margar áskoranirnar sem hún stóð frammi fyrir sem ung kona þegar kom að því að stofna heimili með afa Bubba. Heimilið var stórt og líflegt með kröftugan sex systkinahóp auk þess sem heimilið í Aðalstrætinu var oft skjól margra í gegnum tíðina. Alltaf hlýtt og gott viðmót sem mætti gestum, jafnt ungum sem öldnum.  Það var að mörgu að huga á stóru heimili og amma Hulda og afi Bubbi leystu í sameiningu þær áskoranir sem þau stóðu frammi fyrir. Þau voru samhent í að leysa verkefni dagsins  þó að verkaskiptingin væri nokkuð skýr eins og gjarnan var á þessum tíma.  

Verkefni húsmóðurinnar væri æði mörg. Það voru ekki bara eldhúsverkin sem leysa þurfti frá morgni til kvölds heldur einnig fjölbreyttur og flókinn saumaskapur, þar sem amma Hulda töfraði fram nánast allan þann klæðnað og aðra nytjamuni, án þess að hafa snið sér til aðstoðar. Hún fikraði sig einfaldlega áfram með þessa hæfni svo úr urðu allt frá tískuflíkum yfir í flóknar yfirbreiðslur yfir tól og tæki. Svo ekki sé nú minnst á lagfæringar á íshokkýbúnaði sem bræðurnir voru duglegir að biðja mömmu sína um að bæta.  Amma Hulda hafði þetta einfaldlega í sér. Hún var listræn, hafði auga fyrir því sem fallegt er og tókst að gefa hinum ótrúlegustu hlutum nýjan og skemmtilegan tilgang. Þar fór saman hugvit og nýtni – hæfni sem þykir eftirsóknarverð í dag og mundi án efa vekja athygli á samfélagsmiðlum nútímans. En hjá ömmu Huldu byggðist þörfin frekar á reynslu hennar af því að hafa aldrei fengið neitt upp í hendurnar og því þurfti að nýta það sem til var. Við, ömmu, - og langömmubörnin, höfum sannarlega notið hugvits og hugmyndaauðgi ömmu Huldu með því að leika með tvinnakefli sem urðu í leik að stórum perlufestum og dósir og dollur urðu að byggingarefni fyrir kastala og önnur mannvirki.   

Í kletti felst festa og það einkenndi ömmu Huldu. Hún var hlý, elskandi og umhyggjusöm. Allt það sem skiptir máli fyrir barn að njóta og upplifa í uppvexti. Hún veitti okkur öryggi og hafði alltaf tíma til að veita okkur athygli, þrátt fyrir að hafa mikið fyrir stafni. Hún hélt í höndina á okkur, strauk yfir hárið, spurði hvernig okkur liði, sagði hversu mikið henni þætti vænt um okkur og sýndi lífi okkar áhuga. 

Þetta breyttist ekki eftir  að  við uxum úr grasi og urðum fullorðin. Amma Hulda hélt áfram að halda í höndina á okkur og segja hversu mikið hún elskaði okkur.  Hún hlustaði á frásagnir okkar af áskorunum sem við stóðum frammi fyrir að leysa sem fullorðnir einstaklingar, sem og ævintýrunum sem lífið hafði upp á að bjóða – ef til vill ævintýri sem hún hefði svo gjarnan vilja geta notið sjálf sem ung kona en átti þess aldrei kost.   Sömu hlýju, ást og umhyggju hafa svo langömmubörnin notið. 

Söknuðurinn eftir hlýrri og tryggri hönd ömmu Huldu er mikill en við vitum að nú er hún komin á góðan stað og vakir yfir okkur sem engill. Hún sagði alltaf við kveðjustund:  „Farðu nú gætilega elsku vina mín og megi englarnir vaka yfir þér.” Núna er hún elsku amma Hulda engillinn sem vakir yfir okkur um ókomna tíð.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Hulda Baldvinsdóttir

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Þakkir

Amma Hulda

Elsku amma

Elsku amma Hulda