Hjalti Sigurðsson fæddist þann 16. apríl 1950 og lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Neskaupsstað þann 4. September 2022 eftir stutta en erfiða baráttu við krabbamein.

Aðstandendur vilja koma sérstökum þökkum til starfsfólks sjúkrahússins í Neskaupsstað og þökkum hlýhug í okkar garð. 

Hjalti var uppalinn í Reykjavík og lærði rafvirkjun í iðnskólanum í Reykjavík. Hann var virkur í starfi Flugbjörgunarsveitarinnar í Reykjavík og einkenndi það starf hann alla tíð þar sem hann hafði mikinn á huga á útiveru, umhverfismálum og hjálpasrstörfum almennt. Hann starfaði um tíma í Þýskalandi hjá AEG og var hann alla tíð mikill þjóðverki í sér. Hjalti réði sig í tímabundnar afleysingar á Eskifirði haustið 1975 þar sem hann kynnstist Þóreyju Dögg. Hann var ávallt mikill Eskifirðingur og taldi sig fremur Eskfirðing en af suðurlandinu. Hann starfaði sem rafvirkji hjá Elías Guðnasyni, svo hjá Hraðfrystihúsinu á Eskifirð og árið 1982 hóf hann að vinna sjálfstætt. 2003 hóf hann störf hjá Rafhönnun, síðar Mannvit við uppbyggingu og störf við Alverið í Reyðarfirði. 2003 stofunum þau verslun á Eskifirði og ráku hana í fimm ár. Hann var alla tíð virkur í félagsstörfum. Hann var í Lions, JC, Björfunarsveitinni Brimrún á Eskifirði og bæjarstjór Eskifjarðar. 

Hans helstu áhugamál voru umhverfismál, útivera, ferðalög innanlands og utan og trésmíði úr íslenskum öspum sem hann hjó sjálfur niður. 

[DEFAULT]

Hjalti Sigurðsson fæddist þann 16. apríl 1950 á fæðingardeild Landspítala Íslands sem þá var tiltölulega nýtekin til starfa. Hann var næst elstur barna hjónanna Sigurðar Péturs Þorleifssonar, og Valgerðar Auðar Elíasdóttur sem lengst af ráku saman í ljósmyndaversluninna Amatör við Laugaveg. Elst systkinna hans er Þorleifur, þá kom Hjalti, Margrét og Sigurður. Auk þess voru hálfsystkynin Gísli (sem er látinn), Sigrún Elsa og Jón. Öll syrgja nú ástkæran bróður. Mest er þó sorg móður sem lifir elskulegan son sinn.

 Fjölskyldan bjó í miðbænum, á Mánagötu, síðar á Lokastíg, en flutti um 1970 inn smáíbúðarhverfi, í Melgerði. Eins og gaf að skilja gekk Hjalti í Austurbæjarskólann og lauk þaðan fullnaðarprófi eins og það hét þá, 14 ára gamall. Hann fór á hverju sumri í sveit að Sólheimum í Landbroti frá 7 ára aldri fram að fermingu. Honum leið vel í sveitinni og bar ávallt hlýjan hug til staðarins og ábúenda, þeirra Kristjönu Jónsdóttur og Magnúsar Auðunssonar og heimsótti staðinn iðulega í seinni tíð. Varð börnum þeirra Helga og Guðrúnu og Hjalta vel til vina. 

14 ára fór hann svo að vinna á eyrinni eins og þá var algengt og fór síðan í fragtsiglingar með föður sínum á Brúarfossi. Um 16 ára aldur venti hann sínu kvæði í kross og fór Iðnskólan að læra rafvirkjun. Komst hann á samning hjá Bræðrunum Ormsson og lauk þaðan sveinsprófi í rafvirkjun og vann þar eftir áfram eftir sveinspróf. Ævintýraþráin blundaði í Hjalta og sóttist hann eftir að komast í vinnu hjá AEG í þýskalandi. Höfðu hann og vinur hans og samstarfsmaður hjá Bræðrunum Ormsson, Eyjólfur, sótt þýskunámskeið og þóttust færir í flesta sjó. Forsvarsmenn hjá Bræðrunum Ormsson skrifuðu meðmælabréf með þeim félögum til AEG. Fór svo af komust í vinnu hjá AEG og voru þar um nokkurra mánaða skeið. Lærðu heilmikið um nýjustu heimilistækja og fullkomnuðu þýskukunnáttu sína.

Um svipað leyti og hann hóf nám í rafvirkjun gekk Hjalti í Flugbjörgunarsveitina í Reykjavík. Má segja að það hafi verið mikið gæfuspor. Þar kynntist hann sínum bestu og traustustu vinum, enda verða menn á slíkum félagsskap að geta treyst félögum sínum 100%. Þarna æfðu menn ekki bara líkamlegt atgervi, heldur ekki síður andlegu hliðina og lærðu að stjórna og bregðast við í krefjandi aðstæðum. Átti þetta eftir að koma að góðum notum síðar, ekki síst í samfélaginu hér fyrir austan. Fóru þeir á þessum tíma í ferðir sem enginn hafði farið áður, fyrst þvert yfir landið og síðar langsum yfir landið. Á þeim tíma var fjarskiptatæknin annars eðlis en í dag og máttu ættingjar og vinir bíða milli vonar og ótta, allt frá því lagt var af stað og þangað til þeir skiluðu sér af fjöllum. Hann var því búinn að krossa landið þvert og endilangt í bókstaflegri merkingu. Lesa má um nokkur afrek Hjalta og hans félaga í afmælilisriti Flugbjörgunarsveitarinnar frá 2020.

Heimkominn frá Þýskalandi keypti hann ásamt foreldrum sínum Melgerði 17, sem þá má segja að hafi verið hálfbyggt og fór mikil vinna allrar fjölskydunnar í að klára byggingu þess og standsetja. Jafnframt hóf hann nám í öldungseild Hamrahlíðarskólans og sótti nokkra áfanga þangað.

En eins og ævintýraþráin bar hann til Þýskalands á sínum tíma var annað ævintýri í uppsiglingu. Auglýsing í blaði var örlagavaldurinn. Auglýst var eftir rafvirkja til vinnu úti á landi í 3 mánuði. Ekki var tekið fram hvar en fljótlega kom þó í ljós að um VEG var að ræða. Réð hann sig til þriggja mánaða til Eskifjarðar. Allir vita hvernig það ævintýri fór og e.t.v. má segja að ráðningartímabilinu sé nú loksins lokið. 

Hjalti kom til Eskifjarðar haustið 1975 til þess að vinna á rafmagnsverkstæðinu hjá Elísi Guðnasyni. Þar tóku örlagadísirnar völdin þegar hann hitti þar starfsstúlku í verslun Ella Guðna. Þetta var Eyja Dögg. Eitthvað lendgist í þessu þriggja mánaða ráðningasambandi því að Hjalti fór aldrei aftur frá Eskifirði, enda varð hann frá fyrstu tíð mjög mikill Eskfirðingur. Ef hann var spurður hvaðan hann væri, kvaðst hann alltaf vera frá Eskifirði. Síðar var hann beðinn um að stofna rafmagnsverkstæði Hraðfrystihúss Eskifjarðar, þar sem hann starfaði fram til 1982 en þá hóf hann að starfa sjálfstætt sem rafvirkji á Eksifirði. Hjalti hóf svo störf hjá Rafhönnunn, síðar Mannvit árið 2003 og vann að messtu við stöf tengdu við Álverinu á Reyðarfirði. Árið 2003 opnuðu þau hjónin verslun á Eskifirði sem þau ráku í 5 ár. 

Hjalti og Eyja hófu búskap sinn á Hlíðarendaveg 4b, í kjallaranum hjá Huldu og Ingvari í febrúar 1976. Þau giftu sig svo 21. ágúst 1967 í Reykjavík. 1977 byrjuðu þau að byggja Svínaskálahlíð 19 og fluttu þar inn vorið 1979 og bjuggu þar þangað til 1998 þegar þau fluttu inn í. Húsið var þá í afleiddu ástandi og má segja að Hjalti hafi gefið húsinu nýtt líf og endurbyggt það með aðstoð góðra manna en segja má að búið er að skipta um allt nema grindinna. Þetta var nokkurskonar eilífðarverkefni því hann var fram á síðasta dag að vinna við húsið og umhverfið. Hjalti gat sjáldan haldið sig við eitt verk í einu, og þess vegna keypti einnig Brekku, við hliðina á Laufasi til þess að fá útrás fyrir þessari þörf að vera gera eitthvað. Þarna var hann kominn með tvö hús, tæpa tvo hektara af landi, kofa og bíslkúr til að hafa eitthvað fyrir stafni. Hann kláraði samt ekki alltaf allt jafn hratt og hann byrjaði á nyjum verkefnum, svona eiginlega fannst honum gott að halda hlutunum opnum til þess að geta hlaupið í eitthvað. 

Hjalti og Eyja Dögg eignuðust þrjá drengi. 

Sigurður Pétur fæddist 15. júní 1977 og er giftur Jónínu Pálsdóttur. Börn þeirra heita Marta Þyrí, fædd 2007 og Elvar Leví, fæddur 2010. Lengst af hafa þau búið á Akureyri en búa nú á Spáni

Þórhallur fæddist 27 ágúst 1980 og er giftur Guðlaugu Dönu Andrésdóttir og eiga þau börnin Andres Leon, fæddan 2003, Svanlaug Kara 2013 og Rúrik Dan 2019. Þau hafa lensgt af búið á Eskifirði. 

Kristnn Bjarki, fæddur 16 janúar, í sambúð með Dagnýju Ósk Vestmann. Stjúpdóttir Kristins heitir Emilía, fædd 2009 og saman eiga þau Kristofer Hjalta, fæddur 2021. Það voru búsett í Reykjavík en fluttu nýlega til Danmerkur. 

Eitt af þvíð sem mótaði lífsviðhorf Hjalta hvað mest var fyrst og fremst í gegnum björgunnarstörf og sjúkrabílaakstur Þetta kom berlega fram í hans áhugamálum sem tengdust útivist, gróðri og gróðurrækt, ferðalögum og umhverfismálum. Hjalti var langt á undan öllum byrjaður að flokka allt rusl, og segja má að þetta hafi lengst af verið helst bitbein hjónabands þeirra Hjalta og Eyju, því hann yfirfór allt rusl, passaði að allt væri rétt flokkað, og þegar ekki var hægt að koma öllu í rétt endurvinnsluferli, þá safnaði hann þessu flokkuðu inni í bílskúr við fálegar undirtektir Eyju. Þegar Hjalti hætti að vinna átti timburvinnsla allan hug hans. Hann fór að saga niður Aspirnar á landi þeirra Eyju, hann lét saga þar niður í borð og fór að smíða húsgögn úr þeim í garðin. Hann smíðaði tildæmis bekk sem hann setti út á Svínaskála fyrir gangandi, tveir inni í dal, annar bekkur ofan við bæjinn sem þeir sátu frá Veðurstofunni við mælingar, annar í Vöðlavík. Hann talaði mikið um að smíða fleiri bekki og borð og dreyfa þeim um bæinn fyrir bæjarbúa. Til marks um hve stórhuga hann var með timburframleiðsluna hafði hann tildæmis safnað kopar í mörg ár sem hann seldi til þess að kaupa mikinn og stóran þykktarhefil sem hann hlakkaði mikið til að nota. Þarna átti að koma framleiðslunni af stað fyrir alvöru. Hann náði að safna fyrir honum og kaupa hann en hefillinn komst aldrei nema inn í graðskúrinn hans á Eksifirði og í samband. Aldrei náði Hjalti að nota þykktarhefilinn sinn og fannst honum það mjög um það. 

Hjalti var afar hagsýnn maður og líklega erfði hann þann eiginleika frá móður sinni en honum þótti fátt skemmtilegra en að gera góð kaup, ,,gera góðan díl“. Hvort sem það voru strigaskór á rýmingarsölu eða skrúfusett í Byko á Reyðarfirði þá gaf það honum mikla gleði og ánægju að gera góð kaup. Hagsýni hans í bland við stjórnmálaskoðanir hans birtist líklega best í öllum sovésku bifreiðum sem hann fjárfesti í á sínum tíma. Synir hans voru á sýnum yngri árum ekki alveg jafn ánægðir með bílasmekk föður síns en þegar bæjarrúnturinn var tekin forðuðust þeir að láta sjá sig í bílunum, beygðu sig og földu. Í því samhengi má einnig nefna þýsku pólkatónlistina sem var í miklu uppáhaldi hjá Hjalta en þýsku melódíurnar hafa gert sér bústað í heilabúi sonanna og dvelja þar, þar sem eftir er, við mismikinn fögnuð.

Þegar strákarnir voru ungir var ósjaldan farið í útileigur og er minnistæðar ferðirnar sem voru farnar á tveggja dyra Daihatsu Charade-inum með litlu hringlaga gluggunum af aftan. Öllu var pakkað í bílinn, strákarnir settir inn og spenntir í fjögurra punkta belti, sem ekki tíðkaðist í þá daga, en var þetta einkennandi fyrir framsýni Hjalta. Í lok einnar útileigunnar á Akureyri var búið að taka tjaldið niður og farangurinn var í stafla fyrir utan bílinn. Stóð þar ónefndur maður sem horfði yfir fjallið á farangrinum og fimm manna fjölskylduna og gefur sig á tal við Eyju. ,,Ég ætla bara að fá að fylgjast með hvernig þig komið öllu þessu í bílinn“. En viti menn, Hjalti kom að sjálfsögðu öllu inn í bílinn, hver sentimetri nýttur og fjölskyldan hélt að stað heim.

Hjalti var mjög mikið í félagsstörfum. Hann var lengi vel í Bæjarstjórn og forseti bæjarstjórnar, hann var alla tíð mjög vikur í Lions, var formaður Björgunarsveitarinna á Eskifirði, starfaði með JC og margt fleira. Hjalti hafði mjög sterkar skoðannir á flestu í lífinnu, og sérstaklega þegar kom að stjórnmálum. Hann var mikill vinstri maður og var umhugað um að allir hefðu jöfn tækifæri. 

Hjalti var jafnan mjög blíður og hafði gott lundarfar. Hans útrás fyrir reiði var að blóta, og átti hann mjög mikið safn blótsyrða sem hann gat fléttað saman í lögu máli. Stundum var hann búinn að gleyma yfir hverju hann var svona reiður þegar hann lauk blóts lestrinum. Sonum hans þótti reyndar gaman að því að það ljósta sem hann sagði, þegar hann átti engin orð til að lýsa óánægjusinni, þá notaði hann orðið Fjörufálki! 

Hans helstu einkenni voru líklega hjálpsemi. Honum þótti aldrei neitt tiltökumál að rétta hjálparhönd, og ekki var hann alltaf mikið fyrir að innheimta fyrir vinnuna. Greiðsemi var líklega hansa aðalsmerki og þótti honum mjög mikið til þess koma hjá öðrum. Hann var samt mjög fylgin sér.

Helsufar Hjalta var gríðarlega gott í gegnum árin. Hann var alla tíð mjög heilshraustur og í góðu formi og kenndi sér aldrei meins. Í störfum sínum hjá Veðurstofunni við flóðaeftirlit, og var bara síðastliðinn vetur að ganga á fjöll við flóða erftirlit. Hinsvegar hafði hann haft á orði í vetur að hann væri farinn að finna að ellinn væri að nálsgast því honum fannst hann vera farinn að missa mikið þol. 

Síðastliðinn vetur fór Hjalti að kenna sér meins í baki og þynnd. Eftir nokkrar greiningar og kom stóri dómurinn loks þegar í ljós kom að hann var með krabbamein í brisi. Þrátt fyrir mikið áfall og að okkur væri öllum ljóst hvert stemmdi var óljóst hve mikill tími væri til stefnu. Krabbameinsmeðferð hóft strax en fljótt var ljóst að meðferðin bar ekki mikinn árangur og heilsu Hjalta hrakaði ört en aldrei lét Hjalti neinn beinbug á sér finnast og talaði ávallt um framtíðina. Fáum dögum fyrir andlátið, var hann til dæmis að skipuleggja næstu vikur í tiltekt með sonum sínum í bílskúrnum. Degi síðar kom í ljós í myndatöku að krabbameinið hafði dreyft sér mjög víða og að meðferð yrði umsvifalaust hætt. Synir hans komu sér allir heim, frá Spáni, Danmörku og utan af sjó til að vera hjá Hjalta síðustu stundirnar. Hjalti lést rúmum tveimur sólarhringum eftir að meðferð var hætt, eða klukkan 23:12 sunnudagskvöldið 4. september friðsamlega í faðmi fjölskyldu sinnar á Fjórðungsjúkrahúsinu á Neskaupsstað. 

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Hjalti Sigurðsson

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Þakkir

Minningarorð