Hjalti Óli Eiríksson var fæddur í Reykjavík hinn 24. október 1980. Hann lést af slysförum 14. ágúst 1998. Foreldrar hans eru Eiríkur Hjaltason, f. í Reykjavík 12.5. 1947 og Jóhanna Sigríður Sigmundsdóttir, f. á Bjarghóli V-Húnavatnssýslu 16.4. 1951. Þau eignuðust þrjú börn. Elstur er Kristinn Helgi, f. í Reykjavík 27.3. 1969, fyrrverandi sambýliskona Helga Ágústa Jónsdóttir, f. 8.5. 1971. Börn þeirra eru: Elvar Þór f. 29.5. 1991 og Agnar Freyr, f. 2.12. 1994. Næstelstur er Heiðar Sigmar, f. í Reykjavík 31.3. 1972, eiginkona Anja Maria Zillke fædd í Þýskalandi 12.12. 1963. Dóttir þeirra er Ólína Jóhanna, f. 24.4. 1994 í Þýskalandi. Hjalti Óli var yngstur af þeim bræðrum hann stundaði nám við Fjölbrautaskólann í Garðabæ. Einnig vann hann við póstdreifingu síðustu tvö sumur.

Hjalti Óli Eiríksson Ég óska þér hjartanlega til hamingju með afmælið, litli bróðir. Í dag hefðir þú orðið 18 ára gamall.

18 ár eru ekki langur tími þegar maður hefur mikið fyrir stafni og ætlar að gera mikið úr lífi sínu eins og þú varst búinn að ákveða.

Það er svo margs að minnast sem okkur hefur tekist í gegnum lífið, þegar þú varst lítill passaði ég þig þegar mamma og pabbi þurftu að skreppa frá. Það var stundum ekki auðvelt að fylgjast með þér, að þú rifir ekki og tættir úr skápum og skúffum eða dyttir niður tröppurnar í Lyngholti sem voru nokkuð brattar. Þér þótti voða gaman að leika með Playmo-dótið mitt og járnbrautarlestina. Já, þetta var ekki auðveldur tími, ég 9­10 ára, þú 1­2 ára.

Tíminn leið svo hratt og þú stækkaðir með hverjum deginum sem leið og varst kominn á leikskóla og síðan í barnaskóla áður en ég vissi af og við brösuðum mikið saman þennan tíma og áttum góðar stundir.

Eitt sumarið fór ég í sveit á Snæfellsnes og um sumarið fékkst þú að koma til mín í heimsókn til að skoða sveitalífið. Ég held bara að þér hafi litist nokkuð vel á að þurfa að moka flórinn og reka beljurnar út á tún. Þetta var kannski ekkert framtíðarstarf í þínum augum en samt höfðum við gaman af að dunda við þetta saman. Þú fékkst að keyra traktorinn og stýra skellinöðrunni minni. Það fannst þér best við sveitina; að fá að keyra tækin.

Nokkrum árum síðar fór ég til Þýskalands. Þá höfðum við ekki eins oft samband, en við gátum þó talað saman í símann nokkrum sinnum áður en þú komst með mömmu og pabba í heimsókn, einu ári síðar. Ég ætlaði varla að þekkja þig, þú varst orðinn miklu stærri og sterkari en ég átti von á.

Við fórum í ferðalag um Þýskaland saman sem var mjög gaman. Síðan flaug ég með ykkur heim til Íslands og var þar í smátíma. 

Ég held að það hafi verið sumarið '92 sem þú komst í fyrsta skiptið einn til mín út, til að hjálpa mér í hestabransanum. Þú hafðir, að ég held, engan rosalegan áhuga á hestum, en samt, það var hægt að hugsa sér eitthvað verra en að ríða út á góðum töltara í skínandi sólskini. Sumarið leið hratt og við áttum margar góðar stundir og sá tími kom að þú þurftir að fara heim aftur til að fara í skólann. Það var aldrei auðvelt að þurfa að kveðja þig og vera einn eftir, þó að við höfum oft rifist og slegist þau sumur sem þú komst til mín. En ég held að það tilheyri góðri bræðravináttu að vera ekki alltaf sammála. Að minnsta kosti fannst okkur það.

Eitt af rifrildum okkar er mér minnisstæðara en önnur. Við vorum að borða pylsur inni í stofu og ég byrjaði að stríða þér. Þú stóðst upp og hentir pylsunni beint í mig án þess að hika, þannig að ég leit út eins og ein með öllu. Síðan stukkum við báðir út á gólf og þar var ekkert gefið eftir, hnefarnir og lappirnar gengu í allar áttir. Það vildi þannig til að mamma og amma höfðu komið í heimsókn til mín frá Íslandi nokkrum dögum fyrr. Ömmu fannst þetta ekkert fyndið og alls ekki við hæfi og skellti sér út á gólf til að stöðva slagsmálin og tók mig taki, þannig að ég gat ekkert gert. Þú notaðir tækifærið og gafst mér einn beint á andlitið, þannig að ég fékk svona hálft glóðarauga og þannig enduðu slagsmálin og við vorum orðnir bestu vinir eftir nokkra klukkutíma, enda ekkert illt í gangi, bara verið að láta vita hvor var hraustari þennan daginn.

Þú varst hjálpsamur við tamningar og hirðingu hrossanna sem ég var með. Ég man sérstaklega eftir einum rauðum hesti sem þú varst ekki mjög hrifinn af. Hann var kallaður Hlaupa-Rauður vegna þess að hann átti það til að rjúka, en samt sem áður varst þú tilbúinn að prufa hann strax eftir að hann kom til okkar. Þú lagðir á hestinn og skelltir þér á bak á hringvellinum. Fyrst var riðið hægt, síðan jókst þú ferðina í tölt og kallaðir til mín: "Af hverju þorðir þú ekki á bak, bróðir?" Á sama augnabliki rauk hesturinn á fulla ferð. Hann hljóp svo hratt að ég hélt að þetta yrði þín síðasta ferð. Ég stökk út á völlinn og reyndi að stoppa hann, en hann var alveg trylltur og jók ferðina enn meira. Ég stökk til hliðar til að verða ekki undir honum. Beygjurnar á vellinum eru næstum því 90 gráður og varla hægt að ná þeim á þessari ferð. Ég kallaði til þín: Ekki stökkva af baki, ég stoppa hann í næstu beygju. Hesturinn kom í beygjuna og þá sá ég nú bara hvar þú flaugst í stórum boga og lentir langt utan við völlinn. Ég hélt að þú værir stórslasaður og hljóp til þín til að athuga með þig. Það fyrsta sem þú sagðir var: "Náðu í stóru stangirnar, ég ætla að sýna þessari bikkju hvar Davíð keypti ölið," og stóðst upp og burstaðir af þér drulluna. Ég átti ekki orð yfir þetta hugrekki. Ég hefði aldrei farið á bak aftur, en þú gerðir það og sýndir hestinum hvað þú gast.

Það eru svo margar ógleymanlegar samverustundir sem hægt er að rifja upp, en þegar maður ætlar að skrifa þær niður gengur ekkert, ég er eins og dofinn. Kannski vil ég bara halda þeim fyrir okkur, en samt langar mig að minnast þess tíma sem þú varst hjá mér síðast. Hann var sá skemmtilegasti og besti sem við áttum. Þú hringdir í mig í desember '97 og spurðir hvort þú gætir ekki komið til mín. Ég átti ekki orð. Hvað! Ætlarðu ekki í skólann? "Nei," sagðir þú, "get ég komið eða hvað?" Ég fann strax að það þýddi ekkert að reyna að fá þig ofan af því að hætta við að fara í skólann. Það var ekki það að ég vildi ekki að þú kæmir. Mér fannst réttara að þú færir í skólann en samt hlakkaði ég rosalega til að þú kæmir og spurði strax: Hvenær ertu að hugsa um að koma? Þú sagðir: "Einhvern tímann í janúar, ég er að vinna í póstinum núna og kem þegar ég verð búinn þar." Ég gat varla beðið eftir þeim degi sem þú kæmir, enda orðinn hundleiður á að þurfa að vinna verkin alltaf einn og ég hlakkaði til að fá góðan félagsskap. Dagurinn sem þú skyldir koma rann upp og ég fór út á flugvöll að ná í þig. Spennan yfir að sjá bróður sinn var mikil. Ég vissi varla hvað ég átti að segja, því svo mikið hafði gerst síðan við sáumst síðast og sögurnar voru margar sem segja þurfti. Það var eins og við hefðum ekki sést í fjölda ára. Daginn eftir að þú komst fórum við að ná í tölvuna þína en hana hafðir þú sent með frakt. Hún var sett upp og gerð klár fyrir notkun. Síðan tengdum við tölvuna þína við tölvuna mína og uppáhaldsleikurinn okkar var settur inn, við spiluðum hvor á móti öðrum klukkustundum og dögum saman en alltaf vannst þú, það var sama hvað ég reyndi. Það var varla tími til að vinna verkin fyrstu dagana, áhuginn á tölvuleikjum og forritum var svo mikill að við sátum langt fram á nætur.

Þú varst ekki í vandræðum með að búa til heimasíðu á Internetið fyrir mig, hugmyndirnar streymdu frá þér í sambandi við það. Þegar við fórum útí það að búa til viðskiptaforrit fyrir fyrirtækið hjá mér, endaði það með því að við gátum selt eitt eintak af því fyrir góðan pening. Þá vorum við stoltir af okkur enda bara tómstundaforritunarmenn.

Þennan vetur þurfti að smíða mikið og gera á búgarðinum hjá mér. Þér fannst stundum voðalegt vesen á mér þegar ég byrjaði að telja upp hvað við ættum að gera næstu daga en varst samt alltaf klár í slaginn. Þú kynntist nokkrum stelpum nánar og varst nokkuð montinn með þig að segja frá hvað gerðist en samt fékk ég aldrei að vita allt þótt ég hafi reynt mikið enda rosalega forvitinn. Áhuginn á hestamennskunni óx mikið hjá þér þennan vetur og nú var komið að því að þú ætlaðir að fara á hestamannamót og keppa. Við fengum lánaða tvo hesta, sem voru nokkuð góðir, þremur dögum fyrir mót og æfðum okkur eins og hægt var, enda tíminn ekki mikill. Svo kom að keppninni, þú fórst, að springa úr spennu, inná völlinn og gerðir það sem hægt var að gera. Hesturinn var ekki nógu góður, þannig að þetta gekk ekki upp og þú varst ekki ánægður með það en samt reynslunni ríkari og til í næsta mót. 

Tíminn leið hratt en ljúft, nú kom sá dagur sem ég var að vona að aldrei þyrfti að koma, þú fórst að tala um að fara heim, ég vissi strax að fyrst þú minntist á að fara heim þá varstu búinn að ákveða það og því yrði ekki breytt. Þú hringdir í mömmu og lést vita að þú værir á leiðinni heim og ætlaðir að reyna að fá vinnu í póstinum aftur. Auðvitað fékkstu vinnu þar strax, enda vel liðinn starfsmaður þar.

Dagurinn rann upp, 22. júní. Ég keyrði þig á flugvöllinn, kveðjustundin var komin. Ég vissi að við myndum ekki hittast strax aftur enda hafðir þú miklar áætlanir fyrir framtíðina, skólinn var framundan. Þú ætlaðir ekki að verða "ólærður skítmokari", einsog þú lýstir mínu starfi stundum, nei, þú varst ákveðinn í að verða ríkur barón á Íslandi og geta leyft þér að gera það sem þér dytti í hug í framtíðinni. Ég kvaddi þig hálfstamandi enda ekki auðvelt að kveðja sinn besta vin og bróður eftir svona langan og góðan tíma. Ég á aldrei eftir að gleyma þessari stundu, það var einsog mér fyndist að við myndum aldrei hittast aftur, mér fannst ég vera svo einmana og yfirgefinn í marga daga á eftir, enda saknaði ég þín mikið.

Tíminn leið, við töluðum saman nokkrum sinnum, eftir að þú varst farinn heim, til að segja hvor öðrum fréttir af því sem gerst hafði í millitíðinni.

Þegar mamma hringdi í mig að morgni laugardagsins 15. ágúst og sagði: "Heiðar, ég verð að segja þér rosalega, rosalega slæma frétt, bróðir þinn, Hjalti Óli, er dáinn." Það var eins og tíminn hefði numið staðar. Ég vissi ekki hvað ég átti að segja eða gera, mér fannst einsog lífið hefði engan tilgang framar fyrir mig, mér fannst ég vera einn og yfirgefinn hér í Þýskalandi, ég gat bara grátið og hugsað til þín. Það fór í gegnum huga minn á nokkrum sekúndum: Hvar ertu núna? Hvað gerðist? Af hverju þú? Ég vildi bara komast strax heim til Íslands, heim til fjölskyldunnar, til mömmu og pabba, heim til þín.

Elsku vinur og bróðir, ég þakka þér fyrir öll þau handtök og stundir sem við áttum saman í gegnum þitt stutta líf. Það er rosalega sárt að missa svona góðan vin, góðan bróður eins og þú varst. 

Anja og Ólína Jóhanna þakka þér fyrir allar þær indælu stundir sem þær áttu með þér í gegnum tíðina. 

Það sem við höfum nú er falleg minning um þig, bróðir, vinur og frændi, sem á eftir að lifa í huga okkar þangað til við hittumst næst. 

Kveðja frá foreldrum og bræðrum.

Við áttum ungan eðalhlyn,

sem yndi veitti á leið.

Við áttum hann sem okkar vin,

um átján ára skeið.

En seint um kvöld einn sumardag,

er sól í ægi hvarf,

þá söng hans harpa síðasta lag,

þá síðast vann hann starf.

Við kveðjum þennan unga hlyn, 

með ekka og tár á kinn.

Við kveðjum þennan góða vin.

Við kveðjum hann um sinn.

(Eiríkur Hjaltason.) Heiðar, Anja og Ólina Jóhanna. 

Jæja, elsku bróðir minn, núna verð ég víst að kveðja. Þú varst stórt ljós í mínu hjarta sem ég geymi og ekki síður í fjölskyldu

Hjalti Óli Eiríksson Jæja, elsku bróðir minn, núna verð ég víst að kveðja. Þú varst stórt ljós í mínu hjarta sem ég geymi og ekki síður í fjölskyldu minni.

Margs er að minnast frá öllum þeim góðu stundum sem við áttum saman. Oftast voru það stundir sem við gátum strítt hvor öðrum. Þú varst duglegastur af okkur bræðrum á skólagöngunni, þar varstu á heimavelli, renndir í gegnum prófin þótt mér fyndist þú alltaf vera að gera eitthvað annað skemmtilegra en að læra, pæla í tölvunni eða hitta alla vinina sem þú áttir. Ég er viss um að það eru ekki margir sem hafa átt jafnmarga góða vini og þú. Mér er í huga núna þegar við hittumst síðastliðinn apríl úti í Þýskalandi, þar varstu eins og svo mörg önnur sumur hjá Heiðari að vinna við hrossin, þar var enn einn heimavöllurinn þinn. Að slást við hrossin í járningum og þjálfa þau, gera öll þau verk sem þurti að gera með Heiðari. Einn daginn var ég eitthvað svo svangur, mig langaði í hamborgara. Þú varst þá spurður hvort þú nenntir að hlaupa yfir götuna á McDonalds. Þá spurðir þú strax: Hvað borgarðu mér fyrir? Auðvitað vissi ég að þú færir ekki nema við gætum samið um verð og úr varð að þú fékkst 10 mörk fyrir ferðina. Alltaf var gaman að semja um verðið fyrir hlaupin við þig, bróðir.

Ég var aldrei í vafa um að þú ættir eftir að afreka mikið í framtíðinni og ég veit núna að þú hefur mikið fyrir stafni, þér er ætlað stórt hlutverk hinum megin við hliðið, þar höfum við aðra framtíð til að sýna hvað í okkur býr. Þú varst snillingur í tölvum, þar gastu gert allt sem þér datt í hug. Þú gast setið fyrir framan tölvuna svo tímunum skipti og tókst ekki eftir því að það var kominn nýr dagur eða ný vika ­ ég hefði verið búinn að sofna tíu sinnum á meðan þú varst að pæla í öllu milli himins og jarðar. Svo í sumar sagðir þú: Ég er hættur í tölvum, og seldir tölvuna þína. Ég held að enginn hafi skilið það en ég veit núna hvers vegna, þú varst að hvíla þig fyrir stóra verkefnið hinum megin við hliðið. En hvers vegna þetta verkefni er svo mikilvægt að það þurfi að kalla þig, elsku bróðir, til að stýra því, það veit enginn nema þú. Nú síðast hittumst við rétt fyrir ofan eina sveitina fyrir austan fjall, þar mæltum við okkur mót við einn afleggjarann. Með þér var einn besti vinur þinn og áttum við þar eina af okkar bestu stundum saman. Stríðnina bar þar hæst, eins og svo oft áður, og ég veit að þér leið sjaldan jafn vel og uppi í sveitinni. Svo tókst þú sama afleggjarann sem þú hafðir komið aftur heim en eitthvað fór úrskeiðis á leiðinni, eitthvað sem við höfum engin svör við. Ég og mínir strákar þökkum þér fyrir allar stundirnar saman.

Það sem ég hef núna er falleg minning um þig, bróðir minn, sem á eftir að að lifa í huga mér þangað til við hittumst næst.

Af eilífðar ljósi bjarma ber

sem brautina þungu greiðir

vort líf sem svo stutt og stopult er

það stefnir á æðri leiðir

en upphimin fegri en augað sér

mót öllum svo faðminn breiðir.

(E. Ben.) Minning þín lifi, elsku bróðir minn.

Helgi Eiríksson. 

Hjalti Óli hefði orðið 40 ára í dag.

"Lífið er ævintýri. Það er ekki lengd þess heldur hvernig því er lifað sem skiptir máli."

Hjalti Óli Eiríksson "Lífið er ævintýri. Það er ekki lengd þess heldur hvernig því er lifað sem skiptir máli."

(Seneca) Þessi orð eiga vel við líf þitt því það var stutt en við vitum að þú naust þess að vera til. Núna ertu farinn frá okkur aðeins tæplega 18 ára gamall á vit nýrra ævintýra í heimi sem við þekkjum ekki. Við áttum ekki margar stundir saman en þegar við hittumst varstu alltaf hress og kátur. Með þessum fátæklegu orðum viljum við þakka þér fyrir þær stundir sem við áttum saman og kveðja þig um sinn. Við vitum það að þú tekur á móti okkur þegar okkar tími kemur.

"Svo elskaði Guð heiminn að hann gaf son sinn eingetinn, til þess að hver sem á hann trúir glatist ekki heldur hafi eilíft líf." (Jóh. 3.16)

Elsku Eiríkur, Jóhanna, Helgi, Heiðar, Lína amma, Álfheiður og aðrir ættingjar og vinir. Við vottum ykkur samúð okkar og megi algóður Guð styrkja ykkur í sorg ykkar.

Lilja Ýr og Ólafur Garðar. 

Það er svo erfitt að koma orðum á blað.

Hjalti Óli Eiríksson Það er svo erfitt að koma orðum á blað. Það er svo erfitt að kveðja góðan vin, sem í blóma lífsins er hrifinn á brott svo alltof, alltof fljótt. Fyrsta minning mín um Hjalta Óla er um ljóshærðan, glaðlegan drenghnokka við leik í garðinum hjá Álfheiði ömmu sinni. Það var þá sem þeir kynntust, Hjalti og Haraldur sonur minn, og urðu svo góðir vinir. Það vantaði dag upp á að ár væri á milli þeirra, Haraldur þriggja, Hjalti Óli fjögurra, báðir svo oft staddir hjá ömmum sínum, sem áttu heima hlið við hlið í Hörgatúninu. Síðan eru ófáar stundirnar sem þeir hafa eytt saman og oft verið óaðskiljanlegir. Það er mér svo kært að hafa fylgst með Hjalta Óla vaxa og dafna, breytast úr litlum prakkara í myndarlegan og efnilegan ungan mann. Ný áhugamál tóku við, önnur markmið, bílprófsaldri náð og spennandi áfangi runninn upp. Áfangi sem hann fékk að njóta svo alltof skamman tíma. Mennirnir áætla, guð ræður. Víst hefði verið ljúft að sjá þá vinina fylgjast að við leik og störf í gegnum lífið. Það er svo sárt til þess að hugsa að Hjalti Óli eigi ekki eftir að koma til okkar, brosmildur og kátur eins og hann ávallt var. Tómleiki og söknuður fyllir huga Haraldar og varla að við áttum okkur á að hann eigi ekki eftir að skreppa í Faxatúnið að hitta æskuvin sinn, þar sem hann dvaldi svo oft, enda foreldrar Hjalta Óla honum svo einstaklega góðir. Við söknum Hjalta Óla svo mikið, í hjarta okkar varðveitum við minninguna um yndislegan dreng. Kæra Jóhanna og Eiríkur, Helgi Heiðar og Álfheiður, við sendum ykkur og öðrum ástvinum okkar innilegustu samúðarkveðjur og biðjum góðan guð að gefa ykkur styrk til að takast á við erfiða tíma sorgar og söknuðar. Kallið er komið,

komin er nú stundin,

vinaskilnaðar viðkvæm stund.

Vinirnir kveðja

vininn sinn látna,

er sefur hér hinn síðsta blund.



Margs er að minnast,

margt er hér að þakka.

Guði sé lof fyrir liðna tíð.

Margs er að minnast,

margs er að sakna.

Guð þerri tregatárin stríð.

(V. Briem.) Elma Ósk og fjölskylda. 

Hjalti Óli Eiríksson Þó ég sé látinn, harmið mig ekki með tárum. Hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta. Ég er svo nærri að hvert eitt ykkar tár snertir mig og kvelur, þó látinn mig haldið. En þegar þið hlæið og syngið með glöðum hug sál mín lyftist upp í mót, til ljóssins. Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið gefur. Og ég, þó látinn sé, tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.

(Kahlil Gibran.) Hann Hjalti okkar er farinn. Maður trúir því varla að lífið sé svo ósanngjarnt að taka svo ungan strák frá okkur, sem átti allt lífið framundan. Eftir að ég heyrði fréttirnar um slysið varð mér litið í útskriftarbók okkar nemendanna sem lukum námi í Garðaskóla 1996. Þar blasti við ungur maður með sítt hár ásamt orðum hans, "Hugur ræður hálfum sigri".

Ég sendi öllum ástvinum Hjalta mínar innilegustu samúðarkveðjur, megi guð vaka yfir ykkur og styrkja í þessari miklu sorg.

Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur hug þinn, og þú munt sjá, að þú grætur vegna þess sem var gleði þín og þeim mun dýpra sem sorgin grefur sig í hjarta manns, þeim mun meiri gleði getur það rúmað.

(Kahlil Gibran.) Fyrir hönd útskriftarnema Garðaskóla 1996.

Ása Andrésdóttir. 

Hjalti Óli Eiríksson Það er alltaf erfitt að horfa á eftir þeim sem manni þykir vænt um. Þér, sem fannst alltaf svo gott að koma og vera hjá mér, þar sem þér leið mjög vel. Og hvað þú varst fljótur að fara niður þegar þú komst að sofa hjá mér. Þú, sem varst alltaf svo duglegur og fljótur til ef mig vantaði hjálp, það var svo mikill kraftur í þér. Það er erfitt að lýsa því með orðum hve sárt ég sakna þín, elsku Hjalti Óli minn. Guð geymi þig.

Nú legg ég augun aftur

ó, Guð, þinn náðarkraftur

mín veri vörn í nótt.

Æ, virst mig að þér taka

mér yfir láttu vaka

þinn engil, svo ég sofi rótt.

(Sveinbjörn Egilsson.) Elsku, dóttir, tengdasonur, Helgi, Heiðar, Anja og Lína, Guð gefi okkur styrk í sorginni.

Þín

amma í Hörgatúni.

Elsku vinur. Það er svo margt sem við gerðum saman. Stundir sem eru mér svo ógleymanlegar og kærar. Ég sakna þín sárt. Takk

Hjalti Óli Eiríksson Elsku vinur.

Það er svo margt sem við gerðum saman. Stundir sem eru mér svo ógleymanlegar og kærar. Ég sakna þín sárt. Takk fyrir allt. Þinn vinur,

Haraldur. 

Þó ég sé látin, harmið mig ekki með tárum. Hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta. Ég er svo nærri að hvert eitt ykkar tár

Hjalti Óli Eiríksson Þó ég sé látin, harmið mig ekki með tárum.

Hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta.

Ég er svo nærri að hvert eitt ykkar tár 

snertir mig og kvelur, þó látna mig haldið.

En þegar þið hlæið og syngið með glöðum hug 

sál mín lyftist upp í mót, til ljóssins. 

Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið gefur. 

Og ég, þó látin sé, tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu. 

(Kahlil Gibran.) Sumri er tekið að halla, dagur að kveldi kominn og síðustu sólargeislarnir teygja sig yfir hafflötinn.

Nú er komið að kveðjustund elsku Hjalti Óli. Ekki áttum við von á því að það yrði svona fljótt, en enginn veit sína ævi fyrr en öll er.

Hjalti Óli var vinur vina sinna. Hann lifði lífinu lifandi og var ávallt glaður og sá alltaf björtu hliðarnar á öllu. Þó hann væri oft á hraðferð gaf hann sér alltaf tíma til að spjalla. Tölvan og tæknin voru hans áhugamál og því var leitað til hans með öll tæknivandamál. Og auðvitað sá hann lausnina og gerði mikið grín af fáfróðum ættingjum. 

Eftirminnilegust eru jólaboðin og gamlárskvöldin hjá ömmu í Hörgatúni. Í jólaboðunum fórum við systurnar og Hjalti Óli í tölvuna og við dáðumst alltaf að hve fær hann var í "Super Mario Bros". Og á gamlárskvöld var hann alltaf með fullan poka af flugeldum og við stóðum og horfðum á hann sparka "kínverjunum" niður útitröppurnar. 

Framtíðin brosti við honum og hann stefndi á áframhaldandi nám í Fjölbrautaskólanum í Garðabæ í haust.

Það er sárt að hugsa til þess að fá ekki að hitta hann aftur og eiga ánægjulegar stundir saman eins og við höfum átt.

En við eigum margar góðar minningar í hjörtum okkar og þær verðum við að varðveita. Minningin um Hjalta Óla er eins og lítill gimsteinn; þó hann taki lítið pláss er hann óskaplega fagur og dýrmætur. 

Við þökkum fyrir allar þær samverustundir sem við áttum saman og biðjum Guð að varðveita minningu hans.

Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi,

hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.

Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist eigi

og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.

(Ingibjörg Sig.) Elsku Jóhanna, Eiríkur, Helgi, Heiðar og fjölskyldur, amma í Hörgatúni og Lína. Við vottum ykkur okkar dýpstu samúð og megi góður guð blessa ykkur og gefa ykkur styrk. 

Kolbrún, Jón, Bryndís Ósk og Dagbjört Ásta. 

Hjaltalín Theresa H Zillke

Lieber Onkel, 
ich wurde nach dir benannt und du warst schon immer ein wichtiger Teil meines Lebens. ich habe dich zwar nie kennengelernt, aber ich weiß das du was ganz besonderes bist und ich hätte dich gerne kennengelernt. 
Du hast meine Welt in deinem Leben schon kennengelernt, nur war ich noch nicht da. Doch du hast alles zu dem gemacht, wie es jetzt ist. Ohne dich wäre ich nicht die, die ich jetzt bin. 
Ich wünschte ich hätte dich kennenlernen dürfen und mit dir so eine tolle Zeit verbringen dürfen, wie alle die dich gekannt haben. 
In Liebe deine Nichte, 
Hjaltalín Theresa Heiðarsdóttir Zillke 

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Hjalti Óli Eiríksson

Útför

Ertu með minningargrein?