Hildur Magnúsdóttir fæddist í Ólafsfirði 7. febrúar 1942. Foreldrar hennar voru Magnús Jón Guðmundsson, útgerðarmaður, (f.14.05.1913, d.07.02.1980) og Jósefína Marsibil Jóhannsdóttir, húsmóðir, (f.12.06.1914, d. 28.06.1996).  Systkini Hildar eru Júlíus Fannberg, (f. 1936), Sigurður, (f.1938,d.2011) Guðrún (f. 1945) og Erla (f.1947).  

Börn Hildar eru Aðalbjörg Ólafsdóttir, (f.1961),  Magnús Guðmundur Ólafsson (f.1962), Helgi Jóhannsson (f.1964) og Guðrún Pálína Jóhannsdóttir (f. 1969).    Eftirlifandi eiginmaður Hildar er Jóhann Helgason, húsasmiður, f.01.10.1940 í Ólafsfirði.  Hildur og Jóhann gengu í hjónaband 26. desember 1964.  Heimili þeirra er að Vesturgötu 14, áður Aðalgötu 29 í Ólafsfirði.

Hildur lést á gjörgæsludeild Sjúkrahússins á Akureyri umvafin ást og hlýju 25. maí 2019 í kjölfar veikinda.  Útför fór fram frá Ólafsfjarðarkirkju föstudaginn 7. júní 2019.

[DEFAULT]

Þú varst svo miklu meira en mamma mín, þú varst líka vinkona og trúnaðarvinur minn, alltaf til staðar.  Við höfum gengið saman í gegnum eitt og annað – við  vorum nánar.  Stundum hugsaði ég um hvernig veröldin yrði þegar þessi stund kæmi –  og ég fann til sorgar, ég fann til ótta.   Núna ertu farin og ég finn sorgina og ég finn kvíðann.  Hvað nú ?  

Við ræddum oft og mikið saman um lífið og þá atburði sem settu mark sitt á þitt líf.  Erfið veikindi fylgdu þér lengi. Þú varst greind með hjartagalla í kringum 1964.   Árið 1972 kom í ljós Hogdkins eitlakrabbamein og því aldrei gert við hjartameinið.   Krabbameinið náði lokastigi og þú varst meira og minna á sjúkrahúsinu á Akureyri í erfiðum kúrum til 1976.  En þú læknaðist af krabbameininu – það þótti kraftaverk og þykir enn – og ég trúi því.   Þú fékkst hjálp að handan.

Sú bæn var helst í brjósti þér að deyja ekki frá fjórum ungum börnum og eiginmanni – og það var hlustað.  Þú trúðir því að það væri eitthvað annað og meira eftir þetta líf – og það er eitt af því sem við eigum sameiginlegt.  

En erfið veikindi og  krabbameinslyfin mörkuðu djúp spor þannig að þú varðst aldrei alveg heil heilsu- vanlíðan var daglegt brauð – en þú alltaf samt ótrúlega jákvæð og þrautseig.  

Þú reyndir eftir fremsta megni að fara aftur  út á vinnumarkaðinn og gerðir nokkrar tilraunir.   Þú varst síðar með fyrstu starfsmönnum dvalarheimilsins Hornbrekku í Ólafsfirði þar sem þú starfaðir ötullega í kringum 20 ár, þar til þú neyddist að hætta að vinna vegna heilsubrests.  

Þú varst listamaður og vandvirk með eindæmum – öll handavinna lék í höndum þér.  Það eru til ófá meistarastykkin eftir þig; svo sem bútasaumur, jólasokkar, ýmsir skrautmunir.  

Ef þú værir að fara í nám í dag þá hefði upplýsingatækni örugglega átt vel við þig.  Þú varst mjög leikin við að stilla og tengja tæki og snúrur og fljót að tileinka þér tölvutæknina. 

Þegar ég hugsa um þig þá heyri ég tónlist sem  þú hafðir mjög gaman af, spilaðir á gítar, söngst vel og þér fannst gaman að dansa.  Frasar á borði við „ég tekst á loft“ eða „ það fer um mig“ heyrðust oft þegar þú varst uppnumin af lögum sem þú varst að hlusta á. 

Jólin.  Ein helsta ástæðan fyrir því að jólin skipta mig svo miklu er að þér og pabba tókst alltaf að gera jólin okkar svo hátíðarleg og falleg, þótt oft á tíðum væri þröngt í búi  - jafnvel vegna veikinda ykkar beggja.  

Ofan á allt annað sem undan er gengið þá varstu greind með lungnaháþrýsting á síðasta ári.  Sá sjúkdómur og fylgikvillar urðu líklega til þess að leggja þig að velli eftir hetjulega baráttu – hjartað sem endalaust gaf hætti að slá.

En fyrst og fremst varstu falleg, yndisleg, gjafmild manneskja með smitandi hlátur og hjartað á réttum stað.  

Ég er heppin að hafa fengið að hafa þig, að eiga margar og yndislegar minningar um þig sem eru sem ljós í lífi mínu.  Ég er þakklát fyrir árin 50 og tímann sem við áttum saman.  Elsku mamma, takk fyrir allt.  Ég sakna þín meira en ég kem orðum að.   Sjáumst.

https://trolli.is/halda-syningu-a-handverki-modur-sinnar/

Elskulega tengdamamma kvaddi okkur laugardaginn 25. maí. Þrátt fyrir að Hildur hafi átt við veikindi að stríða bar kveðjustundina brátt að og einhvern veginn er maður aldrei tilbúinn þegar kallið kemur.  

Það sem mér þykir allra best, þegar ég hugsa um Hildi, er að ævinlega var tekið á móti mér með faðmlagi og kossi og sama átti við þegar kvatt var. Hlýja og væntumþykja var það sem einkenndi hana að ég tali nú ekki um þennan smitandi hlátur sem ég held að við fjölskyldan getum alltaf heyrt í huga okkar. Fjölskyldan og ættræknin var henni í blóð borin og hún vissi ævinlega hvenær afkomendur sínir og fjölskyldunnar áttu afmæli þrátt fyrir að ættboginn væri ansi stór. 

Á þessum 29 árum sem við Hildur áttum samleið hefur að sjálfsögðu ýmislegt á dagana drifið. Ef ekki hefði verið fyrir Hildi og Jóa hefði ég þurft að hafa ögn meira fyrir náminu í Kennó.  Krakkarnir mínir allir nutu þess að eiga ömmu og afa sem voru alltaf til staðar og ekki síst Jódís Jana sem var með annan fótinn í Vesturgötunni og naut góðs atlætis og vafði ömmu og afa um fingur sér. 

Það er óhætt að segja að Hildur hafi snúið á „Sankti Pétur“ þegar hún greindist með Hogdkins eitlakrabbamein 1974. Ég tók við hana viðtal, sem var hluti af verkefni í náminu mínu, og áttaði mig þá á því hversu sterkur persónuleiki hún var enda talað um kraftaverk enda úrræðin til varna færri en nú.  

Hildur hafði gríðarlega gaman af góðum sjónvarpsþáttum, bíómyndum og tækjum og tækni almennt og var „snúru- og tengi sérfræðingur“ þegar kom að því að tengja eitt og annað. Börnin hennar rifja gjarnan upp þegar hún eignaðist sýningavél og varpaði á húsvegginn Caplin myndum svo krakkarnir í hverfinu gætu líka notið. Hún tók líka ógrynni af ljósmyndum og hafði gaman af að fletta albúmum og rifja upp góðar stundir enda ótrúlega minnug. 

Hildur var dugnaðarforkur og ef tekin væru saman verkin hennar hin síðari ár í bútasaumi og Buchilla jólasokkum væri hægt að halda stórsýningu enda hafa öll börn, barnabörn og langömmubörn fengið sitt/sín stykki. En hún var líka mikil veislukona og gerði frábæra Pavlovu tertu (í næstum öll fjölskylduboð) og svo líka gerði hún líka bestu fiskibollur í heimi.  

Hildur keypti gjarnan auka mjólk eða brauð eða smjör svona bara ef einhvern myndi vanta. Það var líka þannig að ef mig vantaði eitthvað var fyrsta hugsun að hringja í Hildi. 

Ást og væntumþykja kalla fram bæði sorg, söknuð en líka minningar um samveru, hlátur og grát sem er svo óendanlega mikilvægt. Tilveran verður óneitanlega öðruvísi án þín en minningin um ljúfa, hjálpsama og góða tengdamömmu geymi ég í hjarta mínu. 

Ég kveð þig með þessu ljóði elsku Hildur. 

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Hildur Magnúsdóttir

Útför

Til mömmu

Í minningu móður - handverkssýning

Í minningu tengdamömmu