Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,

	Herdís Guðmundsdóttir,  
	Borgarnesi,

lést á hjúkrunarheimilinu Brákarhlíð þann 22. janúar.






Útförin fór fram frá Borgarneskirkju föstudaginn 2. febrúar kl. 14:00. Streymi  frá athöfninni má finna hér: https://youtu.be/6aH2w_NdcBA?si=4TIxzGFEhRrZ3bYB

Fjölskyldan færir starfsfólki Brákarhlíðar bestu þakkir fyrir hlýju og alúð.

Herdís Guðmundsdóttir fæddist 11. desember 1930 á Syðra-Lóni á Langanesi. Hún lést á hjúkrunarheimilinu Brákarhlíð 22. janúar 2024.

[DEFAULT]

 Amma og afi hittust í Borgarnesi. Hún, bóndadóttir norðan af Langanesi og hann, bóndasonur vestan úr Kollsvík.  Hann var nýlega byrjaður að vinna á hreppskrifstofunni þegar hún kom þangað til að tilkynna búsetuskipti, nýi handavinnukennarinn í barnaskólanum.  Hann tók við tilkynningunni og kynni tókust. Það var óskastund. Þau giftu sig rúmu ári síðar og bjuggu saman svo lengi sem bæði lifðu.

 Þau byggðu sér hús við Þórólfsgötu sem varð þeirra heimili.  Börnin komu í heiminn.  Stundum sendu ættingjar og vinir sín börn til dvalar á Þórólfsgötunni, þegar kom að því að ljúka efstu bekkjum grunnskóla sem þá var ekki hægt allsstaðar.  Það var mikið spilað og hlegið, líf og fjör.

Verkaskiptingin þeirra á milli var nokkuð hefðbundin.  Afi smíðaði, dittaði að húsi og bílum, fór með krakkana í róður þegar vel viðraði og dró fisk úr sjó.  Hann las sögur fyrir svefninn, Íslendingasögurnar, Egla, Njála og Grettla. Amma skapaði heimili sem var fallegt, hlýtt og glaðvært, eins og hún sjálf.  Allt var svo fínt og pent þar sem hún réði, hvort sem var heima á Þórólfsgötunni eða í tjaldútilegu í rigningu.  Gamla tjaldborgartjaldið, þetta appelsínugula með bláa toppnum, þið munið.  Alltaf var hlýtt og notalegt í tjaldinu og nóg af hafrakexi og flatkökum til að maula, vafinn inn í teppi.  

 Amma saumaði föt á krakkana og grímubúninga eftir pöntun, hún bakaði og eldaði mat sem ungum manni með góða matarlyst þótti dýrðlegur.  Afi gat alveg ryksugað og vaskað upp ef amma bað hann um það en hann eldaði ekki, hitaði jú stundum upp það sem hún lagði fyrir.  Þau voru samhent hjón og kærleiksrík.  Heimilinu var stjórnað af staðfestu og mildi, þar var aldrei skammast, ef einhverjum varð eitthvað á var það rætt og útskýrt.  Gagnkvæm virðing og háttvísi voru í hávegum.

 Afi vann í Vírneti og amma var heimavinnandi saumakona og húsmóðir þar til börning voru komin á legg en fór svo að kenna sauma við Húsmæðraskólann á Varmalandi í fullu starfi. Stundum tók hún líka að sér aukaverkefni, kirtla á kirkjukórinn, búning á fjallkonuna, stöku brúðarkjól, alltaf nóg að gera.  Eftir að húsmæðraskólanum var lokað stofnuðu amma og afi fatahreinsun í Borgarnesi.  Þar vann amma langa vinnudaga við erfiða vinnu og afi sat oft langt fram á kvöld yfir bókhaldinu.  Þeim var létt þegar þau seldu fatahreinsunina, settust í helgan stein og tóku til við að njóta efri áranna.

 Amma og afi lögðu mikla rækt við fjölskylduna, kölluðu allan hópinn saman oft á ári til samverustunda.  Fastir liðir voru fjöruferð um páskana, sláturgerð og laufabrauðsgerð en fyrir utan það voru margar samverustundir sem flestar snerust um mat að meira eða minna leiti en það sem mestu máli skipti var samveran.

 Þau ferðuðust alla tíð mikið innanlands en nú tóku þau að ferðast um heiminn. Þau voru reyndar búin að festa sér ferð til Kína þegar afi veiktist skyndilega og dó og þá var hún var ein eftir. Ekki ein, auðvitað, en samt: ein. Hún bar harm sinn af reisn og æðruleysi en það leyndist engum hve mjög hún saknaði hans.

 Árin liðu. Alltaf var gestagangur hjá ömmu og gott að koma til hennar í kaffispjall og heimabakað meðlæti. Ömmu féll aldrei verk úr hendi, saumandi eða prjónandi eða heklandi og heimilið hlýlegt eins og alltaf. Barnabörn og barnabarnabörn vöfðu henni um fingur sér. Gott líf. Hún bjó ein og sá um sig sjálf alveg þar til hún veiktist fyrir aðeins nokkrum mánuðum síðan, 93 ára. Maður þykist viðbúinn hinu óumflýjanlega þegar maður sér í hvað stefnir en það er maður ekki. Nú lifir hún í hjörtum okkar, með afa.

Hús ömmu og afa á Þórólfsgötunni var mitt annað heimili sem barn. Ég kom margoft þangað eftir skóla og fékk kókópöffs, kyrrð og hlýju við kröftugt undirspil Rásar 1. Vínberin úr gróðurhúsinu, saglyktin í bílskúrnum, niðurinn í saumavélinni. Þegar mamma og pabbi komu og sóttu okkur systkinin stóðu afi og amma úti á tröppum og vinkuðu bless alveg þar til við vorum komin úr augsýn.  

Amma var glæsileg kona og það fór ekki fram hjá neinum. Hún bar sig svo vel og var alltaf fallega klædd, alltaf að prófa eitthvað nýtt. Fram yfir nírætt klæddist hún hælaskóm og gallabuxum, óhrædd við litagleði og mynstur. Hún veigraði sér þó ekki við að skella sér í vinnugalla til að mála pallinn, eða dúða sig í flíspeysur og trefla í árlegum páskafjöruferðum okkar fjölskyldunnar. Hún tignarleg og hógvær, iðin, róleg og staðföst. Fyndin og umhyggjusöm. 

Það fylgir því einhver heilagleiki, ekki síst núna, að handleika það sem amma hefur handleikið. Smákökurnar sem hún bakaði í sumar, sængurfötin sem hún saumaði skammstöfunina mína í, bréfin sem hún skrifaði mér, en síðustu ár höfum við skrifast á þegar ég hef verið á ferðalögum og það hefur verið notalegt að lesa um hversdaginn hennar heima í Borgarnesi.Ég sé hendurnar hennar svo skýrt fyrir mér, sólbrúnar með óaðfinnanlegar neglur og fallega hringa frá afa. Natni í hverju handtaki.

Amma var með sjötta skilningarvitið varðandi líðan mína, var trúnaðarvinkona þrátt fyrir rúmlega 60 ára aldursmun. „Ertu voða skotin?“ gat hún allt í einu spurt og hitt naglann á höfuðið þó enginn vissi neitt nema ég. Að koma til hennar í Hamravíkina var eintóm alúð og gleði. Hún tók á móti mér með opinn faðminn: „Nei! 

Amma, þú skilur eftir þig stóran hóp afkomenda sem, þökk sé þér, þekkjast vel og njóta þess að vera saman. Við eigum ótal minningar sem hópur og þær eiga það langflestar sameiginlegt að þú ert þar með heitt súkkulaði í brúsa eða súkkulaðirúsínur í skál, skenkjandi graut í skálar eða kaffi í bolla, smekkvísi þín og væntumþykja sjáanleg í hverju smáatriði. Fyrir stuttu sagðirðu mér að við ættum að nota borðstofuborðið þitt áfram til að koma saman. Með eða án borðsins stöndum við styrkum fótum á grunninum sem þið afi bjugguð okkur, samheldin og náin stórfjölskylda. Það er margs að sakna og fyrir margt að þakka. 

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Herdís Guðmundsdóttir

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Þakkir

Amma mín

Elsku amma