Halldór Elís Guðnason frá Efra-Seli í Hrunamannahreppi andaðist á Heilbrigðisstofnun Suðurlands á Selfossi.

Halldór Elís verður jarðsunginn frá Selfosskirkju.

Starfsfólki Heilbrigðsstofnunnar Suðurlands, Sjúkrahúsinu eru færðar  þakkir fyrir óeigingjarnt starf og sérstaklega góða aðhlynningu vegna veikinda Halldórs.

Halldór Elís Guðnason var fæddur þann 21. nóvember 1945 á Kirkjubóli í Vopnafirði. Hann andaðist á Heilbrigðisstofnun Suðurlands á Selfossi þann 23. febrúar síðastliðinn.

Foreldrar hans voru Guðni Þórarinn Jónsson, f. 17. apríl 1914, d. 22 júlí 1982 og

Halldóra Áslaug Geirsdóttir, f. 2. ágúst 1916, d. 22 ágúst 1996. Auk Halldórs eignuðust þau fjögur önnur börn, þau eru: Guðni Jóhannes f. 25. maí 1939, Þórunn Elísabet f. 2. febrúar 1943, Jón Geir f. 24. desember 1944 og Hjörtur f. 16. ágúst 1950.

Árið 1958 flutti fjölskyldan frá Vopnafirði til Reykjavíkur.

Halldór lauk sveinsprófi í húsgagnasmíði frá Iðnskólanum í Reykjavík í júni 1967.

Halldór kvæntist Ástríði Guðnýju Daníelsdóttur f.30 janúar 1948, þann 24. júni 1967 og fluttu þau þá að Efra-Seli í Hrunamannahreppi. Árið 2019 fluttu þau frá Efra-Seli á Selfoss.

Á Efra-Seli stunduðu þau fjölbreyttan búskap, ferðaþjónustu, handverk og skógrækt. Einnig stundaði Halldór ýmis önnur störf og smíðar utan bús. Hann stundaði margs konar hreyfingu alla tíð og hafði mikið dálæti á íþróttum og þá einkum dansi, skíðum, skautum, hlaupum, golfi og líkamsrækt almennt. Halldór var upphafsmaður golfvallarins á Efra-Seli, Selsvelli, og stóð, ásamt konu sinni, fyrir uppbyggingu á 18 holu golfvelli, veitingarekstri og tengdri starfssemi. Hann var meðal stofnfélaga GF (Golfklúbburinn Flúðir) árið 1985 og skráður félagi nr. 1 í félagaskrá GF. 

1.	Daníel f 30. apríl 1970 kvæntur Gunn Marit Hals Apeland f. 13.september 1973. Börn þeirra eru: Ísold Hekla f. 2001 og Iðunn Elísa f. 2002. Sonur Daníels er Hákon Egill f. 1995, barnsmóðir hans er Brynja Bergsveinsdóttir f. 1972. Hákon Egill er kvæntur Kristínu Ingibjörgu Stefánsdóttir f. 1995. Börn þeirra eru: Björgvin Snær f. 2019 og Huginn Snær f. 2021.

2.	Halldóra f. 2. nóvember 1974 kvænt Unnsteini Loga Eggertsyni f. 22. júlí 1973. Börn þeirra eru: Áslaug Guðný f. 1997, í sambúð með Kára Þorkelssyni f. 1998 og eiga þau soninn Loga Stein f. 2021, Halldór Friðrik f. 2000 í sambúð með Mai Amalie Thomasen f. 1999 og Gísli Gunnar f. 2005.

Maria Irena Martin

Innilegustu samúðarkveðjur kæra fjölskylda frá Maiu & Stefáni Aelshúsi.  Minningarnar um góðan mann lifa áfram með okkur.  Amen 💞💐🙏🕉💫🕊

Eggert Thorberg Jóhannsson

Hjartans samúðarkveðjur til fjölskyldu og vina. Halldór var afar vandaður maður. Harmur þeirra sem honum standa næst er mikill. Hugur minn er hjá fjölskyldunni í dag

[DEFAULT]

Trúr vinur er öruggt athvarf og auðugur er sá sem finnur hann. Halldór mágur hefur kvatt vort jarðlíf, eftir stutta en harða baráttu við krabbamein, og söknuðurinn er mikill. 

Hann var mikill fjölskyldumaður, traustur og trúr öllum sínum. Mér og börnum mínum mikil hjálparhella í sorg og í gleði. Þegar Ásta gaf mér nýra í okt 1995 í Gautaborg stóð hann eins og klettur við bakið á okkur í 8 vikur þar og allt gekk vel. 

Halldóri féll sjaldan verk úr hendi, það sýna verkin hans og framkvæmdarsemi. Kaffi-Sel, golfvöllur og veitingarekstur þeirra hjóna, vakin og sofin og samhent stóðu þau vaktina, þá var lítið um frítíma. Eftir að dóttir og tengdasonur tóku við var enn lögð hönd á plóg síðast nú í sumar og var viðveran löng. Svo voru það áhugamálin golf, dans, skíði og önnur útivist. Engum datt í hug að í haust að þar færi fárveikur maður þegar að hann greindist 1. des. sl. Það eru svo margir sem eiga honum margt að þakka. Far þú vel vinur, hjartans þakkir fyrir samfylgdina.

Elsku Ásta mín börn og fjölskyldur, missir ykkar er mikill. Megi ljósið bjarta umvefja ykkur ást og hlýju, hjartans samúðarkveðjur. Veri Halldór kært kvaddur og Guði falinn.

Elsku Halldór, að skrifa minningargrein um þig er eitthvað sem ég hélt að ég þyrfti ekki að gera nærri strax og jafnvel bara aldrei, því þrátt fyrir að vera 35 árum eldri en ég næstum uppá dag, að þá hefði alveg stundum mátt halda að það væri akkúrat öfugt. 

Að skrifa allar mínar minningar um þig yrði efni í heila bók, enda varst þú maður sem áttir einn af stærstu þáttunum í mínu uppeldi, kenndir mér óendanlega mikið og hafðir óendanlega mikla þolinmæði í að kenna mér allt, líklega þá mestu, því þú gafst aldrei upp.

Þú kenndir mér á skíði, fara á hestbak, að keyra traktor, að spila golf, að dansa (með aðstoð Ástu Guðnýjar auðvitað), að fikta í allskonar tækjum og tólum sem er líklega ástæðan fyrir því að ég bjarga mér í flestu í dag, þú kenndir mér að keyra bíl og meira segja að hætta að naga neglurnar og þá er nú mikið sagt, já ég get talið upp endalaust hvað þú kenndir mér og þér mistókst ekki að kenna mér neitt, nema jú kannski eitt, bansetta stærðfræðin, en samt gafstu ekki upp sama þó svo að ég væri komin uppfyrir sófann eða horfin, þá varstu ennþá talandi um sama dæmið, kannski síaðist jú eitthvað inn, en blessaða algebran, ekki tókst henni að síast inn, sama hvað var reynt.. 

Vegna veikinda mömmu minnar þá bjó ég hjá ykkur Ástu Guðnýju í 20 mánuði, þetta voru erfiðir mánuðir fyrir mig og margt sem ég var að ganga í gegnum, þannig að það var “kannski” ekkert svo auðvelt oft að ala upp unglinginn hana Kristínu Ástu, en þér Halldór gekk amk. örlítið betur en Ástu Guðnýju, ég nennti oft lítið að hlusta á hana, en ég hlustaði oftast á þig og ótrúlega mörg ráðin sem að þú  gafst mér og margt sem við gerðum saman. 

Þú mættir með mér á skólaföndrið þar sem við m.a. föndruðum sitthvora jólakúluna ég rauða og þú hvíta og þær eru en til þessar jólakúlur og rauða jólakúlan mín, hana mun ég alltaf varðveita. Þú gerðið allskonar smíðavinnu með mér og já ég held að ég geti bara haldið endalaust áfram, þetta er eins og ég sagði áðan efni í heila bók. 

Svo var það fjósið, ég hugsa að mér hafi jafnvel liðið einna best á þessum árum þegar ég var með þér í fjósinu, bæði mér fannst það ekki leiðinlegt og ég gleymdi mér, ég fór stundum á undan til að moka flórinn, svo komst þú og við mjólkuðum, gáfum og gengum frá og ég fór aldrei úr fjósinu á undan þér þegar það var myrkur því eg var svo logandi hrædd við myrkrið. Eitt skiptið tókum við saman á móti kálfi, það gekk erfiðlega hjá kvígunni og varð að aðstoða hana við þetta, þarna vorum við svo í dágóðan tíma. Kálfurinn kom loksins og var ekki mikið stærri en lamb og fæddist því miður dauður en reynslan var mikil fyrir unglinginn.

Eins og öll fjölskyldan þá vann ég í golfskálanum, byrjaði þegar skálinn var niðri við móabarð, líklega verið um 11 ára, svo kom ég og fór og vann síðast á vellinum sumarið 2016 áður en ég flutti til Noregs, síðustu sumrin sem ég vann hjá ykkur kaus ég heldur að vinna úti á velli en inni í skála að skera grænmeti (það var alveg gaman líka), þannig að ég tók vinnuvélapróf og gat því farið að vinna úti á velli og oft með Halldóri.

Kíkjandi yfir “skipulagið hans Halldórs” eins og eg kallaði skemmuna þar sem öll verkfærin voru geymd, þar var akkúrat ekkert á sínum stað og akkúrat ekkert skipulag, en Halldór vissi samt svona alveg oftast hvar hlutina var að finna, þó svo að enginn annar fyndi þá. 

Halldór var fljótfær og hugmyndaríkur og hugmyndirnar því framkvæmdar í flýti, t.d einu sinni þá vantaði stoð undir grínavélina þar sem hún stóð í bílskúrnum, ekki var leitað langt, heldur bara rétt inn fyrir dyrnar á íbúðarhúsinu, sá hann þar þessa fínu kubba, tekur þá, sagar til og þá er því reddað.. og þar með vantaði fætur undir sófaborð sem hafði legið í ganginum ósamansett, en grínavélin hún hafði þessar fínu stoðir.

Þið Ásta Guðný hafið verið í mínu lífi alla tíð og eigið stóran þátt í að ala mig upp. Lífið ekki alltaf verið auðvelt hvort sem var á yngri árunum eða nú á fullorðinsárunum, en alltaf hef ég geta leitað til ykkar. Þið hafið í raun alltaf verið mikið meira sem foreldrar fyrir mér en “bara Halldór og Ásta Guðný” og er ég ykkur þakklát fyrir allt og mun alltaf elska ykkur. 

Nú er komið að leiðarlokum og minningarnar í minningarbankann verða því miður ekki fleiri, en þær minningar sem eru til þær verða varðveittar að eilífu, það verða ekki fleiri faðmlög frá Halldóri eins og alltaf þegar við hittumst núna síðustu árin.  

Elsku Ásta Guðný, Danni, Halldóra og fjölskyldur, mínar innilegustu samúðarkveðjur, Halldór mun alltaf eiga stóran stað í mínu hjarta.

Mín síðasta minning um Halldór er síðasta sumar á hlaðinu á Seli, við golfskálann þar sem hann kom brosandi til mín og tók utan um mig, það var okkar kveðjustund.

Og elsku Halldór, varðandi blessuðu algebruna, við reynum bara aftur seinna, það gengur kannski betur þegar við hittumst næst.

Við viljum þakka þér fyrir þá hlýju sem þú alltaf sýndir okkur og minningar okkar um þig verða alltaf varðveittar.

Þú vildir allt fyrir okkur krakkana gera og margt sem við bæði lærðum af þér og fylgdumst með þér gera.

Elsku Halldór, takk fyrir að taka alltaf svo vel á móti okkur og láta okkur finna að við vorum alltaf velkomin.

Það verður skrítið að koma í heimsókn til Íslands og enginn Halldór lengur.

Það er fallegur, hlýlegur, brosandi pabbi sem breiðir út arma sína til að hjálpa dóttur sinni. Það skipti ekki máli á hvaða aldursskeiði ég var, hann var alltaf tilbúinn til að hjálpa, óumbeðið og líka þegar eftir því var óskað. Hann var alltaf fyrstur til. 

Það eru margar skemmtilegar og góðar minningar sem streyma fram á stundu sem þessari, ein minning stendur þó framara öllum og þegar ég lít til baka minnist ég þess með bros á vör.

Það var aðeins eitt skipti þar sem hann varð pirraður út í mig. Það var þegar ég var óþekkur unglingur og vaknaði ekki til þess að mæta í fjósið einn morguninn. Ég var vakin með góðri vatnsgusu sem pabba fannst tilvalin verkjaraklukka og síðan var hann horfinn út í fjós. Þegar ég mætti svo með skottið á milli lappana í fjósið þá mætti mér ekki pirraður pabbi heldur glaður og syngjandi yfir því að ég væri mætt og við áttum góða vinnustund saman í fjósinu. Þetta var í fyrsta og eina sinn sem hann þurfti að nota þessa hressandi leið til að vekja mig.

Þolinmæði hans var með eindæmum mikil og það var alveg sama hvað hann var að gera, alltaf mátti ég vera með honum, úti á smíðaverkstæði, í traktornum, við búskapinn eða við ástundum áhugamála sinna. Og allsstaðar var hann að kenna mér og segja mér frá því sem hann var að gera og hvernig ætti að bera sig að.  Síðan treysta hann manni til að prufa sig áfram og smám saman gat maður farið að rétta honum hjálparhönd. En ég náði samt aldrei að verða jafn hjálpsöm við hann eins og hann við mig.

Stundirnar okkar saman á spítalanum voru erfiðar en samt svo góðar. Það var mér sárast að sjá þegar þú náðir ekki að stíga í fæturnar, þar sem að þú hafðir svo mikla unun af að dansa, hlaupa, skíða og spila golf. Við sátum saman og horfðum á ólympíuleikana sem styttu þér stundirnar síðustu ævidaga þína. 

Við fjölskyldan skiptumst á vera hjá þér og það skipti okkur öll miklu máli að hjálpa þér að eiga sem bærilegustu daga þar til að þú skildir við. Að kúra þér við hlið í hægindastól var svo notalegt. Að kúra hjá þér síðasta kvöldið þitt var mér þó sárast, þá lofaði ég þér að halda arfleið þinni á lofti, rétt áður en þú tókst þinn síðasta andadrátt.

Þegar ég hugsa til þín sé ég alltaf brosið þitt, ég var heppinn að eiga þig besta pabbann.

Eins og mörg önnur börn dvaldi ég á heimili þeirra Ástu móðursystur minnar og Halldórs á barns- og unglingsaldri og lærði þar margt um lífið og tilveruna. Á tímabili vorum við fimm ungmenni með mismunandi mikla unglingaveiki á heimilinu og alltaf var þolinmæðin, skilningurinn og húmorinn í fyrirrúmi hjá þeim báðum, Ástu og Halldóri. Alltaf tími til að spjalla og ræða málin. Þau voru líka alltaf til í sprell og gaman og það voru mörg hlátursköstin og vitleysisgangurinn sem hægt var að sleppa sér í. 

Þó það væri mikið að gera í sveitinni í heyskap og dýrahaldi þá gáfu þau sér tíma til að viðra vinnufólkið og gera eitthvað skemmtilegt. Við fórum t.d. í frábæra ferð upp í Kerlingarfjöll og skíðuðum þar saman í brekkunum í mikilli sól og blíðu. Svo var farið í sumarbústað í Selslandinu og höfð kvöldvaka þar sem allir voru með skemmtiatriði og mikið hlegið í næturgalsa. 

Halldór kenndi mér mörg verkin í sveitinni og hvatti mig til að spreyta mig á nýjum og krefjandi verkefnum. Hann treysti mér til að leysa úr málinu á minn hátt og ef eitthvað fór úrskeiðis var það aldrei neitt vandamál, bara lausnir og hjálp með bros á vör. 

Það var gott að vinna með Halldóri og njóta nærveru hans því hann var alltaf hlýr og kátur.

Hann var alltaf til í að hjálpa sínu fólki og lagði hönd á plóginn við ýmis verkefni í samfélaginu þar fyrir utan. Það var yndislegt að fylgjast með honum og barnabörnunum, hvernig hann tók þau í faðm sér kenndi þeim, hlúði að þeim og tók þátt í þeirra lífi. Börnin hans Halldórs, barnabörn og barnabarnabörn og við öll hin börnin vorum svo einstaklega heppin með þennan gullmola. 

Þau Ásta voru einstaklega samrýmd og samtaka í gegnum lífið og það var aðdáunarvert hversu óhrædd þau voru í að takast á við ný verkefni og söðla um í lífinu. 

Að lifa er að gefa hér bæði margt og mikið, 

að magna hverja hugsun sem fegurð lífsins á, 

að geta náð að skynja af alúð augnablikið,

þá ást sem býr í brjósti er stundir líða hjá.

Ef hugsunin er fögur og fær mig til að tárast,

þá titra í mér hjartað og sálin flýgur sátt, 

því lífið hefur tilgang í ást sem aldrei klárast

en ævinlega blómstra á lífsins besta hátt. 

Ég mína trú á tilgang og fegurð fæ að játa 

svo fagna ég því öllu sem lífið veitir mér. 

Ef hjartað þiggur hlýju af gleði má ég gráta

 og gjöfum lífsins deili ég auðvitað með þér

Halldór var ljúfur, barngóður, þolinmóður, atorkusamur, hugmyndaríkur og glaður í sinni. Hann var einstakur maður og ég er þakklát fyrir samfylgdina.  Hans verður sárt saknað en björt minningin um hann og hans kröftuga lífshlaup mun lifa áfram. 

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Halldór Elís Guðnason

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Þakkir

Minning - Halldór Elís Guðnason

Halldór Elís Guðnason - minning

Til Halldórs

Fyrir þig pabbi

Halldór Elís Guðnason - kveðja