[DEFAULT]

Leiðir okkar Gunna lágu saman vestur á Flateyri veturinn 1991 en þar áttum við báðir heima tímabundið. En okkar einstaka vinátta byrjaði fyrir alvöru þegar við ákváðum að fara í smá bíltúr til Evrópu. Okkur langaði bara að skreppa frá Flateyri og upplifa smá ævintýri í öðru umhverfi eftir ansi erfiðan vetur fyrir vestan. Þessi ferð var alveg óundirbúin en við ætluðum bara að keyra og skoða okkur um. Enginn farsími, ekki búið að finna upp GPS og það eina sem við höfðum var þykk vegabók sem við keyptum í Eymundsson. Það var aðeins byrjað að vora þegar við lentum í Lúxemburg en það var ein af aðal borgunum sem Icelandair lenti á í Evrópu. Bílaleigubíllinn sem við höfðum pantað og var af gerðinni Ford Escort var ekki til, þannig að brosmilda afgreiðslukonan uppærði okkur í Ford Scorpio sem var talsvert stærri bíll. Sennilega sá afgreiðslukonan að við myndum eyðileggja Escortinn þar sem við vorum báðir vel yfir meðalagi, Gunnar tveir metrar á hæð og við báðir rétt yfir kjörþyngd. Uppfærði bíllinn var með topplúgu þannig að við vorum alsælir og tilbúnir að keyra milljón kílómetra á þrem vikum. Fyrsta stopp var að sjálfsögðu Þýskaland svona rétt yfir landamærin þar sem þýski bjórinn yrði smakkaður. Okkur rann skylda til blóðsins að byrja á að heimsækja þýskaland, þar sem ég er einn fjórði þjóðverji. Bærinn heitir Trier þar sem fyrsta bjórsmakkið byrjaði.

Við fórum ekkert lengra inn í þýskaland en til Trier enda má ekki keyra undir áhrifum sem við ákváðum að gera aldrei í þessari ferð. Á hóteli í Trier kynntumst við nokkrum Íslenskum flugvirkjum sem eyddu öllu kvöldinu í að fræða okkur ungu mennina, um það hvernig við ættum að smygla auka áfengi í gegnum Íslenska tollinn í Leifstöð. Aðferðin var sú að maður ætti að vera mjög snyrtilegur, helst í jakkafötum og blá edrú. Ekki vera drukkinn því þá væri maður alltaf stoppaður og tekinn í tékk, eitthvað sem þeir voru margbúnir að prufa, og höfðu mikla reynslu.

Í nokkra daga keyrðum við um næsta nágrenni og fórum til Hollands, í borg sem heitir Maastricht og gistum í bát. Síðan var það Belgía sem ég man ekkert eftir, enda ekki mikið að sjá.

Eftir alla þessa smábæi var ákveðið að keyra í stórborg og varð París fyrir valinu. Það eina sem við vissum um París var Eiffelturninn, og einhver kirkja þar sem ófríður maður með svakalegt bak, var þekktur fyrir að hringja bjöllum í gamla daga og höll sem væri gaman að skoða, höll sem Lúðvik XIV hafði látið byggja. Þegar við komum til Parísar leist okkur ekkert á blikuna, umferðin var eitthvað sem við höfðum aldrei séð áður, eitthvað annað en þessir 40 bílar sem voru á Flateyri. Við vorum bara skíthræddir að keyra þarna, OK það var ég sem keyrði, Gunni var bara óöruggur í farþegasætinu því það var alltaf verið að flauta á okkur, og ekki á vinsamlegu nótunum. Eina markimiðið í þessari stöðu var að koma auga á Eiffelturninn og leggja bílnum, finna hótel og nota strætó, sporvagna eða lest. Það tók okkur um þrjá klukkutíma að finna þennan turn og þegar við sáum hann var hann í margra kílómetra fjarlægð á stærð við títuprjón, því svo langt vorum við frá honum. Það voru snör handtökin við stýrið þegar Gunni sá turninn. Ég tók u beygju á gatnamótum á rauðu ljósi sem ég hafði farið yfir á og keyrði beint inn á bílaplan á einhverju hóteli. Á eftir okkur kom annar bíll með snarbrjáluðum frönskum ökumanni sem frussaði út úr sér skömmum yfir aksturlagi mínu, en hann var mjög fljótur að hlaupa út úr sínum bíl, að okkar bíl baðandi út höndum og var snar brjálaður. Ég hafði sennilega svínað á hann. Þessi lágvaxni maður lækkaði talsvert róminn og róaðist aðeins þegar ég steig út úr bílnum því froðu frakkinn náði mér rétt að öxlum.

En skelfingar svipurinn og andlitsfallið gjörbreyttist þegar Gunni stóð upp úr bílnum, dvergurinn sá líf sitt flassa og sennilega hefur hann haldið að næstu mánuði mundi hann liggja á sjúkrahúsi eftir afleiðingar þessa risavöxnu trölla þarna. Við ætluðum bara að biðjast afsökunar á aksturlagi okkar og vorum mjög auðmjúkir og kurteisir en hann var svo hræddur að hann hljóp eins og eldibrandur í bílinn sinn og botnaði í burtu, þannig að Hammilton í Formúlunni hefði verið stoltur. Okkur þótti þetta svo fyndið að við vorum brosandi af þessu það sem eftir lifði ferðar. Daginn eftir tókum við leigubíl að Eiffelturninum, en það tók okkur allavega fjóra klukkutíma að komast upp. Síðan eftir turninn löbbuðum við að Notre-Dame kirkjunni og kláruðum filmuna á myndavélinni og þaðan tókum við leigubíl að Versailles nema hvað að þetta var sami leigubílstjóri og við höfðum tekið fyrr um daginn þegar við fórum í turninn. Honum þótti það svo magnað að hann bauð okkur í flotta útsýnisferð um það helsta í París og gaf okkur karamellu. Hann var svo glaður því þetta hafði aldrei gerst áður, og eru líkurnar á því að fá sama leigubílstjórann aftur sama dag í þessari borg eins og að vinna Lottó. Í allri gleðinni hjá bílstjóranum var okkur ekkert sérstaklega skemmt því okkur fannst lyktin alveg hræðileg í bílnum hjá honum, en þar sem bílstjórinn var franskur með litla ensku og enga íslensku gátum við talað um þetta án þess að móðga bílstjórann. Við vorum sammála um það að hann hlyti að vera algjör sóði miðað við alla lyktina í bílnum. Gunni var með þá kenningu að það væri mögulega lík í skottinu og fleiri en eitt. Okkur var því orðið verulega flökurt þegar við komumst loks að höllinni. En þegar við vorum búnir að borga bílinn og smá þjórfé og kveðja bílstjórann, áttuðum við okkur á því að eftir alla gönguna í París voru rifurnar undir íþrótta skónum okkar fullar af frönskum hundaskít sem útskýrði lyktina í bílnum. Okkur fannst Paris flott en allt of mikill hávaði og pínu kalt, það átti að vera komið vor enda komið fram í miðjan maí.

Við ákváðum þá að fara sunnar í álfuna þar sem væri talsvert heitara og var stefnan tekin á Portúgal en við vissum ekki neitt hvert í Portúgal við þyrftum að fara til að upplifa pálmatré og hvítan sand. Fyrsta stopp þar var Porto, virkilega falleg borg og mikið að skoða. Við leyfðum okkur þann munað að fara á fimmstjörnu hótel í borgarjaðrinum við sjóinn enda kostaði það sára lítið miðað við að gista eina nótt á Hótel Sögu. Á hótelinu komum við okkur vel fyrir og nutum þess að drekka bjór á svölunum og horfa á aðra hótelgesti spila tennis. Eftir að hafa drukkið allan minibarinn, langaði okkur að spila tennis eins og fína fólkið niðri þannig að við fórum í næstu fatabúð með sportföt og keyptum okkur tennisgalla, hvítar buxur og hvítan bol og vorum við alveg eins í tauinu. Hótelið skaffaði tennisspaða og fimm tennisbolta. Hlátrasköllin hjá öðrum hótelgestum leyndu sér ekki á svölunum fyrir ofan okkur, þvílík spilamennska. Eftir hálftíma, mikinn svita og lungun nánast komin upp í kok skiluðum við spöðunum en tennisboltarnir voru týndir, tveir upp á þaki og restin einhverstaðar fyrir utan girðingu.

Eftir nokkra daga var okkur sagt að ef við vildum upplifa alvöru Portúgalska strandmenningu þá ættum við að fara til Albufeira sem við að sjálfsögðu gerðum. Hótelið þar lækkaði um eina stjörnu því það var bara fjögurra stjörnu en æðislegt hótel. Konurnar sem þrifu herbergið voru fljótar að verða okkar uppáhalds, enda voru þær svo samviskusamar að þrífa alla vitleysuna okkar á hverjum degi. Við vorum líka ansi rausnarlegir á þjórfé á hverjum degi. Einn morguninn var þó eftirminnilegri en aðrir. Ég vaknaði með timburmenn, Gunni var ennþá sofandi, ber að ofan í gallabuxum og öðrum skónum. Hreingerninga konurnar voru komnar í herbergið og byrjaðar að taka til og skúra. Gunni rétt rumskaði og velti sér af bakinu yfir á hliðina í látunum, þær töluðu mikið og hlógu af okkur, en við það að velta sér sáum við að allt klinkið sem hafði dottið úr vösunum hans Gunna var límt fast á bakið á honum svo hann var eins og sparibaukur á bakinu. Með konurnar grenjandi úr hlátri skóf ég klinkið af bakinu og gaf þeim það sem þjórfé þennan morguninn svo þær voru himinlifandi. Á leiðinni til Luxemborg, frá Portúgal þaðan sem við flugum heim til íslands keyrðum við fram hjá Benidorm, Gunni var ólmur að koma við og sjá þennan túrista stað en ég var orðinn pínu stressaður á tíma þannig að við sömdum um að við skyldum fara til Benidorm seinna.

Núna í vor 28 árum seinna var Gunni minn orðinn veikur af krabbameini, ákváðum við að láta það eftir okkur að fara til Benidorm þar sem við nutum okkur í góða veðrinu og vorum túristar í einn dag. Eftir þessa þriggja vikna ferð 1991 var vinátta okkar innsigluð en eftir lifa minningar um góðan vin og félaga. Blessuð sé minning Gunnars Tryggva Reynissonar.

Hvíldu í friði elsku vinur ég mun sakna þín mikið.

Ég votta vinkonu minni og eftirlifandi eiginkonu Gunna mína dýpstu samúð, börnum þeirra, foreldrum og systkinum.

Stutt útgáfa af þessari minningagrein birtist í Morgunblaðinu 25. nóvember 2019

Slóði á stiklu frá Benidorm ferðinni:

Í dag (25.11.19) er borinn til grafar Gunnar Tryggvi Reynisson, einhver mesti ljúflingur sem ég hef kynnst, en við unnum saman fyrir allnokkrum árum, í fyrra lífi mínu sem skiltagerðarmaður og sjálfmenntaður grafískur hönnuður.

Hann Gunni var stór og mikill maður á alla kanta. Og ef ég á að vera alveg heiðarlegur þá stóð mér töluverður stuggur af honum þegar ég hitti hann fyrst. Stór og breiður, dökkur yfirlitum. Kannski var bara þungt yfir honum einmitt þennan dag – en það sem kom mjög fljótt í ljós var algert gull af manni. Alger perla. Forvitinn, góðlátlegur, feiminn og hlýr drengur sem einhvern veginn vildi öllum alltaf það allra besta.

Við vörðum ófáum stundunum í vinnubílnum og við alls kyns uppsetningar á skiltum, hann öllum handtökum vanur, ég með mjög óhagnýta bókmenntafræðimenntun en viljugur að læra og sæmilega úrræðagóður. Við höfum örugglega vakið kátínu þegar við mættum á svæðið. Litli og stóri. Svolítið eins og svart og hvítt – en það kom ekki í veg fyrir að með okkur þróaðist hlýr vinskapur. Against all odds; við áttum lítið beinlínis sameiginlegt, nema sameiginlegan áhuga á að gutla á kassagítarinn sem ég fékk að hafa við skrifborðið, og gott ef ég kenndi Gunna ekki nokkur vinnukonugrip. Hann langaði svo mikið til að geta spilað á gítar fyrir börnin sín. Það man ég.

Við hittumst ekki oft síðustu árin, en þó nokkrum sinnum eftir að Gunni veiktist fyrir fimm árum. Ég leit við hjá honum skömmu fyrir andlátið; þá var hann orðinn ansi lúinn og leit ekki lengur út eins og glaðlegur bangsi heldur eins og þungbúinn gigalo, útitekinn eftir nýlega Spánarferð og gulur í framan vegna sjúkdóms eða lyfja. Hann var ólíkur sjálfum sér en samt bara Gunni ... og hefði vel getað landað kvikmyndahlutverki sem mafíósi á suðrænum slóðum.

Samúðarkveðjur til ykkar allra, Ingibjörg Frostadóttir. Gunni var góður drengur og ég á eftir að sakna hans.

Elsku Gunninn okkar þurfti að kveðja okkur allt of fljótt. Ég er ekki enn búinn að ná þessu, að bera kistu mágs míns út úr kirkju og inn í svartan bíl ásamt bræðrum hans og vinum og svo sjáumst við bara ekkert meir.. ekkert spaug frá honum meir, engar dýrindis máltíðir, engar umræður um pólitík eða mótorhjól.. Athöfnin með Karli presti, þeirri gæðasál, var mjög falleg og hugljúf en sorgleg. Svona á ekki að gerast. Oft vökna augu er ég hugsa um missi okkar allra. Við Gunni hittumst í fermingu í vor og þá var hann á fullu í smíðavinnu og bara sáttur með að geta unnið á fullu og ekkert sem benti til að hann myndi í raun lúta í lægra vegna veikindanna. Hann var búinn ad vera svo gallharður í endalausum lyfjagjöfunum að maður hafði engar áhyggjur. Hann var ósigrandi, þegar búinn að sigra einu sinni og af hverju þá ekki í þetta skipti líka?

Mér finnst Imba og börnin annars standa sig með ólíkindum vel, því þó aðdragandinn hafi verið langur, minnkar sjokkið ekki neitt. En þau eiga góða að, fjölskyldu, vini, nágranna og vinnufélaga sem munu styrkja þau á komandi misserum.

þeim hefur sko verið sýndur stuðningur á öllum sviðum, svo ekki sé meira sagt. Maður bara klökknaði aftur og aftur við að heyra sögur af hlýju og umhyggju í þeirra garð, hjálp, fjárstyrkjum og öðrum góðum gjöfum og gjörningum. það er hreint og beint ómetanlegt fyrir þau fjögur að eiga fólk eins og ykkur að, sem lögðuð í sameiningu hönd á plóg.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Gunnar Tryggvi Reynisson

Útför

Frá Óla

Frá Davíð

Frá Gunna Frosta