Minningarorð um Gunnsa
Þegar ég hugsa um Mývatnssveit þá hugsa ég líka alltaf um Gunnsa því tenging hans við sveitina og vatnið var svo mikil.
Gunnsa fannst fátt betra en að fara út á vatnið. Leggja netin, taka þau upp, verka silunginn og borða hann auðvitað. Ég kann að slægja silung og veit ýmislegt um bleikju og urriða af því að Gunnsi gaf sér tíma til að kenna mér. Hann var góður kennari og miðlaði gjarnan sinni þekkingu. Eins og t.d. um síðustu jól þegar hann bað mig um að koma með sér niður að vatni. Það var 14 stiga frost og niðamyrkur. Við vorum með vasaljós og gengum niðureftir en slökktum þegar við komum að vatninu og fundum okkur stein til að setjast á. Hann sagði mér að silungurinn væri að hrygna á þessum tíma og útskýrði hvernig það gengi fyrir sig. Af og til kveiktum við ljósin okkar og sáum silunginn alveg upp við bakkann.Við hvísluðumst á til þess að trufla ekki þetta merkilega ferli. Þetta var alveg einstök upplifun.
Gunnsa fannst líka gaman að fara með okkur út á vatn til að skoða sveitina frá öðru sjónarhorni, fara út í eyjarnar og skoða fuglalífið. Ein minning er þegar við fórum á vatnið, og hann slökkti á mótornum og við hlustuðum á himbrimana kalla á milli sín. “það er bara hávaði í þeim” sagði Gunnsi og við vorum agndofa yfir þessari sinfóníu.
Næstum hvert einasta kvöld í Mývatnssveit endaði með að Gunnsi og bræður eða frændur fóru í bað í Grjótagjá. Ekkert toppaði það.
Við Birgitta fórum nokkrum sinnum í ostakarið hans Gunnsa en það var gamalt ostakar fullt af heitum sjó. Alveg dásamlegt að liggja þar og horfa upp í himininn. Þarna sá ég fallegustu norðurljós sem ég hef á ævi minni séð, græn/bleik/fjólublá ljós sem dönsuðu um himininn.
Það var alltaf ævintýri að fylgja Gunnsa. Það þekktu hann allir, hann sagði skemmtilegar sögur af fólki, var góð eftirherma og var alltaf fyrstur til að bjóða fram aðstoð ef þess þurfti.
Þegar við Birgitta keyptum okkar fyrstu íbúð þurfti að taka hana alla í gegn. Gunnsi mætti með fullhlaðinn bíl af verkfærum. Rikka kom líka og sá um að elda ofan í okkur. Við Gunnsi vorum gott teymi og ég kann marga verklega hluti af því hann kenndi mér það. Þetta var ómetanleg aðstoð sem við fengum frá þeim hjónum og svona hafa þau alltaf verið við okkur Birgittu, umhyggjusöm og kærleiksrík.
Gunnsi var yndisleg manneskja, hlýr og hjálpsamur, duglegur, skemmtilegur og einn af þeim sem kunni næstum allt.
Nú er allt breytt. Síðasta bleikjan er veidd, síðasti kaffisopinn drukkinn, síðasta ferðin í gjána hefur verið farin, síðasta ferðin í ostakarið búin, síðasta orðið hefur verið sagt.
Elsku Nína, elsku Rikka, elsku Jóna Kristín, Ada, Dóra og Bóas, elsku Stuðlasystkin og elsku við öll sem áttum Gunnsa. Við skyndilegt fráfall hans er allt sem við eigum hlý minning um góða manneskju sem gaf svo mikið af sér og okkur þótti svo óskaplega vænt um. Þetta getur enginn tekið frá okkur.
Ég er þakklát fyrir samfylgdina, vináttuna og allt sem Gunnsi var fyrir okkur Birgittu. Ljós og friður fylgi minningu hans alla tíð.
