Ég hef augu mín til fjallanna: Hvaðan kemur mér hjálp ?  Hjálp mín kemur frá Drottni skapara himins og jarðar. Hann mun eigi láta fót þinn skriðna, vörður þinn blundar ekki....  Drottinn er vörður þinn, Drottinn skýlir þér, hann er þér til hægri handar.  Drottinn mun vernda þig fyrir öllu illu, hann mun vernda sál þína.  Drottinn mun varðveita útgöngu þína og inngöngu héðan í frá og að eilífu.

Þannig talar Davíðssálmurinn til okkar í dag.  Við getum spurt, af hverju eru fjöllin nefnd.  Jú fjöllin geta stundum verið ískyggileg.  Það þekkjum við íslendingar í landi vályndra veðra.  Undir blæ himins blíðum getum við staðið í skjóli við kyrr vötn, meðan hættur geysa á fjöllum. 

En skáldið er líka að lýsa spurn sinni, fjallasýn fögur, utan seilingar, getur leitt huga okkar að hinstu rökum tilverunnar og og látið okkur spyrja hvar við fáum hald og festu.  

Er yfir okkur vakað líkt líkt og segir í bænasálminum er við heyrum hér á eftir, eða er lífið, viðburðir þess og væntingar, upphaf okkar og endir, einber tilviljun ?

Drottinn mun vernda þig fyrir öllu illu, hann mun varðveita sál þína -  þetta er játning okkar kristinna manna. 

Þegar barn er skírt, barn sem Guð kallar með nafni og geymir í huga sínum þá segir presturinn, með vísan í Davíðssálminn.  Drottinn varðveiti inngöngu þína og útgöngu, héðan í frá og að eilífu. 

Við biðjum þannig um vernd og skjól.  Frá því fyrstu andartökin eru tekin í þessum torráðna heimi, frá fyrsta bliki í augum barnsins – í gegnum dagana og árin – í verkum okkar og viðfangsefnum

 -  hvort sem við förum um dimman dal, eða hvílumst við kyrr vötn í næði, í gleði, umvafin hamingju;  og einnig biðjum við um vernd og skjól þegar augun lokast hinsta sinni og andardráttur hljóðnar og við erum ekki meir á þessari jörðu.

Þessi trú, þessi oft efablandna vissa hefur fylgt íslenskri þjóð um aldir. Verið eins og stoð og stytta í barningi daganna. Ljós í myrkrum, aflgjafi þjóðar í harðri lífsbaráttu oftast.  

Við kveðjum í dag Guðrúnu Þórðardóttur á Þursstöðum og felum hana góðum Guði. 

Guðrún var fædd í Krossnesi þann 5. október árið 1943.  Hún var eitt sex barna sómahjónanna þar, Kolfinnu Jóhannesdóttur og Þórðar Jónssonar.  Látnar eru Jóhanna Erla og Málfríður.  Eftir lifa Jón, Jóhannes Magnús og Ísabella. 

Guðrún átti uppvöxt sinn vestur á Mýrum á góðu vinnusömu heimili.  Vel var hlúð að börnunum og þau fengu gott vegarnesi út í lífið.  

Sveitin var henni kær, og kornung fékk hún mikinn áhuga á hestum og útreiðum.

Ung fór Guðrún að heiman til að vinna fyrir sér.  Hún vann á Laugarvatni og síðar á Kleppsspítala í Reykjavík.  Sú dvöl var henni lærdómstími; að sinna og þjóna okkar minnstu bræðrum og systrum.  Þessa minntist hún oft.  

Hingað í Borgarnes flutti hún síðan og hóf störf í efnalauginni hjá Jóni Eggertssyni.  Þau tóku saman og bjuggu saman í tæp 30 ár.   Og eignuðust sjö börn.   Sjö börn á 13 árum.  Það er mikið heimili að sinna og bera ábyrgð á. 

Elst er Anna Gunnlaug, maður hennar er Ólafur Magnússon, þá Baldrún Kolfinna, maður hennar er Allaoua Ægir Si Said, þá Eggert Ólafur, þá Þórður kona hans er Sara Stefánsdóttir, þá Jóhann kona hans er Hafdís Harðardóttir,  þá Jóhanna Erla maður hennar er Ingvar Þór Jóhannsson og yngst er Margrét. 

Guðrún sinnti heimili sínu og börnum með myndarbrag og féll aldrei verk úr hendi.  Hún saumaði föt á börnin, allt sem þurfti til heimilisins.  Hún prjónaði vettlinga og lopapeysur og aflaði þannig tekna til heimilisins.  

Utan heimilis vann hún í Skallagrímsgarði, vann í kjötvinnslu og bakaríi Kaupfélagsins.  Hún var félagi í Handprjónasambandinu sem seldi hennar prjónaafurðir.   Guðrún var harðdugleg og verkmikil.  Útsjónarsöm í heimilishaldi og góð húsmóðir. 

Leiðir Guðrúnar og Jóns skildu og hún tók saman við öðlingsmanninn Helga Helgason á Þursstöðum.  Þau gengu í hjónaband fyrir liðlega 5 árum,   saman hafa þau verið í þrjátíu ár.  

Hvort öðru afar kær og bestu vinir.  Ólík um margt, en einstaklega samhent.  

Guðrún var sæl, hamingjusöm og þakklát fyrir að hafa eignast Helga;  þeim báðum mikið lán og gæfa. 

Börn Helga eru 6 talsins og saman eiga þau 38 barnabörn og 11 barnabarnabörn.   Mikill samhugur hefur verið með þessum góða hópi.  Og söfnuðurinn sem fylgdi þeim Guðrúnu og Helga í Borgarkirkju þegar ég gaf þau saman á sínum tíma, börnin og barnabörnin,  var svo einlæglega glaður og þakklátur fyrir þetta fallega samband.   Þetta var afar sérstök hjónavígsla;  bjart yfir gráum eftirmiðdegi í marsmánuði.  Og þau að ganga inn í vor væntinga og sumargleði: þannig var þeirra samvist: björt og hlý. 

Guðrún var börnum sínum góð móðir og barnabörnum heil og mikill vinur þeirra; átti auðvelt með mynda trúnaðarsamband með þeim og leggja þeim hollráð.    „Amma var góð vinkona og hafði alltaf tíma til að hlusta.  Amma var Hreinskilin og hafði gagnlegar skoðanir. Amma var lífsglöð, kát og skemmtileg.“  Þannig minnist ein dótturdóttir Guðrúnar ömmu sinnar.  Það er ekki slæmt að fá þannig eftirmæli frá barnabarni. Og hún bætir við um ömmu sína:  „ þér fannst gaman að gera þig til, og fara í flott föt, helst með glingur og glimmer, enda varstu algjör pæja“

Og Guðrún var líka alveg eins amma og langamma afkomenda Helga.  Og barnabörnin minnast góðra daga á Þursstöðum, ekki síst í heyskap þegar afkomendurnir fjölmenntu til að taka til hendinni; fleygja til böggum, keyra í hlöðu.    

Matmóðirin Guðrún kom þá í flekkinn færandi hendi með nýbakaðar hveitikökur með kæfu og rjómapönnukökur.  Gleði, líf og fjör, þar sem kát stundin líður hratt;  þetta líkaði Guðrúnu, þetta var lífsnautn hennar.   

Guðrún var veitul og tók fólki af rausn.  Gestkvæmt var á heimili hennar í Borgarnesi og á Þursstöðum og alltaf tóm til að gera gestum vel.

				----------------------------------------

Guðrún var glaðlynd og jákvæð, þótt oft væri lífið á fótinn.  Hún var skemmtileg og söguglöð, ör og hláturmild með góðan húmor.  Og þessi skaphöfn hjálpaði henni og þeim sem hún elskaði á erfiðum tímum nú síðustu misseri, þegar undan fjaraði.  

Hún var áframgeng og plássfrek, getum við sagt;  dagarnir voru henni ekki gefnir til að slóra.  Hún notaði daga sína vel fyllti þá lífi og gleði. 

Guðrún var hrein og bein.  Afar hreinskilin, það er ekki ofsagt.  Algjörlega ófeimin við að tala hreint út við fólk ef henni mislíkaði eða fannst eitthvað miður fara.   

Það eru ekki allir sem kunna að meta það, en Guðrún faldi aldrei skoðun sína, þótt hún félli ekki í kramið.  Var lítið fyrir að segja það sem aðrir vildu heyra.    Var sjálfri sér trú og samkvæm.  Umbúðalaus og einlæg. 

Við söknum Guðrúnar.  Svo mikið lengur hefðum við viljað hafa hana með okkur.  Hún bar með sér frískan andblæ og lífsgleði:  það var uppörvandi að njóta návistar hennar, spjalla  og jafnvel þrasa við hana ef svo bar undir, því húmorinn hafði hún ríkulegan

Glaður, djarfur, fagnandi  -  þannig á hinn kristni maður að bera sig að í lífinu, segir siðbótarmaðurinn Marteinn Lúther.   Þetta eru orð sem eiga vel við þegar við minnumst Guðrúnar.  Í eftirsjá, í ríkulegri þökk.  Glöð, djörf og fagnandi var hún.  

Kær Helgi, góða fjölskylda.  .  Það er erfitt að kveðja þá sem eru góðir og hafa gefið manni allt.  Guð blessi ykkur og minningar ykkar.  Verið Guði falin. 

Það verður dagur og nótt í lífi hvers manns; á það erum við stöðuglega minnt.  Allt hefur sinn tíma.  Við erum kölluð inní þennan heim, til að vera, lifa og starfa. Og að lyktum eru dagar okkar ekki meir á jörðu. 

Á kveðjustund megum við styrkjast í þeirri von er postulinn boðar okkur, að Jesús mun leiða fram til eilífs lífs, alla þá sem hans eru.  

  Fyrir upprisu Jesú Krists frá dauðum eigum við von, er ekkert bugar, von um eilíft líf í Guðs ríki, fögnuð og frið í himnaríki.

Guð geymi þig og varðveiti í friði sínum Guðrún Þórðardóttir. 

Guð sé okkur öllum náðugur og miskunnsamur í lífi og í dauða.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Guðrún Þórðardóttir

Útför

Ertu með minningargrein?