Guðrún Helga Arnarsdóttir fæddist í Reykjavík 15. júlí 1964. Hún lést á krabbameinsdeild Landspítalans við Hringbraut aðfaranótt föstudagsins 16. maí 2003. Foreldrar hennar eru Arnar Jónsson og Þórhildur Þorleifsdóttir og á hún fjögur systkini: Sólveig, f. 1973, Þorleifur Örn, f. 1978, Oddný, f. 1980 og Jón Magnús, f. 1982.

Guðrún Helga giftist 5. júní 1993 Geir Sveinssyni og eiga þau saman börnin Arnar Svein, f. 1991 og Ragnheiði Katrínu Rós, f. 2002.

Guðrún Helga ólst upp í Reykjavík og á Akureyri. Eftir að hafa stundað nám við Menntaskólann við Hamrahlíð lagði hún stund á nútímadans í München í Þýskalandi veturinn 1984-1985 og í London veturinn 1985-1986. Guðrún Helga starfaði sem flugfreyja hjá Flugleiðum með hléum á árunum 1989 til 1997. Þá var hún búsett ásamt eiginmanni sínum á Spáni á árunum 1990 til 1994 og í Frakklandi frá 1995 til 1997. Frá þeim tíma til ársins 2001 starfaði Guðrún Helga við kvikmynda-, auglýsinga- og þáttagerð. Hún nam svæðanudd á árunum 1999 til 2001 og starfaði sem nuddari til ársins 2003. Hún var ein af þeim sem byggði upp KRAFT - stuðningsfélag fyrir ungt fólk sem hefur greinst með krabbamein og aðstandendur þeirra.

[DEFAULT]

Einhver mín fyrsta minning eru bleikar legghlífar. Eða minna þær en það hversu ótrúlega smart þær voru á Guðrúnu Helgu. Svo smart að ég gat ekki setið á mér að læðast inn í herbergi til hennar og stelast til að máta. Til þess eins að uppgötva að þær voru ekki nándar nærri jafn stælí á mér. Eins man ég eftir mér sitjandi ofan í rúmfatakistu hennar japlandi á Kókópöffsi sem hún faldi þar. Það var nú samt dálítið biturt bragð af góðgætinu því auðvitað vissi ég vel að hún hefði safnað sér fyrir þessari dásemd og vildi fá að njóta, þó ekki væri nema þessa, í friði fyrir okkur yngri systkinum. Mig minnir líka að hún hafi orðið ansi reið þegar hún fann mig.

Auðvitað er það iðulega svo að yngri systkini eru þeim eldri oft til nokkurs ama og þeim eldri finnst þau knúin til að atyrða, skamma og ala upp þau yngri. Hvort tveggja átti svo sannarlega við um okkur. Þó eru flestallar bernskuminningar mínar um eldri systur mína afskaplega góðar. Hún sá oft um okkur dögum saman þegar mikið var að gera hjá foreldrunum og þó hún væri ströng, enda veitti ekki af, þá var hún mestmegnis hlý, yndisleg og skemmtileg.

Uppúr því ég hætti að vera alger krakki og þóttist vera að komast til manns breyttist samband okkar. Veturinn 85-86, þegar hún var í dansnámi í London, fór ég til hennar í viku og ég gleymi því ekki hve glimrandi fögur og geislandi hún tók á móti mér á brautarpallinum. Í þessari ferð kom hún fram við mig eins og ég væri fullorðin manneskja sem manni þykir nú nokkuð flott þegar maður er gelgja. Ég hef oft hugsað til þessarar viku síðan sem upphaf mikillar vináttu.

Því aðallega vorum við eldri systir mín og ég vinkonur.

Og Guðrún Helga var góð vinkona. Hægt að tala við hana um flest, hleypidómalaus og klár, drífandi, spontant og skemmtileg. Mér fannst hún svo ótrúlega skemmtileg. Guðrún hafði lag á því að sjá spaugilegu hliðarnar á öllu og þegar hún lýsti atburðum eða fólki gat hún stundum hlegið svo óskaplega að ekki var nokkur lifandi leið að skilja hana. En mér var alveg sama. Það dugði mér alveg að hlusta á eða sjá Guðrúnu Helgu í hláturskasti. Það er nefnilega u.þ.b. það fallegsta sem ég hef séð. Hún hló þannig að tárin streymdu, náði vart andanum, varð að halda um magann og ég skildi ekki neitt, bara hló með og fannst hún svo dásamleg. Oftar en ekki lýstu sögurnar atvikum þar sem hún hafði komið sér í klípu, gert sig að fífli og athlægi fyrir framan fjölda manns. Það þótti henni fyndnast enda tók hún sig ekkert sérstaklega hátíðlega. Mikill mannkostur það. Einn af svo ótal, ótal mörgum.

Guðrún Helga var nefnilega alveg einstök manneskja.

Hvar sem hún kom dró hún athyglina að sér og vakti aðdáun. Ekki bara vegna fegurðar og smartheita, þó hún byggi yfir hvorutveggja í ríkum mæli, heldur vegna þess hve hún geislaði og hreif alla með sér með glaðværð og krafti.

Allt sem hún var og allt sem hún gerði var svo uppfullt orku. Jákvæðri orku. Orku sem smitaði út frá sér og hafði mikil og góð áhrif á alla sem í kringum hana voru.

Það sem hún hefur stutt við bakið á mér, verið stolt af mér og hjálpað mér. Alltaf. Samt var ég enn stoltari af henni. Montin eiginlega. Fannst hún svo mikið æði.

Guðrún Helga vílaði aldrei fyrir sér hlutina heldur tókst á við allt það sem að höndum bar. Með jákvæðni og ofurtrú á lífinu. Auðvitað var hún stundum hrædd og döpur en þá talaði hún opinskátt um það, vann í því og tókst alltaf aftur að fóta sig, hló og sagði að hún hefði bara ekki tíma til að vera að standa í svona. Hún naut líka mikils stuðnings frá Geir og svo auðvitað frá Arnari Sveini. Aldrei tindruðu fallegu augun hennar meir en þegar hún talaði um strákinn sinn. Samband þeirra var afar náið og Guðrún Helga ótrúlega góð móðir. Hann mun búa ævilangt að öllu því sem hún mamma hans kenndi honum.

Við öll sem nutum samvista við hana, ástar hennar og hlýju munum búa að því ævilangt.

Halldór Dagur, sonur minn, sagði þegar hann frétti um andlát hennar: "Þá er sálin hennar núna bara að skoppa einhvers staðar uppí himninum."

Og einhvern tíma kemur sá dagur vonandi að minningarnar um hana kalli ekki fram sorg og sársauka heldur gleðji okkur og ylji. Ég hlakka til þessa dags.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Guðrún Helga Arnarsdóttir

Útför

Minning um systur