Ómar  eins og hann var ávallt kallaður fæddist í Hafnarfirði og ólst þar upp. Foreldrar hans voru Steinunn Gíslína Kristinsdóttir og Dagbjartur Geir Guðmundsson. Hann átti tvær eldri systur Kristínu sem er búsett í Hveragerði og Ingu Dagbjörtu sem lést í mars 2020. 

Pabbi og mamma rugluðu saman reitum á þeim árum þegar Glaumbær var og hét. Mamma áttu þá lítinn dreng Albert Svan sem pabbi fékk í bónus og árið 1968, sem var árið sem þau giftu sig, bættist ég svo í hópinn en ég var víst laumufarþegi í brúðkaupinu. Dagbjartur fæddist svo 1970. Pabbi starfaði lengst af sem matsveinn á sjó og um tíma bjuggum við á Fáskrúðsfirði þaðan sem mamma er ættuð og hann var á sjó þar. Þar var ætlunin að byggja og kominn var grunnur að húsi en þær áætlanir breyttust og við fluttum aftur suður 1972 eða 1973. 

Við fluttum í Breiðholtið og pabbi fékk pláss á togara og var í millilandasiglingum um tíma og einnig starfaði hann um tíma við leigubílaakstur hjá Steindóri. Árið 1975 skildu svo leiðir þeirra mömmu og pabba. Hann giftist síðar Valdísi Hjartardóttir sem átti fyrir soninn Hannes Þór f. 1968. Saman eignuðust þau Guðrúnu Hind vorið 1978. Við Dagbjartur vorum hjá pabba aðra hvora helgi fram til ársins 1982 ef aðstæður leyfðu, en pabbi var haldinn erfiðum sjúkdómi, alkohólisma eins og svo margir aðrir Íslendingar sem reyndist honum oft þrándur í götu.

Árið 1982 fluttumst við systkinin búferlum til Ísrael með mömmu og núverandi manni hennar. Á þeim tíma var ekki jafn auðvelt að tala saman og nú er. Símtöl á milli Íslands og Ísrael voru það dýr að eingöngu var hægt að hringja á tyllidögum en við héldum þó alltaf sambandi með bréfaskriftum. Valdís og pabbi skildu 1984 og þá tók við erfitt tímabil hjá pabba. 

Sumarið 1985 komum við heim í sumarfrí en það sumar var pabbi mjög veikur og ég náði ekkert að hitta hann og var bæði sár og reið. Í kjölfarið skrifaði ég honum langt bréf þar sem ég tjáði mig um þau áhrif sem hans sjúkdómur hefði á fólkið hans og það bréf bar hann með sér alla tíð. Í lok árs 1985 leitaði hann sér svo hjálpar, fór á Vog og á Staðarfell og var að því loknu virkur í AA samtökunum og tók þátt í félagsstarfi á þeirra vegum. Hann keypti sér íbúð á Langholtsveginum og þegar við systkinin fluttum aftur til Íslands 1986 vorum við mikið þar, hvort sem var með pabba þegar hann var í landi eða ein þegar hann var á sjónum. Þá leyfði hann mér að vera á bílnum sínum þegar hann var á sjónum þótt bílprófið væri nýtt og ég ekki sérlega örugg í umferðinni. 

Pabbi var góður maður, skemmtilegur húmoristi sem var mikið í mun að fræða mig um sinn sjúkdóm og auka skilning minn á honum og hvatti mig til að sækja fundi hjá Al Ateen og Al Anon. Samband okkar styrktist mjög á árunum 1986 til 1990 og minningar frá þeim árum eru efst á baugi þegar ég minnist hans. Við áttum mörg löng spjöll um hitt og þetta og oft mjög heimspekilegar umræður. Pabba leið vel, hann hætti á sjónum og fór að keyra sendibíl og keypti sér síðar greiðabíl. Hann kynntist Láru sinni í AA samtökunum og fór að búa með henni og leigði út íbúðina á Langholtsveginum. Það var alltaf gott að koma í heimsókn til pabba og Láru en undir lokin fór þó að halla undan fæti hjá pabba og ský dró fyrir sólu. 

Pabbi hafði keypt sér fyrirtæki sem var það fyrsta sinnar tegundar á Íslandi og var með stóra drauma hvað það varðaði. Líklega var þessi biti of stór og pabbi fór að kikna undan álaginu og hrasaði nokkrum sinnum. Í febrúar 1990 frétti ég að pabbi væri fallinn og hringdi og spurði hann út í stöðuna. Hann ætlaði að koma til mín í mat og sýna mér að hann væri staðinn aftur upp eftir fallið, en hann kom aldrei. Mikil leit hófst þá að honum, það var líkt og allir finndu á sér að eitthvað væri ekki eins og það átti að vera. Næsta morgun fannst hann látinn.

Elsku pabbi minn, ég mun líklega aldrei skilja hversvegna þú valdir að fara yfir í Sumarlandið svona ungur en ég veit þó að þér hlýtur að hafa liðið ömurlega til að velja þá leið en þú varst dulur og ræddir þína vanlíðan aldrei við okkur. Eftir á að hyggja sé ég að þú sveiflaðist mikið tilfinningalega, varst ofur bjartsýnn einn daginn og uppfullur af vonleysi annan. Ég veit að þú elskaðir okkur börnin þín og við elskuðum þig.

Þangað til við hittumst í sumarlandinu máttu vita að við söknum þín og hlökkum til að spjalla við þig og hlæja með þér 

Guðfinna Ármannsdóttir

Það er dýrmætt að eiga góðar minningar og þær á ég margar um elsku Ómar móðurbróður minn ❤️
Hér er mín fyrsta minning. 
Ég hef sennilega verið 5-6 ára þegar hann kom heim úr siglingu og með splúnku nýtt og mitt fyrsta alvöru hjól, svona fullorðins. Minnir að hann hafi keypt hjólið fyrir mömmu og pabba og það hafi verið afmælisgjöf.
Alltof stórt fyrir mig þá en það skipti ekki máli, hvað með það þó ég gæti ekki setið á því, það var svo flott. 
Við þurftum að kveðja þig alltof snemma en minning þín lifir ❤️


[DEFAULT]

Fæddur 15. janúar 1947, dáinn 21. febrúar 1990

Sorgin er oft nær manni en mann grunar, en þó má finna huggun með því að líta til baka og minnast alls þess góða. 

Við systkinin áttum margar góðar stundir með honum pabba, þótt maður hefði gjarnan viljað eiga mun fleiri.

Frá því við vorum mjög lítil höfum við verið mikið aðskilin frá honum þar sem foreldrar okkar skildu þegar við vorum mjög ung. Þá var venjan sú að við vorum hjá pabba aðra hvora helgi.

Árið 1982 fullum við svo af landinu og bjuggum erlendis í fjögur ár, en héldum alltaf sambandi við pabba með bréfaskriftum. Þegar við svo fluttum heim á ný jókst samband okkar við hann um mun, og má eiginlega segja að við höfum verið hjá honum öllum stundum á Langholtsveginum. 

Hann sýndi okkur mikið traust og leyfði okkur að vera í íbúðinni sinni þegar hann var úti á sjó, og ekki nóg með það heldur lánaði hann því okkar sem eldra er splunkunýjan bíl vikum saman þótt bílprófið væri alveg nýtt af nálinni og aksturslagið ekki upp á marga fiska.

Pabbi bjó yfir mikilli lífsgleði og bjartsýni og gaf mjög mikið af sjálfum sér. Það kom ekki fyrir að hann væri ekki viðbúinn að gera allt sem í hans valdi stóð til að hjálpa fólki sem átti erfitt og leitaði til hans. 

Hann var okkur í raun jafnt vinur sem faðir. Þegar sest er niður og litið til baka eru minningarnar frá síðustu fjórum árum mun meira áberandi en aðrar. Það er svo margs að minnast og margt sem maður vill segja en erfitt er að koma því á blað. 

Nú kveðjum við ástkæran föður með söknuði, en einnig mörgum góðum minningum og trúum því að þótt samverustundirnar verði ekki fleiri í bili, þá munum við hittast á ný.

Á morgun kveðjum við vin okkar Guðmund Ómar Dagbjartsson eða Ómar eins og hann var oftast kallaður. 

Hann var sonur hjónanna Steinunnar Kristinsdóttur sem nú er látin og Dagbjarts Geirs Guðmundssonar. Ómar ólst upp í Hafnarfirði og var einkasonur foreldra sinn. Systur hans eru Kristín búsett í Reykjavík og Inga sem býr á Breiðdalsvík.

Kynni okkar hófust fyrir rúmum 20 árum í Glaumbæ eins og hjá fleiri unglingum á þessum tíma. Snemma tók brauðstritið við og stundaði Ómar margvísleg störf, þ.á.m. leigu- og sendibílaakstur, sjómennsku og matseld, enda listakokkur. 

Um tíma bjó hann á Fáskrúðsfirði. Ómar eignaðist 3 börn, Drífu f. 1968, Dagbjart f. 1970 og Guðrúnu f. 1978. 

Tíminn líður hratt, stundum allt of hratt. Þannig var með þann tíma sem liðinn er frá því við kynntumst Ómari. Okkur öllum í fjölskyldunni fannst við eiga eitthvað í honum og skarðið er stórt sem hann skilur eftir sig.

Við erum þó svo lánsöm, eins og aðrir sem kynntust Ómari, að eiga um hann góðar og skemmtilegar minningar. 

Hann var að vissu leyti dulur, en hreinskilinn og hafði góða kímnigáfu. En hann var jafnframt óvenju næmur tilfinningamaður. Það kom best fram í heimsóknum hans með blóm eða hringingum á afmælisdögum okkar. 

Góðu minningarnar eiga, þegar fram líða stundir, eftir að yfirskyggja þungann sem nú hvílir yfir okkur vinum hans. Minningarnar um skemmtilegan félaga, góðar stundir við skák eða kvöldstundirnar sem bara var litið inn í kaffi ef hann átti leið hjá ylja okkur núna. 

Við vottum börnum hans, föður, systrum og öðrum ástvinum okkar dýpstu samúð. Okkar elskulega vini þökkum við alltof stutta en ljúfa samfylgd

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Guðmundur Ómar Dagbjartsson

Útför

Fæddur 15. janúar 1947, dáinn 21. febrúar 1990

Minning um vin