Elskulegur sambýlismaður minn, faðir okkar og afi. 
Guðjón Magnússon
Lést á Heilbrigðisstofnun Vesturlands á Akranesi 27. mars 2023.


Útför hans fer fram frá Hólmavíkurkirkju 

(Samkvæmt þjóðskrá 26.11.1932), Jonni var með það alveg á hreinu að réttur fæðingardagur sé 24.11.1932

Guðjón Magnússon eða Jonni eins hann jafnan var nefndur, hann fæddist í Fagradal á Skarðstönd í Dalasýslu. Hann er sonur hjónana Magnúsar Sigvalda Guðjónssonar bónda sem fæddur er í Sunndal, Kaldrananeshreppi og Aðalheiðar Loftsdóttur húsfreyju sem fædd er í Asparvík, Kadrananeshreppi. Jonni er sá fjórði í röðinni af þrettán börnum Magnúsar og Aðalheiðar sem öll komust til manns. 

Theódór fæddur árið 1929, látinn árið 2013 
Gróa fædd árið 1930 látin árið 2020
Loftur fæddur árið 1931,hann er búsettur á Akureyri
Þuríður fædd 1934, látin árið 1968
Þórólfur fæddur árið 1935, hann er búsettur í Reykjavík
Ólafur fæddur árið 1936, látinn árið 2013
Ingibjörg Magnea fædd árið 1938, látin árið 2022
Soffanías Einar fæddur árið 1939, hann er búsettur í Hveragerði 

Jón Anton fæddur árið 1939, hann er búsettur á Drangsnesi
Anna Valgerður fædd árið 1946, hún er búsett í Hafnarfirði
Ásbjörn fæddur árið 1948, látinn árið 2019
Gíslína Guðbjörg fædd árið 1953, hún er búsett í Kópavogi

Jonni sleit barnsskónum í Fagradal og í Miklagarð, hann var um 8 ára gamall þegar fjölskyldan fluttist í Hrappsey á Breiðafirði sem voru þeirra heimkynni næstu fimm árin. Þegar flutt er í Hrappsey hefur fjölskyldan stækkað og eru börnin orðin 10. Haft er eftir Jonna og systkinum að það hafi oft verið hart í ári á þessum tímum þar sem seinni heimstyrjöldin stóð yfir og ekki alltaf auðvelt með aðföng þar sem allt þurfti að sækja í land. Öll aðföng voru sótt á bát og haft er eftir Jonna og Tedda að í einn ferð föður þeirra í land að vetri til þá hafi skollið á óveður skömmu eftir að lagt var af stað og stóð það í einhverja daga, á meðan var móðir þeirra með börnin ásamt vinnumanni og vinnukonu út í eyju í algerri óvissu um afdrif Magnúsar. Þetta voru Aðalheiði erfiðir tímar og var það gæfuspor þegar Magnús og Aðalheiður náðu að kaupa jörðina Innri- Ós við Steingrímsfjörð árið 1945. Jonni var á þrettánda ári þegar komið er að Ósi og ekki liðu mörg ár þar til ráðist var í að byggja nýtt steinsteypt íbúðarhús á Ósi. Þá er Jonni á 16. ári og þegar orðinn liðtækur við smíðar og var ásamt Hirti föðurbóður sínum verkstjóri við byggingarframkvæmdir, sem ásamt öllum systkinum unnu þrekvirki við að byggja steinsteypt hús sem er hæð og ris. Lýsingar Jonna frá framkvæmdum á þeim tíma eru meðal annars að steypa hafi verið handhrærð  og hífð upp með handafli við steypu á milliplötu og rishæð. Þar lögðu margar hendur hönd á plóg og stendur húsið á Ósi ennþá fyrir sínu og hefur Jonni tekið þar til hendinni við ýmsar endurbætur á liðnum árum. 

Grunnskólaganga Jonna og systkina fór að mestu leiti fram í farkennslu en mörg þeirra lögðu fyrir sig frekara nám. Jonni brautskrifaðist sem búfræðingur frá Bændaskólanum á Hvanneyri. Á Hvanneyri hefur einnig verði smíðakennsla því þar smíðaði Jonni sér skrifborð sem enn í dag myndi kallast hagleikssmíð og er í góðu standi. Jonni tók við búi foreldra sinna að Ósi og giftist Önnu Margréti 1964, búa þau að Ósi fyrstu árin og þar stækkar fjölskyldan þar sem þau eignast 2 drengi, en fyrir átti Anna Margrét 2 drengi og ólst yngri sonur hennar upp með fjölskyldunni. Fjölskyldan flutti inn á Hólmavík 1972 og var fyrsta heimilið að Hafnarbraut 7. Jonni stundaði smíðar samhliða bústörfum, fyrst á Ósi en síðar í fjárhúsum ofan við Hólmavík. Fjótlega eftir að búið var að koma sér fyrir á Hólmavík stækkaði fjölskyldan og bættist einn drengur við og fljótlega fór Jonni að huga að framtíðarheimili fyrir stækkandi fjölskyldu. Fékk Jonni lóð að Hafnarbraut 13 þar sem byggt var steinsteypt tveggja hæða hús þar sem handlagni, útsjónarsemi og þekking Jonna naut sín vel, sá hann sjálfur nánast að öllu leyti um smíðavinnu, pípulagnir og múrverk ásamt flestum öðrum handökum við byggingu íbúðarhússins að undanskildri raflagnavinnu. Það voru margar vinnustundirnar sem lagðar voru á sig og flutti fjölskyldan í nýtt stórt hús árið 1974 þar sem fjölskyldan bjó til ársins 1979. Árið 1976 lést yngsti sonur þeirra frá vegna meðfædds fæðingargalla, reyndi þetta mikið á. Árið 1979 flytur fjölskyldan á höfuðborgarsvæðið og bjó lengst af á Hverfisgötu 41 í Reykjavík, Jonni stundaði lengst af vinnu í Trésmiðjunni Völundi sem og að taka að sér ýmsa smíðavinnu í aukavinnu sem ekki var óalgengt á þeim tímum. Þegar upp úr hjónabandi Jonna og Önnu slitnaði þá heldur Jonni á heimaslóðir á Hólmavík, þar sem lagt er stund á smíðar ásamt því að taka þátt í bústörfum að Ósi þar sem Þórólfur sonur hans er búsettur og er með fjárbúskap. Búskapur var Jonna ætíð hugleikinn og átti hann alla tíð huga hans og var hans lífsstarf þó smíðavinna hafi verið hans starfsvettvangur. Á Hólmavík tók hann saman við eftirlifandi sambýliskonu sína Jónu Margréti Þórðardóttur og búa þau á Hólmavík. Jonni og Jóna bjuggu fyrstu árin meðal annars á Kópnesbraut 9 en tóku fljótt sameiginlega ákvörðun að byggja sér hús og varð úr að á Hafnarbraut 3 byggja þau sér timburhús sem er hæð og ris. Húsið er hannað af þeim og teiknað upp með þeirra tilsögn af Magnúsi syni hans sem einnig hannaði burðarvirki og lagnir. Jonni byggði húsið sjálfur með góðri hjálp frá ættingjum þeirra beggja, voru margar hendur fúsar til að leggja hönd á plóg þar sem greiðvikni og hjálpsemi Jonna í gegnum tíðina við ættingja og vini hafði tengt hann góðum böndum. Á seinni árum ævikvöldsins dundaði Jonni við ýmislegt föndur, svo sem útskurð á klukkum, kistlum og ýmsum smámunum samhliða því að fylgjast með fjárbúskap í sveitinni en þó sérstaklega á Ósi. Dæmi um áræðni Jonna og hvað hann var óhræddur að ráðast í verk sem flestum hefði vaxið í augum er að hann ákvað að smíða sér bát í bílskúrnum á Hafnarbraut 3, smíðaður var báturinn Tjaldur úr krossvið sem farið hefur margar skemmtisiglingar um förðinn og til sjóstangaveiða. Tjaldur stendur enn fyrir sínu og er vel við haldið. Jonni eyddi síðustu árum sínum með Jónu á Hjúkrunarheimilinu á Hólmavík þar sem vel er hugsað um þá sem þar dvelja.

Jonni var hæglátur maður, vinnusamur, ákaflega greiðvikinn og bóngóður. Hann var maður sem ekki bar raunir sínar á torg, var dagfarsprúður og lítillátur að eðlisfari. Hann var góður faðir og afi, hann gat verið strangur faðir og var fylgin sér þegar svo bar við. Hans lífsstarf og áhugamenska var búskapur og smíðar, hann hafði mikinn áhuga á íþróttum og var efnilegur í frjálsum á sínum yngri árum. Hann hafði mikinn áhuga á kveðskap og deildi þeim áhuga með Jónu, hann var hagyrðingur góður og er mikið af ljóðum og stökum sem liggja eftir hann allt fram á síðasta dag. Það var ekki hans að flíka kveðskap sínum en eftirfarandi þula er skrifuð upp eftir honum af Magnúsi syni hans við heimsókn tveimur dögum fyrir andlát hans þar sem honum fannst rithönd sín vera orðinn heldur skjálfhent.  Þulan ber merki þess hve samheldinn syskinahópurinn sem kenndur er við Ós er og foreldrar hans voru honum hugleikin. 

Fer vel á að enda   ágrip þetta með henni eftir að farið hefur verið yfir afkomendur.

Magnús f. 1964, giftur Sigurbjörgu Th Stefánsdóttur,  búsett í Kópavogi. Eiga þau 3 börn og 2 barnabörn 

Þórólfur f. 1965, sambýliskona Ragnheiður Birna Guðmundsdóttir, búsett að Innra-Ósi. Eiga þau einn son

Óskar f. 1973 d. 1976, jarðsettur í Hólmavíkurkirkjugarði og verður Jonni jarðsettur við hlið hans.

Barnsmóðir Þórólfs, Hallfríður B Hrafnsdóttir, eiga þau 3 börn og 4 barnabörn 

Barnsmóðir Þórólfs, Ingibjörg Birna Sigurðardóttir, eiga þau 2 syni, 1 fósturson og 3 barnabörn

Svanur H Magnússon fæddur árið 1958, barnsmóðir Sveinbjörg Davíðsdóttir og eiga þau 3 börn og 5 barnabörn.

Halldór Hafsteinsson fæddur árið 1962, barnsmóðir Lúcia Kristín Sveinsdóttir og eiga þau 3 börn og 5 barnabörn.

Þulan er yfirfarin og aðlöguð af Bergsveini Birgissyni frænda okkar þar sem ekki náðist að fara yfir með Jonna uppritun sem fram fór á dagsparti, Jonni fór hratt yfir og var ætlunin að skrá og fara yfir þuluna í góðu tómi með honum.

ég kom hér við á leiðinni út á nesið

og margt lítið fólk sem komst til manna

Um annir þær skráð er fátt til forna

Mikið vann pabbi og verkið að kveldi stofnað

var þá hjá pabba á kvöldin oft setið og sofnað

söng hann þá jafnan ljóð eða kvað fram stökur.

Oft það mig undrar, áræði þeirra og elja

þrettán börn sem þurfti að fæða og klæða 

Umönnun þurfti við börn og bú og beljur

og verkin þar stundum lögð í litla lófa

Er fluttum við norður fyrstur var Teddi sendur

fjölmörgum störfum lyftu þau Loftur og Gróa

Þórólfur, Óli, Jón og Einar, Inga, Anna, Bjössi

Ég sem að yrki oftast er kallaður Jonni

en allra síst vil ég Þurý systur gleyma 

hér þakka ég fyrir mig og öll störfin góðu 

Minningu þína munum við ætíð geyma 

sem móðirin besta varstu litlum bróður.

Ágrip tekið saman eftir bestu samvisku og minni af.

Brynjar Ólafsson

Innilegar samúðarkveðjur til ykkar kæra fjölskilda.
kær kveðja , Brynjar,andrea og börn . 

[DEFAULT]

Bless elskan mín – Meira andskotans vesenið, síðasta samtalið okkar af svo mörgum og svo varstu farinn. Ég sé þig fyrir mér í sumarlandinu í svörtu joggingbuxunum allar í sagi, í bláa smíðavestinu, hamar í annari hendi og spýtu í hinni. Finn lyktina af nýju timbri umlykja þig, sé einlæga brosið, tilhlökkunin í augunum að byrja á nýju verki frískur og sprækur á ný. Við áttum flókið samband þú og ég, þú varst tengdafaðir, stjúpfaðir, afi barnanna minna og maðurinn hennar mömmu minnar. Við vorun nú ekki alltaf sammála en annað eins gerist nú á 30 árum. Kannski var það aðallega að ég sá ekki þann ramma sem þú sást, þegar kom að verkum karla og kvenna. Sú skipting var skýr í þínum huga en ekki mínum. Held nú samt þú hafir haft gaman að því stundum og glottir við mér. Á milli okkar ríkti alltaf væntum þykja, gagnkvæm virðing og vissan um að við gætum treyst á hvort annað.

Hafðu þökk fyrir allt elsku kallinn minn, fyrir allar stundirnar sem þú gafst mér og mínum. Hittumst aftur þegar minn tími kemur og fáum okkur svart kaffi með sykurmola.

Guðjón, eða Jonni frændi, eins og maður kallaði hann, tilheyrði þeirri kynslóð sem «ekki var mulið undir», eins og stundum er sagt um fólk sem hafði úr litlu að moða til að byrja með en mannaðist engu að síður með afbrigðum og gerðust máttarstólpar í sínu samfélagi. Frasinn um að byrja með tvær hendur tómar á kannski sérstaklega vel við þegar talað er um Jonna og systkini hans, en hann hefur verið um 8 ára gamall þegar fjölskyldan fluttist í Hrappsey á Breiðafirði þar sem fjölskyldan bjó í sárri fátækt fram að lokum seinna stríðs. Þó ber að nefna að hugtakið fátækt var á þessum tíma ekki það sama og lagt er í hugtakið í dag, og hafa sum systkinin haft á orði að þau hafi ekki veitt því neitt sérstaka athygli að þau hafi verið fátæk, það hafi frekar verið aðrir sem bentu þeim á það. Ríkidæmið í fjölskyldu Jonna var reyndar mikið þó ekki væri það talið í peningum eða eignum, þar ber vitanlega helst að nefna þennan einstaklega samhenta, samlynda og stóra systkinahóp sem hefur verið einstök blessun að vera í ætt við, í viðbót við léttlyndan og söngelskan föður og trausta og umhyggjusama móður í þeim Magnúsi og Aðalheiði. 

Jonni var á unglingsaldri þarna um 1945 þegar Magnús faðir hans náði að festa kaup á jörðinni Ósi við Steingrímsfjörð, sem verður að teljast til happs fyrir fjölskyldu sem þjónað hafði sem nokkurs konar leiguliðar annarra fram að þeim tíma. Bæði var það að fjölskyldan stækkaði þegar þangað var komið og hitt að hún hafði eignast sína eigin jörð og sitt eigið óðal þar sem afrakstur hinna fjölmörgu handa varð þeim sjálfum loks til góða, eða eins og Jonni kemst svo vel að orði í þulu sem hann orti undir það síðasta um lífið á Ósi:

og verkin þar stundum lögð í litla lófa»

Svo segir manni hugur að Magnús gamli hafi komið auga á smiðshæfileika sonarins þegar hann ákvað að ráðast í það stórfyrirtæki árið 1948 að byggja veglegan bæ úr steinsteypu á Ósi, en þá var Jonni um 16 ára gamall.  

Snemma beygist krókur segir orðtakið, en eitt sinn þegar ég spurði Jonna hvort hann hefði aldrei hugsað sér að leggja fyrir sig sjómennsku eins og margir bræðra hans, þá bar hann því við að hann hefði verið svo sjóveikur, og hefði því orðið að finna sér eitthvað að gera í landi, og þannig hefði hann leiðst út í smíðarnar. Hann var vitanlega ekki maður til að halda því fram að hann hefði sjálfur einhverja sérstaka smiðshæfileika. 

Ég var hinsvegar svo lánsamur að fá að vinna með Jonna part úr sumri í kringum aldamótin 2000, eða þegar Jonni stóð næstum á sjötugu. Þá kom hann ásamt barnabarninu Aroni og reisti fyrir mig dálítinn sumarbústað hér á Ströndum. Ekki aðeins varð ég vitni að smiðshæfileikum og reynslu heils lífs í bransanum, heldur var jafnmikill skóli að sjá hvernig Jonni stundaði sína vinnu. Það var með þessu undraverða áreynsluleysi sem hann vann sín verk, hann var aldrei að flýta sér eða sýndi einhverja ákefð eða bægslagang, heldur hélt hann þessari jöfnu og föstu hrynjandi í öllum sínum handtökum. Hann þurfti aldrei að stoppa til að hugsa sig um eða efast um nokkurn hlut – það rann undan honum Jonna, og nánast án þess að maður tæki eftir því var húsið risið uppúr þessu algera áreynsluleysi stóra frænda míns. Stundum lét hann mér eftir að mæla út lengdina á einhverjum spýtum, og ég svaraði að þessi eða hin spýtan ætti að vera 27, 3 sentimetrar eða 78,4 sentimetrar. Eftir drjúga stund sagði Jonni að þetta væri vel mælt hjá mér, og nákvæmt, en sagði svo lágt og af sinni fádæma kurteisi «en þú getur alveg sleppt millimetrunum. Við hugsum ekki um þá hér». 

Þetta hafði áratuga reynsla kennt honum, og eins og hann orðaði það sjálfur þá yrði húsið «að fá að anda», það væri bæði húsinu sjálfu og þeim sem þar bjuggu fyrir bestu. Og einmitt á þessum sömu dögum átti sér stað hræðilegt slys upp í Veiðivötnum þar sem fólk hafði sofnað út frá gaslampa og gleymt að opna glugga og vaknaði aldrei meir, og ætli það sé ekki ástæðan fyrir því að ég man sérstaklega vel eftir þessari byggingarheimspeki hans Jonna. Og svo segir mér hugur að ekki væri mygla og sveppur jafnmikið vandamál í húsum í dag ef heimspeki Jonna hefði fengið meiru að ráða. Og það var sama hvaða grófu reikaviðarspýtur maður kom með í bílskúrinn til Jonna, út úr skúrnum komu borð og bókahillur af bestu sort. Það lék allt í höndunum á Jonna. Hann smíðaði sér jafnvel bát á eldri árum, sem segir manni kannski að þetta með sjóveikina var kannski ekki öll skýringin á smíðaferlinum þegar allt kom til alls. 

Jonni var einstaklega dagfarsprúður og lítillátur að eðlisfari. Hann hafði ekki hátt um sínar skoðanir, en hafði þó skýra sýn á hlutina sem bar á góma. Ég man að þegar við reistum bústaðinn var ég að lesa ævisögu Einars Benediktssonar skálds, og Jonni var forvitinn um bókina, blaðaði í henni í kaffipásum og sagði síðan eitt sinn um Einar áður en við héldum aftur til starfa: «Helvíti mikill kall!». Ég verð að viðurkenna að það er farið að fenna yfir ýmislegt í efni bókarinnar í huga mér, en alltaf man ég afgreiðslu Jonna á Einari Benediktssyni, í þessum þremur höggum sem hann jafnframt notaði á naglana sem hann negldi: «Helvíti . mikill . kall .».

Jonni var einstakt ljúfmenni og einhvern veginn fannst manni að allir væru honum jafn mikilvægir. Ég minnist þess þegar ég eitt sinn var nýkominn með bílpróf og fór norður á Strandir, þá hafði hann umsjón með Ósi en bjó á Hólmavík. Hann mætti strax opnaði bæinn fyrir mig og félagana og leyfði okkur að vera eins lengi og við vildum. Hann hlustaði á okkar unglingatal af áhuga og alvöru og treysti okkur fullkomlega fyrir húsinu. Þegar maður horfir tilbaka sér maður þessa góðvild í öðru ljósi, maður skilur að hún er ekki jafn sjálfsögð og maður hugsaði þá – manni fannst maður alltaf velkominn til Jonna frænda.  

Jonni var einstaklega heilsuhraustur fram undir það síðasta. Hann var þéttur á velli og með sterkt handtak, eins og reyndar má segja um fleiri af þeim systkinunum frá Ósi. Segja meir en mörg orð hversu léttleikandi var fyrir hann tæplega sjötugan að reisa hér hús hjá mér, og þá var hann fast að áttræðu þegar hann reisti sín síðustu hús, fjárhúsin nýju á Ósi. Á milli þess sem hann hjálpaði föður sínum unglingur að reisa bæinn að Ósi og þegar hann reisti þar fjárhúsin eru bautarsteinarnir sem standa eftir Jonna fjölmargir, ekki síst þegar litið er í kringum sig á Ströndum. 

Þegar Inga dóttir Jónu kom með hana og Jonna í heimsókn til mín í fyrrahaust þótti mér vænt um að sjá völundarsmiðinn gamla stíga inn fyrir þröskuldinn hjá mér og spyrja hvernig það stæði sig – húsið. Jonni var alveg ern og í raun ekki ósvipaður í tali og hanni hafði verið 20 árum áður. Þegar átti að fara aftur út í bílinn tók ég að mér að styðja gömlu kempuna niður tröppurnar sem hann hafði sjálfur smíðað og út í bílinn, og af sínu einstaka lítillæti, svona eins og honum þætti það leitt að þurfa á stuðningi annarra að halda, hafði hann orð á því með barnslegri undrun, hvað það væri nú skrýtið að «vera orðinn svona gamall», að «lappirnar bara svöruðu honum ekki lengur». Þá skildi maður að þar fór maður sem hafði ekki haft reynslu af því að þurfa að styðja sig við aðra. Það voru hinsvegar aðrir sem höfðu reitt sig á Jonna alla þá ævi sem á undan var gengin.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Guðjón Magnússon

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Guðjón Magnússon

Jonni frændi