Guðbjörg Þórisdóttir fæddist í Reykjavík þann 25. mars árið 1952. Hún var dóttir hjónanna Þóru Karítasar Árnadóttur og Þóris Más Jónssonar og ólst upp í Vesturbæ Reykjavíkur. Eftir útskrift úr Hagaskóla lauk hún almennu kennaraprófi árið 1973 og varð stúdent frá Kennó 1974. Hún lauk B.A. prófi í íslensku frá Háskóla Íslands árið 1978 og Cand. Mag prófi í íslenskum bókmenntum árið 1992. Frá átján ára aldri sinnti hún kennslu víða um land og kenndi fólki á öllum aldri, á öllum skólastigum, meðal annars við Kvennaskólann í Reykjavík, Fósturskóla Íslands og Framhaldsskólann á Laugum. Þá vann hún eitt ár í Menntamálaráðuneytinu. Hún vann lengi sem skólastjóri; fyrst í Grunnskólanum að Skógum undir Eyjafjöllum, svo í Sandvíkurskóla á Selfossi en lengst af í Breiðagerðisskóla í Reykjavík og var um tíma formaður Skólastjórafélags Reykjavíkur. Guðbjörg hafði mikinn áhuga á skapandi skrifum, skrifaði sögur fyrir börn, gaf út bókina 

 og kenndi og hvatti nemendur sína til að skrifa. Hún skráði sig í doktorsnám í bókmenntum árið 2013 og lagði upp með að skrifa um hvernig hægt væri að nýta bókmenntir sem tæki til tilfinningalegs uppeldis í kennslu. 

Börn Guðbjargar og Árna Blandons Einarssonar eru Einar f. 1978, kvæntur Árnýju Ingvarsdóttur, börn þeirra eru Guðrún Dís Jóhannsdóttir, Álfdís Jóhannsdóttir, Hildur Karitas Einarsdóttir og Bjartur Einarsson, en móðir Bjarts er Eyrún Magnúsdóttir. Þóra Karítas f. 1979, unnusti Sigurður Guðjónsson, börn þeirra eru Árni Guðjón og Dagur Kári og fyrir þeirra kynni eignaðist Sigurður Flóka Hrafn. 

Guðbjörg greindist sumarið 2014 með sjaldgæfan sjúkdóm, Benson-heilkenni, og lést úr honum á Droplaugarstöðum í Reykjavík við sólarupprás þann 2. ágúst 2019. Útför hennar fór fram frá Hallgrímskirkju mánudaginn 12. ágúst.

[DEFAULT]

Í dag kvaddi ég Guðbjörgu kennara minn og vinkonu ♥️ ♥️ Ég man enn fyrstu setninguna sem ég sagði við hana; “Þú getur ekki ætlast til að við tölum um tilfinningar okkar við þig í fyrsta tímanum hjá þér”! Þarna var mér algjörlega misboðið og furðaði mig á þessari konu sem átti að kenna okkur íslensku fyrsta árið mitt í Framhaldsskólanum á Laugum. Það leið þó ekki á löngu þar til að ég var farin að tala um tilfinningar og lífið við Guðbjörgu sem kenndi mér svo ótal margt, ýtti við mér og mótaði mig. Hún kenndi mér m.a. að meta Laxness, Ástu Sigurðardóttur, Herbjörg Wassmo og Ragnheiði Jónsdóttur (bækur um Þóru í Hvammi hittu mig í hjartastað)  Ég á henni margt að þakka.  

Presturinn hvatti okkur til að segja sögu eða minningu í dag, því var ánægjulegt að hitta Rúnar Birgir Gíslason skólabróður minn og rifja upp sameiginlega minningu. Ég leyfi henni að fylgja hér með þó hún sé ekki beint lýsandi fyrir Guðbjörgu 🙂 

Á öðru ári í skólanum söfnuðum við fyrir Tyrklandsferð og Guðbjörgu var boðið með til að passa upp á okkur. Hún fór m.a. með okkur á diskótek og valdi sér stað þar sem birtan var mest svo hún gæti lesið Á meðan nóttin líður eftir Fríðu Á. Sigurðardóttur á meðan við dönsuðum. Sumir voru að fara í fyrsta sinn til útlanda og þetta var heilmikið ævintýri.  Eitt sinn vorum við á siglingu heilan dag og um kvöldið fór hluti hópsins á steikhús. Við fengum svaka steikur og allir tóku vel til matar síns nema Guðbjörg sem var lystarlaus og bauð strákunum steikina sína því henni leið ekki vel. Hún hafði varla sleppt orðinu þegar það líður yfir hana og hún fer með andlitið beint ofan í diskinn. Við frusum öll, enginn hreyfði sig eða sagði neitt (við vorum sennilega ekki búin að fara á skyndihjálparnámskeið) og það var ekki fyrr en þjónninn kom og fór að athuga málið að hún rankaði við sér. Pælið í atriði; 7 ungmenni sitja vandræðaleg og hreyfingalaus og segja ekki neitt á meðan kona við borðið er með andlitið ofan í kvöldmatnum!  Guðbjörg rís upp, fær sér vatnssopa og segir Strákar, viljið þið ekki fá ykkur steik? Þeir verða hálfvandræðalegir og segja Nei takk. Þá segir hún: Nei, í alvöru. Ég hef ekki snert á steikinni endilega fáið ykkur! Eftir langa og vandræðalega þögn gat Rúnar ekki setið á sér lengur og sagði; Þú lást með andlitið í steikinni áðan! Guðbjörg var steinhissa og trúði okkur ekki fyrr en Rúnar benti henni á kartöflustöppuna sem var með augljóst far eftir nef og svo var hún með salat á kinninni. Sósan var sem betur fer enn í sósukönnunni. Hún hafði þá fengið sólsting eftir siglingu dagsins en var fljót að jafna sig. Þetta atriði var óborganlegt og sérstaklega viðbrögð okkar unga fólksins.  

Ég er innilega þakklát fyrir kynni okkar og vináttu. Við héldum sambandi þó það væri stopult, stundum liðu ár á milli símtala og heimsókna en kærleikurinn og gleðin var alltaf til staðar.  Takk fyrir allt og allt ♥️

Í dag kl. 16 verður útför Guðbjargar Þórisdóttur, kennara og skólastjóra, gerð frá Hallgrímskirkju. Við kynntumst þegar hún var nemandi minn í bókmenntum í Háskóla Íslands og við urðum góðar vinkonur, ekki bara af því að hún var stjörnunemandi sem hafði næman og frjóan skilning á bókmenntum heldur líka af því að hún var einstaklega skemmtileg og yndisleg manneskja. 

Hún skrifaði prófritgerð hjá mér um langa og þunglyndislega ljóðið hans Snorra Hjartarsonar „Í Eyvindarkofaveri“ og greindi það af slíkri fádæma snilld að það er ógleymanlegt. Ég man líka að mér fannst merkilegt að svo ung og glöð kona skyldi átta sig svona vel á óradjúpum þessa flókna ljóðs um helsi og frelsi en hún reyndist hafa meiri og átakanlegri reynslu en okkur grunaði, félaga hennar. Það kom í ljós fyrir fjórum árum þegar bókin Mörk kom út með uppvaxtarsögu Guðbjargar eftir dóttur hennar, Þóru Karitas Árnadóttur. Það var oft óbærilegt að lesa þá bók og freistandi að henda henni frá sér, en um leið gaf hún manni trú á manneskjuna og hæfileika hennar til að lifa næstum allt af og halda reisn sinni og gleði. Kannski varð ég hissa á að Gugga skyldi ekki skrifa bókina sjálf, hún var svo vel máli farin og ritfær, en ég trúi skýringunni sem Þóra Karitas gaf í viðtali við Fréttablaðið þegar bókin kom út: „Skömmin rændi hana frelsinu til að skapa.“  Síðustu árin voru Guðbjörgu afar erfið og þó að sárt sé að kveðja hana svona snemma ímynda ég mér að hún hafi verið fegin frelsinu frá sjúkdómnum grimma sem lagði hana að velli. 

Minningarorð frá Guðrúnu Agnarsdóttur, Helga og og börnum

Yndisleg og góð kona, Guðbjörg Þórisdóttir, var jarðsungin við fallega og fjölmenna athöfn í Hallgrímskirkju í gær. Hennar verður sárt saknað af sínum nánustu og fjölmörgum fleiri sem hún hafði jákvæð og hvetjandi áhrif á en það var hennar aðalsmerki. Hér fylgja minningarorð frá mér og börnum okkar Helga:

Minningarorð um Guðbjörgu Þórisdóttur f. 25.3.1952 d. 2.8.2019

Guðbjörg og Árni komu til okkar í London í september 1978. Árni ætlaði í leiklistarnám og þau komu með Einar litla son sinn fjögurra mánaða. Gugga og Árni réðu sig til að liðsinna okkur þar sem við Helgi unnum bæði utan heimilis og börnin okkar þrjú voru á skólaaldri og Gugga tók vel á móti þeim þegar þau komu úr skóla síðdegis því hún var heima að hugsa um Einar. Svo hjálpuðumst við að með heimilshaldið. Þannig bjuggum við saman tvær fjölskyldur í rúmlega eitt ár. Þau voru indæl hjón og litli drengurinn þeirra allra yndi. Síðar fæddist þeim falleg dóttir, Þóra Karítas, í október, um ári síðar, og þau fóru svo heim til Íslands í desember 1979. 

Með okkur myndaðist innilegt og gott samband og sambúðin var mjög góð. Á þessum árum kom Agnar, faðir Guðrúnar, oft í heimsókn og tengdist þeim og einkum Einari litla, varð eins konar staðgengilsafi hans. Gugga var þá og síðar svo glaðlynd, hláturmild og jákvæð, með geislandi bros og góða kímnigáfu og opinn huga, tilbúin að taka við nýjum hugmyndum. Hún var bráðgreind en setti sig aldrei á háan hest, dugleg og drífandi og átti auðvelt með samskipti. Hún var aðlaðandi, hjartahlý, umhyggjusöm og réttsýn og góður hlustandi, hafði áhuga á fólki og sýndi það. Fjölskyldur þeirra Guggu og Árna voru elskulegar og ræktarsamar og foreldrar og systkini þeirra komu og heimsóttu okkur og gistu. Þetta góða samband hélst síðan eftir að þau fluttu heim og sambúð okkar lauk en eftir að við Helgi og börn okkar fluttum heim til Íslands 1981 héldust vináttuböndin. Þau Árni skildu en Gugga varð kennari og síðar skólastjóri og lagði mikla alúð og rækt við starf sitt og sinnti jafnframt börnum sínum vel. 

Þegar svo Þóra Karítas skrifaði áhrifamikla bók, með samþykki móður sinnar, um sára reynslu hennar í bernsku dáðust margir að því hve vel Guggu hafði tekist að varðveita og rækta þann dýrmæta kjarna sem í henni bjó þrátt fyrir þann miska sem henni var gerður, lítilli telpu. Það var dapurlegt að horfa á hana glíma við hinn erfiða sjúkdóm, sem hún gerði þó með jafnaðargeði og æðruleysi, en sem að lokum dró hana til dauða, langt fyrir aldur fram. 

Með henni er gengin væn og merk kona og hennar er sárt saknað. Við sendum börnum hennar og systkinum og fjölskyldum þeirra innilegar samúðarkveðjur. Blessuð sé minning Guðbjargar Þórisdóttur.

Guðrún Agnarsdóttir, Birna, Agnar og Kristján Helgabörn.

Í dag fór fram útför kennarans og skólastjórans, Guðbjargar Þórisdóttur. Hún er mér ógleymanleg og setti ég saman fáein minningarorð:

Guðbjörg Þórisdóttir var að öðrum ólöstuðum besti kennari sem ég hef haft. Fyrir ríflega þrjátíu árum sat ég íslenskutíma hjá henni, þá ríflega þrítugri. Minnist ég þess ávallt hve áköf og lífleg hún var við kennsluna. Einkum var Guðbjörg uppnumin og innblásin þegar hún fjallaði um þá góðu bók, Sjálfstætt fólk. Það var fölskvalausri og smitandi ástríðu hennar að þakka að ég meðtók innihaldið og skynjaði fegurðina, óharnaður og lítt lesinn unglingurinn, þá harla áhugalaus um annað en íþróttir, rokkmúsík og Pac Man.

Þessi stutta grein er sumpart endursögn úr tölvupósti sem ég sendi Guðbjörgu fyrir nokkrum árum, þegar ég stóð í því að koma syni mínum í skilning um snilld sömu bókar. Rifjuðust þá upp kennslustundirnar með henni og fann ég mig knúinn til að senda þakkarlínu, þótt við hefðum haft lítil sem engin samskipti frá því að leiðir skildu í Kvennó á sínum tíma. Gladdi pósturinn hana mjög.

Eftir að ég fregnaði af andláti Guðbjargar leiddi ég hugann að því að slíkar þakkar- eða hvatningarlínur ætti maður að senda oftar til þeirra sem veitt hafa manni innblástur með einum eða öðrum hætti, jafnvel fólki sem maður þekkir ekki beinlínis. Stefna með öðrum orðum að því að kvarta minna og kveina, en vera duglegri við að þakka og hrósa, ekki síst þeim sem leggja fyrir sig kennslu- og stuðningsstörf af ýmsu tagi.

Aðstandendum Guðbjargar færi ég hugheila samúðarkveðju.

„… þá er það víst, að bestu blómin gróa í brjóstum sem að geta fundið til.“

Elsku Gugga frænka, ég sé þig fyrir mér að syngja þessar línur Jónasar; af innlifun eins og þér einni var lagið; við að smyrja brauð handa mér í eldhúsinu á Leifsgötunni eða einhverjar álíka hversdagslegar aðstæður. Þú þurftir engar guðaveigar til þess.

Seinna áttirðu eftir að grípa til þess að syngja, þegar þú áttir orðið stundum erfitt með að finna orðin þín. Þá var þessi satans hrörnunarsjúkdómur farinn að ráðast á málstöðvarnar hjá þér. Við Angantýr og Dýri fengum að njóta þess að heyra þig syngja oft og mörgum sinnum þegar ég var með þá í fæðingarorlofi vorið 2017 og við hittum þig oft annaðhvort á Drafnarstígnum eða á rölti saman um miðbæinn. Aravísur voru mikið teknar hjá þessari kankvísu afasystur og alltaf stutt í hláturinn. 

Af svölunum okkar á Drafnarstígnum gastu horft yfir í garðinn þar sem einu sinni stóð húsið Mörk, sem mótaði þig svo mikið. Í öðru og sorglegra fæðingarorlofi árið 2014 sat ég með þér á Leifsgötunni og las upphátt fyrir þig úr handritinu hennar Þóru Karítasar sem átti eftir að verða bókin Mörk. Þú varst farin að sjá illa. Ég man eftir að hafa lesið eina setningu sem mér fannst mjög erfitt að lesa upphátt fyrir þig og roðnaði við. En þú varst komin lengra en svo að það hefði nokkur áhrif á þig. Þar var mikið heilunarferli að baki. Þú varst svo sterk.

Önnur minning úr seinna fæðingarorlofinu var þegar þú lygndir aftur augunum og barst fram gælunafn sonar míns: „Ááánnnngi…“ með þannig framburði að ég sá orðið ljóslifandi fyrir mér skrifað með sama letri og Laxness-bækurnar sem ég fékk að lesa hjá þér sem krakki. Þar áttirðu góðan vin sem kunni að elska bæði það fallega og ljóta í lífinu; að láta ástina og mennskuna trompa allt hitt.

Það gerðir þú svo sannarlega sjálf. Og mennskan og ástin varð einhvern veginn svo miklu stærra en allt það sára sem var lagt á þig í lífinu og þessi sjúkdómur sem smám saman tók meira frá þér. Ég hélt reyndar að þú fengir lengri tíma með okkur en passaði samt að hitta þig í hvert einasta skipti sem ég kom til Íslands frá flutningunum til Brussel sumarið 2017. Við sáumst síðast að kvöldlagi í júní og það var bæði gott og erfitt. Kannski var gott að þú fékkst að sofna.

En mikið hræðilega á ég eftir að sakna þín. Okkur hefur oft verið líkt saman og ég er mikið stolt af því. Ég veit að þú hafðir áhrif á líf margra - ekki bara okkar sem stóðu þér nálægt - með lífsgleðinni og frískandi gustinum í kringum þig. Þú gafst þér alltaf tíma til að reyna að bæta líf annarra.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Guðbjörg Þórisdóttir

Útför

Minning frá Ingu Heiðu

Minning frá Silju Aðalsteinsdóttur

Minningarorð frá Guðrúnu Agnarsdóttur, Helga og og börnum

Minningarorð frá Stefáni Hilmarssyni

„… þá er það víst, að bestu blómin gróa í brjóstum sem að geta fundið til.“