Eygló Helga Haraldsdóttir fæddist í Reykjavík 19. janúar 1942. Hún lést á Hjúkrunarheimilinu Sóltúni í Reykjavík 13. maí 2015.

Foreldrar Eyglóar voru Þórunn Guðmundsdóttir, f. 7.7. 1918, d. 8.9. 2005, og Haraldur Gíslason, f. 21.10. 1917, d. 20.10. 1999. Bróðir Eyglóar er Guðmundur G. Haraldsson, f. 30.10. 1944, maki Ástbjörg Ólafsdóttir, f. 15.10. 1940.

Hinn 16. mars 1963 giftist Eygló Eiði Svanbergi Guðnasyni, f. 7.11. 1939. Foreldrar hans voru Þóranna Lilja Guðjónsdóttir, f. 4.6. 1904, og Guðni Guðmundsson, f. 14.6. 1904, d. 17.11. 1947.

Börn þeirra Eyglóar og Eiðs eru: a) Helga Þóra Eiðsdóttir, f. 4.10. 1963, maki Ingvar Örn Guðjónsson, f. 2.2. 1963. Þeirra börn: Eygló Erla, f. 6.4. 1989, Hildur Helga, f. 16.3. 1993, og Kolfinna Katrín, f. 9.12. 1999. b) Þórunn Svanhildur Eiðsdóttir, f. 19.2. 1969, maki Gunnar Bjarnason, f. 12.3. 1969. Þeirra börn Eiður Sveinn, f. 3.11. 1993, og Lára Lilja, f. 9.10. 1995. c) Haraldur Guðni Eiðsson, f. 24.5. 1972, maki Ragnheiður Jónsdóttir, f. 7.11. 1973. Þeirra börn: Eygló Helga, f. 6.5. 1999, Jón Hilmir, f. 10.7. 2003, og Halldór Hrafn, f. 1.4. 2011.

Eygló var fædd og uppalin í Reykjavík. Hún stundaði nám við Laugarnesskólann, Lindargötuskóla og Gagnfræðaskólann við Vonarstræti. Lauk landsprófi og seinna stúdentsprófi frá Menntaskólanum í Reykjavík vorið 1962, samtímis námi við Tónlistarskólann í Reykjavík.

Áður en Eygló hóf píanónám, kornung, var hún i fiðlusveit Laugarnesskólans sem Ingólfur Guðbrandsson stofnaði og stjórnaði.

Eygló hóf píanónám við Tónlistarskólann í október 1953. Hún hafði áður stundað nám í einkatímum, meðal annars hjá Gunnari Sigurgeirssyni. Í tónlistarskólanum voru Hermína Kristjánsson, Rögnvaldur Sigurjónsson, Árni Kristjánsson og Jón Nordal meðal kennara hennar í píanóleik. Hún stundaði nám við skólann í tólf ár. Síðar sótti hún fjölmörg námskeið í píanóleik, ekki síst píanókennslu.

Á þessu vori eru 50 ár liðin síðan hún útskrifaðist ein þeirra þriggja, sem fyrst luku námi við nýja píanókennaradeild Tónlistarskólans vorið 1965. Haustið sama ár hóf hún kennslu við skólann. Jafnan kenndi hún einnig ungum nemendum utan skólans og lagði alla tíð sérstaka rækt við byrjendakennslu.

Eygló kenndi við Tónlistarskólann í Reykjavík allt til haustsins 1993 eða í tæplega þrjá áratugi en það haust fluttu þau hjónin til starfa við sendiráð Íslands í Noregi. Þau störfuðu að mestu erlendis sem fulltrúar Íslands í Noregi, Kína, Kanada og Færeyjum fram í ársbyrjun 2009.

Síðustu árin var heimili þeirra í Garðabæ, en undanfarið rúmt ár naut Eygló einstakrar umönnunar á Hjúkrunarheimilinu Sóltúni í Reykjavík.

Þegar ég hugsa um mömmu þá er þakklæti sú tilfinning sem ég finn hvað sterkast. Þakklæti fyrir svo margt; fyrir lífið, fyrir að hafa alltaf verið til staðar og fyrir að vera góð fyrirmynd. Hún á ansi mikið í manni og ég á henni mikið að þakka. Hef örugglega ekki sagt það nægjanlega oft við hana.

Mamma sagði mér eitt sinn þegar við spjölluðum um lífið og tilveruna að hennar helsta markmið í uppeldi okkar systkinanna hefði verið að eiga okkar vináttu, vera vinur okkar. Það tókst henni vel. Hún átti okkar vináttu og trúnað alla tíð, enda góður og þolinmóður hlustandi sem dæmdi aldrei heldur ráðlagði og ræddi. Hennar vinátta var mér alla tíð dýrmæt og hef ég reynt að fylgja hennar fordæmi í þessu sem öðru þegar kemur að uppeldi minna þriggja barna.

Það heimili sem mamma og pabbi bjuggu okkur systkinunum í Kúrlandi þegar við ólumst upp var mikilvæg kjölfesta í lífinu sem skapaði ró og svigrúm til að njóta æskuáranna. Fyrir það er ég þeim þakklátur. Mamma vann að hluta til heima sem píanókennari þannig að hún var iðulega til staðar. Hún var heimakær og leið í raun hvergi betur en heimavið með sínu fólki. Hún var hjálpsöm og er ekki laust við að ég fái smá samviskubit þegar ég rifja upp þær stundir þegar hún var að hjálpa mér með námið, sérstaklega grunnskóladönskuna sem var um það bil það leiðinlegasta sem ég gat ímyndað mér. Áhugaleysið var því algjört af minni hálfu en hún með sína léttu lund og jafnaðargeð hélt ró sinni og mér við efnið.

Mamma og pabbi og við systkinin og okkar fjölskyldur eyddum í seinni tíð fjölmörgum árum erlendis, hvert á sínum stað við störf eða nám. Því gáfust færri tækifæri til samveru en áður, en á móti kom að þegar við heimsóttum þau eða þau okkur þá var það mikill gæðatími. Mikið spjallað og afar ljúfar stundir – margar af mínum kærustu minningum.

Fyrir tæpum áratug fór minnið að bregðast henni, sjúkdómur sem átti eftir að reynast erfiður en mamma tókst á við af sínu einstaka æðruleysi. Það var erfitt að fylgjast af vanmætti með henni uppgötva og takast á við svo grimman sjúkdóm. Hennar baráttu er lokið og ég veit að hún er nú á góðum stað og hugurinn frjáls.

Ég flyt þér, móðir, þakkir þúsundfaldar,

og þjóðin öll má heyra kvæðið mitt.

þá mun þar hljóma fagurt nafnið þitt.

Blessuð sé öll þín barátta og vinna,

blessað sé hús þitt, garður feðra minna,

Haf hjartans þakkir, blessun barna þinna,

Helga Þóra, Þórunn Svan–hildur og Haraldur Guðni.

[DEFAULT]

Minningargrein frá Ragnheiði Jónsdóttur

Góð, falleg, örlát, auðmjúk, jákvæð og hlý. Þetta eru allt orð sem koma upp í hugann þegar ég minnist þín. Þú kenndir mér margt. Þú kunnir að njóta augnabliksins og það hef ég reynt að tileinka mér. Hversdagslegir hlutir eins og það að hella upp á te og drekka það í ró og næði voru þér mikil gæðastund. Þú kynntir mig fyrir teinu og ég var svo heppin að fá að njóta fjölmargra slíkra stunda með þér. Nú líður ekki sá dagur sem ég helli ekki upp á te og oftar en ekki verður mér hugsað til þessara góðu stunda.

Við Halli, ásamt börnunum okkar, áttum yndislega tíma með ykkur tengdapabba bæði í Kúrlandinu og þegar við heimsóttum ykkur víðsvegar um heiminn eða þið okkur. Kvöldin snérust oft upp í skemmtilegt spjall um heima og geima sem þú gafst þér nægan tíma í. Ég er endalaust þakklát fyrir að hafa fengið að kynnast þér og mun ávallt varðveita dýrmætar minningar sem ég mun deila með afkomendum okkar Halla. Hjartans Eygló, hvíl í friði.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Eygló Helga Haraldsdóttir

Útför

Minningargrein frá Ragnheiði Jónsdóttur