Faðir okkar og tengdafaðir lést 14.5 2023 á Landakotsspítala eftir stutta dvöl þar.hann verður jarðsunginn 25 maí klukkan 13 í Lágafellskirkju Mosfellsbæ

Útför fer fram frá Lágafellskirkju Mosfellsbæ

Til Landakotsspítala fyrir góða umönnun

Erling Jóhannesson fæddist að Eiðhúsum í Miklaholtshreppi þann 19. júlí 1934. Hann lést 14. maí 2023. Erling var sonur hjónanna Jóhönnu Halldórsdóttur, f. 21. mars 1902, d. 8.júní 1970, og Jóhannesar Þorgrímssonar, f. 16. október 1898, d. 25. september 1988. 

Systkini Erlings voru alls tíu og eru þau eftirfarandi: Bjarni Stefán Óskarsson (sammæðra), f. 7. nóvember 1925, d. 13. janúar 2000, Halldóra f. 5. nóvember 1929, Þorgrímur f. 6. nóvember 1931, d. 21. júní 1997, Soffía f. 8 apríl 1933, Hörður f. 9. febrúar 1938, d. 7. október 1988, Guðmundur, f. 13. október 1940, Hjalti f. 1. nóvember 1943, d. 6. ágúst 2015, Þráinn f. 1. nóvember 1943, d. 7. febrúar 2014. Tvö létust í bernsku, Halldóra f. 29. september 1927, d. 3. mars 1930 og Drengur f. 21.júní 1939, d. 1. júlí 1939. 

Erling kvæntist Ólínu Önnu Guðjónsdóttur, f. 8. apríl 1937 frá Gaul í Staðarsveit, d. 3. nóvember 2017, þann  22. desember árið 1962 og eignuðust þau fjögur börn: 

Eva Erlingsdóttir, f. 28. apríl 1962, gift Lárusi Björnssyni f. 13. maí 1958, dætur þeirra tvær eru Elín Anna Lárusdóttir, f. 1981, gift Elvari Má Svanssyni, synir þeirra eru;  Erling Valur Elvarsson f. 2006 og Alexíus Máni Elvarsson f. 2011, sonur Elvars er  Benjamín Andri Elvarsson f. 1997, í sambúð með Helgu Rós, dóttir þeirra er Fanndís Lilja f. 2017; og María Björk Lárusdóttir, f. 1993, í sambúð með Hafþóri Óla Þorsteinssyni. 

Drengur Erlingsson f. 19. júní 1963, d. 20. júní 1963. 

Una Erlingsdóttir, f. 28. mars 1965, gift Vagni Ingólfssyni f. 22. maí 1961, dætur þeirra tvær eru Snædís Vagnsdóttir, f. 1991 og Dagný Vagnsdóttir f. 1996, í sambúð með Guðbrandi Snæ Benediktssyni, dóttir þeirra f. 2023. 

Jóhannes Erlingsson, f. 11. ágúst 1969, giftur Valborgu Guðmundsdóttur, f. 25. júlí 1969, sonur Valborgar er Valur Freyr Guðlaugsson, f. 1989, dóttir hans er Stefanía Vala, f. 2010. 

Erling og Ólína hófu sambúð sína og búskap á Eiðhúsum kringum 1961 og bjuggu þar allt til ársins 2006 er þau fluttu í Mosfellsbæinn. Erling vann við ýmis störf áður svo sem vertíð í Vestmannaeyjum, á Keflavíkurflugvelli við verkamannastörf og ýmis störf í Reykjavík og á vertíðum í Ólafsvík. Árið 1954 keypti hann sinn fyrsta vörubíll að Austin gerð og átti hann fjölmarga vörubíla en eftir það var Erling mest í vinnu fyrir Vegagerð ríkisins. Ólína og Erling kynntust í vegagerð þar sem hún var ráðskona í vinnuflokknum eitt sumarið. Erling fór víða í vegagerð þó mest á Snæfellsnesi, en tvö sumur varði hann í vegagerð á Holtavörðuheiði kringum 1977. Frá árunum 1985-2006 tók við bæði vörubíla-og vinnuvélaútgerð, fyrst með bróður sínum Guðmundi og síðar í samstarfi við son sinn Jóhannes til 2006 þegar ákvörðun var tekinn að flytja úr sveitinni. Samhliða vörubíla- og vinnuvélaútgerðinni var stundaður  búskapur í áratugi, þá var Erling einnig öflug refaskytta í 40 ár og starfaði jafnframt sem slökkviliðsstjóri um tíma. Erling hafði ánægju af hvers kyns íþróttum og keppti sjálfur í frjálsum íþróttum í áratugi á Héraðsmótum, Landsmótum og Öldungamótum fram yfir sextugt, þá aðallega í kúluvarpi og kringlukasti. Hann hafði einnig gaman af stangveiði og átti margar góðar minningar frá því. Síðustu árin var það fastur liður hjá okkur feðgum að horfa saman á Liverpool leiki í sjónvarpinu í Mosó og spjalla um fótbolta. 

Fastir liðir í Mosó voru einnig kaffitímar á sunnudögum, hangikjötið á Jóladag, afmælin og grillveislan á sumrin, þá gjarnan spjallað og hlegið langt fram eftir kvöldi. 

Síðustu vikurnar var baráttuviljinn farinn og hann vildi bara fá að hvíla sig, hans verður sárt saknað.

Hvíl í friði elsku pabbi, við björgum okkur og vitum að mamma tekur vel á móti þér.

[DEFAULT]

Èg man vel eftir fyrstu samskiptum okkar Erlings en èg mætti til Eiðhúsa um páskana árið 2002. Við Elín Anna vorum ung og ástfangin og gátum ekki verið frá hvort öðru heila páskahelgi svo èg keyrði frá mosó til Eiðhúsa. 

Èg og Erling náðum vel saman strax frá okkar fyrsta hitting. Erling spurði mig tveggja spurninga áður en èg var samþykktur en það voru spurningarnar: Heldur þú með Liverpool ? Veiðir þú ?

Þar sem èg svaraði báðum spurningunum játandi snéri hann sér að Elínu og blikkaði hana. Þar með var èg samþykktur.

Ekki leið að löngu þar til ég var með stöng í hönd að veiða í tjörninni á Eiðhúsum. Seinna kom Benjamín Andri með okkur Elínu og veiddi hann sinn fyrsta fisk í tjörninni á Eiðhúsum. 

Það verð hefð hjá okkur Elínu að vera á Eiðhúsum um páska og eftir að Ólína og Erling fluttu í Björtuhlíð færðust hefðin þangað.

Erling var afi Elínar konunar minnar en hann varð fljótt vinur minn. Við áttum ýmislegt sameiginlegt eins og að hafa gaman af því að stríða stuðningsmönnum Manchester United þegar þeim gengur illa. 

En Erling var skemmtilegur maður sem gaman var að spjalla við. Hann stóð ekki á skoðunum sínum og hafði hann upplifað margt í gegnum tíðina. 

Erling var á sínum yngri árum með sterkustu kúluvörpurum landsins og á hann kast yfir 15 metra með 7,26 kg kúlu eða 15,06 metrar. Hann var ekki ekki síðri í kringlukasti en hann lengsta kast var 45,1 metrar. Hann hafðu gaman af að segja mér frá keppnum á landsmótum. En èg velti því fyrir mèr hve langt hann hefði getað náð á þessu sviði ef hann hefði getað notast við nútíma þjálfunaraðferðir og aðstöður.

Èg er fullur þakklætis í þinn garð og èg mun sakna þín mikið. 

Erling afi minn er farinn að hitta Ólínu sína, mikið held ég að það hafi verið gott fyrir þau að hittast aftur. Mér finnst það samt mjög erfitt að þau séu nú bæði farin frá okkur en gott að hugsa til þess að þau séu þó saman. 

Ég á margar minningar af Ella´afa mínum og það var erfitt að velja úr þegar ég settist loks niður við skrif. Í bernsku minni var Afi minn stór og sterkur maður og hafði mörg störf og hlutverk; bóndi, Slökkviliðsstjóri vörubílsstjóri, vegavinnukarl, minka- og refaskytta, veiðimaður, íþróttamaður og svo margt fleira. Afi var einnig rólegur og yfirvegaður maður en mjög stríðinn og kenni ég yfirleitt honum og ömmu um (eða þakka fyrir) að ég og börnin mín séu stríðin. Eitt af skemmtilegustu minningum mínum frá Eiðhúsum var þegar við sátum við matarborðið þegar Afi og Jói (móðirbróðir) reyndu sitt besta að láta gesti missa matarlystina. Þá var mikið hlegið og sérstaklega þegar markmiðið tókst.

Ég fór ófáar ferðir á vörubílnum með afa að ná í sand, skemmtilegast þegar farið varið í fjöruna að ná í sand. Ég var fyrsta barnbarnið og var eina barnabarnið fyrstu 10 árin. Eiðhús var mitt annað heimili og þar eyddi ég mörgum stundum. Afi sá til þess að hafa eitthvað leika í garðinum, kom með stórt vörubíladekk og sett í það sand, bjó til rólu úr reipi og spítu en það besta var Önnubúðin. Afi kom með risa krossviðskassa sem hann sagaði út glugga og gerði hurð á, smíðaði bekk inn í og lítið borð við gluggann, síðan fékk ég að hjálpa til að mála hann gulan eins og húsið á Eiðhúsum. Við skírðum kassann/kofann Önnubúð, því ég lék mér oft með hann sem búð seldi nokkrar súkkulaðikúlur í gegnum gluggann og var með vatnstank þar þegar það var heyskapur. Afi kenndi mér líka að keyra fjórhjól þegar það var keypt í sveitina og var þakklát fyrir traustið þegar ég frétti að ekki allir hefðu fengið það traust. 

Mér fannst alltaf gott að koma að Eiðhúsum og vera hjá ömmu og afa hvort sem það var þegar ég var lítið barn, táningur eða fullorðin. Leikur, rólegheit, gleði og sveitasæla eru orðin sem koma i huga minn þegar ég hugsa um Eiðhús. Þeir sem hafa komið að Eiðhúsum vita að þar var langur gangur í gegnum allt húsið. Við afi pexuðum (göntuðumst) oft á hvern amma væri að kalla á þegar hún kallaði frá símaborðinu hinum megin við ganginn og við sátum inn í sjónvarpsstofu, því „Elli“ og „Elín“ hljómaði mjög líkt þegar maður var að hlusta langt frá. Oft endaði amma á því að kalla frekar „Anna“ ef síminn var til mín. 

Ég og afi Elli áttum mörg góð spjöll saman í sveitinni og áttum margt sameiginlegt, ég passaði til dæmis alltaf að kaupa súkkulaðirúsínur á Vegamótum þegar ég keypti nammi því ég vissi að afi vildi þær. Oft hurfu unglingabækurnar mínar og síðar rómantískusögurnar sem ég var að lesa, og var ég farin að passa að hafa þær á áberandi staði í herberginu þegar ég komst að því að afi hefði nappað þeim til að lesa. Einnig var alltaf fastur liður eins og venjulega að horfa á allar sápuóperunar sem voru í gangi seinni partinn fyrir fréttir, Leiðarljós eða leiðindarljós eins og það var stundum kallað, Glæstar vonir og Nágrannar. Það var alltaf hægt að gera grín af þeim þáttum með afa, og ef ég missti af nokkrum þáttum þá var stutt að hringja í ömmu og afa og fá uppfærslu á hvað hafi gerst. 

Afi Elli og Ólín´amma eiga mjög kæran stað í hjarta mínu og það skipti miklu hvað þeim fannst, því var ég ofsalega glöð þegar ég fékk þeirra samþykki fyrir eina stráknum, Elvari, sem ég kom með í heimsókn vestur að Eiðhúsum. Afa fannst þetta ekkert flókið: Elvar heldur með Liverpool og veiðir fisk. Benjamín Andri var líka glaður að fá að koma í sveitina og leit mikið upp til afa Ella, komandi úr týpískri fókinni íslenskri fjölskyldu með margar ömmur og afa þá kallaði hann Ella afa: Afann. Afinn með greinir eins og það væri ofurhetjunafn. 

Ég var með blendnar tilfinningar þegar amma og afi fluttu í bæinn, döpur yfir að missa sveitina mína en glöð að fá ömmu og afa í Mosfellsbæinn, en þar átti ég einnig heima í þar ásamt Elvari manni mínum, Benjamín Andra (9 ára) og Erling Val sem var þá 6 mánaða. En Erling Valur var skírður í höfuðið á afa Erling, þegar ég tilkynnti honum það að hann ætti að heita þessu nafni varð honum á að segja hvort mér fyndist það nógu gott fyrir hann, ég hló en svona var hógvær á sig sjálfan, en mér þótti og þykir það mjög merkilegt að láta nafnið ganga áfram.

Ég á margar góðar minningar úr Björtuhlíðinni í Mosó þar sem við Erling Valur röltum yfir í heimsókn. Skemmtileg var hefðin að hittast á Jóladag yfir heitu Hangikjöti í hádeginu og kaffiboð á Páskadag, en skemmtilegast voru grillveislurnar á sumrin þegar allir gátu komið og verið með. Eftir að amma fór á spítala í fyrsta sinn heimsótti maður afa einan í Björtuhlíð og það var alltaf eitthvað nýtt sem hann vildi segja manni sem hann hefði afrekað í húsverkunum, í fyrsta sinn án húsmóður kominn á áttræðisaldurinn. Hann var stoltur og hann mátti líka alveg vera það. Hann passaði líka alltaf að muna eftir öllum afmælum, hringdi í öll systkini sín, börn og barnabörn. 

Síðasta símtal sem ég átti frá Afa´Ella var á afmælisdaginn minn sem var viku áður en hann dó, hann mundi vel eftir því að ég átti afmæli og var ég ofsalega glöð að heyra í honum og að hafa náð að svara honum þar sem ég var stödd erlendis. Tæpri viku seinna fór ég upp á Landakot til að sjá hann í síðasta sinn en hann náði ekki að vakna þá en okkur var sagt að hann heyrði í okkur. Ég var glöð að hafa heyrt i honum á afmælisdaginn þar sem það var örlítið léttara yfir honum þá en hafði verið í fyrrum heimsóknum þar sem hann var orðinn ansi þreyttur á þessari spítalainnlögn. Ég geymi því kært minninguna um símtalið góða á afmælinu.

Nú ertu frá okkur farinn
Afi Erling, Elli eða Afinn
Minningarnar munu lifa
og eru þær ei auðveldar að skrifa.

Þá hugsun höldum við í,
að nú verðið þið amma saman á ný.
Með gleði í hjarta og tár á kinn,
þá kveð ég þig með þökkum Elli afi minn.

Hvíl í friði, þín afastelpa Elín Anna

Fallinn er frá bróðir okkar og frændi á 89. aldursári. 

Hann fæddist á Eiðhúsum í Miklaholtshreppi og bjó þar alla tíð þar til að hann seldi jörðina og flutti í Mosfellsbæ árið 2006, þá 72 ára. 

Elli var snemma stríðinn, skemmtilegur og hörku duglegur. 

Margar sögur eru til af honum stríða systkinum sínum og öðrum ættingjum. Búskapurinn tók mikinn tíma eins og siður er í sveitum en Elli fann snemma tækifæri í því að vinna að vegagerð fyrir Vegagerð ríkisins, hann seldi möl og grús til vegagerðar og í húsbyggingar í nálægum sveitum. 

Að fá að vera með í vörubílnum langa vinnudaga var ein af uppáhalds minningum frændsystkinanna en ósjaldan tók hann eitthvert þeirra með til dægrastyttingar. Minnisstætt þessu tengt er þegar að dæla þurfti með handdælu diesel olíu á vörubílinn, þá voru litlu frændurnir afar spenntir að fá að sjá um það verk og voru svo með strengi í handleggjunum í marga daga á eftir. 

Hann kynnist eiginkonu sinni Ólínu Guðjónsdóttur í kringum 1960 og eignuðust þau saman 3 börn. Þeirra hjónaband stóð í tæp 60 ár og voru þau afar hænd hvort að öðru allt þar hún féll frá síðla árs 2017. Ólína var ein af 14 systkinum og Erling einn af 11 systkinum, það var því oft gestkvæmt á Eiðhúsum og mikið annríki. Það var ekki síst á þannig stundum sem Elli var hrókur alls fagnaðar og reitti af sér skemmtisögur, brandara eða kvæði. 

Elli var minnstur þeirra sem fermdist í sveitinni 1948, það átti eftir að breytast hratt. Þegar hann var orðinn 17 – 18 ára gamall var hann orðinn með hæstu mönnum og hraustur með afbrigðum. Þá tók við farsæll íþróttaferill í sveitinni þar sem Elli keppti fyrir hönd HSH héraðssambandsins í kúluvarpi og kringlukasti. Ekki minnumst við þess að margar æfingar hafi legið þar að baki en aflið og krafturinn var slíkur að hann vann fjölmörg verðlaun á sínum ferli. Hans lengsta skráða kast í kúluvarpi var 15.06 metrar.

Erling og Ólína sáu um foreldra Ella á Eiðhúsum allt þar til þau féllu frá og héldu áfram búskap að þeim gengnum. Erling var afar hjálpsamur maður, bónfús og greiðvikinn. Handlaginn við viðgerðir og gestrisinn með afbrigðum. Ósjaldan komu líka kjötbitar til Reykjavíkur til að létta undir hjá þeim sem þurftu. Sumar bestu stundirnar í minningunni voru við laxveiðar í Straumfjarðará sem Elli átti hlut í. 

Með Ella er genginn stór karakter sem systkinum hans var mjög kær og hans verður sárt saknað. Börnum hans og öðrum aðstandendum eru sendar innilegar samúðarkveðjur.

Halldóra, Soffía og Guðmundur og fjölskyldur þeirra.  

Það eru margar góðar minningar sem koma upp í hugann þegar ég hugsa um hann Erling afa minn. Tímarnir þegar við stelpurnar, Snædís og Dagný, fengum iðulega að fljóta með honum í stóra vörubílnum hingað og þangað í sveitinni er sennilega ein eftirminnilegasta æskuminning mín, enda var það mikið sport. 

Við afi höfðum bæði gaman af því stangveiði og man ég sérstaklega eftir því þegar við fórum með pabba upp í Kjós að veiða. Veðrið breyttist þó fljótt og varð að heljarinnar rigningu og roki og lítið gekk í veiðinni. Þá hörfuðum við afi brátt inn í bíl og gæddum okkur á góðu kexi og fylgdumst með og hlógum af þrjóskum föður mínum berjast um í slagveðrinu, alveg staðráðinn í að ná einum fiski fyrir heimferð. 

Við afi deildum sameiginlegri óbeit á skordýrum og hvers kyns pöddum og ef könguló birtist á gólfinu þá var það bókað mál að hvorugt okkar var að fara kljást við hana. Á meðan amma lifði var það alltaf hún sem bjargaði okkur með inniskóinn að vopni. Við afi skiptumst þó oft á tíðum á ráðum um hvað væri besta skordýraeitrið eða besti flugnaspaðinn. 

Það var alltaf gaman að spjalla við hann afa, hvort sem það var um framvindu mála í Glæstum Vonum, gengi Íslands í Eurovision eða bara lífið. Hann hafði alltaf frá miklu að segja þegar maður kíkti við í kaffi og við Hafþór höfðum gaman af því að fá að heyra sögurnar hans í vegavinnunni, íþróttakeppnunum sem hann tók þátt í og einu útlandaferðinni hans að skoða vörubíla. 

Nú verða kaffitímarnir í Mosó, Jóladagsboðin og sumargrillin ekki fleiri og er það mér og mörgum öðrum þungbært. En eftir standa minningarnar sem við sem eftir sitjum höldum uppi. Þín verður sárt saknað afi minn og ég er þakklát fyrir að hafa fengið að hafa þig í þau 30 ár sem ég hef lifað, þó ég hefði viljað hafa þau fleiri. Ég bið að heilsa ömmu og veit að hún tekur vel á móti þér og ef ég þekki hana rétt er eflaust eitthvað nýbakað á boðstólum. 

María Björk

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Erling Jóhannesson

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Þakkir

Erling

Erling afi minn

Kveðjuorð

Kæri afi minn