Eggert Eggertsson fæddist á Akureyri 29. ágúst 1938. Hann lést á hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð á Akureyri 4. nóvember sl.

Foreldrar hans voru Þóra Aðalheiður Þorleifsdóttir, húsfreyja, f. 18.10. 1912, d.12.7. 2006, og Eggert Stefánsson, vélsmiður og framkvæmdastjóri Véla- og plötusmiðjunnar Atla hf., f. 14.4. 1901, d. 19.10. 1972. Systkini Eggerts eru; Stúlka, f. 1.10. 1935, d. 14.11. 1935, Pétur, f. 31.10. 1936, Ingibjörg María, f. 4.8. 1941, Sveinn, f. 10.1. 1943, Brynja Vilhelmína, f. 12.12. 1953, og Ásta Margrét, f. 25.10.1955. 

Hinn 30. nóvember 1963 kvæntist Eggert Ӧnnu Pálínu Baldursdóttir, f. 14.6. 1941, d. 18.8. 2022. Börn þeirra eru: 1) Aðalheiður, f. 28. janúar 1966, hennar maður er Baldur Pálsson. Börn þeirra eru a) Davíð Arnarsson f. 1988, kvæntur Örnu Sif Ásgeirsdóttur, þau eiga synina Huga og Hrafn, b) Anna Pálína f. 1997, í sambúð með Garðari Kristjánssyni, c) Dagur Steinn f. 1998. 2) Eggert Eggertsson, f. 24. júní 1972, kvæntur Kolbrúnu Silju Ásgeirsdóttur, börn þeirra eru a) Alma, f. 2006, b) Emil, f. 2014 og c) Sólveig, f. 2017. 3) Anna Margrét, f. 23. ágúst 1980, gift Elvari Knúti Valssyni. Synir þeirra eru a) Ari Steinar, f. 2011, b) Atli Hrafn, f. 2014 og c) Kári, f. 2020.

Eggert ólst upp á Akureyri. Að loknu gagnfræðaprófi nam hann ketil-, plötu- og rennismíði. Þá lærði hann til rakara á Rakarastofu Ingva og vann þar í nokkur ár. Við skyndilegt fráfall föður hans tók Eggert við framkvæmdastjórastöðu Véla- og plötusmiðjunnar Atla. Síðar starfaði hann sem umboðsmaður Ísaga á Akureyri og vann við verslunarstörf. Síðustu ár starfsævinnar vann hann við Sundlaug Akureyrar.

Þau Eggert og Anna Pála bjuggu lengst af í Glerárhverfi þar sem þau byggðu sér hús í Sunnuhlíð, en færðu sig seinna á Brekkuna.

Síðustu æviárin dvaldi Eggert ásamt konu sinni við gott atlæti á hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð á Akureyri.

Útför Eggerts fór fram frá Akureyrarkirkju mánudaginn 14. nóvember 2022.

[DEFAULT]

Nú er elsku pabbi látinn, aðeins tæpum þremur mánuðum eftir að mamma lést. Þegar mamma dó var eins og slokknaði á pabba og kímnin hvarf úr augntillitinu. Lífið missti tilgang fyrir honum, það var augljóst. Pabbi og mamma voru mjög náin og samrýmd. Þau voru alltaf saman. Mamma og pabbi, pabbi og mamma – við nefndum þau yfirleitt í sömu andrá. Milli þeirra ríkti ást alla tíð og þau máttu varla hvort af öðru sjá. Þau voru eitt, eins ólík og þau voru, og bættu hvort annað upp. Mamma yfirveguð, hlédræg og háttvís - pabbi léttlyndur, mannblendinn og hvatvís.

Pabbi var mjög heimakær og leið hvergi betur en heima með Pálu sinni. Að sama skapi var hann þó einnig mjög félagslyndur, átti marga vini og enn fleiri kunningja, og þekkti alltaf einhvern, alls staðar. Hann hafði gaman af að spjalla við fólk og var alls kostar ófeiminn við að spyrja spurninga, sérstaklega ef það gat skilað sér í góðri sögu. Pabbi átti sér líka hin ýmsu áhugamál og var virkur í margvíslegu félagsstarfi og íþróttum. Á yngri árum keppti hann a skíðum og reyndi fyrir sér í hvers kyns boltaíþróttum. Seinna átti golfið hug hans allan og þá spilaði hann reglulega badminton með félögunum.

Pabbi var fagurkeri með góðan smekk og snyrtimenni mikið, hvort sem það viðvék heimilinu, garðinum eða honum sjálfum. Það var alltaf góður ilmur af pabba. Hann var mikill sólardýrkandi og alltaf brúnn og sællegur, jafnt að sumarlagi sem öðrum árstíðum. Á sumrin lá hann í sólinni fyrir og eftir vinnu og sinnti garðverkunum ber að ofan. Pabbi hafði mikinn áhuga á garðrækt og hafði mjög græna fingur. Sáði fyrir stjúpum og dalíum ár hvert og ræktaði kartöflur í stórum stíl sem og alls kyns annað grænmeti og jarðarber.

Á yngri árum var pabbi tíður gestur í bíóhúsum bæjarins. Hann sá nánast allar myndir sem sýndar voru og safnaði prógrömmunum. Hann var minna fyrir drama eða rólegheit, vildi frekar hasar og eltingarleiki, og í seinni tíð var hann alltaf til í að setjast niður með barnabörnunum og horfa á Tomma og Jenna. Pabbi hafði aulahúmor og hló manna hæst þegar einhver datt á rassinn á sjónvarpsskjánum. Hann hafði líka húmor fyrir sjálfum sér. Fáum fannst það fyndnara en einmitt honum sjálfum þegar hann felldi stærðarinnar tré á lóð í eigu bæjarins, þar sem það skyggði á sólina á pallinum í Byggðaveginum. Það fór þó ekki betur en svo að tréð féll í vitlausa átt, inn á hans eigin lóð, skemmdi runna og braut girðingu í leiðinni. Pabbi kallaði í ofboði á fjölskyldumeðlimi að sækja myndavélina og svo stillti hann sér upp skælbrosandi fyrir myndatökuna áður en hann svo hófst handa við að búta tréð í smærri hluta svo auðveldara væri að farga því. Ekki verra að úr varð þetta aukaverkefni. 

Pabbi vildi gjarnan hafa nóg fyrir stafni og sinnti öllum verkefnum hratt og örugglega. Í þau skipti sem við systkinin báðum hann um að gera eitthvað fyrir okkur, dreif hann sig strax í verkið, brasaði og erindaðist, og ekki var verra ef erindið kallaði á bíltúr. Pabba fannst gaman í bíltúr og bíltúrar voru mikilvægur hluti af okkar æsku. Hvort sem það var að renna inn á flugvöll að skoða flugvélar eða ofan í dokk að kíkja á trillur og hitta kallana. Við furðuðum okkur oft á hvað þessir bíltúrar voru langir í mínútum en stuttir í kílómetrum. Bílarnir hans pabba erfiðuðu ekki mikið af hans notkun. Þess vegna kom það okkur ekkert á óvart þegar bremsurnar á Fordinum hans pabba læstust í fyrstu ferðinni um Hvalfjarðargöngin, enda óvanar þessari miklu notkun sem ferð niður göngin kallaði á.

Hlutirnir urðu að öðru leyti helst að ganga nokkuð hratt fyrir sig hjá pabba. Hann virtist hvorki hafa tíma né þolinmæði í að bíða. Þannig atvikaðist það að hann ákvað að kveikja í geitungabúi, fyrir utan timburhúsið þeirra mömmu í Byggðaveginum, í stað þess að bíða eftir uppteknum meindýraeyðinum. Pabbi hafði einfaldlega engan tíma til þess – hann var á leiðinni á vakt eftir nokkra klukkutíma og þessu búi þurfti að farga eigi síðar en núna. Hann virtist heldur ekki hafa haft tíma til að láta mömmu vita af þessu ráðabruggi sínu, sem stóð alls kostar grunlaus í eldhúsinu og mallaði hádegismat, þegar stærðarinnar blossi gaus upp fyrir utan eldhúsgluggann. Úti í garði stóð pabbi með glettnisblik í auga á meðan mamma, með réttu, lét hann heyra það. Sem betur fer hlutu hvorki foreldrar okkar né húsið skaða af, einungis geitungabúið sem fuðraði upp þennan sumardag.

Pabbi gat líka stundum verið eilítið klaufskur og við systkinin grínuðumst stundum með það að hann hefði fremur takmarkaða rýmisgreind - e.t.v. af því honum var svo mikið í mun um að koma hlutunum í verk. Einhverra hluta vegna skildi hann alltaf hurðina á bílskúrnum eftir hálfopna, til að drífa sig út, og rak sig svo í hana á leiðinni inn aftur - oftar en hausinn kærði sig um. Eða þegar hann lamdi óvart á fingurinn á sér með hamri svo blóð safnaðist saman undir nöglinni. Þegar upp á slysavarðstofu var komið fannst pabba biðröðin þar vera aðeins of löng fyrir sinn smekk svo hann dreif sig heim í bílskúr, tók fram borvélina með minnsta bornum og boraði í nöglina til létta á þrýstingnum. Þetta var pabbi í hnotskurn.

Mikið eigum við eftir að sakna pabba. Sakna að heyra af framkvæmdum í húsinu eða garðinum. Sakna stuttu símtalanna um hvar við værum stödd þegar við vorum á leið norður. Sakna hlátraskallanna yfir Tomma og Jenna. Sakna að heyra hann segja frá bæjarslúðrinu á Akureyri. Sakna að heyra hann blístra. Sakna að heyra hann kveðja okkur með orðunum „Bless, elskan“. En pabbi er sáttur núna, sameinaður Pálu sinni - elsku mömmu okkar - í sumarlandinu. Allt er gott eins lengi og þau eru saman.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Eggert Eggertsson

Útför

Eggert Eggertsson