Sigríður Brynja Einarsdóttir fæddist á Ísafirði 12. september 1942. Hún lést 18. nóvember 2016 á Heilbrigðisstofnun Vesturlands, Akranesi.

Foreldrar hennar voru Einar Kjartansson stýrimaður og Þórdís Baldvinsdóttir húsmóðir.

Eignmaður hennar var Örnólfur Þorleifsson bankaútibússtjóri, en hann lést 2013.

Börn þeirra eru Þorleifur Rúnar Örnólfsson, maki hans Hildur Júlíusdóttir, eiga þau fimm börn og sex barnabörn, Þórdís Árný Örnólfsdóttir, maki hennar Guðmundur Rúnar Hjörleifsson og eiga þau tvö börn, og Þórunn María Örnólfsdóttir, maki hennar Stefán Jónsson og eiga þau þrjú börn.

Brynja átti heima á Ísafirði til fimm ára aldurs. Hún flutti þá til Siglufjarðar og þaðan til Akraness árið 1952. Hún bjó með fjölskyldu sinni þar þangað til hún fór í Hjúkrunarskóla Íslands í Reykjavík.

Eftir hjúkrunarnámið 1964 starfaði Brynja við Sjúkrahúsið á Ísafirði í um tvö ár, en flutti þá til Akraness ásamt eiginmanni og syni og hóf störf við sjúkrahúsið og heilsugæslustöðina. Eftir tveggja ára nám í félagshjúkrun 1981 var hún hjúkrunarforstjóri á Heilsugæslustöðinni á Akranesi í um áratug og síðar hjúkrunarframkvæmdastjóri við Sjúkrahúsið á Akranesi. Síðustu sex árin í starfi kenndi hún við Fjölbrautaskóla Vesturlands á Akranesi.

[DEFAULT]

Móðir mín, Brynja Einarsdóttir, lést 18. nóvember eftir baráttu við krabbamein. Þremur árum áður lést faðir minn, Örnólfur Þorleifsson, úr sama sjúkdómi. Margar minningar eiga eftir að ylja mér um hjartarætur það sem eftir er. Að eignast vini í foreldrum sínum þegar maður er orðinn fullorðinn finnst mér dýrmætt. Þegar þau veiktust bæði fyrir tíu árum ákváðum við að rækta samband okkar reglulega, þó það hafi verið gott fyrir. Við hittumst alltaf einu sinni í viku að lágmarki og töluðum um allt og ekkert, en ekki var það síst samveran sem skipti máli.

Móðir mín var listfeng, hún spilaði á gítar, samdi lög og ljóð og málaði myndir. Hún var hrókur alls fagnaðar með gítarinn og man ég eftir því að stelast á náttfötunum að hlusta á spil og söng á kvöldin þegar ég átti að vera sofnaður.

Mamma hafði mikinn áhuga á að mála og fór á mörg námskeið í myndlist og hélt tvær málverkasýningar.

Við systkinin aðstoðuðum hana við að gefa út ljóðabókina Sólarlag í miðjum veikindum hennar og tel ég að það hafi verið gott að ná ljóðum hennar úr „skúffunni“ og leyfa öðrum að njóta en bara fjölskyldunni.

Hér er eitt af þeim ljóðum sem hún samdi eftir að hún veiktist, 

Foreldrar mínir voru miklir vinir og voru samstiga í lífinu. Kenndu okkur systkinum að þekkja margar góðar vörður sem ég tel að hafi hjálpað okkur í lífinu að verða betri manneskjur.

Eitt ljóðið úr Sólarlagi var til mín þegar ég fermdist, Fermingarljóð til sonar míns:

Ég vildi geta gefið þér gull og græna skóga.

Ég vildi að hátt hún hampi þér hamingjudísin góða.

Ég vildi að þú alla tíð eigir vina festi.

Ég vildi geta gefið þér gagnlegt veganesti.

Þér er margt til lista lagt, láttu fram úr ermum standa

þínar hendur, heillin mín, reyndu þína vinnu að vanda.

Hafðu það í huga þínum, heiðarleika hafirðu hann

og vilja til að vinna vel, þá vittu að það göfgar mann.

Gerðu það að gæfu þinni, að gera gott og gefa mildi,

Það er meira en gulls ígildi, megirðu þessu marki ná.

Það er gott veganesti þegar ég kveð móður mína í hinsta sinn að mér finnst ég eigi ekki eftir að ræða neitt eða segja við hana annað en „ég elska þig“, eins og við sögðum alltaf hvort við annað er við kvöddumst.

„Hver segir Sigga litla í sama rómi og þú?“ Þetta er lína úr sorglegu ljóði sem hún Brynja systir mín samdi fallegt lag við þegar hún var unglingur.

Margar af mínum fyrstu minningum eru af Brynju sitjandi með gítarinn og syngjandi fyrir mig. Í minningunni voru mörg lögin dálítið sorgleg, eins og söngurinn um Siggu litlu og Sofðu unga ástin mín og fleiri slík. Ég gantaðist oft með það við hana að ég hefði sofnað með ekkasogum þegar hún svæfði mig með söng.

Hún var hæfileikarík og hafði mikla sköpunarþörf. Lærði á gítar sem barn og byrjaði fljótt að semja lög og ljóð. Á seinni árum fékk hún útrás í sköpuninni við að mála og skrifa, bæði smásögur og ljóð.

Ég hef oft sagt að það sé mikil gæfa að eiga stóra systur. Sérstaklega góða stóra systur. Hún Brynja var svoleiðis systir. Hún bar velferð okkar systkina sinna og yfirleitt alls síns samferða fólks mjög fyrir brjósti. Þegar við Valla mín vorum að stíga okkar fyrstu skref sem foreldrar var ómetanlegt að eiga hana að. Við leituðum ráða hjá henni í smáu sem stóru.

Við áttum líka saman frábærar gleðistundir. Góð partí þar sem Brynja var með gítarinn og mikið sungið. Ég minnist einnar af mörgum sumarbústaðaferðum okkar systkina og maka. Það voru allir farnir að sofa nema við Brynja. Þá gerði hún lokatilraun til að kenna litla bróður, tæplega fimmtugum, á gítar. Þarna bar það loks örlítinn árangur. Nú get ég setið og glamrað á gítarinn og raulað sönginn um Siggu litlu og „Sestu hérna hjá mér systir mín góð“ og hugsað með trega í hjarta til minnar elskulegu og góðu stóru systur.

Við lát Brynju frænku minnar er margs að minnast. Við vorum systrabörn, hún nokkuð eldri en ég. Fyrstu minningar henni tengdar ná aftur til uppvaxtarára minna á Naustum við Akureyri er hún kom í heimsókn þegar hún var í verknámi í hjúkrun norðan heiða. Þessi kynni eru hugstæð og þau áttu eftir að verða meiri. Brynja var glæsileg kona, hafði einstaklega fágaða framkomu, látlausa en um leið hispurslausa. Hún hafði góða nærveru. Við störfuðum um tíma saman á Sjúkrahúsi Akraness eins og það hét þá. Hún hafði góða fagþekkingu og mörgu að miðla sem varð að veganesti í starfi mínu til framtíðar. Það er bæði ljúft og skylt að þakka. Brynja frænka mín hafði marga strengi á sinni fiðlu. Hún var listræn, málaði, samdi ljóð, sönglög og lék á gítar. Í ljóðabók hennar, sem ber heitið Sólarlag, er að finna hugrenningar sem bera vitni um djúpa íhugun um lífið og tilveruna en líka góðan húmor sem hún átti nóg af.

Ég minnist notalegra samverustunda með hlýju, nú síðast heimsóknar Brynju á heimili okkar Önnu Þóru á Akureyri. Einnig spjallstunda í síma, hin síðasta var fyrir skömmu. Hún glímdi við erfiðan sjúkdóm sem lagði hana að lokum að velli. Alla tíð var hún æðrulaus þegar við ræddumst við, sagði nokkuð af sér og sínum og innti fregna af öðrum.

Að leiðarlokum þakka ég, kærri frænku minni, góð kynni, árin á Akranesi og velvild í minn garð og fjölskyldu minnar alla tíð. Við, Anna Þóra og Bjarni Már vottum börnum Brynju og fjölskyldum þeirra, systkinum hennar og öllum aðstandendum innilega samúð.

Þegar fyrstu köldu norðanvindarnir á þessu hausti gengu yfir landið okkar, kvaddi elskuleg æskuvinkona mín þennan heim eftir erfið veikindi. Ég kynntist Brynju fyrst þegar hún flutti frá Siglufirði og varð sessunautur minn í Barnaskólanum á Akranesi. Okkur kom strax vel saman og vorum bestu vinkonur. Við lærðum að hekla og prjóna og vorum alltaf að búa eitthvað til, gamla saumavélin hennar mömmu var óspart notuð og man ég vel eftir rauðum pilsum úr riffluðu flaueli sem við saumuðum. Við vildum vera svipað klæddar og áttum alveg eins fermingarkápur. Ljúf æskuárin liðu í alls kyns uppákomum og skemmtilegheitum

Eftir gaggó fór Brynja í hjúkrun en ég fór að huga að hreiðurgerð. Einhverjum árum seinna bjuggum við í sömu götu, þá var mikill samgangur, gleðin ríkti og húmorinn aldrei langt undan. Addi og Brynja voru mjög barnelsk og þegar ég eignaðist yngri dóttur mína vildu þau endilega passa Hannes, son minn, á meðan og þegar ég kom heim var hann búinn að eignast nýja ömmu og afa.

Við stofnuðum saumaklúbb nokkrar vinkonur, rétt rúmlega tvítugar, sem starfar enn. Við tökum okkur ekkert sérstaklega hátíðlega og gerum endalaust grín að okkur sjálfum. Ef einhver okkar segir: hverju haldið þið að ég hafi nú lenti í? fara allar að hlæja áður en sagan byrjar.

Ein skemmtileg minning kemur upp í hugann, þegar við Brynja og Kristjana sátum tvo daga í röð og sömdum brag um skólasystkini okkar í tilefni af endurfundum, við hlógum svo mikið og Brynja flutti svo þessa drápu á hátíðinni við mikinn fögnuð.

Margar ánægjustundir áttu við á Kanaríeyjum saman. Eitt sinn hafði ég orð á því hvað ég væri orðin leið á lagi sem hljómsveit uppáhaldsveitingastaðarins okkar flutti. Næst þegar við fórum þangað að borða greip söngvarinn hljóðnemann og sagðist ætla að flytja óskalag sem væri sérstakt uppáhaldslag hjá konu sem væri hér í kvöld, og svo söng svo fallega leiðinlega lagið mitt. Ég þurfti ekki nema að líta einu sinni á Adda og Brynju til að fatta brandarann og við hlógum allan tímann sem lagið var spilað.

Brynja var mjög jákvæð og hvetjandi persóna, hún hvatti mig til dæmis eindregið til að fara aftur í skóla og rökin voru ansi skondin: þetta verður sko ekkert mál, skólinn er við hliðina á þér. Og auðvitað hafði hún rétt fyrir sér. Hún var mikill listamaður í sér, lærði að spila á gítar og samdi lög, ljóð, sálma, skrifaði sögur og málaði myndir.

Ég dáðist að því hvað hún var dugleg í veikindum sínum, hún kom t.d. til mín í heimsókn í sumar, þá fársjúk, en glettnin var ekki langt undan. Hún hafði fyrir að færa mér rabarbaravönd með rauðum borða og sagði: „Ég mátti bara til því þetta er svo mikið í okkar anda.“

Þetta er lítið minningabrot úr lífi okkar Brynju, það er sárt að sjá á eftir henni en ég veit að nú líður henni vel og ég sé hana fyrir mér svífa í sólskininu með Adda sínum í ljúfum dansi við lagið Bésame Mucho, sem var lagið þeirra.

Blessuð sé minning um elskulega vinkonu.

Í dag kveðjum við Sigríði Brynju Einarsdóttur, hollsystur okkar. Upp koma margar minningar. Við hófum hjúkrunarnám í Hjúkrunarskóla Ísland við Eiríksgötu 34, um áramótin 1960-61 og áttum þar lögheimili í þrjú ár og þrjá mánuði. Við deildum saman gleði og sorg, kynntumst vel og áfallahjálp við erfiðar aðstæður var ekki til í orðabók okkar. Þar af leiðandi urðu vináttuböndin enn þá sterkari. Þótt nokkrir mánuðir liðu milli samtala var eins og við hefðum talast við í gær.

Brynju var margt til lista lagt. Fljótt kom í ljós falleg sópranrödd og hljómuðu raddir nokkurra hollsystra í herbergjum eða stigagöngum í röddum (sópran-alt-bassi) mörgum til ánægju og öðrum e.t.v. ekki.

Einnig málaði hún, hélt sýningu, orti og gaf út ljóðabók.

Brynja kom frá Akranesi og bjó þar alla sína búskapartíð. Hennar lífsförunautur í um það bil 50 ár var Örnólfur Þorleifsson eða Addi, eins og við kölluðum hann og voru þau oftar en ekki nefnd í sömu andrá, Addi og Brynja.

Þeim varð þriggja barna auðið, sonur í Reykjavík og tvær dætur á Akranesi.

Fyrir rúmum tveimur árum héldum við nokkrar hollsystur norður til Akureyrar með strætó til að halda uppá 50 ára útskriftarafmælið okkar. Á Akranesi bættist Brynja í hópinn og gistum við tvær nætur á Akureyri. Gaman var að hitta Akureyringana og skoða Sjúkrahúsið á Akureyri en veikindi Brynju voru byrjuð á þeim tíma, hún barðist áfram og ætlaði að sigrast á krabbanum en laut í lægra haldi. Nokkru áður hafði krabbinn lagt Adda að velli og stóð Brynja eins og klettur við hlið hans í þeim raunum.

Lífið er oft ósanngjarnt en við fáum litlu ráðið.

Innilegar samúðarkveðjur til fjölskyldunnar allrar.

Fyrir hönd hollsystranna heima og heiman,

Kveðja frá Önnu Þórdísi Bjarnadóttur

Brennd og ber með bólgna hvarma, belgdan maga.

Guðsbörn eru, en hafa aldrei sína daga

Þetta minnisstæða ljóð, Von, er í ljóðabókinni Sólarlag eftir Brynju Einarsdóttur. Brynja var svo blíð og gefandi, full af samkennd með þeim sem áttu erfitt, ekki bara í næsta umhverfi heldur öllum mannanna börnum. Hún var fjölhæf og einstaklega hæfileikarík, hjúkrunarfræðingur að mennt, starfaði við hjúkrun lengst af og síðan kennari í Fjölbrautaskóla Vesturlands. Hún málaði yndislega fallegar myndir og hélt málverkasýningu í september 2012 í tilefni 70 ára afmælisins.

Brynja var glæsileg kona, falleg og dökk á brún og brá. Hún hafði fallegustu fingur og hendur sem ég hef séð. Við grínuðumst með það eitt sinn í USA að hún gæti greitt veitingahúsareikninginn fyrir okkur með því að vinna sem „hand model“. Ég minnist með þakklæti allra ánægjustunda okkar saman, bæði hér á landi og erlendis. Samtölin okkar langt fram á nætur, umræður um mismun á kunningjum, vinum og trúnaðarvinum, þegar ég sagðist ekki eiga neinn trúnaðarvin bauð hún mér að vera trúnaðarvinur minn og það varð hún og ég hennar. Allar gistinæturnar, bæði í bústaðnum á Snæfellsnesi, þar sem við dvöldum tvær saman í nokkra daga og skipulögðum móttökur og dvöl erlendra gesta og heima hjá þeim á Leynisbrautinni. Minnisstæð er sjóstangaveiðiferð þar sem hún fór létt með að landa golþorski og varð síðan að aðstoða vinkonu sína að landa miklu minni þorski. Minnist þess hvað við hlógum okkur máttlausar eftir að hafa dansað, fyrir eiginmenn okkar, Slæðudansinn í hýjalíni sem skipti hótelsvítunni í Salt Lake City í setustofu og svefnpláss. Gisting þeirra heima hjá okkur eftir að Örnólfur tók við sem umdæmisstjóri Kiwanishreyfingarinnar, þau höfðu lykil að húsinu okkar fyrir gistingu og notkun fyrir móttökuboð fyrir erlenda gesti umdæmisstjórnar.

Dóttir mín minnist Brynju með þakklæti, gestrisni þeirra Örnólfs, boð í mat, frí frá sjúkrahúsmatnum og bílferðir um Akranes, þegar hún eignaðist tvö af börnum sínum þar. Brynja umvafði okkur öll í sorginni við missi barns og tók þátt í gleðinni við seinni fæðinguna og fannst henni alltaf hún eiga svolítið í drengnum. Dótturdóttir mín minnist þess hvað gott var að vera hjá Brynju meðan hún beið eftir fari heim úr fimleikum á Skaganum.

Brynja og Örnólfur voru einstaklega glæsileg hjón, með mikla útgeislun, þau umvöfðu alla með elskusemi sinni og voru hrókar alls fagnaðar í vinahópnum okkar. Þau hafa sameinast á ný.

Ég kveð Brynju með söknuði og þakklæti fyrir gefandi og góða samfylgd. Minningarnar ylja um hjartarætur um ókomna tíð. Fyrir hönd vinahópsins votta ég fjölskyldu hennar samúð.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Brynja Einarsdóttir

Útför

Kveðja frá syni

Kveðja frá bróður

Kveðja frá Magnúsi frænda

Kveðja frá Hansínu

Kveðja frá Hollsystrum

Kveðja frá Önnu Þórdísi Bjarnadóttur