[DEFAULT]

Bryndís Bjarnadóttir fæddist á Húsavík 1. október 1923. Hún lést á hjúkrunarheimilinu Hlíð á Akureyri 14. desember 2018.

Foreldrar hennar voru hjónin Þórdís Ásgeirsdóttir, húsmóðir og hótelhaldari, f. 30.6. 1889, d. 23.4. 1965, og Bjarni Benediktsson athafnamaður á Húsavík, f. 29.9. 1877, d. 25.6. 1964.

Systkini Bryndísar: Ásgeir, f. 1910, d. 1978, Benedikt, f. 1911, d. 1917, Ragnheiður, f. 1912, d. 2012, Stefán, f. 1914, d. 1982, Gunnar, f. 1915, d. 1998, Vernharður, f. 1917, d. 2001, Regína Magdalena, f. 1918, d. 1994, Kristín, f. 1920, d. 1995, Ásta, f. 1922, d. 2007, Þórdís, f. 1925, d. 2012, Hansína Margrét, f. 1926, d. 2004, Rannveig Karólína, f. 1929, d. 2006, Bjarni Benedikt, f. og d. 1930, og Baldur, f. 1932. Fóstursystir Bryndísar var Þóra Ása Guðjohnsen, f. 1930, d. 2015.

Bryndís giftist 29. september 1942 Sigtryggi Þórhallssyni, verslunarmanni og síðar bókara, f. 2. mars 1917, d. 13. janúar 2008. Foreldrar hans voru hjónin Þórhallur Sigtryggsson kaupfélagsstjóri, f. 4. jan. 1885, d. 11. sept. 1959, og Kristbjörg Sveinsdóttir, f. 7. apr. 1886, d. 23. nóv. 1965.

1) Þórhallur, f. 7. maí 1943, maki Sesselja Valtýsdóttir, f. 6. maí 1944. Þau eiga þrjár dætur: i) Ásta Margrét, f. 30. maí 1965. Sonur hennar er Þórhallur Viðarsson. ii) Bryndís Björg, f. 24. okt. 1967; maki Karl Frímannsson. Þau eiga þrjá syni: Pétur, Bjarna og Friðrik. iii) Ragnheiður Kristbjörg, f. 7. nóv. 1979; maki Jóhann Ágúst Magnússon. 

2) Bjarni, f. 12. feb. 1946; Synir hans eru: i) Hans Steinar, f. 29. júní 1973; maki Sigríður Þóra Þórðardóttir; ii) Benedikt, f. 5. apríl 1975; maki Rannveig Tryggvadóttir. Börn þeirra eru Benedikt Dagur og Helena María. Dóttir Rannveigar er Guðný Gabríela Aradóttir

3) Sigtryggur, f. 14. feb. 1950; börn hans og Þóru Jóhannesdóttur eru i) Jóhannes Bjarni, f. 15. jan. 1973, maki Bryndís Guðmundsdóttir. Synir þeirra eru Guðmundur, Sigtryggur og Eysteinn; ii) Bryndís, f. 24. sept. 1975; maki Stefán Einar Stefánsson. Börn þeirra eru Bragi og Þóra. 

4) Þórdís Ósk, f. 19. okt. 1954, maki Davíð Jóhannsson; börn hennar og Jóhanns Haukssonar eru: i) Sigtryggur Ari, f. 15. júní 1974, maki Linda Vilhjálmsdóttir. Dætur þeirra eru Þórdís Anna og Ingibjörg Lára; ii) Erla, f. 23. maí 1983; maki Steve Richard Lewis. Sonur þeirra er Elías Ari.

Bryndís og Sigtryggur bjuggu á Húsavík til ársins 1958 er þau fluttu til Reykjavíkur.

Útför Bryndísar fer fram frá Bústaðakirkju, Reykjavík, í dag, 20. desember 2018, klukkan 15.

Ég hef aldrei kynnst nokkurri manneskju með jafn sterk tengsl við uppvöxt sinn eins og amma mín hafði. Og engan hef ég heyrt tala af jafn mikilli væntumþykju um foreldra sína. Sú kærleiksríka arfleifð fylgdi ömmu allt til enda og dofnaði aldrei. Undir lokin þegar hún var nánast orðin blind virtist ekkert standa henni jafn ljóslifandi fyrir sjónum og minningar um uppvöxtinn í Bjarnahúsi á Húsavík. Amma var eitt af 15 börnum foreldra sinna, þeirra Þórdísar Ásgeirsdóttur frá Knarrarnesi á Mýrum og Bjarna Benediktssonar frá Grenjaðarstað. Þau stofnuðu heimili á Húsavík sem enn er kallað Bjarnahús og ég veit að það heimili varð ekki bara víðkunnugt fyrir stærð og umsvif heldur ekki síður fyrir félagshyggju og mannúð. Þar var óslitinn straumur gesta og þar áttu aldraðir ættingjar hlýtt athvarf til hárrar elli.  Ekki er hægt að minnast á Bjarnahús og uppeldið sem þar fór fram án þess að minnast á Boggu eða Björgu Jónsdóttur sem tvítug að aldri kom þar sem barnfóstra árið 1913 og fylgdi fjölskyldunni í 49 ár. Kærleiksverk þeirrar konu verða ekki rakin hér en áhrif hennar á andann í Bjarnahúsi og alla þá sem hún kom nálægt eru einstök. Þökk sé stálminni ömmu og einstakrar frásagnargáfu þá hefur okkur afkomendum gefist hlutdeild í fjársjóði Bjarnahúss og hefur það verið einstaklega ánægjulegt að sjá hvernig hún hefur náð með eldmóði sínum að kveikja áhuga og virðingu langömmubarnanna. En það hefur ekki eingöngu verið í orði sem amma hefur haldið arfleifðinni lifandi því þau eru óteljandi stór og smá góðverkin sem hún hefur komið til leiðar með einum eða öðrum hætti í þágu þeirra sem á hafa þurft að halda. Þrátt fyrir þverrandi kraft og háan aldur hélt hún áfram að láta gott af sér leiða allt til enda með kærleiksríkum hugsunum og fyrirbænum. Síðustu árin dvaldi hún á hjúkrunarheimilinu Hlíð á Akureyri og erum við fjölskyldan fyrir norðan óendanlega þakklát fyrir að hafa fengið að hafa hana svona nálægt okkur síðasta spölinn.  Einn alstærsti þáttur í lífsviðhorfi ömmu sem hún fékk í veganesti úr uppeldinu var trúin á Guð og líf eftir þetta líf. Hún vissi vel að hverju stefndi þegar hún lagðist banaleguna nú á aðventunni og var farin að þrá eilífðarljósið eins og hún kallaði það. „Það verður hátíð“ sagði hún full trúarvissu og tilhlökkunar að hitta gengna ástvini. Við sem eftir stöndum kveðjum með djúpu þakklæti fyrir allt sem hún gaf okkur og kenndi og reynum líkt og amma að taka fagnandi á móti hátíð ljóss og friðar sem senn gengur í garð.

Það getur verið erfitt að minnast þeirra sem skipta mann mestu máli. Orðin verða oft fátækleg í samanburði við manneskjuna sem þau eiga að lýsa. Ömmu Bryndísar er sérstaklega erfitt að minnast.  Hún var mér miklu meira en bara amma. Í nokkuð erfiðri barnæsku var hún steinn og staðfesta að styðja sig við og varð miklu meiri uppalandi en upphaflega var gert ráð fyrir. Hjá henni og afa Sigtryggi eyddi ég stærstum hluta sumar- og jólafría og gildi og lífsviðhorf hennar hafa verið mín æ síðan. Þegar ég kom í Teigagerðið og hún tók á móti mér, sitjandi í stólnum á ganginum, þá var ég kominn heim. Öll mín tilhlökkun snerist um þetta augnablik og vikurnar og mánuðina sem framundan voru. Mér leið hvergi betur.  Amma Bryndís minnar kynslóðar hefði fetað aðrar slóðir en hún gerði. Í stað þess að vera drifkraftur heimilis og lím heillar fjölskyldu væri hún leiðtogi í miklu stærra samfélagi. Við myndum lesa eftir hana greinar og horfa á hana sjónvarpi að tala máli stærri hópa og til hennar væri leitað. Slíkur var drifkrafturinn og réttlætiskenndin sú sterkasta sem ég hef á ævi minni kynnst. Konur þess tíma áttu þó takmörkuð tækifæri enda samfélagið allt annað en það er í dag. Og þó að amma hafi alltaf litið á sitt hlutverk með stolti þá veit ég að hún hefði gjarnan vilja gera ýmislegt sem tímarnir leyfðu einfaldlega ekki.  Í gegnum líf ömmu hef ég lært nokkrar af mínum stærstu lexíum; Að standa alltaf með fólkinu sínu. Að lifa lífinu til þess að forðast eftirsjá. Að gleðjast yfir einföldu hlutunum. Að forðast snobb og yfirlæti. Að hlæja. Að vera heiðarlegur og segja sína meiningu. Að vera einlægur og segja fólki að þú elskir það. Að vera gestrisin. Að hjálpa þeim sem þess þurfa. Að ganga sjálfur í þau verk sem þarf að vinna. Að gefa fólki óskipta athygli og að sjá það góða í öllum aðstæðum.  Það er svo magnað að þótt konur eins og amma Bryndís hafi ekki endilega fengið þau tækifæri sem þær vildu, þá urðu þær fyrir vikið mestu og bestu kennarar í lífinu sjálfu sem nokkurt barn hefði getað óskað sér. Fyrir það verð ég ævinlega þakklátur. Ég mun sakna ömmu en ég mun miklu fremur vera þakklátur fyrir að hafa átt hana. Og það er líka gott að vita að hún var þakklát fyrir að hafa átt mig. Það sagði hún í hvert sinn sem við hittumst. Rétt eins og fólk á að gera.

Amma var klettur fjölskyldunnar og miðja, glæsileg kona og skörungur. Hún hvatti fólk áfram og hrósaði því og var ætíð til staðar ef eitthvað bjátaði á. Hún hafði frábært minni en lifði ekki í fortíðinni, gríðarlega ættfróð og gat yfirleitt tengt fólk sem rætt var um við stórfjölskylduna. Teigagerði 14 er í minningunni paradís. Einhvern veginn var alltaf sól í verðlaunagarði ömmu.Amma og Sigtryggur afi voru aldrei efnuð og ótrúlega nægjusöm. Hún sagði mér einhvern tíma að þau hefðu farið í sumarleyfisferð í fyrsta sinn um fimmtugt. Amma leit hins vegar á að auðæfi sín fælust í afkomendunum og ræddi oft um hversu mikil gæfa það væri hversu vel hefði gengið hjá börnum og barnabörnum.  Trú hennar var sterk og heit og kærleikurinn ótrúlegur og skilyrðislaus. Fyrir nærri fjórum árum greindist móðir mín með krabbamein sem hún sigraðist á. Amma bað heitt fyrir henni ein og í bænahópi, ræddi oft við hana og þær báðu saman. Guð blessi þig, amma.

Að biðja fyrir og fá bænheyrslu, að gefa öðrum og njóta, að heyra og gleyma ekki og að segja frá, minnast og gleðjast. Það eru þessar bylgjur hugsunar frá Bryndísi sem flæða um mig þegar ég kveð hana og þakka stundirnar sem hún gaf mér með fyrirbænum sínum sem fylgdu mér og fjölskyldu minni.Hún var tíunda barn Bjarna Benediktssonar, útgerðarmanns á Húsavík, og Þórdísar Ásgeirsdóttur frá Knarrarnesi í 16 barna hópi með fósturdóttur en tvö þeirra dóu ung.

Hún var átta ára þegar heimili hennar hrundi í heimskreppunni og hún varð í einu vetfangi þroskuð ung kona við hlið móður sinnar og eldri systra og Boggu, Bjargar Jónsdóttur, við að breyta heimilinu í hótel, til bjargar, – já, með Boggu, sem var henni og börnunum sem önnur móðir, þjónandi heimilinu og fjölskyldunni eins og verndarengill.

Hún giftist Sigtryggi Þórhallssyni og með börnum þeirra tengdist fjölskyldan foreldrum hennar og Boggu. Þau áttu fyrst heimili í Bjarnahúsi á Húsavík með foreldrum hennar og Boggu og eignuðust það síðan þegar þau fluttu til Reykjavíkur á efri hæð einbýlishúss á Öldugötu 3 og síðar fluttu þau á miðhæð hússins. Þegar þau eignuðust einbýlishús sitt í Teigagerði 14 fluttu foreldrar hennar til þeirra þar sem þau nutu umhyggju til dauðadags.

Hún var lík móður sinni, stjórnsöm og úrræðagóð með sinni umvefjandi hlýju að fylgjast með fólkinu sínu, eiginmanni og börnum, barnabörnum og barnabarnabörnum og svo miklu fleiri, öllum afkomendum Bjarna og Þórdísar og enn fleiri, vinum frá Húsvík og í Reykjavík. Að fylgjast með var svo miklu meira en að fá fréttir, það var að leggja lið þegar erfiðleikum var mætt, hlusta og tala og biðja fyrir með heitri bæn.

Hún var með „segulbandsminni“ þannig að hún gat rakið viðburði og samtöl fortíðar, þannig að engum gleymist sem heyrði, svo meitluð var frásögn hennar.

Hún var með dulræna hæfileika, innri heyrn og innri sýn, sem hún sagði lítið frá. Henni var þannig sagt frá alvarlegum veikindum sonar síns í sveitinni og kallaði hann heim, sem varð honum til lífsbjargar. Hún vissi svo margt, bæði um líðan annarra og það sem átti eftir að koma fram, sem markaði lífssýn hennar til þessa heims og hins ósýnilega, þess sem verður um síðir í lífi okkar allra með endurfundum og framhaldi sem hún var fullviss um.

Í lífi hennar var hið sýnilega stundlegt en hið ósýnilega eilíft sem beið hennar og hún hlakkaði til að mæta. Hún hafði mætt öllu þessu sem var stundlegt, áþreifanlegt eða erfitt með ró og yfirvegun til lausnar því hún vissi frá æsku að allt sem reyndi á var til þroska og eignar í veganesti í ferðina héðan.

Ég kveð frænku mína við þessi skil sem hún beið eftir og þykist viss um að hún fylgist með okkur öllum áfram sem verndarengill.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Bryndís Bjarnadóttir

Útför

Minningar