Okkar elskulega móðir, eiginkona, tengdamóðir, amma, systir, frænka og vinkona, Auður Friðriksdóttir, listakona, lést í faðmi barna sinna á Mörkinni þann 21. Janúar síðastliðinn. 

Útför okkar elskulegu móður, eiginkonu, tengdamóður, ömmu, systur, frænku og vinkonu, Auðar Friðriksdóttur, fer fram 7. Febrúar kl 15 í Fossvogskirkju. 

Sérstakar þakkir til starfsfólks Markarinnar.

Ólína Jónsdóttir

Kæra fjölskylda innilegar samúðarkveðjur vegna elsku Ausu okkar.Elsku Ausa takk fyrir samfylgdina í gegnum árin
Kærar kveðjur.Ólína ,Valli og börn

Anna Beverlee Saari

Elsku (fyrrverandi) nágranni og garðyrkjusamsæriskona - sendi börnunum þínum og aðrir vandamenn innilegar samúðarkveðjur frá mér og Rúnu

[DEFAULT]

Það er ekki auðvelt að skrifa minningargrein um Auði systur mína þó að allskonar minningar streymi fram núna þegar hún er búin að kveðja. Margar eru bjartar og sumar fullar af hamslausri gleði og hlátri. Aðrar eru sárar. 

Þegar ég horfi yfir ruglingsleg minningarbrot um Auði og reyni að raða þeim saman í einhverja heild teiknast upp mynd af hæfileikaríkri manneskju og húmorista sem var með stórt og erfitt skap. Umhverfið sem var okkar veruleiki í Kópavoginum á sjöunda og áttunda áratug síðustu aldar hafði hvorki skilning, umburðarlyndi né úrræði til að taka á móti henni og hjálpa henni til þroska. Þess í stað rakst hún á endalausa veggi; inni á heimilinu, hjá jafnöldrum, í skólanum og hjá þeim meðferðarúrræðum sem þó voru til staðar. 

Það mætti segja mér að þessir endalausu árekstrar hafi mótað hana mikið, hert hana og alið með henni tortryggni gagnvart öðru fólki sem aftur leiddi til mjög tíðra storma í samböndum hennar á lífsleiðinni. Þannig sprakk okkar samband í loft upp fyrir næstum tuttugu árum. Þráðurinn slitnaði algerlega þó við hefðum verið mjög náin sem börn og unglingar. En auðvitað á ég líka mína sök á því að ekki greri um heilt enda var Auður ekki eina skapstóra og langrækna manneskjan í fjölskyldunni.

Ég ætla mér ekki fara út í frekari greiningar en það væri óheiðarlegt af mér að láta það ekki koma fram að samband okkar systkina hafi verið köflótt og loks slitnað algerlega. Ég ætla heldur ekki að reyna að segja neina ævisögu. Mig langar, miklu frekar, að rifja upp nokkrar góðar minningar um stóru systur mína og deila með börnum hennar, vinum og ættingjum. 

Auður var fimm og hálfs árs þegar ég fæddist. Ég man auðvitað ekki eftir því sjálfur en ein af fjölskyldumýtunum er á þá leið að Auður hafi einhvern tímann, þegar ég var nokkurra mánaða, tekið mig úr barnavagninum í óleyfi. Hún hefur eflaust ætlað að nota glænýtt smábarnið í  einhverskonar dúkkuleik en þá vildi ekki betur til en svo að barnið lak úr sænginni og datt í gólfið. Hún hefur örugglega verið hundskömmuð og þetta hefur ábyggilega verið heilmikið sjokk fyrir hana, tæplega sex ára gamla. Það glitti í trámað þegar hún sagði mér sjálf söguna af þessu um tuttugu árum síðar þó hún væri þá búin að gera úr þessu sótsvarta kómedíu. Samkvæmt hennar útgáfu var ég afburðagreint smábarn og var orðinn altalandi á íslensku og dönsku þarna um sex mánaða afmælið. En þegar hún missti mig í gólfið, beint á hausinn, hafi ég orðið fyrir óbætanlegum heilaskaða og dottið niður í þá tæpu meðalgreind sem ég hafi búið við alla tíð síðan. Og að ég hafi síðan ekki byrjað að tala fyrr en um þriggja ára aldur og þá bæði illa og vitlaust.

Við vorum því ekki beinlínis leikfélagar þegar ég var krakki en ég var oft að sniglast eitthvað í kringum hana. Það eru þarna á sveimi minningar um eðlilega hluti eins og sundferðir og hjólreiðatúra. Og eins man ég eftir smáglæpum eins og að stelast í búðingsduftið sem geymt var í plastfötum í neðri skápunum í eldhúsinu eða í smákökur inni í búri. En eitt af föstum leikatriðum okkar Auðar stendur þó uppúr og það eru hinir svokölluðu rannsóknarleiðangrar. Auður fór, sem sagt, reglulega með mig í einhver óskipulögð ferðalög sem hún kallaði þessu nafni. Ég geri mér ekki grein fyrir á hvaða aldri við höfum verið en ég giska á að við höfum verið talsvert í þessu þegar hún var á bilinu 12 til 15 og ég þá 6 til 9 ára.  Þetta gátu verið ferðalög á fæti, á hjóli, með strætisvagni eða á puttanum.  Við könnuðum Kópavoginn; Hælið hafði auðvitað gífurlegt aðdráttarafl en eins voru allskonar ranghalar og leynileiðir í gegnum garða hjá fólki viðfangsefni þessara rannsókna okkar. Við fórum á hjólum upp í Heiðmörk og í Nauthólsvík og Öskjuhlíð, og könnuðum stríðsminjar og við tókum strætó í bæinn eða í Hafnarfjörð eða fórum á puttanum suður með sjó. Í minningunni var enginn sérstakur tilgangur með þessum ferðalögum annar ferðalagið sjálft og gleðin sem fólst í því að sjá hvað við myndum sjá á nýjum slóðum. Þó má vera að Auður hafi átt einhver erindi en ég held samt ekki. Þá minnst ég þess ekki að foreldrar okkar hafi hvatt hana sérstaklega til að standa í þessu. Ég held að henni hafi bara, eins og mér, þótt þetta skemmtilegt. 

Eftir á að hyggja voru þessi leiðangrar alger forréttindi fyrir mig því það er ekki sjálfgefið að eldri systkini nenni að þvælast svona með miklu yngri börnum heilu og hálfu dagana. Mér fannst þetta bæði ótrúlega skemmtilegt og fróðlegt því Auður hafði gott lag á að blanda saman bulli og staðreyndum. En ég gerði mér enga grein fyrir því þá að þetta væri ekki sjálfsagt því fyrir mér var þetta svo eðlilegt að þegar ég komst að því að vinir mínir könnuðust ekki við að fara í rannsóknarleiðangra með eldri systkinum eða foreldrum þá varð ég steinhissa og fannst, réttilega, að þeir hefðu farið á mis við mikilvægan hluta af almennri menntun. 

Önnur sterk minning um Auði frá bernsku minni er að hún fór alltaf í sveit á sumrin. Ég geri mér ekki grein fyrir hvað hún hefur verið gömul en giska á að hún hafi verið að fara í sveit á árunum milli 10 til 15 ára aldurs. Hún fór á allskonar staði; ég man eftir henni a.m.k. eitt sumar hjá barnafjölskyldu þar sem hún var að passa einhvern skara af krökkum og eins heimsóttum við hana þar sem hún var hjá öldungum í Lóni þar sem hún sinnti almennum bústörfum. Í minningunni var hún alltaf sátt þar sem hún var í sveit. Mér fannst svo sem ekkert sérstakt um þetta fyrr en ég fór sjálfur í sveit eitt sumar þegar ég var 10 ára og kvaldist af heimþrá og sjálfsvorkunn. Þá man ég að ég hugsaði til Auðar og hvað hún væri mikill nagli að finnast þetta sveitalíf svona auðvelt. Ég pældi ekkert í því þá en kannski var hennar raunveruleiki í Kópavoginum allt annar og naprari en minn og því hafi verið léttir fyrir hana að komast í sveitina þar sem hún kom inn sem óskrifað blað.

Auður flutti snemma að heiman. Ég veit ekki alveg hvenær, en mér finnst hún lítið hafa búið heima hjá mömmu og pabba eftir 16 til 17 ára aldur og þá aldrei lengi í senn. Hún bjó hér og þar og ég er með minningar um að hafa heimsótt hana í herbergi og litlar íbúðir um allar trissur. Hún bjó ekki ríkmannlega en gerði alltaf fínt í kringum sig án þess að kosta miklu til. Það var alltaf einhver exótísk bóhemastemning í loftinu hjá Auði. Reykelsi og austurlenskir dúkar úr Jasmín á Laugavegi koma upp í hugann í bland við notuð húsgögn úr ýmsum áttum sem alltaf smellpössuðu saman hjá henni. Hún var næm á þessu litlu smáatriði sem taka venjulega hluti og gera þá einstaka. Eitt dæmi sem mér dettur í hug er gamaldags og frekar litlaus veggklukka sem var uppi á vegg hjá henni þegar hún bjó í Skipholti.  Klukkan hékk á vegg í eldhúsinu sem var veggfóðraður með hallærislegu, dökkbrúnu veggfóðri frá áttunda áratuginum. Nema hvað Auður fann einhversstaðar bút af sama veggfóðri og setti það á skífuna á klukkunni. Og þá var bæði klukkan og veggfóðrið og eldhúsið allt orðið að sjúklega svölu listaverki. Ég þekki fáa sem gátu gert jafn mikið úr jafn litlu og Auður gat með hugviti og næmu auga.   

Auður vann talsvert í fiski í kringum 1980 bæði í bænum og eins úti á landi. Mér finnst örugglega að hún hafi verið á Suðureyri og á Hornafirði. Svo minnir mig að hún hafi verið bæði í Bæjarútgerð Hafnarfjarðar og hjá Ísbirninum og eflaust var hún víðar. Þetta fannst mér auðvitað alveg grjóthart því um þessar mundir var fátt sem trompaði það að vera farandverkamaður. Bubbi var að yfirtaka rokksviðið og gera allt vitlaust með Ísbjarnarblúsnum. Ég hlustaði með opinmynntri lotningu á hana tala um akkorð, ormahreinsun, reykpásur, slor og grút, að ekki sé minnst á partístandið í verbúðunum. Og enn þann dag í dag kemur glottandi andlit Auðar, 18 ára slordrottningar með rettuna í munnvikinu, upp í hugann þegar ég heyri línurnar "Við vélina hefur hún staðið síðan í gær, blóðugir fingur, illa lyktandi tær".

Kópavogur var miðpunktur pönksprengjunnar á Íslandi árið 1981. Pönkið var nýr farvegur fyrir uppreisn unglinga gegn ríkjandi viðhorfum og allt í einu voru heilu árgangarnir af 12 til 15 ára krökkum farnir að reykja, drekka og sniffa og gefa dauðann og djöfulinn í allt og alla. Auður átti mikla samleið með þessari uppreisnarhreyfingu því þarna var hún, held ég, þegar farin að upplifa sig sem utangarðsmenneskju gagnvart smáborgarasamfélaginu sem við bjuggum í. Hún var aðeins eldri en flestir fótgönguliðar pönksins á skiptistöðinni í Kópavoginum og var meira með elítunni á Hlemmi. Hún naut samt virðingar hjá Kópavogspönkurunum og þó að það hafi ekki alltaf verið kostur að vera „bróðir Ausu“ þá held ég að það hafi oftar en einu sinni orðið mér til happs að eiga hana að þegar hinir hræðilegu skiptistöðvarpönkarar þjörmuðu að mér og gerðu sig líklega til að pína mig eða drepa eða eitthvað þaðan af verra. 

Af mörgum góðum minningum um Auði sem streyma fram núna eru það minningar um stjórnlaus hlátursköst okkar sem eru hvað sterkastar. Því þegar Auður var í stuði voru fáir sem stóðust henni snúning í góðu gríni. Ég man til dæmis hvernig okkur verkjaði í magann af hlátri þegar hún sagði mér sögu af einhverjum vini sínum sem fór til spákonu sem var svo langt komin á andlega sviðinu að hún hafði tekið sér indverskt gúruanafn. Spákona þessi kallaði sig, að sögn vinarins, því óvenjulega nafni „Strekki Dúka“. Þessa ályktun dró hann af miða á útidyrunum spákonunnar sem á stóð „Spái í Spil, Les í Lófa, Strekki Dúka“. Þetta fannst okkur algerlega bilað! 

Það má segja að fáir hafi spilað á jafn breitt tilfinningaróf og Auður. Hún var hæfileikaríkari og skemmtilegri en flestir sem ég þekki en hún var líka einhver erfiðasta manneskja sem ég hef kynnst. Þannig minnist ég sturlaðra gleðistunda með henni en líka rifrilda, reiði og heiftar. Góðu minningarnar eru samt miklu fleiri en þær erfiðu og sem betur fer eru þær líka miklu skýrari. Ég er þakklátur fyrir allan tímann sem Auður gaf mér þegar ég var barn og unglingur og allar okkar gleðistundir. Ég kveð hana með hlýju í hjarta og votta hennar heilsteyptu og hæfileikaríku börnum, Fatou, Adömu og Salomon innilega samúð. 

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Auður Friðriksdóttir

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

Þakkir

Nokkrar minningar um stóru systur mína