Ásgeir Hrefnuson Ingólfsson

lést á Akureyri laugardaginn 25. janúar.


Útför Ásgeirs fer fram frá Akureyrarkirkju mánudaginn 3. febrúar 2025 klukkan 13.

Ásgeir Hrefnuson Ingólfsson, skáld og menningarblaðamaður

Foreldrar: Hrefna Hjálmarsdóttir, leikskólakennari (f. 1943) og Ingólfur Ármannson, skóla- og menningarfulltrúi (f. 1936, d. 2019)

Systkini: 1) Ármann (f. 1964), maki: Erla Anderson (f. 1968). Börn: Vala Pauline (f. 2002), Ari Dalmann (f. 2005). 2) Auður (f. 1970).

Ásgeir varð stúdent frá MA árið 1997. Hann lauk BA gráðu í bókmenntafræði, kennsluréttindanámi og MA gráðu í blaða- og fréttamennsku frá HÍ. Þá kláraði hann einnig MA gráðu í ritlist frá University of Southampton.

Ásgeir kenndi ensku einn vetur við Fjölbrautarskóla Norðurlands vestra og annan vetur við Menntaskólann að Laugarvatni. Þá starfaði hann einnig nokkur ár í Bóksölu stúdenta. Lengst af starfaði Ásgeir hins vegar við ritstörf og þýðingar. Hann skrifaði greinar, fréttir og menningarrýni í ýmsa fjölmiðla, m.a. Morgunblaðið, Fréttatímann, Smuguna, Stundina, Heimildina og RÚV. Hann ritstýrði eigin vefsíðu, Menningarsmygli, þar sem hann birti fjölmargar greinar um kvikmyndir, bækur og annað menningartengt efni. Ásgeir gaf út tvær ljóðabækur: Grimm ævintýri (2010) og Framtíðin (2015).

Ásgeir var alinn upp á Akureyri, bjó lengi í Reykjavík, en síðasta áratuginn dvaldi hann lengst af erlendis, þar af rúm átta ár í Prag.

Auður Loftsdóttir

Minn kæri vinur Ásgeir H Ingólfsson var jarðsunginn á mánudag. Síðan hann fékk greininguna ömurlegu hefur mér liðið eins og ég sé stödd í gjörningi sem er kannski ekki lokið enn. Vinir hans beggja vegna hafsins hafa sameinast í vantrú, ótta og sorg og minnst hans á ýmsum miðlum sem og fjölmiðlar þannig að ég man ekki annað eins. Margir hafa fjallað um hann sem gagnrýnanda og ljóðskáld og það er augljóst að hann var elskaður og dáður af svo mörgum sem vinur. Ég hef spurt mig hvort eitthvað væri enn ósagt og ég hef satt best að segja verið pínu lens og að guggna á að bæta í þennan hafsjó skáldlegra ummæla. En svo er bara ekki annað hægt en minnast fréttaritarans úr hversdeginum á Vinohrady, hverfinu okkar. 
Við kynntumst í Prag og vorum upphaflega í sambandi vegna tékkó-íslenskra málefna en svo tók ég upp á því að heilsa upp á hann þegar ég var á ferðinni. Það var alltaf eitthvað að græða á að spjalla við hann um borgina góðu í fortíð og nútíð. Ásgeir nennti ekki klisjunum sem aldeilis nóg er af og hafði líka mikla þekkingu og góða innsýn á sviðum sem ég hafði ekki. Hann hafði líka mjög glöggt auga fyrir alls kyns smáatriðum og var uppáhalds spjallvinur minn á netinu. Hann var snillingur í að spinna þar þræði úr......nánast hverju sem var með skarpskyggni, bókmenntatengingum og misskilningi af ásetningi og alls konar bara. Og var svo rosalega fyndinn áreynslu- og látlaust. Tilgerðarlausara og einlægara gáfumenni og bóhem hef ég ekki hitt. Og svo var hann bara svo næs og mér þótti svo vænt um hann. 
Það verður aldrei eins að renna með tramminum upp Francouzská- götu og rölta í Grébovka-garðinum og (mín) Prag er svo sannarlega miklu fátækari án hans. 
Ég læt fylgja með hræðilega mynd af okkur báðum sem mér þykir samt svo vænt um því hún er frá því í vor þegar við fengum okkur bjór U Černého Vola eftir yndislegan labbitúr og gott spjall. 
Ég ítreka hjartans samúðaróskir til hans nánustu.

Sara Radiskovic

Dear Ásgeir,
They say literature is the art of capturing life in words, but I’m not sure even the greatest writers could do you justice. Your life is one of those rare stories – equal parts comedy, adventure, and heartwarming drama. And while I’ll never have your skill with words, I’d like to try, because you’ve been one of the most remarkable characters in my own story.
I think back to those summer hikes over Vaðlaheið. One year, you veered off on a route so steep and wild that it could’ve been mapped out by a mountain goat with a flair for mischief. To my young eyes, it looked impossible, dangerous even. But you didn’t need anyone to follow you – you strode ahead with that quiet determination that said, I’ve got this. It’s a perfect metaphor for you, really: always carving your own path, even if it seemed crazy to everyone else.
And then there’s the time Aleksandar made the questionable decision to ask you to “throw him”. He imagined a gentle toss and a safe landing in your arms. What he got instead was… well, airborne. You threw him like a discus, and for a moment, he was a bird. It remains one of the funniest things I’ve ever seen, and I’ll carry that memory with me forever. It’s a memory so vivid that I’m sure I’ll be telling that story for decades, with the same grin it gave me as a child.
You’ve always brought humour and warmth into every room, especially at Christmas. Your gifts were legendary – not just because they were extraordinary, but because they always showed how well you understood people. That one chaotic Christmas in Austria, when Aleksandar started bleeding after surgery and the house was in uproar, you were the calm in the storm. You stepped in, saw the chaos happening around you, and still managed to stay completely calm. You even kept the mjólkugrautur tradition alive that day. You turned a disaster into a moment we could laugh about later.
And who could forget the pönnukökur eating contest? You didn’t just win; you owned it. It was as if you had trained your whole life for that moment, leaving the rest of us in awe – and slightly queasy.
Even in your quiet gestures, you’ve shown what a thoughtful, generous soul you are. I remember when you went through your old books and brought them to us, letting us comb through your treasures. It wasn’t just about the books; it was about sharing a part of yourself with us. It’s a small example, but it speaks volumes about the kind of person you are: generous, selfless, and always thinking of others.
Your humour, your creativity, your kindness- they’ve all left a mark on this family. You’ve built a life in Prague that’s nothing short of extraordinary, a testament to your talent and courage. I know I’ll never match your brilliance with words, but I hope this letter shows how much I admire you and how grateful I am for every memory we’ve shared.
You’ve lived a story worth telling, Ásgeir. Obviously, I haven’t learned all there is to learn about life, but there’s one thing I already know for certain: the world is brighter and funnier because of you.
With all my love (and a little envy for your literary genius),
Sara

Auður Hrefna Ingólfsdóttir

Auður systir:

Elsku Ásgeir. Litli bróðir. Ljúfur og blíður. Sérvitur og fór sínar eigin leiðir. Hugmyndaríkur og skapandi. Þrjóskur. Elskaði kisur, Prag, skáldskap, kvikmyndir og margt fleira.

Hann var engan veginn tilbúin að fara og við vorum svo sannarlega ekki tilbúin að kveðja hann. Allt gerðist svo hratt. En vá hvað hann setti í fimmta gír undir lokin - setti allt í farveg sem hægt var, var í sambandi við eins marga vini og hann mögulega gat (og þeir voru miklu fleiri en við höfðum gert okkur grein fyrir), og vann sig í gegn um erfiðar minningar sem hann hafðu aldrei almennilega náð að sleppa.

Einhverntíman þegar sorgin er ekki alveg eins nístandi sár og sárið er ekki alveg jafn hrátt ætla ég að skrifa meira um Ásgeir. 

Hvíl í friði elsku bróðir. Við hittumst aftur eins og ég var búin að lofa þér ❤️

Bragi Baldursson

Blessuð sé minning þessa mæta manns. Kynntist honum sem fararstjóra i Prag i haust. Einstaklega skemmtilegur, fróður og gefandi. Virkilega einn af betri dögum og mönnum.

[DEFAULT]

It's important for people to know how much Ásgeir was loved and appreciated here in Prague by both individuals and entire communities. Here in Prague he was active with local literary groups, poet's collectives, and with the small community of Icelanders in Prague.

Ásgeir also is missed by the group of artists who participated with our performance & live cinema group which I've directed over the years. Along with that Beyond was my friendship with Ásgeir. Our shared interests in film, literature and travel made for conversations that went on for many hours .

His joy, empathy and enthusiasm can be seen in the attached photo.

Ásgeir ég vil minnast þín af kærleik og hlýhug. Fyrirgefðu að ég gleymdi mér alltaf og ritaði nafn þitt með punkti. H og svo punkti.   

En nóg af krabbameini og meira af bíói! Eins og þú sagðir.   

Þú rammaðir inn augnablik með orðum og þau lifa að eilífu.  

Við söknum þín og munum aldrei gleyma þér. 

Fyrst kynntist ég menningarblaðamanninum Ásgeiri H. Ingólfssyni. Ég man ekki hver kynnti okkur en hann læddi sér einhvern veginn inn í líf mitt á sinn fölskvalausa, lágstemmda og ótrúlega launfyndna hátt, allt í einu vorum við nánir vinir. Við vorum að baksa við að búa til fjölmiðil. Okkur dreymdi um betri blaðamennsku. Betri kjör fyrir blaðamenn. Og við gátum setið löngum stundum og velt fyrir okkur mismunandi vinklum á öllu því efni sem mætti við öðru og meiru en bara að frá því væri sagt. Ásgeir langaði að rýna og gagnrýna, hann hafði áhuga á því sem var utanveltu, jaðarsett, skakka vinklinum á meinstrími. Og þegar ég sneri mér að öðru hélt hann harkinu áfram. Síðustu viku hefur heilmikið verið skrifað um menningarblaðamanninn Ásgeir - og allt svo satt og rétt. Hann var afkastamikill og áreiðanlegur, áhugasamur og fróður.

Ég kynntist fyrst menningarblaðamanninum en fljótlega fékk ég líka að kynnast skáldinu. Skáldið Ásgeir var næmur og feiminn. Hann fór varlega. Hann var bæði fyndinn og hrár, oft á skjön og alltaf sannur. Ljóð og prósi Ásgeirs er barmafullur af sorg og þrá og húmor. Og pólitík. Ásgeir var alltaf pólitískur. Ekki flokks- eða fastur í skruðgreftri, heldur velti hann vöngum. Og það var gaman að rökræða við Ásgeir. Við vorum stundum ósammála og umræðurnar urðu alltaf spennandi. Umræður um stjórnmál og skáldskap og bíó, ég skildi aldrei alveg tónlistarsmekkinn hans. Ásgeir var óvenju opinn og auðveldur að tala við. Hann spurði beint út og svaraði alltaf af einlægni. 

Undanfarinn áratug höfum við búið hvort í sínu landi svo við skrifuðumst á. Í gegnum árin hef ég fengið að lesa þó nokkuð af því efni sem Ásgeir aldrei náði að gefa út eða klára. Síðast þegar við hittumst, fyrir tæpu ári síðan, mörgum mánuðum fyrir krabbameinsgreiningu, töluðum við heilt kvöld um það sem við ættum eftir – um tímann og lífið og langanir okkar. Stundum líður sannleikurinn um loftið þótt maður viti ennþá ekki sjálfur hver hann er. Heilt kvöld töluðum við um dauðann. 

Það er skrýtin, sár tilfinning að sitja með, ein hérna úti, fylgjast með ljóðaupplestrum, lesa minningarorð og greinar og minnast þess að síðast þegar ég kvaddi hann í raunheimum fékk ég bjarnarbangsafaðmlag og loforð um að við myndum halda hvort öðru við efnið. Raunar sendi ég hann heim með prósaverkefni. Skilvirkur sem hann var svaraði verkefninu tveimur dögum eftir að við kvöddumst, fjórar þéttskrifaðar síður duttu inn í pósthólfið hjá mér. Og ég skammaði hann fyrir að skauta í prósanum. Liggja of mikið á. Honum lá þá meira á en við gerðum okkur grein fyrir.

Það er svo hjartaskerandi sárt að kveðja. En Ásgeir lifði ekki í línulegum tíma. Hann var á eilífu flakki með tímavélinni. Fortíð og framtíð voru gegnumgangandi viðfangsefni hans. Ég kynntist blaðamanninum fyrst, skáldinu og vininum fljótlega. Allir þrír Ásgeirar voru einn og einstakur maður. Einstakur vinur. Einstakur blaðamaður. Einstakt skáld. Og ég trúi því að allir þrír eigi framtíð. Sérstaklega skáldið. Skáldið Ásgeir H. Ingólfsson á eftir fullt af framtíð, augnablikum og eilfíð - hér úr 

Elífðin er í gangstéttarhellunum,
augnablikið í mér

þess vegna sit ég kyrr
verð samdauna eilífðinni




                                                                                Fríða  Garðarsdóttir

Kæri Ásgeir, hvernig minnist maður eiginlega góðs vinar? Hvað getur maður skrifað um þann sem reyndist manni alltaf sem klettur? Hvernig má maður reyna að kjarna slíka vináttu án þess að fara út af sporinu? 

Ósjálfráð viðbrögð kalla á að senda þér slíkar spurningar áður en hausinn bendir vinsamlega á að þú sért ekki lengur hér. Þú varst á meðal þeirra sem lásu það mikilvægasta yfir fyrir mig, kenndir mér að slípa eigin rödd og hjálpaðir mér að finna rétta tóninn. Nú ertu farinn og skarðið sem eftir stendur er hyldjúpt. Minningarnar streyma þó fram af sama frumkrafti og vinátta okkar gerði allt frá fyrstu kynnum.

Árið er 2009 og ég er 25 ára, þú 33. Við erum staddir í ljóðakúrsi hjá Sigurði Pálssyni heitnum þegar við komumst að því að við eigum ýmislegt sameiginlegt þrátt fyrir nokkurn aldursmun. Við erum dreifarar á mölinni sem elskum fátt meira en að flakka um heiminn, óþægir blaðamenn sem hafa nýlega eldað grátt silfur við ritstjóra sína á 

. Nú á ljóðið hug okkar allan og það er auðvitað bene, bene. Við tökum okkar fyrstu skref í ljóðaupplestrum á ljóðakvöldum Nýhil á Næsta bar, Bakkusi og öðrum búllum. Samræðurnar sem fylgja eru fullar af ástríðu fyrir flakkinu, listinni, mennskunni og öllu því sem máli skiptir. 

Eitt það fyrsta sem ég tek eftir í fari þínu er hvernig þú hlustar af meiri áfergju en nokkur annar; þú hlustar með augunum sem glitra af svo einlægri forvitni að það væri vonlaust að gera sér hana upp. Við sitjum tímunum saman og ræðum ferðalögin sem höfðu snert okkur svo djúpt, Asíu, Balkanskagann og Austur-Evrópu. Litlu einstöku atvikin, galdrana í hversdeginum, hversdagslegan harminn og ekki síður fegurðina sem er alltumlykjandi ef maður leyfir sér bara að fylgjast með. Og hvernig best sé að fanga þetta allt saman í ljóði, skáldsögu eða stuttmynd og hvort okkur sé það yfirleitt gerlegt? Mér verður hugsað til einnar fyrstu ljóðlínunnar í Grimmum ævintýrum í þessu samhengi og finnst sem þú gætir allt eins hafa þulið hana upp fyrir mig á Næsta bar rétt fyrir lokun: 

Við þurfum að yrkja heiminn upp á nýtt. Gera hið ljóta fallegt, hið klunnalega og kuldalega ljóðrænt, finna takt okkar tíma og búa til okkar eigin músík. 

Árið er 2010 og ég er í leit að nýjum samastað þegar þú opnar dyrnar fyrir „litla kalli“ á Laufásveginum, hvar þú hefur komið þér fyrir í lítilli kjallaraíbúð. Enn einni vaktinni á Bóksölunni lokið og þú hlammar þér niður í hægindastólinn umvafinn troðfullum bókaskápum og DVD-rekkum. Vinnudeginum þó hvergi nærri lokið, því nú fyrst má hefjast handa við að sinna öllu því sem mestu máli skiptir. Þú gluggar í nýútkomna bók með diet kók í hönd á milli þess sem þú leggur nokkur vitur orð í belg misviturra spjallþráða. Því næst hristir þú menningarpistil fram úr erminni sem er kominn inn á Kistuna rétt fyrir miðnætti. Þá gefst loks tími til að hripa niður nokkrar ljóðlínur eða prósatexta. 

Jón, viltu rétta mér aðra diet kók, takk? 

Hér er gott að vera, það er værð yfir heimilinu. Við erum örlítið fálmandi, í leit að rétta tóninum, og lesum oftar en ekki yfir ljóð hvors annars. Þú varar mig stundum við stælunum, og þó ég kunni að meta heiðarleikann frá mér reyndari penna, hlusta ég varla nema til hálfs líkt og ungum manni sæmir. Stundum, þegar mikið liggur við, köllumst við á. Ég heyri þig hrópa „bjútífúl“ úr næsta herbergi og hoppa yfir til þess eins að heyra nýjustu fregnir af uppreisnarhundinum í Aþenu eða annað í þeim dúr. Það kemur fyrir að við skömmumstyfir menningu og pólitík, rökræðum jafnvel dálítið, áður en léttleikinn tekur aftur yfir. Það er nefnilega yfirleitt lauflétt að vera nærri þér, Ásgeir, og það þó að þú sért svo mikið alvöru að manni finnist á stundum sem maður eigi vart roð í þig. 

Tíminn líður og leiðir okkar sem meðleigjendur skilja einhvern tíma á milli útgáfu fyrstu ljóðabóka okkar, Grimmra ævintýra (Des 2010) og Lamba í Kambódíu (Nóv 2011). Ekkert fær hins vegar stöðvað samtalið sem heldur takti sínum í tölvupóstum, skilaboðum og vídjósamtölum á milli hittinga. Og þegar við svo hittumst á reykvískum miðbæjarbúllum þá lifnar yfir öllu. Vinir þínir eru vinir mínir og það fjölgar sífellt í hópnum. Samræðurnar á Ölstofunni herðast um stundarkorn eða þar til þú bendir á sjónarhorn sem öðrum hefur yfirsést með þitt einstaka og glaðhlakkalega glott á vör. Bene, bene og allt verður sem ljóð að nýju. 

Árið er 2012 og þú ert Stóri Björn sem tekur utan um mig þegar mest liggur við. Árið er 2013 og ég finn að þú ert klettur sem haggast ekki, sama hvað á bjátar. En þetta er líka tíminn sem harkið er farið að taka sinn toll. Þú hættir á Bóksölunni til að taka að þér kennslustarf við Menntaskólann á Laugarvatni. Fjárhagslegt öryggi daglaunamanns kærkomið um stund en einangrunin er mikil og lítill sem enginn tími til þess að sinna eigin hugðarefnum. Framhaldsnám í ritlist við Southampton-háskóla opnar síðar leið til þess að ljúka við næsta ljóðahandrit sem þú svo gerir með útgáfu Framtíðarinnar árið 2015. Þarna erum við báðir komnir á meginlandið, þú til Tékklands og ég til Berlínar, og við hittumst í hópi vina og skálda á ljóðakvöldi á viskí-bar Pawlows í Kreuzberg-hverfinu í Berlín. Þú átt síðar eftir að lýsa barnum sem andlegum hústökubar í pistli sem þú ritar um breska ljóðskáldið Sean Bonney, en hann er á meðal þeirra sem les upp með okkur þetta kraftmikla kvöld. Andspyrnuskáld sem gustar af og eftirfarandi línur sitja lengi með þér: 

Tíminn líður hraðar. Árið er 2016 og þú dvelur hjá okkur Hlín í Wedding á meðan þú sækir Berlinale-kvikmyndahátíðina heim. Árið er 2017 og komur þínar á hátíðina eru farnar að boða vorkomu í okkar huga. Við eigum raunar síðar eftir að kalla þig vorboðann ljúfa í því samhengi, sem er sérstakt í ljósi þess að hátíðin fer jafnan fram í febrúar, en það getur vorað snemma í Berlín og svo er bara svo bjart yfir þér. Árið er 2018 og við Haukur Már Helgason erum farnir að fylgja þér eftir með myndavél. Það jafnast enda fátt við að fylgjast með smyglaranum í flauelsjakkanum á Berlinale. Þú ert í essinu þínu þegar þú færð passann og það geislar af þér þegar þú nikkar til gagnrýnenda sem þú kannast við. Alltaf á leiðinni á næstu sýningu, ef þú ert ekki þá þegar á leiðinni að taka annað viðtal, og svo er tekið á því á bíóbarnum eða í hátíðarpartíum með öðrum gagnrýnendum eftir það. Útvarpspistlar á 

 fylgja á eftir og veita einstaka innsýn í margt af því mikilvægasta sem er að gerast í evrópskri kvikmyndagerð. 

Og hér á ég einhverja eftirminnilegustu bíóupplifun lífs míns. Það er viðhafnarsýning á Himininn yfir Berlín eftir Wim Wenders í Kino International í gömlu Austur-Berlín og leikstjórinn er á svæðinu. Þetta er uppáhalds bíómyndin þín og galdrarnir smitast einhvernveginn þannig yfir í salinn að minningin af kvöldinu öllu og okkur sjálfum verður svarthvít eins og myndin sjálf. Þú spyrð (svarthvítan) Wenders hvað gamli maðurinn sem leitar í sífellu að Potzdamer Platz í myndinni myndi eiginlega segja um Potzdamer Platz núna og hann svarar á þá leið að „hann væri örugglega bara ennþá að leita.“ Stuttu síðar, rekumst við meira að segja nánast í flasið á (svarthvítum) Nick Cave á leiðinni út. Þvílíkir töfrar. Ógleymanleg stund! 

Þó að þú elskir að fara á kvikmyndahátíðir, og náir um leið að snapa þér einhverja smáaura fyrir pistla og greinar, þá ertu ekkert feiminn við að viðurkenna að þetta sé bölvað hark. Peningurinn dugar vart fyrir öðru en ferðalögum og uppihaldi, svo nauðsynlegt getur verið að þýða ryksugubæklinga eða eitthvað þaðan af verra þegar í harðbakkann slær. Það er sterk sögn í þessu óþrjótandi menningarsmygli þínu, eitthvað sem maður vildi helst sagt hafa um íslenska menningu og stöðu íslenskrar menningarblaðamennsku, en það getur verið erfitt fyrir að koma orðum að því án þess að verða eintóna. 

Sem er eftilvill á meðal ástæðna þess að við Haukur Már byrjuðum að mynda þig þegar þú ákvaðst að gerast næturvörður á jarðböðunum á Mývatni sumarið 2017—einskonar gastarbeiter í eigin heimalandi. Markmiðið að búa þér mögulega til smá rými til þess að geta sinnt skáldskap og menningarblaðamennsku. Safna svolitlum vetrarforða í leiðinni. Til þess eins að uppgötva að það er búið að besta næturvarðastarfið þannig að þér endist vart nóttinn til að komast í gegnum þrifin. En þú barmar þér ekkert sérstaklega frekar en fyrri daginn, finnur alltaf taktinn í grámanum, og á stundum það sem virðist einhvers konar fjársjóður ofan í grútskítugum svelgjum. Hér verða líka til einhver af þínum sterkustu og beittustu ljóðum til þessa, eins og ljóðið um það hvernig „Þeir skjóta þig alltaf í bakið“, sem varð til á göngu þinni af næturvakt einn morguninn, og fær síðarsérstaka viðurkenningu ljóðasamkeppninnar um Ljóðstaf Jóns úr Vör 2018. 

Tíminn líður alltaf hraðar og hraðar. Áramót í Berlín og þú ert hrókur alls fagnaðar með bekku að heiman sem þú útdeilir bróðurlega. Vorferð til Prag þar sem þú sýnir okkur borgina sem þú hefur gert að þinni. Sólin skín skært, ljóðaglymskrattinn heillar sem fyrr, og það er ljóst að hér elskar þú að vera. Ég hef stundum spurt þig hvers vegna þú flytur ekki bara til Berlínar þar sem svo mörg okkar halda til, og svarið er eitthvað á þá leið að á meðan Berlín sé eins og Reykjavík, þá sé Prag meira eins og Akureyri. Þó ég eigi í fyrstu erfitt með að skilja samlíkinguna til fulls, átta ég mig betur á henni síðar. 

Spólum aðeins áfram, yfir kófið með allri sinni einangrun, og við erum stödd á upplestra og gjörningakvöldi á vegum ljóðakollektívsins OBJECT:PARADISE. Þetta er í byrjun árs 2022, heimurinn er að opnast á ný og salurinn er stappfullur af fólki. Það er tilraunakennd en tilgerðarlaus stemning í loftinu. Hljómsveit á sviðinu sem spilar óreiðukennt undir hjá þeim skáldum sem fram koma. Kollektív orka sem er eitthvað svo umfaðmandi og ólík ofurkúlinu í Berlín. Ætli það megi ekki líkja þessu við einhverskonar Akureyrarvæb? Og þar sem þú stígur á stokk af miklum tilþrifum, og flytur ljóðið um það „þegar skúringakonurnar taka völdin“ við mikinn fögnuð viðstaddra, rennur upp fyrir mér að hérna hefur þú fundið þitt træb. 

Tíminn þýtur bókstaflega hjá. Vorboðinn ljúfi droppar við í Friedrichshain á milli bíósýninga og flytur ljóð við impróvíseraða píanótóna á hverfispöbbnum Drittes Ohr. Skjaldborg 2023, þar sem þú flytur lengsta kattaljóð allra tíma í heimahúsi, eins og gerst hafi í gær. Og rúmu ári síðar, kvöldið sem við ætlum að hittast á happy í miðbæ Reykjavíkur, en þú stefnir mér þess í stað heim til vina þinna sem þú ert sannfærður um að séu vinir mínir. Og sú reynist auðvitað raunin. Við sitjum öll og spjöllum langt frameftir kvöldi eins og aldagamlir vinir, áður en við höldum á Veður þar sem við sameinumst enn fleira góðu fólki sem við höfum hóað saman. Allt verður eins og það hefur áður verið, og mér finnst eins og ég geti gengið að því vísu að þannig hljóti það alltaf að verða. Við tveir alltaf að röfla eitthvað á messenger eða í vídjóspjalli, að leysa lífsgátuna í Vinohrady, Friedrichshain eða 101 Reykjavík. En þannig er það auðvitað ekki. Mánuði síðar koma vondu fréttirnar. 

Tíminn hægir á sér. Við hittumst stuttlega í annarri miðju Reykjavíkur, Mjóddinni, í byrjun janúar. Þú ert vígreifur og á leiðinni norður þar sem þú ætlar sko heldur betur að sigrast á þessum helvítis krabba. En svo kemur stóri dómur, meinið hefur dreift sér svo víða að það er ekkert hægt að gera, vikur eða mánuðir eftir. Þú mætir slíkum fregnum með því að hóa í ljóðakvöld, og áður en við vitum af er lífskviðan þín komin á dagskrá, einskonar óður til lífsins, með ljóðaupplestrum, tölum og gjörningum, þar sem vinum úr ólíkum áttum er stefnt saman á Götu sólarinnar. Fjölmargir verða við kallinu og streyma norður í Kjarnaskóginn sem var þér svo kær, í þeim tilgangi að hitta þig og fagna öllu því sem þú stendur fyrir. Og þó þér endist ekki lífsorkan til þess að vera með okkur á þessu magnþrungna grand finale, þá sveimar andi þinn yfir og allt um kring og tengir okkur saman um allt það sem mestu máli skiptir; sköpunina, mennskuna og sanna vináttu. 

Kæri Ásgeir, ég sakna þín alveg óheyrilega mikið. Þú varst mennskan holdi klædd, skapandi, hrifnæmur og hjartahreinn, en fyrst og fremst alvöru inn að beini. Það var sannkallað ríkidæmi að eiga þig fyrir vin. Eftir lifir minning um mann sem gerði heiminn betri. Takk fyrir ljóðið flakkarabróðir, fyrir að leyfa öðrum svartþresti að flögra með, og flögraðu áfram vinur, flögraðu nú sem aldrei fyrr.

Þegar skúringakonurnar taka völdin þurfa allir að fara úr skónum

Þegar skúringakonurnar taka völdin verða þeir sem afstóla of snemma fyrstir upp að veggnum

Þegar skúringakonurnar taka völdin verður heimurinn tandurhreinn

Þegar skúringakonurnar taka völdin verður aldrei skúrað framar og heimurinn verður skítugur og heiðarlegur

Það er ekki eining um þetta, þetta gæti valdið stjórnarslitum

Við erum ekki allar eins, þótt þið haldið það

Sumar okkar hata að skúra, aðrar okkar elska það

Sumar okkar hata þá sem láta okkur skúra svo mikið að þær vilja láta þá skúra,

Sumar hata skúringarnar sjálfar og vilja að enginn þurfi að skúra framar

Sumar elska að skúra og vilja láta alla aðra skúra líka

Þegar skúringakonurnar taka völdin munu allir forstjórar heimsins þurfa að vinna launalausa yfirvinnu við að nudda á þeim bakið, axlirnar og ökklana

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Ásgeir Hrefnuson Ingólfsson

Andlátstilkynning

Útför

Aðstandendur

From Darrel Jónsson

Menningarsmyglarinn

Kveðja frá Fríðu

Flögraðu áfram, flakkarabróðir