[DEFAULT]

Elskulegur bróðir minn, Ásgeir Ásgeirsson, málarameistari, lést á hjartadeild Landspítalans að morgni 29. ágúst 2025 eftir löng og erfið veikindi. Ásgeir var næst yngstur af átta börnum Guðrúnar Katrínar Jónínu Ólafsdóttur og Ásgeirs Hálfdáns Einarssonar sem bjuggu mestan sinn búskap í Keflavík. 

Það er margt sem fer í gegnum hugann við svona tímamót og minningarnar hrannast upp og tárin renna niður.  Hann bróðir minn var mér mjög kær og við vorum mjög náin enda bara eitt ár á milli okkar.  Öll eigum við margar hliðar sem við sínum ekki öllum og við gegnum misjöfnu hlutverki í lífi okkar nánustu.  Í mínum huga var hann bróðir minn mjög mjög ástríkur, tryggur, greiðvikinn, félagslyndur og vandvirkur á allt sem hann tók sér fyrir hendur. Hann var mömmu drengur fram að síðasta andardrætti og var sannfærður um að hún mundi taka á móti sér þegar hann kveddi þessa tilvist. 

Mínar fyrstu minningar af honum eru brosið, glettnin og stríðnin.  Hann var fyrirferða mikið barn með króniska eyrnabólgu frá fæðingu og var orðin heyrnalaus á öðru eyra snemma og farin að heyra lítið með hinu í lokin.  Sem barn var hann alltaf úti að leika sér, og þegar hann fékk rafmagnsskuttlu til að komast um fyrir nokkrum árum sagði hann, það er ekkert yndislegra en að finna vindinn leika um andlitið eins og þegar hann var strákur úti að hlaupa.  

Það var mikið að gera hjá strákunum í Sóltúninu þegar við vorum að alast upp.  Það var verið að smíða dúfu kofa, veiða dúfur, smíða vörubíla sem þeir léku sér endalust með.  Síðan flytjum við á Suðurtúnið og hann byrjaður í skóla og þá stækkar stjóndeildarhringurinn. Þá var allur bærinn orðinn að leiksvæði fyrir orkumikla stráka eins og hann var.  Það var ekki óvanalegt að það þyrfti að leita að honum þegar hann átti að fara í skólann.  Þá voru eldri systur hans sendar út að leita, því hann var horfinn á vit ævintýranna.  Það var farið upp í heiði, upp að vötnum, niður í fjöru, og svo var jú ansi spennandi hjá litlum strákum þá að reyna að skríða undir girðinguna hjá Varnarliðinu. Þar var allt svo framandi.  

Svo byrjaði fótboltinn, síðan handbolti og borðtennis.  Þrátt fyrir að mikið væri að gera hjá honum hafði hann alltaf tíma til að stríða mér smá, en líka til að kenna mér að skjóta úr teygjubyssunni sinni, hvernig ég ætti að gera snúningsbolta í borðtennis og svo spiluðum við út í eitt.  Það var spilað í hádegi, eftir skóla eða sumarvinnu í frystihúsinu og á jólum.  Svo heldur lífið áfram og hann giftist Svövu Guðmundsdóttur og átti þrjú börn, Guðmund Svavar, Gunnar og Svövu. Þau ferðuðust mikið um landið, hjóluðu um allan bæ, stunduðu skíði og spiluðu golf.   Ásgeir var um þrítugt þegar hann ákvað að fara í Iðnskólann og verða málari og síðan fór hann beint í Meistarakólann.  Þegar hann fer í Iðnskólann kemur í ljós a hann er lesblindur sem útskýrði margt fyrir honum. En hann kláraði þetta allt með glæsibrag.    

Hann var vel liðinn sem málari því hann var vandvirkur og kláraði verkið hratt.  Hann reyndi mikið að kenna mér vandvirkni við að mála því hann skildi ekki hvernig ég gat málað svona mikið útfyrir og á fötin mín, hendur og andlit.  Svo sagði hann “þú ert nú meiri fúskarinn”.  Svo í stríðni kallaði hann mig stundum “Svafa fúskari” og þá svaraði ég já ”Ásgeir millimeter”. Hann var ákaflega greiðvikinn og ef einhver bað hann um hjálp eða að mála innan fjölskyldurnnar var svarið alltaf já.  Þó svo hann væri uppgefinn af þreytu og hefði nóg annað að gera þá fann hann alltaf tíma.  Hann kom meðal annars til mín til Bandaríkjanna og málaði húsið hjá mér.  

Hann Ásgeir var mjög félagslyndur og hafði gaman af því að vera með þeim sem honum þótti vænt um.  Hann ferðaðist um landið með hóp af frændsystkinum, hitti vini, kunningja og fór á fótboltaleiki.  Hann hafði mjög gaman af því að stríða systkyna börnum sínum í gríni sem þeim þótti gaman að.  Undir lokin þegar hann var komin á rafmagnsskutlu gat hann farið að hitta vini sína sem hittust um hádegi í Reynisbakarí á hverjum degi.  Hann ræddi oft við mig hvað hann einangraðist við veikindin því hann gat ekki gengið vegna mæði og það þótti honum erfitt.  Þegar hann fékk rafmangsskutluna fór hann um allan Kópavog og inn í Reykjavík – oft upp í 20 kílómetra a dag, þetta var mikið frelsi fyrir hann.

Hann var mjög hreykin af börnunum sínum og þótti afskaplega vænt um barnabörnin sín.  Hann fylgdist vel með afa strákunum í fótbolta og vissi af öllum leikjum sem þeir spiluðu og sótti leiki þegar hann gat.  Síðan byrja hjartasjúkdómar að gera vart við sig, fyrst kransæðasjúkdómar síðan hjartabilun sem að lokum tók hann.  Hann vissi að hann hefði bara viss mörg ár þegar hann var greindur með hjatabilun og af þeim yrðu nokkur ágæt og síðan mundi halla jafnt og þétt undan fæti.  En síðustu tvö ár voru honum mjög erfið og síðustu 6 mánuði var hann meira og minna inn á hjartadeild Landspítalans. Hann vissi alveg hvert stefndi en hann vildi ná því að verða 70 ára og að við systkynin heldum fjölskyldukaffi fyrir afkomendur mömmu og pabba.  Þá fékk hann á sinn hátt að kveðja marga.  Að lokum var hann orðin svo þreyttur að hann gat ekki meir og þá sleppti hann tökum á lífinu og hvarf á vit þeirra sem á undan fóru.  

Hann vissi að hverju stefndi í langan tíma og það var honum mikilvægt að klára að gera það sem honum fannst hann eiga eftir ógert.  Hann var mjög skipulagður og vildi að allt væri á hreinu þegar hann færi, allt fram á síðasta dag var hann að biðja mig að gera eitt og annað sem hann þurfti að vera viss um að væri í lagi þegar hann færi.

Elskulegur bróðir, ég á mikið eftir að sakna þín, þú varst manneskjan í mínu lífi sem ég gat alltaf treyst á - spurðir aldrei af hverju eða hvers vegna bara tilbúin að hlusta og hjálpa ef á þurfti halda.  Og ég veit að ég var það sama fyrir þig þegar þú þurftir á því að halda. 

Í sorginni gleðst ég yfir því að nú er þínum þjáningum lokið. Takk fyrir samfylgdina og traustið sem þú barst til mín elsku bróðir. 

Ég votta börnunum þinum, tengdadóttur og barnabörnum mínar innilegustu samúð.

Ég vil þakka öllu starfsfólki Hjartagáttar og Hjartadeildar Landspítalans fyrir alla þá umhuggju, samkennd og alúð sem þau sýndu þér öll árin sem þú dvaldir þar.  Þau voru alltaf að reyna að bjarga lífi þínu og gefa þér meiri tíma. 

Ég vil líka þakka henni Guðbjörg Guðlaugsdóttur, hjúkrunarfræðingi á Hjartagátt sem studdi þig frá þínum fyrsta tíma á Hjartagátt. Þú barst mikla virðingu fyrir henni og sagðir oft við mig, ég ræði þetta við Guðbjörgu hún veit best hvað ég á að gera. 

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Ásgeir Ásgeirsson

Útför

Bróðurminning