Hjónaminning: Ásdís Baldvinsdóttir og Haraldur Jóhannesson fædd 30. október 1902 dáin 27. júlí 1989 fæddur 1. sept. 1898 dáinn 31. desember 1990 

Þau giftu sig mjög ung á afmælisdegi ömmu 1920, og hófu búskap í Klambraseli í Reykjahverfi, en þar var afi fæddur og uppalinn. Fæðingarstaður ömmu var ekki langt frá, en hún var fædd og uppalin á Reykjum í sömu sveit. Þau eignuðust fimm börn. Fyrstan Jóhannes, f. 16. apríl 1922. Þá Baldvin, f. 8. júlí 1924, en hann lést aðeins 19 ára gamall 5. júlí 1943 úr heilahimnubólgu. Sigurð, f. 30. janúar 1926, og Hauk, f. 17. september 1928, og loks kom dóttirin Kristín, f. 14. júní 1932.

[DEFAULT]

Hjónaminning: Ásdís Baldvinsdóttir Haraldur Jóhannesson Fædd 30. október 1902 Dáin 27. júlí 1989 Fæddur 1. júlí 1898 Dáinn 31. desember 1990 Nú hafa þau bæði kvatt þennan heim, með aðeins eins og hálfs árs millibili, elskulegir föðurforeldrar mínir Ásdís og Haraldur. Mér datt í hug niðurlag lítillar stöku sem Sigríður móðir ömmu-Dísu orti þegar hún var ung, þegar ég fór að hugsa um hvað ég gæti sagt um þau í þessari grein, en stakan er svona:

En einmitt þetta "göfug sál" er það sem lýsir því best hvernig þau voru. Þau voru og eru góðar sálir, sem nú hafa fengið sinn bústað á himnum eftir langt líf, sem bæði reyndist þeim hamingjuríkt en líka á köflum erfitt.

Ung voru þau bæði er þau giftu sig á afmælisdegi ömmu 1920, og hófu búskap í Klambraseli í Reykjahverfi, en þar var afi fæddur og uppalinn. Fæðingarstaður ömmu var ekki langt frá, en hún var fædd og uppalin á Reykjum í sömu sveit. Þau eignuðust fimm börn. Fyrstan Jóhannes, f. 16. apríl 1922. Þá Baldvin, f. 8. júlí 1924, en hann lést aðeins 9 ára gamall 5. júlí 1943 úr heilahimnubólgu. Sigurð, f. 30. janúar 1926, og Hauk, f. 17. september 1928, og loks kom dóttirin Kristín, f. 14. júní 1932. Jóhannes, Sigurður og Haukur kvæntust allir og hafa alltaf búið á Húsavík, en Kristín fluttist til Akureyrar þegarhún gifti sig og hefur búið þar síðan. Afi og amma eignuðust 19 barnabörn og í dag erum við afkomendur þeirra 74.

Árið 1925 fluttu afi og amma frá Klambraseli í Héðinsvík á Tjörnesi og bjuggu þar í eitt ár, en bjuggu svo í leiguhúsnæði á Húsavík, þartil þau byggðu húsið Bjarg við Garðarsbraut árið 1939 og þar bjugguþau það sem eftir var af þeirra búskap. Afi vann við hin ýmsu verkamannastörf, en lengst af hjá Fiskiðjusamlagi Húsavíkur. Samhliða vinnu sinni hafði hann 1 kú, kindur og hænur, sér til búdrýginda í fyrstu, en seinna meir til ánægju. Afi var góður fiðluleikari og lék oft á böllum í gamla daga. Amma var húsmóðir og sá um heimilið, og varþar í mörg horn að líta. Það var ávallt mjög gestkvæmt á Bjargi, því að marga áttu þau ættingja í sveitunum sem litu gjarnan inn að lokinni bæjarferð. Það var líka oft sem við barnabörnin komum á Bjarg til afa og ömmu, og má segjaað þar hafi verið okkar samkomustaður. Ógleymanlegir eru laufa brauðsdagarnir, þar sem við mættum öll með okkar bretti og hnífa og skárum út kökur af hjartans listog ekki var hún amma að amast yfir því þótt nokkrar kökur eyðilegðust eða hveiti sullaðist út um stofuna hennar, það mátti alltaf gera meira deig, gleði barnanna var fyrir mestu. Það var líka gott eftir fjörugan leik að skreppa inn á Bjarg til ömmu-Dísu og fá sér kökur og mjólkurglas, því amma var oftast heima og átti alltaf nóg handa svöngu barnabarni og ekkert gerði til þótt nokkrir leikfélagar slægjust í hópinn, amma átti alltaf nóg handa öllum. Það má því segja að þau hafi haft tíma og rúm fyrir alla sem til þeirra komu.

Vorið 1969 syrti í lofti þegar amma fékk heilablóðfall og lamaðist að hluta og voru þá erfiðir tímar framundan. Amma dvaldi bæði á Reykjalundi og á sjúkrahúsum, en þann tíma sem hún gat dvalist heima, var aðdáunarvert að sjá hve vel afi hugsaði um hana og annaðist. Það sýndi best þá sterku ást sem þau báru hvort til annars, hve vel þau stóðu saman í veikindum ömmu. Það kom svo að því að amma varð að leggjasat inn á elli deildina á Sjúkrahúsi Húsavíkur því hún þurfti þá umönnun sem ekkivar hægt að veita henni heima og þá fylgdi afi fljótlega á eftir henni því hann vildi vera nærri henni tilað geta hugsað sem best um hana. Aldrei heyrði ég ömmu kvarta eða tala um að hún ætti erfitt eða henni liði illa, en það hlýtur að hafa reynt á sálarþrekið að vera bundin í hjólastól í 20 ár og vera upp á aðra komin með allt. Allt fram til hins síðasta fylgdust þau náið með okkur afkomendum sínum, þekktu okkur öll með nöfnum og gleymdu engu sem þeim var sagt. Það má ekki gleyma að geta þess að það varekki bara amma sem naut góðs af hjálpsemi og fórnfýsi afa. Allir sem dvöldust á ellideildinni nutu aðstoðar hans og hjálpar. Hann gaf alltsem hann gat af sér en krafðist einskis sjálfum sér til handa. Hannsagði að hann óskaði þess eins að lifa lengur en amma svo hún yrðiekki ein, en þegar hún væri farin þá væri hann líka tilbúinn. Og honum varð að ósk sinni.

Með þessum fátæklegum orðum kveð ég elsku afa minn og ömmu að sinni og ég veit að þau eru nú hamingjusöm saman á ný. Ég þakka fyrir allt það góða í lífinu sem þau gáfu mér og bið Guð að blessa þau.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Ásdís Baldvinsdóttir og Haraldur Jóhannesson HJÓNAMINNING

Útför

Elsku afi og amma.