Árni Björnsson var fæddur í húsinu Hvoli hér á Dalvík, þann  

19. janúar 1959. Faðir hans var Björn Þorleifsson frá Hóli en hann lést þann 21. nóvember 2011. Móðir hans er Jónína Árnadóttir frá Hnjúki í Skíðadal.  

Árni var yngstur fjögurra bræðra en elstur þeirra er Leifur Dagmann, þá Stefán og næstyngstur Björn.  

Árni ólst upp í Bárugötu 12 og var bernskuheimilið sveipað kærleika og þolinmæði, dugnaði, reglusemi og heilmikliu lífi og fjöri. Enda bjuggu þar saman fjórir hressir bræður, uppátækjasamir eins og vera ber. Þau Jóna og Björn ólu drengina sína upp af mikilli natni og lögðu alla áherslu á það í uppeldinu að bræðurnir upplifðu öryggi og velsæld. Björn var harðduglegur til vinnu og hafði það hlutverk að draga björg í bú, hvort heldur var af sjó eða landi, og þá við fjárbúskap eða á fiskeríi á trillunni. Hann fór síðan út í það að byggja hús hér í bænum og eru þau mörg sem af hans hendi eru komin. Jóna sinnti heimilisstörfunum og hélt alveg sérstaklega vel utan um drengina sína. Hún er mikil hannyrðakona og prjónaði á þá vettlinga og sokka til skiptanna enda mátti hún ekki til þess vita að þeir gengju um í götóttum fatnaði. Það var alltaf tilhlökkunarefni þegar kom að kaffitímanum því að á einhvern sérstakan hátt töfraði hún fram eins og ekkert væri einfaldara snúða, vínarbrauðslengjur, kleinur, soðbrauð og ástapunga ásamt fleiri kræsingum. Það væsti svo sannarlega ekki um þá drengina í faðmi foreldra sinna.  

En áfram um bernskuárin. Eins og var í þá daga að þá var leikvöllur drengjanna náttúran sjálf, fjaran og dorg á bryggjunni. Þeim leiddist aldrei og voru sannkallaðir orkuboltar sem meðal annars áttu það til að stríða mömmu sinni svolítið þegar tækifæri gáfust til.  Ein saga er til sem lýsir því vel. Drengirnir höfðu átt þríhjól og þeim leiddist það ekki að hjóla á því inni við enda var hægt að komast hring úr stofunni, í gegnum eldhúsið og fram á gang þar sem hurð var efst í stiga sem lá ofan í kjallarann. Eitt sinn voru þeir Björn og Árni á þessum blessaða rúnti um húsið. Björn steig pedalana og Árni stóð aftan á og hélt sér fast í axlarböndin á Birni, enda var sjálfsagt ekki farið hægt yfir. Þegar þeir höfðu farið hringinn nokkuð greitt kom að því að þeir fóru fyrir stigann og ætlar þá Árni að stökkva af hjólinu og spyrnir sér fast af því en sleppir ekki axlarböndunum svo að þeir endasentust báðir af hjólinu og niður brattann stigann ofan í kjallarann þar sem Jóna var stödd henni ekki til mikillar gleði. Sem vor var. Þeir fengu eðlilega átal fyrir en það varð ekki til þess að af þeim rynni stríðnin, því að í hvert sinn sem þeir vissu af mömmu sinni niðrí kjallara eftir þetta hentu þeir sóp niður stigann til þess að látast vera að detta niður einungis til þess að bregða henni og hlóu dátt. Já það var sannarlega líf og fjör á æskuheimilinu. 

Árni var alla tíð mjög hraustur en það verður að segjast að þegar hann var krakki að þá hafi hann verið svolítill hrakfallabálkur. Það kom nefnilega iðulega fyrir að hann bryti sig á einhverju brölti þegar hann var að leika sér úti við, og þá sérstaklega þegar hann oft sem áður var að príla utaná handriðinu á Bárugötu 12. Það hefur því alltaf talað um það í fjölskyldunni að Árni hafi alltaf verið svolítið „öfugumegin við handriðið“ þegar hann var lítill.  Óhöppin voru ansi mörg og frá því má líka segja að í tengslum við þau hafi í fámennum vinahópi fest við hann nafnið Gaddi. Það var nefnilega einu sinni þannig að hann hafði verið að leika sér úti með Fanney skólasystur sinni sem einhverra hluta vegna kallaði hann alltaf þessu nafni. Þegar þau höfðu verið við leik í svolítinn tíma bregður Fanney hratt undir sig fæti og hleypur upp í Hvol þar sem hún kallar á hjálp því að hann GADDI eins og hún ópaði, hafði fest sig inn í steinröri. Það þurfti víst að mölva það utan af honum, en allt fór þetta nú vel að lokum.  

Áhugamál Árna voru alla tíð mjög fjölbreytt en á þessum árum hafði hann sérstaklega gaman af því að halda dúfur og endur með Palla vini sínum. Búskapinn héldu þeir í kofa í gömlum matjurtagarði sem þá var kallaður „Bollinn“.  Allt gekk þetta nú áfallalaust fyrir sig þar til einn daginn að frá kofanum streymdi heilmikið fiðurský en þá hafði Fálki komst í dúfurnar sem allar sluppu þó frá honum inn í kofann nema ein, sem síðan fannst dauðhrædd í gluggasillu á Hvoli og sat þar grafkyrr þar til hún var sótt.  

Já fjölhæfni Árna á þessum árum var ekki lítil enda um hæfileikaríkan, hressan og skemmtilegan strák að ræða. Sem unglingur fór hann að hafa áhuga á því að spila á gítar, og ásamt vinum sínum í Bárugötunni stofnuðu þeir saman bílskúrsband sem síðar varð að hljómsveitinni Lasarus. Hljómsveitin varð kannski ekki mjög langlíf en náði að spila á nokkrum böllum og samkomum hér um slóðir, og þá m.a. á böllum í Víkurröst.  

Skólaganga og atvinna – hjónaband og stofnun fjölskyldunnar  

Skólaganga Árna var hefðbundin eins og á þessum tíma. Hann gekk í barnaskóla Dalvíkur og á unglingsárunum sótti hann síðan námskeið við Fiskvinnsluskólann eins og svo margir aðrir á þessum slóðum. Leiðir hans og Guðbjargar fyrrum eiginkonu hans lágu saman þegar Árni var orðinn 31 árs gamall, sem varð til þess að hann færi nú loks að heiman frá mömmu. Þau hófu sinn búskap í húsi sem kallað var Rauða Myllan og stendur á Hafnarbraut 12 og heitir nú Víkurhóll. Þaðan fluttu þau á Karlsrauðatorg 12 og síðar í Skógarhólana þar sem þau eignuðust sitt fyrsta húsnæði. Þau giftu sig þann 15. júlí 1995 en þá höfðu þau eignast frumburð sinn Jóhannes þann 16. febrúar árinu áður. Næst eignuðust þau Sigrúnu þann 19. júní 1998 og voru þá flutt og búin að kaupa sér hús sem ber nafnið Garður og stendur við Garðsbraut 5. Frá Dalvík lá leiðin síðan suður í Kópavog og þar fæðist þeim yngsta barnið, Sóley María þann 25. janúar 2002. Engin eru barnabörnin enn sem komið er, en tengdabörnin eru tvenn, þau Katrín Eva Reykjalík kærasta Jóhannesar og  Jón Hafsteinn Einarsson kærasti Sóleyjar Maríu.  

Minningarnar frá þessum árum voru með sönnu góðar, en stundum þróast sambönd þannig að leiðir hjóna skilja sem gerðist hjá þeim Árna og Guðbjörgu, en þau skildu árið 2004. Það var þó alla tíð þannig að þrátt fyrir að hjónabandið hafi runnið sitt skeið að þá lifði alltaf á milli þeirra góð vinátta eins og við sannarlega höfum upplifað síðustu daga en hún hefur verið alveg sérstaklega dugleg við að vera börnunum innan handar við skipulagningu þessarar stundar og lagt mikið til, til þess að gera hana sem fallegasta.   

Árni var eins og pabbi hans alla tíð duglegur til vinnu og hóf ungur störf og þá fyrst við vegagerð hér í bænum. Því næst starfaði hann hjá Fiskverkun Jóhannesar og Helga til sjós á Stafnesi. Hann vann síðan á Otri eitt sumar og síðar sem afleysingarverkstjóri í salthúsi KEA. Frá KEA fór hann í frystihúsið og hóf síðan störf á Björgvini sumarið 1995 og starfar þar nær ætíð síðan eða þar til í fyrra þegar hann veikist. 

Hvar sem Árni var eða starfaði var nærveru hans alltaf fagnað, enda ákaflega gott að vinna með honum og skemmtilegt. Hann var einstaklega lífsglaður maður, með hnyttinn húmor og átti skemmtileg svör og minnistæða frasa eins og til dæmis þegar honum fannst eitthvað mjög gott að þá var það..Alveg dæ! og  svo sagði hann líka oft „ja manneskja og alveg magnað!“.  

Lyndiseinkunn og áhugamál á fullorðinsárum  

Hann hafði einstakt lundarfar en átti það líka til að vera mjög þrjóskur og sérstaklega þegar kom að því að sækja sér einhverja þjónustu og villdi þá frekar bara harka hlutina af sér. Árni greindist um þrítugt með krabbamein og barðist við það eins og honum einum var lagið af miklu æðruleysi og var í raun svo lífsglaður allan tímann og vongóður að læknarnir á 11E sem er krabbameinsdeildin á Landsspítalanum fengu hann oftsinnis til þess að spjalla við aðra sjúklinga og hjálpa þeim að finna lífsneistann í sinni baráttu. Árni sigraði auðvita krabbameinið eins og hann vissi sjálfur að hann myndi gera og hætti svo sannarlega aldrei að lifa lífinu síðan. Hann var veiðimaður af Guðs náð, bæði sem sjómaður, í laxveiði, til rjúpna og á hreindýraveiðum og það var ekkert sem hindraði hann í þeim efnum enda hraustmenni og einhvernvegin að er virtist þindarlaus þegar hann hljóp upp í fjall án þess að mæðast, jafnvel með sígarettuna upp í sér.  

 Af áhugamálunum stóð laxveiðin alltaf upp úr. Svo fær var hann við veiðarnar að guðsgaflarnir dugðu jafnvel betur til en veiðistöngin. Eitt sinn þegar hann og Guðbjörg voru að veiða saman segir hann við hana: „Gugga sjáðu. Ég get næstum snert þennan fisk“, sem þá lá svo þétt undir bakkanum að hann varð ekkert var við þau. Árni brást hratt við, bretti upp ermina, dífði hendinni oní og á því augnarbliki sem hann snerti fiskinn, greip hann hratt í sporðinn og kippti honum á land.  

Það mætti eiginlega halda að hér hefði verið um mikið heljarmenni að ræða og pistillinn einna líkastur því sem við lesum í Íslendingasögunum. En Árni átti þó líka rólegri hlið og hafði í seinni tíð ákaflega gaman af því að spila bæði Golf og Bridds með vini sínum Sæmundi. Þess má geta að þann 9. mars síðastliðinn héldu þeir félagarnir saman í Dalakofann á Briddsmót, sem auðvita þeir unnu. Hvað annað! 

Vinátta þeirra Árna og Sæmundar var ákaflega kær og fólk hér um slóðir þekkti ekki annað en að mæta þeim félögum daglega á rúntinum, í góðu spjalli við aðra vini í Olís á morgnana eða saman í sundi. Rúnturinn var Árna, ær og kýr, nú síðast á hvíta Volvonum en lengi vel átti hann Citröen bíl sem alltaf gekk undir nafninu Flaugin, því bíllinn var einhvernvegin þannig í laginu, það fannst Davíð syni Bjössa að minnsta kosti.  

Það er af æviágripinu engum dulið að við kveðjum hér í dag, dásamlegan föður, son, bróður, frænda og kæran vin. Það var persónulýsandi fyrir Árna að hann var ljúfmenni í alla staði og vildi allt fyrir alla gera án þess að gera nokkuð tilkall til þess að fá eitthvað til baka. Hann lifði fyrir börnin sín og var mömmudrengur allt fram á síðasta dag enda ræktaði hann samband sitt við hana alveg einstaklega vel. Börnin hans þurftu vart að biðja um nokkurt viðvik og það lýsir því vel hversu fljótur hann var að redda Jóhannesi plássi á sjó þegar hann vildi prufa sig áfram í því og græjaði allt fyrir hann án þess að vera sérstaklega um það beðinn. Hann var öllu sínu fólki, bæði fjölskyldu og vinum góður hlustandi, sýndi öllu fólki skilning og dæmdi ekki nokkurn mann. Hans leið í lífinu var að vekja hlátur þar sem hans var þörf og það hefur hann meira að segja gert hér og nú, í þessum erfiðu aðstæðum.  

Árni var sannarlega hvers manns hugljúfi og minningin um góðan mann lifir áfram í hjörtum og hugum ásamt einskæru þakklæti fyrir ljúfa og skemmtielga samfylgd á lífsins leið.   

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Árni Björnsson

Útför

Ertu með minningargrein?