 Anna Tryggvadóttir fæddist á Þingeyri við Dýrafjörð 17. júní 1922. Hún andaðist á Hrafnistu, Vífilsstöðum 15. desember síðastliðinn. Foreldrar hennar voru Tryggvi Jónsson frá Fjallaskaga, f. 18.5. 1895, d. 10.11. 1971, og Margrét Eggertsdóttir, frá Kleifum í Seyðisfirði við Ísafjarðardjúp, f. 28.12. 1897, d. 17.10. 1991. Auk Önnu áttu þau fjórar dætur, Sigríði, f. 26.12. 1917, d. 1.3. 1994, Elínu, f. 26.12. 1917, d. 22.7. 1994, Unni, f. 18.6. 1921, d. 26.10. 1991 og Ragnheiði, f. 26.3. 1929.

Anna giftist 23.1. 1943 Þórði Jóhanni Magnússyni verslunarmanni, f. 24.9. 1910, d. 15.11. 1985. Eignuðust þau eitt barn, Tryggva Magnús Þórðarson, f. 13.11. 1956, kvæntur Selmu Þórðardóttur, börn þeirra eru Þórður Magnús og Egill Andri. Dóttir Tryggva og Geirlaugar Björnsdóttur er Agnes Þöll.

Anna fæddist á Þingeyri við Dýrafjörð, en ólst upp á Flateyri við Önundarfjörð. Anna og Þórður hófu búskap á Flateyri áður en þau fluttu í Kópavog. Þau bjuggu alla tíð að Vallartröð 3, en árið 1991 flutti hún í Fannborg 8 og síðan í Hamraborg 32. Anna hlaut sína barna- og unglingaskólamenntun á Flateyri. Hún vann við verslunarstörf og síðar við skrifstofustörf bæði hjá Sjúkrasamlagi Kópavogs og Heislugæslustöð Kópavogs.

Hún var ein af stofnendum Kvenfélags Kópavogs, sat í stjórn félagsins og var tvívegis formaður. Hún var ein af stofnendum Spoex, samtök psoriasis- og exemsjúklinga og sat þar í stjórn í nokkur ár í upphafi. Hún var meðal þeirra er skoðuðu meðferðarúrræði fyrir psoriasis- og exemsjúklinga sem Svíar höfðu komið sér upp á Kanaríeyjum. Hún starfaði með leikhópnum Snúð og Snældu á fyrstu árum hans og hið sama var uppi á teningnum hjá Nafnlausa leikhópnum, þar sem hún var ein af stofnendum. Hún tók virkan þátt í starfi bókmenntaklúbbs Hana-nú og Gjábakka og birtust ljóð eftir hana í Gjábakkaþulum.

Útför Önnu verður gerð frá Kópavogskirkju 29. desember 2008 og hefst athöfnin klukkan 13:00þ

[DEFAULT]

Er líða tók á æviskeið móður minnar spurði hún oft, hví ekki væri hægt að sofa af sér veturinn. Sofna er dimma, kuldi og bleyta tækju völd og vakna aftur með hækkandi sól, hita og náttúru fullri af lífi. Þessari spurningu var ekki beint að neinum sérstökum, aðeins velt upp. Vissan um að strax eftir ársins dimmasta dag færi daginn að lengja, að vísu aðeins um hænufet hvern dag, gerði skammdegið viðráðanlegt, það var eftir einhverju að bíða.

Þó er það nú svo að á vetrum hefur starfsemi félaga blómstrað og þau vaknað af þeim dvala sem sumarið krefst. Meðan heilsa leyfði var móðir mín mikil félagsmálamanneskja. Hún tók þátt í stofnun og starfi Kvenfélags Kópavogs, Spoex og leikhópa. Hún stóð fyrir eða tók þátt í námskeiðum í framsögn, fundarsköpum, bókmenntum og handavinnu auk ensku. Hún tók þátt í starfi aldraðra í Kópavogi og urðu bókmenntahópar henni kærir, bæði Hana-nú og í kringum félagsstarfið í Gjábakka. Þar voru meðal annars gefin út nokkur ritverk undir heitinu Gjábakkaþulur og þangað rötuðu ljóð eftir hana, til dæmis þetta:

Móðir mín var afar vandvirk og ber handavinna hennar því gott vitni. Það var reynt að ganga þannig frá endum að réttu og röngu væri illa hægt sjá. Hún lætur eftir mikið safn af handavinnu, saumaskap og föndri. Þá er ekki talið það sem selt eða gefið hefur verið af sokkum og vettlingum. Hún gerði mikið af prjónasokkum á kornabörn og gaf ungum ættingjum til að halda litlum fótum heitum á fyrstu vikum eða mánuðum lífsins.

Foreldrar mínir voru með þeim fyrstu er komu í Kópavog, bjuggu í tvíbýli með móðurafa og -ömmu minni. Gestkvæmt var á heimilinu, margir áðu þar er í höfuðborgina var komið, íbúðin aldrei of lítil. Þau litu eftir eða litu til með ungum ættingjum sem sendir voru til höfuðborgarinnar og hefur sú vinátta og kunningsskapur haldist gegnum tíðina.

Móðir mín sagði stundum líf sitt hafa verið afmarkað veikindum. Fyrst voru það berklar sem tóku hálft lunga eftir blástursmeðferð á berklahælinu á Vífilsstöðum, en þar dvaldi hún í tvö ár frá 1947. Þá var það gigtin sem skildi eftir bogna liði og svo psoriasis/exem sem leiðir marga til að draga sig í hlé. Á nýliðnum árum bættust við hnjáskipti og síðan tapaðist sjónin á öðru auganu, en við það fór jafnvægið og erfiðara var að fara óstudd um. Henni fannst þetta síðastnefnda eiginlega alveg óþarfi, það hefði í sjálfu sér verið komið nóg og veikindaskammtinum hefði átt að vera lokið.

Móðir mín vildi ekki vera upp á aðra komin, en þurfti samt á því að halda að vera innan um aðra. Hún vænti þess að mega vera lifandi meðan hún lifði og sofna svo. Nú er móðir mín sofnuð, en um leið vöknuð að vori, vöknuð til eilífs lífs í faðmi hins hæsta höfuðsmiðs.

Frá félögum í Skapandi skrifum í Gjábakka í Kópavogi

Þannig hljóðar eitt ljóða Önnu Tryggvadóttur. Ég kynntist Önnu þegar stofnaður var ljóðahópur í Gjábakka í Kópavogi.

Anna var mjög ljóðelsk og átti gott með að setja fram hugsanir sínar og skoðanir.

Hún var glaðvær, góður félagi og alltaf hrein og bein í samskiptum. Við söknuðum hennar, þegar hún hætti í hópnum okkar sökum veikinda.

Við biðjum henni blessunar og sendum fjölskyldu hennar innilegar samúðarkveðjur.

Fyrir hönd félaga í Skapandi skrifum í Gjábakka í Kópavogi

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Anna Tryggvadóttir

Útför

Kveðja frá syni

Frá félögum í Skapandi skrifum í Gjábakka í Kópavogi