Anna Pálína Baldursdóttir fæddist á Akureyri 14. júní 1941. Hún lést á hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð á Akureyri 18. ágúst 2022.

Foreldrar hennar voru hjónin Anna Margrét Björnsdóttir, húsfreyja og síðar verslunarkona, f. 23. júlí 1916, d. 31. mars 1990, ættuð frá Ólafsfirði og Baldur Guðlaugsson, endurskoðandi og síðar sýsluskrifari á Akureyri, f. 30. ágúst 1912, d. 24. júní 1952, ættaður frá Akureyri.

Anna Pálína var ein fimm systkina. Elstur var Björn, 13. september 1935, d. 4. apríl 2022, þá Guðlaugur, 15. mars 1937, d. 23. mars 2015, og yngri systur Ingunn, f. 27. apríl 1945, d. 15. júní 1998 og Agnes, f. 18. desember 1951.

Hinn 30. nóvember 1963 kvæntist Anna Pálína Eggerti Eggertssyni, f. 29. ágúst 1938, d. 4. nóvember 2022. Börn þeirra eru: 1) Aðalheiður, f. 28. janúar 1966, hennar maður er Baldur Pálsson. Börn þeirra eru a) Davíð Arnarsson f. 1988, kvæntur Örnu Sif Ásgeirsdóttur, þau eiga synina Huga og Hrafn, b) Anna Pálína f. 1997, í sambúð með Garðari Kristjánssyni, c) Dagur Steinn f. 1998. 2) Eggert Eggertsson, f. 24. júní 1972, kvæntur Kolbrúnu Silju Ásgeirsdóttur, börn þeirra eru a) Alma, f. 2006, b) Emil, f. 2014 og c) Sólveig, f. 2017. 3) Anna Margrét, f. 23. ágúst 1980, gift Elvari Knúti Valssyni. Synir þeirra eru a) Ari Steinar, f. 2011, b) Atli Hrafn, f. 2014 og c) Kári, f. 2020.

Anna Pálína ólst upp á Akureyri. Að loknu gagnfræðaprófi dvaldi hún um nokkurra mánaða skeið í Svíþjóð við leik og störf. Seinna safnaði hún sér fyrir námi veturlangt við Húsmæðraskólann í Reykjavík. Anna Pálína vann nær allan sinn starfsaldur hjá Pósti og Síma á Akureyri, með hléum þó þar sem hún sinnti heimili og börnum.

Þau Anna Pálína og Eggert bjuggu lengst af í Glerárhverfi þar sem þau byggðu sér hús í Sunnuhlíð, en færðu sig seinna á Brekkuna.

Síðustu æviárin dvöldu þau hjónin við gott atlæti á hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð á Akureyri.

Útför Önnu Pálínu fór fram frá Akureyrarkirkju 31. ágúst 2022.

[DEFAULT]

Í dag hefði elsku mamma mín orðið 82 ára. Hún var ekki sérstaklega gefin fyrir að gera mikið úr afmælinu sínu, enda hógvær með eindæmum, en var þó vön að skella í það minnsta í eina köku og taka á móti gestum sem litu við í tilefni dagsins. Mamma bakaði alltaf svo gott bakkelsi og í minningunni var yfirleitt alltaf eitthvað til í búrinu eða frystinum sem hún hafði bakað, skúffukaka, snúðar, brauð, kókoskaka, sem hún bakaði alltaf tvær af í einu, aðra handa okkur og hina handa Ástu mágkonu sinni, eða heimsins besta gulrótarkaka. Á tyllidögum var svo skellt í marengsköku með rjóma og pipp súkkulaði. Hún sagði ófáum sinnum að marengsinn bakaði sig nú barasta sjálfur, það væri svo auðvelt að gera hann. 

Nú er næstum ár liðið síðan mamma lést og á þeim tíma hef ég áttað mig á hvað ég hafði í raun mikla matarást á henni. Á hverjum degi, oft á dag, verður mér hugsað til mömmu og þá oftar en ekki í tengslum við mat og bakkelsi. Það er ýmislegt í minni eldamennsku sem ég geri á ákveðinn hátt af því að þannig gerði mamma það. Mér þótti allt gott sem mamma gerði (með einni undantekningu þó - labskovs á 9. áratugnum féll í mjög grýttan jarðveg hjá mér – enda var það bara gert einu sinni) og ég sakna þess að borða matinn hennar. Hún gerði bestu fiskibollur sem ég hef nokkurn tímann fengið, hvorki fyrr né síðar, og ég er full eftirsjár að hafa aldrei fengið uppskriftina og lært að gera þær. Reyndar er ég ekkert svo viss um að hún hafi átt uppskrift. Hún bara skellti í þær, rétt eins og hún skellti í marengsinn, og þær voru alltaf jafn ljúffengar. Einu sinni, rétt um það leyti sem ég var að flytja að heiman, bað ég mömmu um að kenna mér að baka pönnukökur. Ég fylgdist með henni hræra í deigið og skrifaði innihald og hlutföll samviskusamlega niður í uppskriftabókina mína. Svo næst þegar við ætluðum að baka pönnukökur tók ég fram uppskriftina til að fara eftir en áttaði mig þá á því að mamma var búin að breyta öllum hlutföllum og gott ef hún hafði ekki líka bætt við einu hráefni! Engu að síður voru pönnukökurnar hennar alltaf eins, og alltaf jafn góðar. Síðasta skiptið sem mamma bakaði pönnukökur handa mér og strákunum mínum var sumarið 2016. Þá voru þau pabbi nýflutt í Ásatúnið. Einn daginn tók ég eftir að mamma var að fara í gegnum uppskriftabækurnar sínar og aðspurð sagðist hún vera að leita að pönnukökuuppskriftinni sinni. Hún fannst ekki enda átti mamma hana á þeim tíma sennilega hvergi annars staðar en bara í kollinum. Hún lét það ekki á sig fá, dreif sig í eldhúsið og hrærði í deigið, og þrátt fyrir Alzheimer og allt sem á undan var gengið á þessum tíma, voru pönnsurnar jafn góðar og þær höfðu ætíð verið.

Mikið sem ég sakna mömmu. Hún var svo umhyggjusöm og kærleiksrík. Hún var líka sérstaklega bóngóð og var mér alltaf innan handar ef ég þurfti á að halda, hvort sem var með stórt eða smátt, róa mig fyrir próf þegar stress og þreyta voru farin að gera vart við sig, klára heimaverkefnin mín í handavinnu (hún fékk alltaf toppeinkunn) eða skutla mér í Tónlistarskólann þegar ég hefði alveg eins getað tekið strætóinn. Ég sakna þess að spjalla við hana um allt og ekki neitt, sakna þess að horfa á sjónvarpið með henni á kvöldin, sakna knúsanna, og þó ég sé að nálgast miðjan aldur þá sakna ég þess enn að hún hringi í mig á hverjum degi og athugi hvernig ég hafi það þegar ég er lasin.

Mínar allra kærustu afmæliskveðjur yfir í Sumarlandið til þín elsku hjartans mamma mín. Ég er viss um að þið pabbi gerið eitthvað huggulegt í tilefni dagsins. Ég sé ykkur fyrir mér í bíltúr þar sem þið komið við í nesti til að kaupa ís í brauði. Í kvöldmat skellir pabbi svo lettum á grillið sem hann sennilega brennir því hann er líka að vökva lóðina á meðan hann grillar. En það kemur ekki að sök, meðlætið þitt bætir upp fyrir það.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Anna Pálína Baldursdóttir

Útför

Anna Pálína Baldursdóttir