Andrés Viðarsson fæddist í Reykjavík 10. ágúst 1988. Hann lést á heimili sínu 4. janúar 2015.

Foreldrar hans voru hjónin Kristín Svava Svavarsdóttir, f. 1. apríl 1957, d. 4. febrúar 2012, og Viðar Gíslason, f. 21. desember 1957, d. 23. nóvember 2013. Andrés átti dótturina Telmu Svövu, f. 3 apríl 2011, með fv. unnustu sinni, Margréti Helgu Skúladóttur, f. 24. september 1988.

Andrés lauk grunnskólanámi frá Víkurskóla í Reykjavík. Hann stundaði nám við Menntaskólann við Sund einn vetur en hóf síðan nám í húsasmíði við Fjölbrautaskólann í Breiðholti. Andrés starfaði um árabil hjá Húsasmiðjunni, lengst af í Reykjavík, en einnig um tíma á Ísafirði.

Útför Andrésar verður gerð frá Grafarvogskirkju í dag, 14. janúar 2015, kl. 13.

[DEFAULT]

Fyrir 10 árum hittumst við fyrst. Við vorum aðeins 17 ára þegar við byrjuðum saman og áttum framtíðina fyrir okkur. Það sem einkenndi okkar samband var vinátta. Við áttum margt sameiginlegt og vorum við dugleg að gera hluti saman eins og að stunda líkamsrækt. Við horfðum mikið á þætti og kvikmyndir og var hefðin hjá okkur að hafa kósýkvöld á sunnudagskvöldum með snakki og nammi. Okkur fannst gaman að ferðast og urðu utanlandsferðirnar þó nokkrar.

Á þeim 10 árum sem hafa liðið höfum við upplifað margt, bæði gott og slæmt en eflaust meira en margur á okkar aldri. Fyrir rúmum fjórum árum fékkstu þitt fyrsta áfall og síðan þá hafa þau verið óstöðvandi. Hvert áfallið eftir annað stóðum við samt alltaf saman og tókum á þeim, sem gerði samband okkar sterkara. Síðan fór það að verða erfiðara fyrir okkur.

Heilsu þinni fór hratt hrakandi sem reyndi á okkar samband og var orðið okkur öllum þremur mjög erfitt.

Þrátt fyrir sambandsslit okkar þótti mér alltaf vænt um þig og það sem situr eftir eru margar góðar minningar og sú allra dýrmætasta er litla gullið okkar hún Telma Svava. Þessar minningar mun ég varðveita og deila með litlunni okkar sem saknar þín sárt og spyr mikið um þig þessa dagana.

Elsku Andrés, þú varst ótrúlega handlaginn, duglegur og alltaf reiðubúinn að gera allt fyrir okkur. Það er sárt að hugsa til þess að þú komir aldrei aftur en það sem yljar mér um hjartarætur er að nú ertu kominn til foreldra þinna sem yfirgáfu okkur alltof fljótt.

Nú veit ég að þið eruð sameinuð á ný og munuð vaka yfir dúllunni ykkar og fylgjast með henni vaxa og dafna.

Ég er afskaplega þakklát fyrir að Telma gat hitt þig þessa síðustu daga og að þið áttuð góðar stundir saman en þú varst alltaf svo duglegur að leika við hana.

Ég kveð þig í hinsta sinn elsku Andrés minn, hvíldu í friði.

Andrés er dáinn. Þessi orð stungu í hjartað þegar Margrét okkar kom með þær sorgarfréttir að hann Andrés okkar væri farinn frá okkur, alltof fljótt og svo óvænt. Þótt við vissum öll í hvað stefndi áttum við ekki von á þessu alveg strax.

Andrés hafði verið í fjölskyldunni í tæp 10 ár, hann og Margrét byrjuðu saman svo ung, rétt 17 ára gömul, bæði í menntaskóla, tíminn leið og í aprílmánuði 2011 kom í heiminn litli sólargeislinn þeirra hún Telma Svava, sem hefur svo sannarlega lýst upp tilveruna og fært okkur öllum mikla gleði á sl. árum.

Andrés okkar hafði því miður þungan kross að bera, ættarsjúkdóm sem lét á sér kræla alltof fljótt, aðeins 22 ára fékk hann fyrsta áfallið, það setti mark sitt á líf hans eftir það.

Það dundu yfir fleiri áföll, mamma hans og pabbi glímdu við erfiða sjúkdóma sem þau urðu að lúta í lægra haldi fyrir, langt fyrir aldur fram. Þetta allt reyndi svo mikið á litlu fjölskylduna, svo því miður skildi leiðir hjá unga parinu.

Góða sambandið við Andrés okkar hélst áfram, hann var búinn að heimsækja okkur tvisvar hingað vestur á Ísafjörð og ætlaði að koma oftar á nýja árinu.

Alltaf var komið við hjá honum á ferðum okkar suður, reynt að fara saman út að borða eða bara hitta hann svona rétt til að knúsa.

Hann hafði líka símasamband við okkur, hann spurði okkur oft um Telmuna sína, vildi fá fréttir og myndir af litla gullinu.

Andrés var ákaflega bóngóður, ávallt tilbúinn að rétta hjálparhönd ef á þurfti að halda, hafði létta lund og gat oft verið stríðinn. Það var eftirtektarvert hvað hann var duglegur að leika við Telmu litlu og hvað honum þótti endalaust vænt um hana og elskaði hana mikið.

Við munum gæta litlu stelpunnar hans fyrir hann og við vitum að hann mun vaka yfir henni.

Minningin um góðan ungan mann mun lifa um ókomin ár. Þín tengdó,

Hugur minn tekur andköf, líkt og ég sé búin að vera of lengi í kafi, ég berst við að horfast í augu við raunveruleikann því ég veit að atburðir síðastliðinna missera eru raunverulegir.

Mig langar að deila örfáum minningum um litla frænda minn hann Adda. Ég fékk snemma einkaleyfi til að kalla hann litla frænda minn þar sem ég er mun eldri. Viðar frændi og Stína reyndu lengi að eignast barn og þegar þau sögðu mér að þau ættu von á barni varð ég svo glöð ásamt öllum í fjölskyldunni. Gullmolinn þeirra kom svo í heiminn og man ég eftir því að ég og Dagbjört frænka skiptumst á að passa hann og Nonna frænda. Mikið var gaman að passa þennan rólyndisdreng, það fór nú ekki mikið fyrir honum, draumur allra barnapía. Árin liðu og var litla krúttfjölskyldan samheldin og litli guttinn orðinn fullorðinn og búinn að stofna sína eigin fjölskyldu. Stína og Viðar trúðu mér fyrir því að þau væru að springa úr stolti af Adda og hvað hann átti dásamlega fjölskyldu.

Undanfarin misseri hafa verið fjölskyldu okkar erfið, foreldrar hans féllu frá með stuttu millibili. Núna þegar ég horfi til baka man ég ávallt eftir ástföngnum hjónum, í gegnum huga mér fer sagan af Tristan og Ísold en ást þerra var svo sterk að þau fylgdust að í lífi og dauða. Stoltið þeirra Addi var þá farinn að kenna sér meins ættarsjúkdómsins sem við fjölskyldan vonuðum ávallt að mundi ekki herja á hann, en þannig var því ekki ætlað að fara. Addi frændi kvaddi okkur við upphaf nýs árs og er ég svo innilega þakklát fyrir að við áttum yndileg jól saman þar sem var spjallað, hlegið og haft huggulegt eins og í matarboðunum í gamla daga hjá ömmu og afa.

Að lokum vil ég taka undir orð barnanna minna en þau hafa sannfært mig um að þeir sem hafa farið frá okkur hér á jörð séu núna englar sem pússa regnbogann svo hann skíni skært. Minningar mínar um Adda munu skína skært áfram í huga mér og vonandi okkar allra.

Ég vil senda mömmu, Svönu, Þóri, Margréti, Telmu Svövu, Krissu, Þóru, fjölskyldu minni allri og vinum Adda mínar dýpstu samúðarkveðjur.

Elsku Addi. Ég trúi því varla að þú sért farinn frá okkur svona ungur. Föstudaginn 2. janúar varst þú í mat hjá okkur og svo á sunnudegi ertu dáinn. Eftir að pabbi þinn dó í nóvember 2013 hefur verið mikið samband hjá okkur. Þú varst farinn að koma mjög oft til okkar. Það var líka ekki sjaldan að þú komst og baðst mig um að koma í göngu með þér, og þá fórum við út í kirkjugarð til foreldra þinna sem dóu með rúmu eins árs millibili, og þá fórst þú heim til þín og ég til mín. Og svo varst þú mjög duglegur að biðja mig að koma út í kirkjugarð til mömmu og pabba (ömmu þinnar og afa).

Þú varst svo þakklátur fyrir það sem við gerðum fyrir þig, og faðmaðir mann oft og þakkaðir þannig fyrir þig. Mikið var gaman að vera með þér á gamlársdag með Telmu dóttur þinni, og sjá hvað þið voruð ánægð saman, og hvað þú varst natinn að leika við hana. Mér fannst líka mjög ánægjulegt þegar ég var að gera eitthvað með þér að þá sagðir þú stundum við mig: „Svana, þú ert bara eins og mamma mín var – alltaf að hugsa svo vel um mig.“ Þú varst kominn með liðveislu frá sambýli í Grafarvogi sem þú varst mjög ánægður með. Þegar þú varst á Reykjalundi núna í nóvember smíðaðir þú vöggu fyrir Telmu þína og hún átti að vera heima hjá þér, en þú varst alltaf að hugsa um hana. Þú talaðir líka alltaf um að fara að klára smíðina sem þú varst aðeins byrjaður að læra. Elsku Addi, það er með ólíkindum hvað hefur verið lagt á þig síðustu ár, það er ólýsanlegt með orðum. En núna ert þú kominn til foreldra þinna. Hvíl í friði elsku frændi.

Að falla í jörð, en verða aldrei blóm.

og iðgræn lönd, er sökkva í djúpin blá,

Til eru ljóð, sem lifna og deyja í senn,

Elsku Addi frændi. Mikið er ég leið yfir því að þú sért fallinn frá. En núna ertu kominn til yndislegu foreldra þinna, sem féllu líka frá langt fyrir aldur fram.

Guð blessi Telmu Svövu, dóttur þína, og alla aðra ástvini þína í sorginni. Hvíl í friði. Þín frænka,

Með söknuði og trega kveð ég Adda minn í dag.

Ef værir þú hjá mér vildi ég glaður

Ég harma það en samt ég verð að segja,

Því eitt sinn verða allir menn að deyja.

Ég kveð hann með þessu fallega ljóði því erfitt er að festa á blað þær ótalmörgu minningar sem ég á um hann og foreldra hans, sem öll þrjú fóru of snemma frá okkur.

Minningarsíður

Nýleg andlát

Útfarir

Hlaðvarp

Þjónustusíða

Fræðsluefni

Andrés Viðarsson

Útför

Addi